Norðanfari - 30.04.1869, Blaðsíða 1

þetta nr. kosta hlut-
aheigendur hinna
dánu.
Bla¥> 'þetta fá kaup-
endur Norbanfara hjá
kostnaSarm gefins.
8 AR. AKUREYRl 30. APIIÍL 1869. M 33.
t
si« Benedikt Vifffiisson
er fæddnr 10. october 1797;
útskrifaðist 181(5;
giptist eptirliíandi inísírií Þorbjörgu Jónsdóttur
17. Jnlius 1819;
vígðist til Hóla í Hjaltadai
6. Apriiís 1828;
varð síittaseinjari sama ár,
en próíastur 1835;
deyði 28. Aprilis 1868.
Hann varð Sex barna bezti faðir, en af Jeim lifir að eins einn sonur.
Gáfur liann heppnar
hafði þcgið,
lærður vel í latínu,
læknis- og guðvísi,
laga fræðuin
og föðurlands sögu,
liagfræði, bónaði
og byggingar íþrótt.
Gjörhugull var hann
og glöggur uin ílesf,
ektamaki hinn bezti,
ástríkur faðir,
hjúum heilráður,
sem hverjum annara,
manna örvastur
við auma lýði;
því engi var skortur
auðs nje vilja;
skyldu- og trúrækinn
skölnum fremur,
en alvörumikill,
ef áminna þurfti;
kenndu það nokkrir
kynfylgju og strangleik,
cn vitrir hreinlyndi,
sein honum var lagið,
einnig viðkvæmni
og vöndun í gjörðum.
Gestrisinn var hann æ
og glaður í bragði,
málreifur, hýr,
þó hófsmaður um ílest;
mátti því segja hann
sannan íslending
og mannvin mærstan,
ef í mannjöfnuð færum.
en ótlimagrannur;
bjarthárr, fagurleitur
og ljós um hvarma;
augun voru blá,
hin blikhröðu,
en nefið rjett
og roði í kinnum.
Ilár maður þókt’ hann,
þrekinn og riðvaxinn,
breiður um herðar,
Hann var því flestum
fyrirmannlegri
og göfuglegur
álitum hvervetna;
því mun hann efalaust
að öllu samtöldu
sinnar tíðar sómi,
cf sanninda nýtur,
og höfðingi einhvcr
með helztum í landi,
enda taldi hann
til ætía frægstu.
Gang’ eg um gróna rein
grafar í einlivers leit,
hví spyr eg: hvaða bein
hvíla í þessum reit,
fyrst að hetjunnar hýru
hvereinn skarð fyrir skildi veit ?
Ilann reyndi sórt og sætt
sitt kannske yflr megn;
þó fjekk hann þar að gætt,
sem þjer tjáir guðleg fregn,
að hníga’ ei, heldur beita
hervopnuin trúar reynslu gegn.
Ilorfinn burt hví er sá?
Ilvar fæ eg við því bót?
Ilvað? Er hvergi að sjá
hýrt augna viðurraót
Þess, er brosti við brögnum,
að byggðum lians þegar hvöttu fót?
Leidd sæl til lífsins inn
leiptrar nú öndin hans,
endir hnjóðs eptir sinn,
í örniuin Lausnarans,
þcim cr hann tryggur treysti
í trú á verðskuldun Guðs og manns.
Liíir þú líkt og sá
Er látum vjer nú um rætt,
þig reiddu þar upp á,
þó eitthvað sje inótstætt,
að þó, eins og hann nýtur
vegs, er aldrei leit auga fætt.
Rjett eins og eikin há
ungviðar fagra blóm,
Ef til vill, velta iná
í vef þann og moldar hjóm,
sem að vjer allir sjáum,
gröf manns þar viður grúíir tóm.
Að rækta iðjusvið,
svo ávaxta beri gnótt,
þessi steinn varðar við
volegri gleymsku nótt;
cnda mun engin fegri
endurminning hjá seinni drótt.
Guð annist alla tíð
eptirlifandi kvon
og hennar hýran frændlýð
í himins sælu von.
Sönginn sofnuðum vini
setti Ó. prestur ÓlflfSSOII.
— 45--