Norðanfari - 20.01.1870, Blaðsíða 1

9. Ált
M 3
TORIAIIFAM.
AKUREYRI 20. JANÚAR 1870.
t
JÓHANNESsýsluraaður GUDMUNDSSON.
„Drýgjuin enn til dauða
dáð —
Gfsli Síirsson.
Langviðrin og lögin fá
leiða vora þjóð til dauða
gjöra íold uin aldir auða,
er svo raælt í fornri spá:
nú eg spurði enn að einn
úti vann við hretið stríöa
lagavörð á vengi hríða
ólánsvaldur aldrei seinn.
Ilöfum góðan misstan mann,
mjer er skylt það vitni bera
dyggan þjóð hann vissi vera,
sfna skyldu^sí hann vann;
glaður jafnan góða stund
gumna var hann þekkur mengi,
en til storðar starfs þó engi
ótrauðari um gráð sein grund.
Svo og enn það æfikvöld
að honum kom á fósturjörðu,
að hann varð í veðri hörðu
endaðs lffs að inna gjöld:
karlmannlegum dauða hann dó —
þá var fjallafoldin hvíta
fönnum búin öll að líta
þegar hann sig hjeðan bjó.
Vetrarharka frost og fjúk
fór svo geyst um landið ísa
— við þvf mátti ei maður rísa —
breiddu á foldu dauðadúk:
þá hann skyldu eptir ann
þreytti heiin til húsa sinna,
liann átti til góðs að vinna.
cn hann dauðans inni fann.
Voru tveir í trylldri hríð,
trúum því, liann eptirþreyði,
þá var dauðans ógn í eyði
sitt að heyja heljarstríð:
drýgjum enn til dauða þó
dáð hann hugði víst hinn góði,
er hann vininn varði í hljóði
nádúk, feygöar snivinn snjó.
Nú er endað æfistrfð
og á þínu grænka leiði
grösin, bróðir, bezt und heiði
svásúðliga um sumaitíð!
grátuin ei þó frost um fold
íresti um stundu vorum iðnum,
kemur vor að vetri liðnum,
lifir önd þó lestist liold.
Sjc þjer, mágur, inoldin ljett,
og þú, sem að mest að misstir,
rainnar æsku fóstursystir,
huggast lát af harini mett!
kemur síðan sælli tíð —
gott er þar til góðs að minnast,
glöð þið megíð aptur finnast
þar sem hvorki er Iiregg nje hrfð.
Gísli Brynjúlfsson.
Framliðinn hvílir
í friðarreit guðsbarna
skipstjóri Jónas Petur Stclansson,
er fæddist 1836,
giptist 7. október 1864
yngismeyu Guðrúnu Sigurðardóttur,
er ól honum 3 dætur, sem allar lifa,
lðzt 24. október 1868.
Ást og góðvild öllum sýndi hann;
tryggur vinur, trúr f öllum greinum
tállaus, rðttsýnn og með huga hreinum
líísins verk á lífsins degi vann.
Sofðu í friM, sofíu vært og rótt,
elskuverði ástvinurinn blíbi!
aptur birtir, barma Iðttir stríði;
eilíf sól skín eptir dauðans nótt.
Allt af nálgast unaðsdagur sá;
allt er hverfullt, árin lífs ei bíBa;
innan skamins í flokki himmlýba
ástmenn þínir enn þig munu sjá.
Æ mun þeirra upp f sæluheim
ástarkvebja’ í anda til þín hljótna;
árgeislarnir þá frá himni Ijóma
ástarkveBju aptur sendu þeim.
Guðrún Sigurbardóitir.
KRISTJÁN skáld JÓNSSON.
f>á sumarfuglar sungu una&s bragi
mjer sveif aí) eyrum harmafregnin ströng:
ab hníginn væri hels af brá&u slagi
um hádag lífs, sá fegurst allra söng.
þab varstu Kristján ! skáldib ítur skarpa,
er skyndilega daubinn frá oss hreif.
íslands er þögnub óbar- skærust -harpa,
sem engilrómi gegnum hjörtun sveif.
Jeg harma þig vor horfni fjelags bró&ir
þó liefBi naumast ásýnd þína sjeb,
þ(n saknar Island svo sem ástrík mó&ir
sonar látins stödd vib moldar beö.
Jeg opt í draumi átti vib þig ræður
um yrkismál sem bá&um voru kær
mjer fannst vib yrbum bragarsmíbis bræbur
en blunds vib lok mjer varstu horfin fjær.
Og livar sem letrub kvæbi þfn jeg cygbi
þá kýf og angur hjartans ró mjer fal.
þab var sem sunna svásum geisla fleygbi
á sumar morgni yfir blóm í dal.
þú lýstir stun af lcyndum hjarta sárttm
þú lýstir svölun hvarma daggar straums,
þú lýstir munarloga tryggba klárum
þú lýstir breyting unabssemda glaums.
