Norðanfari - 26.02.1884, Blaðsíða 4

'7
korn mundu kaupmenn flytjs. til landsins, o»
svo mundi koma óva.naleg veiki, sem verða
mundi að miklu meini á fólki ijer, og kom
þó hverkí ormakornið nje bólguveikin fyrri
en nokkrum árum eptlr íráfall hans, hann
hafði mikið af æfi sinni verið í Nesbrepp
og sjeð £ar á viðskipti manna — og minnt-
ist hann á pað hvaða framtíð par væri fyr-
ir höndura, sem menn par mundu sjálfir
leggja grundvöll til, og hvað þokkasælir peir
mundu verða, og hvað sjóarbotninn mundi
fyrst um sinn verða peim arðsamur, sem frá
elztu timum lands pessa hefir pó verið —
sagði hann — álitinn, — og það að sönnu
— .ótæmandi auð.-;uppspretta. f>að sagði
hann líka, að í höud færi hin arðsamasta
tið með afiahrögð af sjó, hinumegin lands-
íns. Yuiislegt fieira sagði haun mjer þá,
bæði þessu viðkomandi, kaupmönnum vor-
um og ýmsu fleiru sem jeg læt ótalað, margt
framkomið, en sumt óframkomið, þó sýnist
mjer vera farið að votta fyrir að þess verði
ekki langt að bíða, þó mun sumt af því eiga
sjer langan aldur. En það orð mega þeir
eiga með rjettu að þeir eru dugnaðarmenn
hinir mestu útá sjóinn, Snæfellingar, og
hvergi i kringum þetta land munu vera menn
lægnari við sjó en um Breíðafjörð, og er
það eðhlegt. það gjöra hinir miklu straum-
ar og hin hörðu föll, sem þeir venja.it frá
blautu barnsbeini; og víst má viðurkeuna
það, að þeir sem sækja lifsbjörg sína út á
sjóinn, afla hennar opt og einatt með hfs-
hættu og ertíða opt fyrir litinn aíia. Að
sönnu er það óánægju efni að verða fyrir
ranglátum viðskiptum af öðrum en eitt er
þar til bóta‘ að hetra er að líða órjettinn en
gjöra iiarin, og vita sjáifan sig frian fyrir
að hafa gjört öðrum órjett i viðskipt-
iim, eða mælt öðrum sem oss geðjaðist ekki
vel í viðskiptum, i sama mælir, sem þeir
ITi-aldrrúss, þVi vtvers- eins hlutfali Tft- að á-
byVgjast sin vejrk en ekki annara. En
það má sjóarmaðiirinn viðurkenna, að mest
af kjarna sínuin -iefir hann úr sveitinni bæði
að því ley.ti sem þeír sækja hann til okkar
og víð flytjum hann til þeirra, þá hrýtnr
ýmisiegt að þeim þegar róðrarmenn koma
til þeirra í veríð, þá eru iíkur til að margt
af snauðu fólki yrði þyngra á fóðrunuin hjá
þeím ef þeir ljetu það ekkí fara um, eða
sem sumir kalia flakka heim uin sveitir á
sumrin, og taka svo af þehn suinarfarfugl-
um, það sem þeim bezt þykir af bráð þeirri
sem þeir skríða með heiin í hreiður sín á
haustin, ef þe;r hafa ijeð þeim húðarhross
til ferðarinnar, og veit jeg ekki nema þeir
góðu menn stæði tæpt að forsvara mái sitt
ef sveitamenn vildi láta til sín lieyra, og
segja þeim til siðanna, Og það er satt að fá-
ir sveita bæudur viija finna sig í þvi að líða
snauðu íólki hjá sjer, þess konar óreglu, sem
ekki styðst við neina iaga heimiid, þvkhvert
.sveitarfjeiag hlýtur að annast sína ómegð.
