Norðanfari - 10.12.1875, Blaðsíða 4

lögreglustjóra segja, að nú sem stæði, væru
engin lög til viðvíkjandi útílutntningi, og ef
svo er, sem líkast mun vera, mun pá Norð-
lingur vilja láta lögreglustjórana beita peim
lögum, sem enn eru ekki gengin úr burðar-
liðnum, eða vill hann láta pá berjast móti
Vesturförum með ofríki á engum lögum
}>yggðu, gott livort sem er.
Að endingu lyktar Norðlingur skýrslu
sina, mjer finnst með einhverskonar dauð-
anskvíða yfir peim agenta niðurrigningi, er
hann o daHbræður hans eigi að mæta, og
ór’ á honum og peim peirrar hamingju,
d niðurrigningur teppi ekki svo and-
,)t lians og peirra að peim sje við
búið; en hafi forsjónin fyrirhugað
peim mikin mæðudag, mun hennar ákvörð-
un ganga fyrir heillaóskum mínum, og má
jeg ekki við pví gjöra. |>að kveður annars
allmikið að pví, hvaða óvild ýmsir menn
hafa á vesturförum landa sinna, einkum
sumir embættis- og óðalsmenn; enn pegar
maður atliugar pað efni, er pað skiljanlegt,
pví margur er sá maður, sem pykist eiga
fáa gcmlinga, að honum fellur pungt að
missa af peim undan rúningi. Enn peir
skyldu góðu herrar gæta pess, í viðskiptum
við bræður sína, hvað rjott og jöfnuður er
og fjölga ckki burtfýsisástæðum poirra með
óbilgjörnum fjárkröfum og tollatökum, hvorki
beinlínis nje óbeinlinis, pví að pessu hefir
pótt kveða helzt til mikið á næstliðinni tíð,
og pykir eigi liorfa til batnaðar í framtíð-
inni, pví lítið treystir almenningur en pálöggj.-
pingi voru til verulegra lagabóta einkum
hvað snertir fátæka alpýðu, eptir pví sýnis-
horni sem fram er komið, og menn hafa
heyrt eður sjoð. Mjer finnst pví mjög lík-
legt, að ýmsum leiguliðum oglausum mönn-
um, sýnist helzta ráð, að hafa sig burt úr
landi meðan kostnr er á.
Ritað í Eyjafirði 30. nóv, 1875.
Jóli. St.
Úr Brjeíi til ritstjóra „Norðanfara“.
— ,,J>ó eigi megi heita fátt um ferðir, um
pessar mundir, pá ber pó í rauninni fátt
til tíðinda. Einungis eitt smá-atriði ísögu
landsins, hefir lítið eitt vakið eptirtekt vora,
hjer í sveitinni. Ritstjóri Norðlings hefir,
sem sje, sent hingað nokkrum kaupendum
blaðsins, ofurlaglegt „privatbrjef“ prent-
að, sem eigi virðist mjög ófróðlegt. Brjefið
lýsir allrækilega hinni frægu forstöðu er
hann veitir, og ætlar að veita, prentsmiðju
Norður- og Austur-umdæmisins. Hin sak-
lausa einfeldni skín út úr hverri línu brjef-
tötursins, og um viljann sem í veikum er
máttugur á víst að lesa í milli línanna.
J>að er allmerkilegt, livað aumíngjamannin-
um }■ efir skörulega tekist að lýsa tilfinning-
um sínum, rúmföstum og liklega sárpjáðum,
af ástríkri umhyggju fyrir prentsmiðjunni.
jþótt eigi sje nú, ef til vill, helmingurinn
sannur af hinum skemmtilegu æfintýrum, í
brjefinu, pá lýsir pað pó töluverðri nákvæmni,
eins og nú skal sýnt: Ritstjórinn lætursem
sjcr hafi verið drumbs að taka við smiðjunni,
en býður pó 100 krónum meira í leigu; er
petta eigi allvel sjálfu sjer samkvæmt? J>að
var orð á að prentsmiðjan væri fjepúfa rit-
stjóra Nf.; en skyldi pá ritstj. Norðlings eigi
geta pegið skildinga? og ætli hann láti
prcnta alveg gefins? J>otta væri fróðlegtað
fá að vita í næsta privatbrjefi, eður Norð-
ling, og eins hvernig lagaða kosti hann hefði
boðið ritst. Nf., pví pað eina varmáskeum-
talsefni. Annars ef satt skal segja, hlæjum
við allir að brjefinu, hjer í sveit, með öllum
pess gögnum og gæðum.
