Norðanfari - 22.10.1870, Blaðsíða 2

— 80
til sumarif) 1867 8. júlíaf) hún giptist Kjart-
ani Magnúsi syni stúd. Iialldórs sál. Sigurfssonar
frá Úlfsstö&um í LobmundarfirM og mad. H.
Eiríksdóttur (nú sijúpmó&ur sinnar); voru þau
hjón mef) foreldrum sínum þaÖ ár; næsta vor
eptir 1868 fluttu þau aö GufcmundarstÖfcum i
sömu sveit; en á næsta vori 1869 fluttu þau
afc Ilringsdal á Látraströnd; mátti segja hún
flytti þangafc einungis til afc bera þar beinin,
því tæpurn mánufci eptir afc iiún var þangafc
íiutt, þóknafcist gófcum Gufci afc taka hana heim
til sín,' eptir Iangvinnar sjúkdómsþrautir, þann
8. júlí s á., þá tæpt 24. ára afc aldri.
Jakobína sái. var eins og hjer segir ung
afc aldri þá hún burtkallafcist, en fullkomnari
var hún bæfci í andlegu og líkamlegu tiiliti
flestum á hennar reki; gáfur til bókmennta
haffci hún í betralagi, hagleikur hennar til
handanna var framúrskarandi; hún var glafclynd,
gefcprúfc og gufcrækin og hvers manns hugljúfi,
enda var hún öllum harmdaufci þeim er höffcu
vifc hana kynnst, hún rækti allar skyldur sínar
mefc frábærri alúfc og samvizkusemi; hún líkt-
ist föfcur sínum sannarlega mikifc, afc sálar-
þreki og stillingu, hvafc bezt auglýsti sig í
hennar löngu sjúkdómsþjáningum er leiddi
hana til bana, og allra helzt í hennar daufca-
strífci, þegar hún, scm enganveginn þoldi afc
vera, neœa heizt afc sitja uppi, talafci allt mefc
fullri rænu, ráfcstafafci húsi sínu mefc frábærri still-
ingu, rósemi og ráfcdeild, uns hún hnje afc brjésti
ektamanns síns, kvaddi hann og þá eríkring-
utn banasængina stófcu og var örend um leifc,
og var þá aufcsjefc hvafc trúartraust hennar var
óbifanlegt, Vjer leyfum oss því afc láta hjer
mefc fylgja fáein síef eptir einn af þeim er
stófcu vifc banasæng hennar og þannig hljófca:
Hin sæla trú
er sýnir æfcri heirna
og sefar lífsins
mæfcu og harma hrífc,
og lætur okkur
glaumi heimsins gleyma,
hún gladdi þig
nær háfcir daufcastrífc.
þu áleizt daufcann
eigi hræfcifegann
því andi þinn
er mæddiðt naufca kross
hann eá þafc mýkja
manni skilnafcstregann
afc missa, til afc
öfclast sælla -hnoss.
þú fólst þinn anda
fofcursins í hendur
þau fögru orfc
þín röddin tjáfci blífc,
þjer var af himni
helgur engill sendur
afc hugga þig
vifc daufcans grimma strífc.
i Nú ertu leidd í
Ijóssins fagra sali
þar Iífsins itrcina
sælu fylling er,
þar engum framar
amar mæfcu kali
þar englar Ðrottins
blífcir fagna þjer,
jþann fögnufc enginn
af þjer tekifc getur
þar ætífc blikar
iífsins fagra hvel;
en minning þín
hún söknufc okkar setur
viö syrgjum ei
en bifcjum farfcuvel.
Nokkrir af þeim er ve! þekktu lífsferi!
hinnar iátnu.
