Norðanfari - 20.01.1870, Blaðsíða 2

6 —
ar mjög, því hún var g<5& kona. Tveimur ar-
um sífear ehur 1848 fluttist hann a& Æsu-
stö&um, til sómakonunnar Helgu Stefánsdótt-
ur, er þar bjó ekkja í annab sinn, og giptist
henni 14. október sama ár, mun sú jörb bera
þess lengi menjar að hann var þar bæði hvað
snerti húsabyggingar og einkum hvab viðveik
umbótum þeim er bann gjörbi á túni og sjer
í lagi á engjunum, með vatnsveitingum og
fyrirhlefislugörSum. Frá Æsustöðum flutti hann
voriö 1861 að þverárdal, hvar hann enti sína
lofsverðu æfi þann 20. ágústm 1867, eptir 10
mánuða langa og þunga banalegu, haíði þá
sambúð þeirra hjóna varað liðug 18 ár, en
hann var .orðin libugt 50. að aldri.
Hjálmar sálugi var sannkallaðnr sóma-
maður, og ávalt talin meðal merkustu bænda í
sýslu hans; gáfur hans voru sjerlega liprar og
skilningurinn skarpur; þrek líkamans var svo
mikið áður enn bann misti heiisuna, að harin
var talinn einn hinn mesti kraptamaður í sinni
og nálægum sveitum; hann var glaðlyndur, sí
skemtilegur og þægilegur, var altíð eins á
liann að hitta, hvort meðgekk eða móti; hann
var greiðvikin og góBgjörðasamur vib fátæka
og mátti ætíð sjá, ab honuni var eiginlegt að
gjöra gott; gestrisni hans var frábær. Ilann
var einhver bezti fjelagsmaður, frjálslyndur og
veglyndur, ráðhollur og vinfastur. 8em eitt
merki upp á traitst það er bæði yfirmenn hans
og fjelagsbræður báru til hans, var það, að
liann var kosinn forlíkunarmaður og hreppst.,
og gegndi hann hvorttveggjum þessum heiðar-
iegu, en undireins, vandasömu störfum með
lofi, hjálpaði þar ekki lítib til, alúð sú, lempni,
mannúðleiki, og lag, sem honutn var svo eig-
inlegt að beita í hverju því er hann tók sjer
fyrir höndur. Var það að ágætum haft hvab
vinsæll hann var í hreppstjórninni, og cr það
þó ekki allra hlutfall sem því embætti þjóna.
Að náítúrufari mun hann hafa verið nokkuð
örlyndur, en hann stjórnaði því svo aðdáan-
lega, að það kom einasta fram í vinsamlegri
hreinskilni, en ekki í beiskum nje meiðandi
orbtim, dagleg umgengni hans var því af-
bragð, glaðlyndið meb siðsemi og stillingu,
alvörugefni með blíðu. Elann var árvakur,
umbtirðarlyndur, nærgætinn, húsfaðir, var hann
því bæði elskaður og virtur af hjúum sínura
sem faðir; konu sinni var hann ástdðlegur,
lempinn, tryggur og ráðhollur ektamaki, og
reyndi með öllu móti að gjöra henni lífið á-
nægjulegt, og efla sameiginlega heill og heiður
þeirra. Stjúphörnum sínum er hann ól upp,
gekk hann í bezta föðurstað, og bar eins um-
hyggjti, fyrir velferð þeirra sem væru þau
hans eigin; sparaði hann ekkert sem í hans
valdi stóð, til að búa þau undir heiðarlega
lífsstöðu, og eins og hann var þeim fögur
fyrirmynd í guðsótta og góðum siðum, eins
kostgæfði hann að leiðbeina þeim á Guðs veg,
með guðrækilegum ámiimingum og heilræðum,
kom þessi nmhyggja hans fyrir siðferði þeirra
frá hjartanu, því hann var sjálfur trúmaður
mesti, guðhræddur og trúrækinn, (segja þeir
sem þekktu hann allra nákvæmast). því var
það aðal lífsregla hans að leita fyrst guðs-
ríkis og hans rjettlætis, og að miða áform sín
og athafnir við guðsboð og vilja, en ekki við
jarðnesk atignamið. þessa trú til Guðs sýndi
hann líka í sinni síðustu reynslu, sem áður
er nefnd, kom hún þá fram í auðmýkt og
undirgefni undir guðsvilja, og í þolgæði því
með hverju hann leið hina langvinnu og þungu
veiki, er hann leiddi loks til dauða. það er
því ekki að undra, þegar á allt þetta er litið,
þó Hjálmars sáluga sje sárlega saknað, eins
og hitt er vfst, að roinning hans mun lengi
geymast ekki einasta í brjósti vandamanna
hans, vina og fjelagsbræðra, heldur allra er
hann þekktu, í blessun og heiðri.
