Norðanfari - 15.12.1875, Qupperneq 1

Iíáttrirtn og Iiciðniðu kaupcndur „INorðanfara” !
|>areð jeg liefi lieyrt og sjeð, að ritstjóri
„Norðlings“, herra Skapti Jósepsson, liefir ný-
lega látið prenta hrjef frá sjer til útsölumanna
og kaupenda hlaðs hans, par sem á mig er
borirm ýms óhróður svo sem ósannsögli og pví
um líkt, þá er jeg neyddur til, pótt jeg feginn
vilji hafa frið við alla menn, að hrinda af
mjer hinnm meiðandí áburði, sem herra Skapti
Jósepsson hefir látið sjer sæma að gefa út á
prent urn mig.
J>etta einkennilega hrjef sitt, sem dagsett
er 8. f. m., hyrjar herra Sk. J. með pví að
segja, að liann liafi fulla ástæðu til að hafa
stérkan grun um, að jeg hafi skýrt ósatt
og órjett frá viðskiptum sín og mín, bæði kon-
unginum, ráðgjafanum og peim, er, útvegaði
mjer prentsmiðju pá, sem jeg liefi undir liönd-
um, og par á ofan pykist hann geta ímyndað
sjer, að jeg liafi gefið þeim sem hrjefið er stýl-
að til, pað er að segja útsölumönnum og
kaupendum „Norðlings", engu sannaiú nje
rjettari skýrslu um pessi viðskipti. Honum
finnst sjer pví skylt að leiða hina síðast töldu
i allan sannleika með pessu hrjefi sínu, en
konungi, ráðgjafa o. s. frv. skyldu meun ætla,
að liann hafi skrifað sjerstaklega um málið.
J>ó herra Sk. J. segi all-langa sögu um
viðskipti sín og mín, pá get jeg ekki sjeð að
pessi viðskipti sjeu mikil, eða í frásögur fær-
andi. Hann vill einmltt sjálfur ekki láta pað
heita svo, að við höfum sótt livor á möti öðr-
um um að hafa til leigu prentsmiðjuna, sem
hjer hefir verið, lieldur á, eptir sögu lians,
prentsmiðjunefndin fyrst lengi vel að hafa
gengið eptir mjer að halda prentsmiðjuna fram-
vegis, en síðan tlúið til hans og skorað á hann
aðtakahana að sjer, „pó hann aldrei liefði
liugsað til að gjörast forstöðumaður
smiðjunnar“. Hið sanna í pessu efni mun
pó vera pað, að áður enn aðalprentsmiðju-
fundur var haldinn 15. sept. 1874, hafði lierra
Sk. J. ekki einungis hugsað til, lieldur einnig
óskað eptir að gjöi'ast forstöðumaður smiðjunn-
ar og boðið eða látið bjóða fyrir 'sína hönd,
töluvert hærri leigu, en jeg hafði goldið, næst
undanfarin ár. Jeg par á móti sá mjer eigi
fært að svara hærri leigu, en jeg hafði svarað,
pví jeg diafði næga reynslu fyrir pví, að pað er
sitt livað að lofa borgun og að borga.
J>að var pannig í eðli sínu að prentsmiðju-
nefndin, eða rjettara sagt meiri hluti hennar,
— pví nefndarmenn mun pó liafa greint á —
aðhylltist fremur boð*, herra Sk. J. heldur en
mitt, par sem hann fyrst og fremst, var færari
maður til að fá prentsmiðjunni nóg. að starfa
landinu til uppbyggingar, og í annan stað svo
líklegur til að bæta efnahag smiðjunnar, eins
og ákom daginn, pví nii er hann pegar búinn
að gjöra svo mikið í pessu tilliti, að liann get-
ur hughraustur sagt í brjefi sínu: „je,g hefi
með leigunni töluvert bætt efnahag
prentsmiðjunnar, svo líklegt er að lnin
purfi ekki frarnar að betla“. Ef herra
Sk. J. getur svo miklu til vegar komið, með
pví að borga í orði, livers ætli pá megi vænía,
pegar hann gjörír pað á borði?
Aðalviðskipti okkar hr. Sk. J. á pessu ári
hafa eiginlega verið pau, að jeg aflienti hon-
*) „Prentsmiðjunefndin hefir á fundi sínum
í dag aðhyllst boð herra cand. Skapta Jóseps-
sonar tíl að taka prentsmiðjuna á leigu“ segir
nefndin í brjefi sínu til mín 19. janúar p. á.,
en 1. des. f. á. segir hún í brjefi til mín: „Vjer
höfum með mikilli ánægju tekið yðvart boð til
greina, að taka prentsmiðjuna til leigu fram-
vegis með sömu kjörum og verið hefur“.