Sv: Ekki finnst mjer að jeg geti fram-
vegis átt við slikt, jeg er heldur án fisks, en
að sæta ö'rum eins kaupum og jeg varð
fyrir i þetta sinn, jeg er ekki svo þurfandi
fyrir þetta ísuskran að jeg geti þarfyrir ver-
ið að láta hafa mig fyrir fje þúfu, geti jeg
ekki orðíð svo iieppínn að finna viðunanleg-
an og göfugiyndan skiptavin, þn haga jeg
húskap mínum svo að jeg er ekki nppi þá
kominn; jeg held það væri r jett að gjöra
þeim opinbera áminningu, það getnr valia
lijá þvi farið að Gruðs blessun flytji frá þeim
um stund, því ekki mega menn gjöra
litið úr ýmsum bendingum, og það hlýtur
að hafa illar afleiðingar að nota s.jer á þenna
liátt þörf annara. J>ó sá sem ofdýrt kaup-
ir, verði fyrir skaða, þá stend jeg fas't á því
að sá sem ofdýrt selur gjöri sjálfum sjer
meiri skaða. Hvað sem stígið er yfir þau
venjulegu náttúrlegu eða lögskipuðu takmörk
er falli nær. (Pramhald).
IX>LENI)Alt FRJETTIIt.
Úr brjefum úr Fáskrúðsfirði 31 des. 1884.
og 17 jan. 1884.
«Nú á næstiiðnu hausti og vetri, öfluðu
inenn hier á Fáskrúðs- og Eeyðarfirði með
bezta móti fisk og hann er til enn hjá þeim
sem hafa mannafla og geta sætt honum;
nokkrir iiafa fengið 20 Skpd. af fiski, sem er
mikil búbót, einkum þar sem nú er frjett að
saltfiskur sje í ágætu verði. 7 Norðmenn
hafa verið hjer á firðinnm síðan í haust, og
hafa peir haft stóran ábata. Bráðafarið á
sauðfje liefir hjer og víðar gjört mikið tjón>.
Úr brjefi úr Seyðisfirði 2. febr. 1884.
„Agætis tíð allan fyrri part vetrarins, þar
og ineð hlaöfiski af síld og fiski í nllum suð-
ur fjörðum, eiukutn þó í Bevðar-og Fáskrúðs-
firði. Var um langan tíma sú ganga i Reyð-
arfirði, að þar fjekkzt allt að 20 tunnumnótt
eplir nótt i lagnet og talsverður fiskur
líka. En í Fáskrúðsfirði var engu minni síld-
arafli og hlaðfiski af stórþorski. Er það nú
ekki særingarlegt, að hjer skuli ekki vera
betri tæki til að nota þessa miklu veiði.
Síldarveiðafjelögin, sem að nafni til eru
innlend, koina og hverfa 'með Norðmönnuin
t. d. í Reyðarfirði, þar sjezt Beiðfirrzka Síld-
arveiðafjelagið einungis þegar só! er í hæzta
hring, eða með öðrum oiðum, einungis með-
an Norðmenn liggja lijer á sunnuin þegar
einmitt óvissast er að hitta síld í þeim fjorð-
um. Nú hefir þó í 2 og þetta þriðja vetur-
inn verið mikili síldarafli þar. Nei látum Norð-
menn hafa ráð á útgjörð okkar, þá erura
við vissastir með að liafa hag af. Svo er nú
hjer á Seyðisfirði, að víst hafa hundrað manns
gengið iðjulausir. En sárfáir liafa farið suð-
ur i Aflafjöiðurna, þar á móti hafa stórhópar
lagt af stað i ferðalog, sem sumtim þykir
sannnefndastar flekku ferðir. Sú spurning
liggur beint fyrir, hvort slikir ferðaiangar
hefðu eigi verið sjer og öðrum þarfari, hefðu
þeir farið suður eptir i aflann, heidur enn að
níðast á hinni fornu dyggð xslendinga gest-
isililllli.