f II.T0RLEIFUR þORKELSSON
Yar fæddur á Stöfc í Stöfcvarfirfci þann 17
marz 1829 Fafcir hans var þorkell prestnr á
Stöfc Árnason, þórfcarsonar. Mófcir hans var
Helga Iljörleifsdótlir prests afc Hjaltastafc, þor-
steinssonar prests afc Krossi í Landeyum, Stef-
ánssonar spítalahaldara á Ilörgslandi. Hjör-
leifur sál. inissti föfcur sinn ungur og var sífc-
an í fóstri hjá mófcurbrófcur sínum síra Ein-
ari sem þá var prestur afc Dvergasteini nú í
Vallanesi, og sífcan hjá honum til þess vorifc
1852 að hann fór afc Selstöfcum f Seyfcísfirfci
og giptist þar 23 sept. 1856 ungfró Irigibjörgu
Hermannsdóttur bónda þar, og eignafcist mefc
henui einn son Bem Iifir. Sífcan var hann á
Selstöfcum til dánardags er afc bar skyndilega
þann 15. október 1869,
Hjörleifur sál. átti á sínum aldri fáajafn-
oka, afc þreki, stafcfestu, umburfcarlyndi, dugn-
afci og frainkvæmd. þetta lýsti sjer bvervetna
í allri bans háttsemi á sjó og landi ; gófcur
ektamaki og fafcir. Hans er, og verfcur því
saknaö af öllum er kynntust honum vel á hans
stuttu lífs leifc. s. s.
Hjefcan úr sal
þar sífelt áfcur
farsældar Ijómi
fagurlega skein :
heyrast nú vorar
hryggfcar stunur
brjóstum frá
bölvi þrungnum.
því hjefcan cr mafcur
til moldar genginn
er ilestum samtíía
framar stófc
HJÖliLEIFUR þORKELS
þróttluir arfi
sómi ættar
og sveitar prýfci.
Hann var af Gufci
gæddur kostum
fle8tum er marin
máttu prýía,
þrek mikluin anda
ástríkum hug
blifclyndi, glafcværb
og gefcró sælli.
Hann var afreyndur
afc atorku,
fjörugur, franigjarn
og fylginn ab öllu
sóknharfcur frarnast
á sjó og landi
laginn í ílestu
og lipurmeiiui.
Grátum nú þann
er oss þarfastur var
og afc hvers nianns
heillum studdi.
Grátum nú þann
er grát inátti ei sjá
en bætti sein bróbir
úr böli þess er lcifc.
Glefcjast þó mcgum
gekk til sælu vinur I
og dýrfcar verfclaun
af Drottni heiir þegifc
vönduin oss og vinnum
ab verfclaumim sömu
hann bífcur vor og fagnar
í betra heimi. ií.
f BJ0RG GUNNARSDÓTTIR.
Skemmti mjer liljan mín litla
lit hrein og fögur,
er sakleysis sælu fafcmafci
á sumars tíö æsku,
efclisfar ástar og tryggfca
ununar geymdi
Mófcur jafn hugljúf afc háttum
eins hjarta sem augum.
Dáin er liljan mín litla,
litum er brugfcifc,
frostköldum fellibil snortin,
fftlnufc og visin ;
bifast af bölinu þrútifc,
brjóst viÖkvæmt móbur,
því blómifc mitt burtu er hvorfifc
bezt sem jeg unni.
Blómgast á sumrinu sæla
á sól-landi belga,
litfögur liljan mín smáa
afc lífgjafa bofci;
vona’ eg afc vinnudag Iifcnum
á vifcreisnar morgni,
fullsæla’ í biífcbeimi bjarta
Björgu jeg finni.
Mófcirin.
+ ARI bóndi EIRÍKSSON á Kallsstöfcum
vib Berufjörfc, dáinn 31, maí 1868.
Er eg beyrfci ARI látinn væri
angri slegiun þagfci eg nokkra stund
mælti sífcan — má eg vinur kæri
muna jafnan okkar hinnsta fund.
Ó — hann var þá, eins og jafnan glafcur
eyddi því mótdræga spaugi mefc
hann var bæfci mennta og gáfu mafcnr,
en injög svo lítifc af því segja rjeb.
Dagfarsgófcur gufcrækinn og tryggur,
gætti jafnan skyldum sínum ab,
iieíir því sem hlífcinn þjóim og dyggur
blotib vist í æfc8tum sæiustafc.
Astófclegur cktamaki var bann;
eins og góbur fafcir böin sín vifc,
umliyggju því ætífc fyrir bar hann
ab þau Iærfcu rjettan dyggfca sifc.
Syrgja börnin, sáran ekkjan grætur,
sakna vinir lifcins dánumanns
en þó rauna ærnar höfum bætur
er hib góba lifir mannorfc hans,
A.