1 pessum svifum barst okkur Norðling-
ur, og sjáum við par, að hin heiðraða og
margæruverða prentsmiðjunefnd, hefir tlogið
— 104 —
á vængjum vindanna suður tíl Danmerkur
að elta slúðurfrjettir. Lengi vissum við nú,
að blessuð nefndin var frá á fæti, enn nú
liefir hún pó gengið fram af okkur. Aður
hefir hún látið sjer nægja að senda betli-
brjef, 'sitt í hverja áttina, til að auka vel-
megun smiðjunnar — pó henni hafi nú um
stundarsakir gleymst að auglýsa reikninga
hennar. — Yið sveitarmenn óskum nú nefnd-
inni allra heilla, í smáslúðurfregna-leit, og
við ráðleggjum henni að skaflajárna, áður
enn hún fer í næsta sinn, að tína saman
lamljaspörð lygasagna, ef til vill um alla
norðurálfu, og skólpa svo af sjer í Norð-
lingi, óhreinindi sem hún forðast að til-
greina.
Mjer, fyrir mítt leyti, fellur nú hálfilla, að
sveitungar mínir skuli eigi viðhafa lotningar-
fyllri orð, um hina heiðruðu nefnd, en lijer
eru að ofan. J>að má pó muna henni margt
frægðarverk í prentsmiðjumálum. Hún gaf
út lærdómskverið hjer um árið, eður ljet
smiðjuna gjöra pað, sem eigi fór mjög illa,
og Langbarðasögurnar par á eptir, sem
margur var fús á að eiga, eins og kunnugt
er; nú, hefir hún haft forstöðumanna skipti,
ætli pað fari eigi eins vel og liitt, tíminn
leiðir pað i ljós.
— J>enna brjeíkafla vil jeg mælast til
að pjer herra ritstjóri, tækjuð í blað yðar
Nf., til pess að lesendur blaðsins sjái hvaða
áhrif „prívatbrjefið“ og saga nefndarinnar,
liefir á sveitunga rnína „hvívetna““.
J> AKK A RÁ V ARP.
„Nakinn var jeg og pjer klædd-
uð mig“. /Matt. 25, 36.
|>egar hið hastarlega óhapp skeði að
amtmannsstofan á Möðruvöllum brann til
grunna, hinn 21. marz 1874, stóð jeg eptir
eins og aðrir, sem bjargað gátu lífinu úr
peim blossa, nakinn og efnalaus. — Til
pess að bæta mjer og öðrum hjúum herra
amtmanns Christiánssonar að noklcru efna-
tjón pað, er við liðum, var fyrir tilhlutun
hinna nafnkunnu heiðursmanna: Björnspró-
fasts Halldórssonar á Laufási, alpingis- og
Dbr.-manns Einars Asmundssonar á Nesi,
Dbrm. J óns láigurðssonar á Gautlöndum
og Eggerts umboðsmanns Gunnarsonar, að
gjöfum var safnað í |>ingeyjarsýslu og á-
góðanum við „Tombolu“ sem haldin var í
Höfðahverfi, skipt milli okkar, auk pess sem
velnefndir heiðursmenn og ýmsir aðrir mann-
vinir sjerstaklega rjettu mjer hjálparhönd.
Jeg finn mjer pví skylt, að votta opinber-
lega öllum hinum eðallyndu velgjörðamönn-
um mínum, neíndum og ónefndum, innileg-
ustu pakkir mínar, fyrir pessa kærleiksfullu
hjálp, er peir sýndu mjer klæðlausum og
örsnauðum.
Akureyri 1. desembcr 1875.
Jósafat Jónsson.
Bitvarg'urinn. Eigi alls fyrir löngu,
hafði refur einn í mörg ár samfleytt, gjört
óttalegt fjártjón, á Rauðasandi vestra, t. d.
drepið 30 fjár á einum bæ. Hugðu menn
petta naumast einleikið, heldur mundi dýr
petta annaðhvort vera skoffín eður skugga-
baldur, eður annað pvílíkt. |>ótti gestur
pessi hvumleiður hvívetna, sem von var, og
var jafnharðan reynt að ráða hann af dögum.