Nú kvað aflalilið hjer allstaðar, etida brá
(skipti um) þann 20 janúar. Gekk þá um
siiðjann -dag- á-égur!egann ^riimir iðn$byl. Er
cnn ekki tilspurt hvaða tjón hefur að því
veðri orðið, og eins að veðrunum, sem hafa
gengið síðan, þó er sannfrjett, að kvennmað-
ur varð úti milli Hjeraðs og Borgarfjarðar
og talið er fullsannað, að unglingsmaður
Bjöm Jóhannesson að nafni frá Austdal hjer
i sveit hafi orðið úti á Vestdalsheiði niilli
Seyðisfjarðar og Hjeraðs. Fleiri sem hjeðan
logðu þann dag, eru taldir af Sagt er að
drengur hafi orðið úti á Fjarðarheiði. Var
liann i fylgd með þeiin lestamönnum, sem
A u s 11' i“ í 4- nr. gelur um. Hinir allir
komust með naumindum til bæa eptir tveggja
sölarhringa útivist“.
Ur brjefi úr Siglufiiði 11 febr. 1884.
„Hjeðan er að frjetta einstaka ótíð og
illviðri, allar skepnur á fullkominni gjöf sið-
au uin Jól, og yfir höfuð hefir# tíðarfarið í
allan vetur verið svo styrðt aú sjaldan hefir
verið f'ært að láta skepnur út úr húsi. I
haust var hjer svo litíð um fiskaíia, að fól(k
er tíest nær því lisklaust; mest var það samt
fyrit' ögæftir en þá róið varð var tregt um
fiskinn og liann veujn frmnar smár. jaað
lítur annaís út fyril' mestn báguidi hjer í
sveit í vetur vegna bjargarleysis því engir
Löfðu neitt til að skera, því allir eru orðnir
svo að kalla skepnuiausir og kýr hjá mörg-
um í ólagi, svo það lítur ekki lifvænlegaút
Jeg er hissa af því, að í engutn blöðum ? nema
„Norðanfara11, sjezt neitt þakkarávarp til Ei-
riks Magnússonar, fyrir alla hans framtni-
stöðu og fyrirhöfn fyrir gjöfunum frá Eng-
landi. og ekki heldur til gefendanna, hvorki
þeirra Dönsku nje Bnsku. Til þessara gef-
euda heiði venð maklegt að minlegt þakk-
xirávarp hefði komið frá hverjum hreppi á
landinii. sern gjafanna nutn, og innilegast til
þeirra, sem gengust fyrir gjötunum; þetta
fiunst mjer vera nauðsynlegt og verðugt“.
Úr brjefi af Melrakkasljeftu 12/2—84.
„Veturinn hefir yfir höfuð mátt tieita góð-
ur, þoni það sem liðið ðr aí' bonum, að vísu
kaldur og kærleikslítiíl, eins og hanu optast
á að sjer, en það ættu allir að þo*la, bara verði
vorið gott þá fer allt vel. Veikindi hafa stung-
ið sjer niður á stöku Stað. Ejárskaði varð
snemma á þorranum, einn maður missti um
30 fjár í einum hriðarbylnum. Fiskafli var
mjög lítill í haust enda verður honum varla
sinnt á haustin nema í beztu sjóveðrum, því
lendingar eru slæmar. Frá Raufarhafnar
verzlun voru í haust flultar út 300 tunnur af
kjöti og rúmar 200 vættir af tólg. Verzlun-
arskipið lagði þaðan 8. okt. á leið til K.h.“
Hitt os þetta.
Fjbnsinnan og barnið.