Einn af sveitungurn hins látna.
I JÓRUN JÓNSDÓTTIR.
þánn 4 júlí þ. á. andaðist merkiskonan
Jórun Jónsdóttir í Hornbrekku á Höfðaströnd
úr Iangvarandi innvortis meinsemdum er sár-
þjáðu hana á 3 ár. Jórún sál. var fædd 1825
á Ðaðastöðum í Nupasveit, dvaldi hún þar hjá
foreldrum sínum til þess hún var 5 ára, þá
var hún tekin til fósturs af skyldmenni móðnr
hennar, hirmm nafnkunna dugnaðar og sóma-
nianni Jóni sál. Rjarnasyn; og konu hans hinni
góðfrægu Svanhildi Jónsdóttur, sern lengi
bjuggju á Syðstabæ í Hrísey og seinast f Greni-
vík. Áríð 1847 giptist Jórun sál. eptirlifandi
manni sínum Jóni .iónssyni ættuðum úr þing-
eyjarsýslu, sífan fiuttu þau í ve'tur sveitir;
hjónum þessum varð 6 barna auðið, dóu 2.
á unga aldri, en 4. eru en á lífi, eitt þcirra
er Kristján, er dvalið hafði á heyrnar og mál-
léysingja skólanum í Kaupmannahöfn á 7. ár
og kotn út í vor með þeim vitnisburði af-
bragðs gál'aður og skatpur. Jórun sál var
mjög vei gafuð og vel að sjer til rnunns og
handa guðhrædd og velhugsandi, stillt og þrek-
mikil bæði tií sálar og líkama, glaðvær, ræð-
in og skemrotileg í viðbúð, hagmælt vel, ná-
kvæin og brjóstgóð við alía, og greiðug fram-
yflrefni, hún var ástríkur ektamaki, umbyggju-
söm og elskuieg móðir, í einu orði hún var
eannkölluð kvennprýði.
þjáningar sínar bar hún með stakri þol-
inmæði og stiilingu, án þess það beyrðist nokkru
sinni eitt möglunar eður óþolinmæðis orð af
hennar munni ; bún hefir því fengið ríkuleg
laun á Ijóssins og sælunnar landi, nú er hryggð-
in snúin í eilífan fögnuð.
í SIGURÐDR SIGURÐSSON.
Sigurður sálugi var fæddur á Grtind í
Eyjafiiði 11. dag maím. 1788, og ólst hann
upp hjá foreldrum sínum, þar til hann á 25.
aidurs rfri gekk að eiga ungfrú Maríu Davíðs-
dóttur, og settu þau þegar bú saman á Ytra-
Gili í Eyjaíirði, hvar þau hjeidu búi í 24 ár
eður þar til hann varð að sjá á bak, sinni
hjartlólgnu konu. í hjónabandi þessu, eignað-
ist bann 12 börn, 6 syni og 6 dætur, bvar
af 10 urðu fullþroska og 7 eru enn á lífi. Frá
þeim tírna er kona hans dó, hafði liann ofan
af fyrir sjer með þeirri óþreytandi starfsemi
er honum var svo töm, en þegar heilsukrapt-
ar hans fóru að ganga tii þurðar, leitaði hann
hælis hjá börnum sínum, um 12 ár, og frá
þeim, burtkallaðist hann af alheimsstjórnara
lífsins og dauðans þann 14. júlí þ. á. , aÖ
aidri 81. árs. Siguröur sálugi var guðhrædd-
ur maður, og fróður um margt, báttprúður,
skyldurækinn og stilltur. Hvað dugnað hans
snertir, þá er það fullnæg sönnun, hversu hann
aðstoðarlaust, sá ómegð sinni farborða, af
mjög litluui efnum.
