Norðanfari - 22.02.1870, Blaðsíða 3

— 21 —
þaSan f allar átlír. Veröa þíí hjariir sauSa-
bsendanna grænflekbdttar á IagS, og næsta
kaunum slegnar. Mun hann gjöra marga
menn sauMausa þar um sveitir; enda mun
honum haldast flest uppi, því engin smámenni
munu halda skildi fyrir hann. Veröur land-
læknir — í fyrstu ab ráíum abkvæöa dýralækn-
is —, og flestir embættismenn sunnanlands,
drjiígir aöstobarmenn kláfcans, og víöfrægja
nytsemi hans f mjög fróMegu bla&i, sem stjörn-
in mun láta prentsmi&ju landsins gefa út á
Binn kostnafe. Sjást í blafei þessu margar aug-
lýsingar um blessunar rfka ávexti af hinum
dyra Valsalegi, ei kláfeinn mun þvegin upp úr.
Stjórnin mun en fremur veita kláfeanum ærna
j peninga, til einhvers, og þeim sem bezt ganga
fram afe halda rjettindum kláfcans óskertum,
lætur hun 1 tje nokkur hundrufe dali, svo þeir
geti lært til hlítar þafe er þeir hafa kennt full-
um fetum áfeur, og reyndar þótzt færir um.
— þegar kláfeinn hefir nokknfe lengi haft heilsu-
samleg áhrif á rollur Sunnlendinga, og sjálf-
sagt bætt saufefjárræktina, til mnna, afe ráfeum
mjög frægra dyralækna, og háttvirtra kláfea-
reka, kemst hann í Norfeurland. Verfeur hon-
um þar illa tekife af flestum — þótt Ijótt sje
frá afe segja um slíkan bjargræfeisgrip —; þó
mun æfesta yfirvald Norfelendinga honum lang-
vcrst og barferáfeast; enda mun eigi langt um
lífea afe kláSinn verfei sekur gjörr, fyrir endi-
löngu Norfeurlandi, og rekin ráfealaus sufeur
yfir beifear, hvafean honum mun eigi aufenast
afe koma, vcrfei cigi ofmikill hráskinnsleikur
innbyrfeis, norfean fjalla. Hversu lengi kláfe-
inn lifir og ríkir á Sufeurlandi, er eigi hægt afe
sjá, þó mun óhætt afe fullyrfea, afe þafe rerfei
eigi skemmri tími en 40 ár. VerSur hann
aldrei upprættur, nema mefe nifeurskurfei, kom-
ist hanji ekki á. verfeur hann hjer á landi,
mefean saufefje er til.
7. Um þetta leyti senda margir prestar
bænarskrár til alþingis, til afe fá f lög leitt afe
öreigar fái eigi afe komast í hjónaband ; mun
þeim mest ganga til þess, afe þeim mun þykja
afe efnafeir bændur, og sjálfsagt prestar allir,
muni duga til afe geta börn ef nógu vel fari
um þá — þafe er afe segja cf þeir hafi fu||-
gófe rúm, kraptgófean mat og hæfilega frjóv-
samar konur —, til afe halda vife landsfólkinu
f bágu árferfei er optast muni ganga yfir land-
ife annafc slagife. Sumum prestum mun þetta
mál svo hugleikife, afc þeir munu rita langar
klausur í blöfein nm hina miklu nytsemi er af
þvf leifci, afc hamla snaufeum mönnum giptinga-
leyfis ; því þafe dcttur þeim eigi í hug blcss-
ufeum, er þ(5 mun framkoma, afe sumir fátækl-
ingar gjörast svo djarfir afc geta börnílausa-
leik, sem öferum en prestum, mun eigi þykja
sómalegra, þafe mun markvert á þcim dög-
um, afe slíkir bústólpar sem gamlir prestar opt
eru, skuli eigi geta trofeife þeim búhnykk inn
í sóknarbörn sfn, alla sína embættistífc, afe eigi
sje til neins fyrir þá afe giptast er eigi geti
nema rjett afc eins bjargast einhleypir, hvafc
þá heldur mefe ómegfe. Gætu þeir komife þess-
um mikla lærdóm í höfufe manna, á svo sem
40—50 árum, þyrfti aldrei afe senda bænar-
skrár ura slíkt til alþingis, landsmönnum efc-
ur sjálfum þeim til eigi mikilla framfara.