Frá Leon í Mexíku, er skrifað 3. ágúsj
1883, að borgmeistarinn í „Correo de San
Luis Petofi“ hafði skýrt innanríkisráðgjafanum
frá því, að 2 af bæarmönnum hans, hafi Jiitt
þar á fjöllum uppi í Haviendalnum Santa ísa-
bel Indíanabarn af kvennkyni 7—8 ára gam-
alt, sem var alsnakið, og gekk sern apar á
fjórum fótum og orgaði sem villt skepna. |>eg-
ar það sá mennina flýði það inní skögana,
en þeir veittu því ept.irför og gátu náð því,
og fluttu það til Takanbniz, hvar yfirvöldin,
reyna allt mögulegt til þess að geta vitað
hverjir foreldrar þess eru, en allt að því þá
árangurslaust. Barnið virðist sem það alls
ekkert skilji af því sem talað er. J>að stend-
ur sjaldan upprjett lieldur á 4. fótum og hleyp-
ur jafnan þá því er unnt i felur bakvið lius-
gögn eða í afkima. Menn hafa tekið eptir þvl
að það lifir mest af jarðarávöxtum: því þá er
því eittsinn var sleppt út í aklingarð borg-
meistarans, fór það þegar að jurt einni, er
tekin hafði verið úti skógi og sett niður í
garðinum og gróf með fótunum kringum stofn
hennar, sem það bruddi með mikilli græðgi
og sem að því þækti þetta sælgæti. Menn
halda að barnið sje komið af inclverskum ráns-
mönnurn, er flúið hafi uppá fjöllin, en skilið
barnið eptir. Nú cr búið að senda barn þetta
til höfuðborgarinnar, hvar það á að alast upp.
Seinna eru fengnar ýmsar sannanir um það
sem í fyrstu var leýnt af þeim 2. inennum
er fundu barnið, og sem kostuðu kapps um,
að vita ell atvik þar að lútandí, en tjá nú að
þá fyrst er þeir komu auga á barnið hafi það
fylgt ljónsiunu, sem flúði undan þá hún sá
mennina. Hundarnir sem þeim fylgdu gálu
þegar rakið slóðina, og mennirnir á eptír, unz
þefr feoniu-'al; Irellir n^liln'om,' livai' þoiiAllcí-
fram Ijónsinnu sporunum, gátu glogglega sjeð
for eptir hendur og fætur, sem fylgdu Ijóns-
slóðirini. f>að virðist því sem liggja í aug-
um uppi, ~að Ijónið hafi alið þetta Indiána
barn upp, frá því, er það varð fyrst viðskila
við foreldra sína, sem víst hlýlur að vera svo
nokkrum árum skiptir.
Auglýsingar.
T i 1 v e s t urfa r a.
Allan-línan hefir komið sjer saman um
það við Canada-stjórnina, að þeltaár (1884)
skuli fargjald veslurfara frá íslandi yfir Qveltcc
og alla leið til Winnipeg veröa 169 krónur
fyrir hvern fullorðinn (eldri en 14. ára), og
er það 39 kr. 60 aur. ódýrara en að undan-
förnu. Vona jeg að þcir, semhyggjaá Ame-
rikufer noti nú tækifarið, þvi að óvist er, að
þessi ívilnun standi lengur cn þetta ár, ef
menn sæta ekki þessu færi. Óska jeg að
menn skrifi sig svo fljótt til fararinnar, að
jeg geti fengið nafnaskrána ekki seinna en mcð
apríl pósti næstkomandi.
Reykjavík 4. fcbr. 1884.
Sigfús Eymundsscn.
— A næstliðnu hausti var mjer dreginn
hvilur lambgeldingur með mark Sýlt liægra
biti fr. StúfrifaÖ vicstra biti fr., semvarrjett
fjármark föður míns sál. Guðm. Sigurðsson-
ar á Gilsbakka. Getur þvi sá er brúkar mark
þetta vitjað andvirðisins til mín aö frádregn-
um kostnaði og borga auglýsingu þessa fyr-
ir næstkomandi fardaga, og utn leið að tjá
mjer brúkunarrjett sinn á nefndu marki.
Bjarnarstoðum í Axarfirði 20. des. 1883
Sigurður Guðinundsson.
Eigandi og ábyrgðarm.': Björn Jónsson.
Prentsmiðja Norðanfara.
Prentari: B. St. Thorarensen.
I