þín naut bjer skammt, cn nýtur þó svo lengi
sein nemast ljób og glatast ei vor blöb,
þó legbist ungur lík í fóstur vcngi
þitt letrast nafn í þjóbskáldanna röb.
Og sæll þú varst frá solli heimsins spillta,
ab svífa strax á fribarhafnir inn,
nú glepur þig ei gyrnda leib bans villta
þar geymdist lireini tignarskrúbinn þinn.
Og sál þín fjörg er fjötrum holds ei eirbi
og flugib þreytti vísdóms lindum ab,
vib andláts stun sem engin manna lieyrbi
á engilvængjum hófst í sælu stab.
}>ví eflaust niun til eyrna þinna nibur
vib andvarp binnsta Ijóss frá sölum snjallt
8á borist liafa bergtnáls raddar klibur
bróbir í dag þú meb ittjer vera skalt.
Æ, farbu vel vor frægi skálda sjóli!
nú fagnai; himin lignarlegii sál,
þú yrkir sæll hjá alvalds nábar stóli
meb engiltungu gubieg vísdóms mál.
Sb. J.
í SÍMON GÍSLASON.
Sólmyrkvi svífur of grundu,
en sárbitur kuldi
nístir allt, fyr sem meb fjöri
í fögrum 8tób blóma.
Eins blýtur eikin ab falla,
er aldir stób inargar
og nývaxin litfögur lilja
á laufaubgum vangi.
Ó bversu Iífib mjer leibist
og langvinnir dagar ;
lijartab slær buggunarvana
í harmsollnu brjósti.
Ó þig, hinn albitri daubi,
minn ástkæri vinur !
hefir meb helköldum greipum
hrifib á burtu.
Margar þó mættu þjer einatt
inótlætis hribjur,
andar þú afli meb styrku
æ treystir Drottni.
Búhöidur bezti einhver varstu,
og bágstaddra vinur;
sárt munu þessum og svíba
saknabar tárin.
Eins varstu ágætur maki
og ástrfkur vinur;
heitast þjer ávallt því unnu
allir er þekktu.
Libugt þjer Ijeku í liöndum
lislaverk ótal;
en fullkomnun færbu þó mesta
á fribarins landi.
M.
t HJÁLMAR LOPTSSON.
f 5. ári Norbanfara blabsíbu 40. cr mjög
stuttlega getib um lát merkismannsins hrepp-
stjóra Bjálmars Loptssonar í þVerárdal, en af
þvf jeg hefi ekki orbib þess var, ab neinn hafi
síban getib bans í blöbunum, sem mjer þótti
bann þó ekki eiga síbur skilib en tumir abrir,
er blöb vor hafa verib ab gylla nreb svo eba
svo löngum lofræbum, þá finn jeg innvortis*
bvöt bjá mjer til ab geta han? nokkub ineir
en N. f. hefir gjört, þar jeg bæbi þekkti liann
betur en ritstjóri nýnefnds blabs, og líka áiti
honum í fleiru enn einu tilliti gott ab þakka.
Jeg ætla þess vegna ab taka fram lielztu at-
ribi hans, og nokkub minnast á hann sjálf-
an, og vona jeg ab ritstjóri N. f. gjöri svo vel,
ab unna línura þessum rúms f blabi sínu.
Iljálmar sálugi var fæddur á Ásum í
Svínavatnshrepp — eptir sem stendur f lík-
ræbu eptir hann — fimmtudaginn 5. í surnri
árib 1816. Voru foreldrar lians merkishjónin
Loptur sálugi Nikulásson og Gubrún sáluga
Illugadóttir, er þar bjuggu á sjálfs sfns eign.
Föburætt lians er mjer alls ókunnug, en móbir
hans var Gubrún, er í seinna hjónabandi sínu
varb móbir ab yaraþingmanni Skagfirbinga
lireppstjóra Jóni Arnasyni á Víbimýri og systr-
um hans f>orbjörgu og Ingiríbi, og er hennat
mikib satt og skjalllaust minnst ábur í Nortí-
anfara Föbur sinn niissti Hjálmar sál. strax
í æsku, og ólst hann þv! upp hjá móbur sinni
og stjúpa, Árna sál. Halldórssyni, sem einnig
var fyrir niargra hluta sakir talin meb raerkis-
mönntim í sínu byggbarlagi.
Árib 1838 giptist hann — þá 22. ára
gamall —, fyrri konu sinni Björgu sál. Pálma-
dóttur, og reisti bú sama ár á Ásum, bjó
hann þar nokkur ár, þangab til árib 1843 að
hann fluttist búferlum a& Tindum. Meb konu
sinni Björgu eignabist hann 6 börn lifa nú af
þeim einungis 2 synir, bábir efnilegir menn.
Sambúbar liennar naut hann ekki ncma 8 ár,
því liún audabist. 1846, og saknabi bann henn-
5