8. þetta ár mtinu póstgöngur allar, fara á
ringulreife, bæfei á sjó og landi. Svo þafe sem
auglýst verfcur annan daginn, mun tekife aptur
únn. þá mun og í ráfci, afe fækka póstferfe-
um, eigi alllítife, svo menn þurfi eigi afe skáka í
því hróksvaldi, afe koma brjefum sínum og
sendingum mefe þeirn afarskjátleik, landshorna
milli, afe eigi gangi til þess Icngri tími, cn
bvo scm eitt ár. þcgar framlífea stundir fer
póstgöngum svo minnkandi, afe skcmmsta Ieife
afe senda brjef um landife, verfeur afe senda þau
til annara landa fyrst. Taka sig þá saman
nokkrir merkir menn, og bifeja stjórnina bvafe
eptir annafe, u.n póstskipsferfeir mefe strönd-
ura landsins, og mun hún ávallt svara því, afe
nú sje verife afe semja vife afera þjófe, afe fá
Ijefe skipife, efeur þá afe þafe sje ómögulegt fyrr
en fjárhagsmál landsins sje komife í annafe
horf. Afe lyktum hættir öll alþýfea afe nota
hinar opinberu póstgöngur fyrir lag þaö sem
á þeim verfeur, og mun svo ganga nokkur ár,
efcur allt þangafc til afe óvifckomandi þjóíir
bjálpa afe nokkru upp á sökina. Snýst þá og
margt fleira á annan hátt.
9. Liilu sífcar en póstmálefni Iandsins verfea
ráfein til íykta, verfcur gestrisnin eigi lengur
dyggfe talin lijá mörgum, þykir þá sumum
mönnum ómissandi, ab koma greifeasölu á, bjá
búendum öllum. Verfca þá vatnsgrautar-yerb-
lagsskrár, hcngdar upp á húsgafli liverjum og
barfeætistaxtar iagfeir til sýnis á íiskasteina.
J>ó munu þessi skyndilagabofe ekki eiga afe
gilda, nerna vife umldeypinga og munafear-
seggi, en eigi vife nokkurn þann er getur keypt
greifea. Hinum framtakssömu gieifcasölumönn-
um mun samt cigi til bugar koma, afe hver
sem tekst á hendur afe selja greifea, verfeur afe
hafa allt til, er ferfeamenn mefeþurfa, ef þafc á
afe heita annafe en nafnife og svífcingsskapur.
Arangurinn af þessu fyrirtæki komist þafe á,
verfcur þetta, afc þegar gestrisnin fellur nifcnr,
sjest eigi frarnar nokkur neisti hins forna
göfuglyndis íslendinga í binni apturfarar n'ku
kynslófc,
(Framh. sífcar).
ANDVAKA.
þú sjónarauki sárra mótlætinga,
er svefni bægir grátnu.auga frá
þú bitur skeyti brjóstife lætur stinga
og blæfca und sem inanna enginn sá.
þú lifcna tífe f leynda skuggsjá þinni,
lætur hvarfla fyrir hugarsjón,
og sýnir flest er særa hjartað kynni
og samvizkunni auka frifear tjón,
Þú ýmist lætur anda frjálsan lífea
um óska sinna frifesælustu mifc
ellegar hörfcum böls í hlekkjum bífca,
þars byrgir glefei harma náUmiikrife.'
Sb. J.
þAKKARÍVARP.
þaö er nú lifciö á fjórfea ár sífean afc
presturinn sjera Jón Austmann á Halldórsstöfe-
um í Bárfcardal tók til afe þjóna Ljósavatns-
kirkju og jafnframt því afc balda embættis-
bækur prestakallsins nl. f>óroddstafcar. En þafe
er nú eigi tilgangur minn mefe b'num þessum,
afc lýsa breytni og vifeskiptum þessa ágæta og’
elskuverfca heifeursmanns vife sfn sóknarbörn,
því þess þarf ekki, þafe opinberar sig sjálft í
mannorfei hans, ef satt er sagt; hitt er heldur
tilgangur minn, afe minnast þess, aö vife heffe-
um nu þenna tíma, verifc framandi íandlegu tilliti
og engan birfei baft, heffci hann ekki af ein-
Iægri dyggfe og manngæzku tekife okkur afc sjer
því þafe er^ eigi öferum afe þakka e„ honum
emungis, því þafe vissi jeg, afe vife fráfall sjera
þorst. sál. Jónssonar á Yztafclli, fór prófastur-
inn okkar því á ieit vife fleiri presta en sjera
Jón, afe messa yflr okkur og þjóna afc ÖIlu
leyti, og neitufeu þeir því á ýmsa vega þafe
er líka eptirtektavert, afe þar sem dagblöfein,
segja okkur frá öllum braufeum vifesvegar uin
allt land’ sera bæfci veitast og losna, þá cr
þoroddstafeur þó aldrei nefndur, heldur en þafe
piestakall sje ekki til, Mig skortir orfe, afe
lýsa vifekvæmnl sjera J, Austmanns vife alla
sjúka og bágstadda, bæfei í raefcalagjöfum og
allri afehjúkrun, og líka embættisfærslu hans,
sem er svo framúrskarandi, ánægjuleg og elsku-
verfe.
