Norðanfari - 02.12.1882, Blaðsíða 3

S*“'
— 83
spurði livort hann væri við það sama og sagði liann svo væri,
en hætti þessu við: «jeg er sem blaktandi skar, er livorki
getur lifað nje .dáið, en jeg vona að hinn eilíii kærleikur láti
það slokkna innan skamms*. f etta voru þau síðustu orð er
jeg heyrði hann tala, því þá jeg var fyrir skömmu genginn á
burt, var kallað á mig, og var hann þá ekki við mælandi.
Hjer hneig fyrir atlögu dauðans hinn trúi og dyggvi guðs-
þjónn og stríðshetja Jesú Krists. |>ó sorg og söknuður fylli
hjörtu barna og ættingja þessa framliðna manns, þá hreifir
sjer þó inn'st í hjörtum þeirra sú von og vissa, að þau á
síðan fái að sjá hann uppljómaðann af guðsdyrð og vera með
honum um allar aldir.
Papey 8. júlí 1882.
Ari Brynjúlfsson,
t
Frú Helga Helgadóttir Sivertsen.
Frú Helga Helgadóttir Sivertaen var fædd (5. jan.
1809 á Móeiðarhvoli, hún var kominn af göfugustu ættum,
hún og þeir feður landshöfðingans og dr. Y. Finsens hæsta-
rjettardómara voru systrabörn. Foreldrar hennar voru: Helgi
konrektor Sigurðsson og húsfrú Ragnheiður Jónsdóttir. Ólst
liún upp hjá þeim, og eptir lát föður síns hjá móður
sinni, unz hún gipbist 1833, 5. júuí þáverandi aðstoðarpresti
Sigurði B. Sivertsen, bjuggu þau fyrstu 4 ár sín á Gufu-
skáhxm, en 1837 fluttust þau að Útskálum þegar maður
hennar hafði fengið brauðið. Hjer deyði hún 25. júní 1882
eptir 5 daga legu úr lungnabólgu.
f>au hjón áttu saman 9 börn, hvar af 3 urðu fulltiða:
Helgi fæddur 1836, giptur Steinunni Yilhjálmsdóttur ekkju
bróður síns, býr á Útskálum, sáttanefndar- og sýslunefndar-
maður.
Sigurður fæddur 1843, giptist, prestvígðist og deyði
1868, hanndauður og hugljúfi hvers manns.
Ragnheiður Sigríður fædd 1853, gipt Páli Eggerz kaup-
manni í Reykjavík.
Dyggðir og mannkosti hafði hún til að bera í fyllsta
mæli í öllu tilliti; ráðvendnin var frábær og samvizkusemin
dæmafá, trúfesti hennar og tryggð, bjartað hreint, hreinskil-
in og áreiðanleg í orðum og verkum. Lífsleið hennar var
þyrnum stráð, einkum seinni hluta æfinnar, en húnbarsinn
kross og allar lífsins þrautir með einstakri þolinmæði, óbif-
anlegu trúnaðartrausti og undirgefni undir Guðs vilja, hún
möglaði aldrei nje kvartaði, henni var gefið einstakasta sál-
þrek með framúrskarandi fjöri, það var hennar mark og mið
að reynast trú, að rækja sína köllun með óþreytandi alúð,
árvekni og frábærri yðjusemi, að vilja ekki láta sjer þjóna,
en pjóna sjálf öðrum meðan höndin hreifðist og hjartað hætti
ekki að slá, hún ptóð eins og hetja í allri baráttu og reynslu
og studdi sig við, hina almáttugu föðurhönd og lifði og dó
í trú guðssonar.
«Eptir lifir mannorð mætt þó maðurinn deyi».
Heim er kölluð
til himinvistar
sú, er guðs veg gekk
í gleði og sorgum,
frú Helga Helgadóttlr Sivertsen,
fædd 6. J<an. 1809,
gipt 5. Júní 1833
prestinum S. B. Sivertscn,
dáin 25. Júní 1882.
Sjö börn liennar fagna henni á landi sælunnar,
en tvö syrg-ja, hana hjer með sínum særða föður.
Hjer var það skart,
er skærast ljómar,
gull liið dýrasta
og góðar perlur.
Gullið var: hjarta
guðelskanda,
perlurnar: dagfars-
dyggðir hreinar.
Hjer var sú auðlegð,
sem eigi fyrnist,
en ein saman hefur
eilíft gildi.
J>að voru fjársjóðir,
sem hin framliðna
hafði um æfi
á himni safnað.
Hú blundar sú, er þrátt var mædd og þreytt,
nú þjáðri hvíld og lækning full er veitt.
Um æfi mörg var sorgin henni sár,
nú sjálfur drottinn þerrar liennar tár.
í trúnni hjer hún kraup við Jesú kross,
nú Kristur henni veitir sæluhnoss.
1 kærleik vann hún verk sitt æsku frá,
Nú verðlaun dýrðleg fær hún guði hjá.
Hún manui sínum stoð var styrk og trú;
þá stoð sjer horfna sárt hann grætur nú.
Hún fyrirmynd var bömum sínum blíð,
þau blessa minning hennar alla tíð.
Hún heill og prýði húsi sínu var;
nú hana prýðir skrúði vegsemdar.
Guð huggi þá, er liana syrgja nú,
guð huggi ekkil, vini, börn og hjú.