Höfðu prjár, allgóðar skyttur, hver eptir
aðra, reynt að leggja morðingjan að velli,
enn engu skoti á hann komið. jpegar pann-
ig var útsjeð að lágfóta yrði sigruð með
skotvopnum, tóku menn sig saman um, að
láta standa yfir fje sínu, dag hvern, og var
pað gjört svo dyggilega, að tóa gat engrí
kind náð, og kom hún pó svo nærri fjenu,
að eittsinn lenti skot í kind, er henni var
ætlað; pannig liðu fram tínmr. — Enharða
vetUrinn 1874, sýndi pað sig, að tóa var efiki
af baki dottin, prátt fyrir mótspyrnu pá er
menn veittu henni, pví á páskadagsmorg-
uninn bar svo til á bænum Naustabrekku
á Rauðasandi, að pegar bóndinn kom i
lambhúsið og ætlaði að fai'a að gefa lömbun-
um, sá hann að pau voru á einlægu flugi,
innanum húsið, og prestlambið hnigið Irlóðugt
og dautt að velli, en 2 rifin. I ssma vetfangi
verður honum litið inn í aðra króna, og sjer
hann pá hvar slcolji er að keðast fram með
veggnum. Hann bregður við hið skjótasta,
fer heim í bæ og hertýgjar sig liið snarasta
og gengur síðan til hússins, en pegar hann
lýkur upp, er tóa pegar komin í fang hon-
um og ætlar út, en bóndi hafði höndur
fyrir. Tekst par nú bardagi, harður og
langur, og skalf jörð sem á pr' ði ljeki. Yarð-
, ist tóa af miklum vaskleik, pví bóndi var
rammur að afli; og að lyktum gjörir hann
mikla sveiflu á tóu og slær henni niður við
stein högg mikið, var pað hennar bani, enn
bóndi stóð nú móður en lítt sár á vígvell-
inum, pó liafði tóa náð að bíta hann.
Vegna pess, að saga pessi er víst eins
dæmi lxjer á landi, pá setjum vjer hana í
blaðið,. til pess að vekja athygli bænda á
pví, að leggja stund á að gjöreyða bitvörg-
um, sem reynslan liefir nú sýnt, að eigi svif-
ast að srnjúga inn um fjárhúsglugga, enda
pó liátt sje, cf hungur prýstir að peim.
Auglýsing
urn kaupföl bókasöfn &.
Með freku og löku hálfvirði, í betra og
lakara bandi, og standi, býð jeg bókvinum
hjertöld bókasöfn: o: allan Kl. póst, 9 árg.,
allan Rv. og Sunnanpóst, öll Sagnablöð,
alla Skírna, allan J>jóðólf, alla Norðra, alla
Norðanf., allan Ingólf, öll Nýtíðindi, allar
Landsliagaskýrslur, öll Stjórnarmála Tíðindi,
alla Mannkynssögu Melsteðs, allar J>jóðsög-
ur Islands, allan Ejölnir, allan lslending
eldri; allar Biskupasögur, alla Sturlungu,
og fleiri ísl. sögur, og ýmsar fleiri bækur
andlegar og veraldlegar, í ýmsum tungum,
sumar fágætar, er ei nenni að telja; öll
Ný Pjel.rit ogflest hin eldrí: Antiquar. An-
naler og Tids Skrift. í mörg ár. Alla G.
Oddsens Landask. fræði, ýmsar málfræðis-
og orðabækur í ýmsum tungum
Bezt mundi að bókavinír: 2—3—4
keypti bækur pessar í fjelagi svo ljettast
irði að borga; og liver gæti pó haft full not
bókanna, pví pað er æ notadrjúgast er flestir
liafa notin af; enda mundi jeg umlíða vissa
menn, um borgun um tíma. — J>eir sem
æsktu einhverra hjer taldra bóka, óska jeg
að gæfi mjer sem fyrst ávísun par um, í
línu eða boðum.
Elli, og hennar ógjeðs fylgjur,
ráða mjer: unna öðrum njóta,
pess er eg lengur litt fæ notið;
(og á til pess enga arfa hæfa).
Af ýmsum eldri og yngri bóku'm,
ei pó ofur ómarkverðum,
of nóg eptir er, í eld og fúa,
pó frá pví frýist flestar lijer’taldar.
unz hafa bókvinum að haldi komið.
Húsavík 24. júní 1875.
Jón Ingvaldsson.
— Lýsillg á loptslagi og landkostum
í fylkinu Nýj a Skotlandi í Vesturheimi;
tij uppfræðslu fyrir vesturf., er ný út komin,
og fæst til kaups fyrir 50 aura hjá und-
irskrifuðum og bókbindara Erb. Steinssyni
á Akureyri. Kroppi, 30. nóvbr. 1875.
Jóhann Stefánsson.
Eigandi og ábýrgðarm : B j ö r n J ó n s s o n#
Preutari: Jónas Sveinsson.
t,
/