Jeg bæti því einu vife þessa litiu grein,
aö Þelta sem jeg hefi sagt er s a n n I e i k u r,
því þafe er sjálf reynslan ; þeir sem betur geta,
ættu afe sýna þafe, því fleiri á liann sóknar-
börn en mig.
Skrifafe 31. júlí 1869, af vcsælum bónda í
nyrfera hluta Ljósavatnssóknar.
t f>ann 8. júlí næstl. þóknafeist þeim algófea
himnannaföfcnr, afe taka beim til sín, eptir lang-
vinnar sjúkdómsþjáningar, mfna heitt clskufcu
konu Kristínu Jakobínu Jóbannesdóttur, eptir
tæpa tveggja ára sambúfe okkar f hjónabandi.
Blessuö sje bennar minning.
því:
Hún var mjer allt,
er ástrík kona,
mátti manni vera;
heifeur, húsprýfci,
bjástofe, glefci,
bót vife böli hverju.
Ilennar minning, mun
rnjer í brjósti,
ástrík ætífe lifa,
þeirri jeg fórna,
þöglum tárum,
lífs um leife, ókomna.
Ilringsdal á Látraströnd 1. ágúst 1869.
K. M. Halldórsson.
l iSJKTTHH IIILEIDAR
Ur brjefi af Vatnsnesl í Húnavatnssýslu
dagsett 4 janúar 1870. „Ileyskapur varfe bjer
á nesinu mjög rír næstl. sumar, þvf grasbrest-
ur var vífea einhver hinn mesti, en gófe varfe
nýtingin á þessum litla beyafla. í mikla
skafeaveferinu 12. okt, uröu talsverfcir fjárskafc-
ar á eitthvafc 3 bæjum í Vesíurhópi. Um hið
hörmulega skipstrand þenna sama dag bjer vife
nestána í „Vitanesvík" ekki „Vitavík", hafiö
Þjer fengife allgreinilega sögu, sem stendur í
blafci yfcar, og nokkurnvegin rjetta. Samt var
þafe ekki sonur skipherrans, sem þar drukkn-
afei, beldur annar skipsmafeur ; bann átti eng-
an son á skipinu. þafe er beldur ekki rjett
haft eptir stýrimanninum, afc hann hafi sjeð
skipherrann standa vife húsife þegar Iiann var
kominn uppá klettinn; því Iiann sagfcj mjer
sjálfur, afe skipherrann heffei horfife sjer í ein-
um brimsjónum, á fc u r enn hann reyndi til
afe komast af skipinu, og voru þeir þá báfeir
staddir aptur vifc stýrimaiinshúsife, skipherrann
laus vife þafe, en hdsifc Iueisti stýrimanninn og
annann matrós út afe öldustokknum, afe það
varfc þeim til lífs, afc húsifc ekki brotnafci efea
fjell út afe öldustokknum. Skipherrann hjet
Möller. Lík Stefáns sál. Tliorsteinsens, _ en
hvorugt binna, — fannst rekife 27. nóv. nokkru
austar mefc nesinu, en þar sem skipife strand-
afei, og var jarfeafe afe Tjörn 5 des. 1. júlí
sífeastl., lögfcu 4. skip frá Skagaströnd, 3 bát-
ar og 1 sexæringur, f nortan leifei, en kvika
liafíi verifc nokkur. Bátunum reiddi vel af,
en 6 æringurinn fórst; sáu bátarnir til hans
hjerumbil vesturí mifcjan Flða, enn sífear ekki,
erida haffei bann baldifc dýpra fyrir, og fjar
lægst því meir sem vestar kom. Á skipi
þessu fórust 5 menn. 1. formafeurinn Gunn-
lögur Sigurfesson tæpt þrítugiir, er næstl. vor
reisti bú á Ósum, ókvæntur mafcur duglcgur
og efnilegtir og þótti bezti sjólifei. 2. Jón Leví
Eggerísson bóndi frá Egilsstöfcum bálf fertug-
ur mafeur, greindur og vel látinn, Ijet liann