í BÓEL BÓASDÓTTIR,
Meðal þeirra harma, er margur á aö
rekja íil hinna skæðu sótta, taugaveiki, mislinga
og fl. , er gengu yfir Reiðarfjörð, og víða um
Múlasýslur næstl, vorogsumar; mun fátt hafa
fengið jafnmikið á þá er þekktu til, sem frá»
fall hinnar ungu konu Bóelar Bóasdóttur á
Sellátrum og barna hennar; því dauBinn veld-
ur æ því meiri skelfing, er hann ræðst á lítið
í meiri blóma. Bóel sál. var fædd á Stuðlum
i Reiðaríirði 14 nóv. 1843; foreldrar hennar
voru Bóas Ambjarnarson. óðalsbóndi, og Guð-
rún Jónsdóttir Pálssonar gullsmiðs á Sljettu
broðir Sveins sál Pálssonar læknis ; kona Jóns
sál. var Guðný Stefánsdóttir, systir madömu
Bjargar móður stórkaupmanns A. Hemmert og
þeirra bræðra, Foreldrar Bóasar sál. bjuggu
á Stuðlum, Arnbjörn Guðmundsson, hrepp-
stjóri um mörg ár, og Setzelía Sveinsdóttir
Sigurðssonar Ögmundssönar bónda á Skeggja-
stöðum á Jökuldal, hún var einhver en bezta
yfirsetukoha, gafuð og fróð vel. Bóas sál. var
eiribirni og tók við búi af föður sínum, en
dó vcturinn 1855, 36 ára, frá 8 börnum og
var Bóol sál. næst því elzta. Hún ólst síðan
upp með móður sinni og stjúpa þangað til
1862, að hún gekk aö eiga Björn bóuda [>or-
leifsson á Kallstöðurn, lifðu þau í ástúðlegu
bjónabandi bátt á 7 ár og áttu 5 dætur. Vor-
iö 1869 fluttu þau búferlum ab Sellátrum, var
þá mislingaveikin einmitt nýkomin á bæinn
og í nágrennið; börnin lögðuat öll í einu;
eptir miklar vökur og andstreymi lagðist móð-
ir þeirra, rjett á eptir dóu 3 yngri dæturnar
á einni viku — seint í maí —; má nærri geta
hve sár söknuðurinn hefir orbið fyrir hina sár
þjáðu móður, og það því frernnr, sem lund
hennar var mjög viðkvæm og blíb, en heilsan
fremur tæp lengi að undanförnu. Eptir það
dró alitaf meir og rneir af Bóel sál þrátt fyr-
ir tilraunir læknisins sem þá var nýkomiiin,
þangað til hún andaðist 19 ágúst, eptir 3.
mánaða þjáningafulla legu, og var grafin að
Hólma kirkju 26 s. m., vib hlið dætra sinna.
Bóel sál. var með hinum efnilegustu ung-
um stúlkum að öllu atgjörfi, sálar og líkarna,
og þær vonir sem menn gjörðu sjer um hana
rættust fullkomlega á henni sem konu, því
hiín var blíð mdðir, ástúðiegur ektamaki, hug-
ul og nákvæm húsmóðir, og var því hvervetna
elsluib af öllum sem vib hana kynntust.
Hin óþreytandi aiúð og sári söknuður
manns hennar bera ljósst vitni um hver hún
var; en auk hans, dæíranna ungu og hirm-
ar margreyndu móður lierinar, hanna allir frá-
fall hennar, sem þekktu hve hugljúf hún var,
I og hve marga góða kosti hún liafði til að
bera.
t RÖGNVLÐUR ÓLAFSSON.
Vegna þess, að það er sannkölluð skylda,
að vjer höldum uppi minningu vina vorra, þá
get jeg ekki sneitt hjá því, að minnast míns
látna vinar Rögnvaldar sál. Ólafssonar, sem
dó á Akiireyri 29. október 1869. Iíann var
fæddur í febrúarm. 1802, á Litla-Eyrarlandi í
Kaupangssókn. Foreldrar hans voru: Ólafur
Rögnvaldsson og Kristín þorvaldsdóttir, er var
alsystir hins alþekkta heiðursmanns Jakobs
þorvaldssonar, sem lengi og vel bjó á Litla-
Eyrarlandi, eignarjörðu sinni, og deyði þar.