+ Sunnudaginn 23. janúar þ. á. deyfci afc
Broddadalsá, ekkjan Húnbjörg Jónsdótlir, á
84. aidursári, eptir nærfelt- 4 ára sjúkdóms-
legu; hún var fædd á þórustöfcum í Brodda-
neshrepp. Foreldrar hennar voru Jón Gufc-
mundsson og Valgerfcur Jónsdóttir, systir
merkismannsins, Einars sálafca dannibrm. frá
Kollafjarfcarnesi. 21. september árifc 1833
giptist hún hinum starfsama ifcjumanní, Gufc-
mundi Gísiasyni á Broddadalsá, hvar þau sam-
anbjuggu þar til hann burtkallafcist 25. jóní
1860, síban bjó hún í ekkjustandi á sama
heimili tii daufca dags. þeim hjónum varfc
eigi barna aufcib, en veittu uppeldi afc mestu
5 munafcarlausum börnum.
Húnbjörg sálafca var sann köllufc heimilis-
prýfci, því hón gekk í öllu á undan öfcrum mefc
gófcu eptirdæmi; var ásfrík kona manni sínmn,
fósturbörnum sínum reyndist hún sem bezta
mófcir og sá&i dyggilega því gófca gnfcsorfca-
sæfci í björtu þeirra; hjúum sínum nærgætin
og notaleg í orfci sem athöfnum, enda elskufcu
þau hana mikifc. Líf hennar máiti því heita
stöfcugur fribur og sannkallafcur kristilegur
dyggda vegur. Minning hennar mun því vara
í heibii og blessan.
þann 24. janúar þ. á. deyfci á Brunngili
í Broddaneshrepp heifcursverfur bóndinn Gísli
Jónsson, eptir hálfsmánafcarlegu, hjer um 65
ára afc aldri; hinn bezti starfs-og búsýslu-
mafcur, er sífcar máske getifc verfcur.
MANNALAT OG FLEIRA.
þann 17. marz þ. á. varfc sá sorglegi afc-
burfcur, ab unglingsmafcur 19. ára afc aldri er
hjet Kristján Mattíasson, drukknafci ofan
um iagís á Berufirfci, milli Kelduskóga og
Berufjarfcar. Hann fannst 20. s. m. þvf þafc
var afc kalla upp í iandsteiniim afc liann fórst,
og sannafcist þar sem optar, afc margur drukkn-
ar nærri landi. þann 2. apríl þ, á. Ijezt afc
Útnirfcingsstöfcum á Vöflum, brófcir Kristjáns
heitins, þórarinn ab nafni, rúmra 20 ára gam-
all, eptir afc hann haffci leigib þar mjög þungt
haldinn fuilar 5 vikur. Báfcir þessir bræfcur
voru fremur efnilegir mcnn, e.n einkum þór-
arinn hvab gáfurnar snerti.
Enn fremur verb jeg afc geta þess, ab þó
þórarinn heitinn væri gestur á áfcurnefndum
bæ, og heimilisfólki þar alveg vandaiaus, var
honum veitt þar hin mesta nákvæmni, og bezta
afchjúkrun í hans þungu veikindum, einkum af
húsráfcandanum Jóni Ólasyni, og bústýru hans
ekkjunni Sigrífci Gufcmundsdóttur. þar aíi
auki gjörfci Jón útför hans sómasamlega
Votta jeg því — fyrir mína eigin hönd og
annara skyldmenna þórarins heitins —, áfcur
nefndutn heifcurs-persónum og öbrum er þar
áttu hlut afc máli, hinar innilegustu hjartans
þakkir, og efa ekki afc hinn algófci himna Fafc-
ir umbuni þetta, sem hvafc annafc er vel er
gji5rt,
I annann máta skal þafc eigi Refhvörfum
ritab, nje öfugmælum orfcab, afc tveir eru þeir
menn, er jeg álít, afc mifcur enn skildi hafi gætt
virfcingar sinnar og velsæmis í breytni sinni
vifc bræfcur þesaa á næstlifcnu ári. Jeg hirfci
eigi aö fara um þafc fieirum orbum, en vona
afc þeir góbu menn þekki skeytisín. Afc end-
ingu set jeg hjer hifc forna og fagra spakmæli:
„Ritafcu velgjörfcir á marmara, en mótgjöibir
á sand“.
Hamragerfci 16 maí 1870.
Sigmundur Mattíasson.
Eirjandi oj dbyrjdarmadui• Bjöm JÓnSSon.
troutafcui í prentsiu. á Akureyrl. J. Sveinsson.