Rögnvaldur sál. ólst upp hjá foreldrum sín-
um til þess hann var 12 ára; þá deyði móðir
hans, en faðir hans bjó þar eptir um fá ár
með börnum sínum, því þá flutti Jakob bú-
ferli sín ab Litla-Eyrarlandi, og tók þá til sín
systurson sinn Rögnvald. Sncmmabar á því,
ab hann var mjög hneigður til smíða, bæði á
tr.je og járn, sein móburbróðir lians og þá
verandi húsbóndi hans, unnti honum ab iðka
sem mest, því hann sá, að Rögnvaldi mundi
verða þab þegar framliðu stundir, að sem
beztu og mestu gagni, þegar eigi þurfti ab
starfa aö sumarvinnu, þá Ijet Jakob Rognvald
stunda smíðar bæði fyrir sig og aðra, svo hann gæti
æfst, sem bezt, jafnt því, sem hann ástundum
gaf honum tíma ti! að koma sjer upp smíða-
tólum, er Rögnvaldur færði sjer vel í nyt;
hann var líka þegar á unga aldri frásneiddur
öllum útslætti og gárungaskap, en þar á mót
sjerlega ástundunarsamur iivort heldur hann
vann fyrir sig eba aðra, sem er vissasti vottur
um dyggb og ráðvendni, er hann að allra
dómi, sem til lians þekktu, æfBi til dauða-
dags. Iljá móðurbróður sínum var bann til
þess vorið 1829, að hann rcisti bú á jörð-
unni Fífilgerði, og um leið fjekk sjer fyrir bú-
stýru, vandaba heiðursstúlku, Gubleifu ölafs-
dóttur, og giptist henni samsumars um haust-
ið. þau bjuggu í Fífilgerði í 7 ár, þar fædd-
ust þeim þau 2 börn, sem þau áttu, fyrst
Kristín Guðrún, sem nú er kona trjesmiðs
Sigurðar Pjetnrssonar á Akureyri, og síðar
Jón núverandi bóudi á Leifstöðum, meðhjálp-
ari og stefnuvottur í kaupangssókn. Frá Fíf-
ilgerði flutti Rögnvaldur sál. bú sitt að Naust-
um í Hrafnagilshrepp, hvar liann bjó í 8 ár;
þaðan fiutti iiann árið 1844, að Ytn-Vai'ðgjá'
í Kaupangssókn, og þar bjó hann 8 ár. AÍls
staðar bjó hann ab kalla mátti heldur vel, og
gjörði gott gestum og gangandi, þrátt fyrir
það þótt hann verði miklu af efnum sírium
til byggingar, á hverri sinni ábúðarjörðu ; fyrir
utan talsverðan kostnað, að koma sjer upp ærn-
um smíðatólum, sem hann smíðaði flest sjálfur
er þetta allt, hjer ofan taliö órækur vottur
þess, hvor dugnaðar- og regiumaður hann var
í öllu sinu báttheldi; enda var kona hans bon-
um mjög samhent, sem var mikil iðju- þrifn-
aðar og forstands-kona. Arib 1852, hætti
hann búskap, og ljet þá jafnframt selja við
opinbert uppboð hinar fiestu af skepnum sín-
um og talsvert af dauðum munum: flutti sig
síðan yfir á Akureyri, hvar bunn byggði sjer
laglegt íhúöarhús, geymsluhús, smiðju og önn-
ur úihýsi sem þurftu. Eins og rfður cr ávik-
ið, þá voru þau heiðursverðu og góðu hjón
alla sína búskapartíð. góðgjörða- oggreiðasöin
og eins eþtir það þau komu á Akureyri, hvar
þau hýstu fjöida af feröafólki, og veitiu því
góðan beina án nokkurs endurgjalds, Auk
þessa fengu margir sjúklingar í þeirra húsum,
skjól og nátlúrlegustu aðhiynningu í öllu.
Eögnvaldur sál. var einhver hinn fjöl-
hæfasti maður á smíöar allar af ólærðurn hand-
iðnarnönnum, og stóö þeim cnda sumum hverj-
um, er sveinsbrjef hafa, jafnfætis, og mikln
fjöliiæfari en flestir þeirra, því svo niátti ab
orði kveðaumhann, að hann leggði alltágjörva
hönd, sem hans margbreyttu smíðar bera Ijós-
ast vitni um. Hann var frabær iðju- og þrifa-
niaður, lijiur og viðfelldinn með hóflegri skemt-
un; bóngóður, tryggur, guðrækinn, og yfir-
liöluð einhver meb uppbyggilegustu mönnum, f
iiverju því fjelagi sem liann var. 40 ár var
hann í hjóriabandi, sem ástúðlegur ektamaki
og góbur faðir og húsfaðir; hvers vegna eptir-
lifandi ekkja og börn harma hans viðskilnab
og blessa minningu lians; og jeg bersannlega
sáran söknuð, ab liafa misst minn kæra sam-
ferðamnnn á lífsleiðinni, en þar á móti gleðst
samkvæmt guðsorði, við þrf von, ab skammt
ninni, að biða samfunda okkar. 12______10.
Eújandi orj dbyrtjdarmaiur Björn JÓnSSOn.
Preutaður í prentsm. á Akurej'ri. J. Sveinsson.