Norðanfari - 21.07.1884, Blaðsíða 1

23. ár.
Nr. 21.—22,
NORMim
t
Aintinaðiir K r i s t j á n
Kristjánsson.
fæddur 21 sept. 1806. dáinn 16 maí 1882
Falla blóm á foldarvengi,
Fjtika laufin til og frá,
Snjórinn þekur inndælt engi,
Ýla’ in köldu vetrarstrá,
Sýnist allt í svefn er lifir,
Songfugl, ormar, jafnt og drótt,
J»egar grúfir öllu yfir
Islands langa vetrarnótt.
Glitra blóm með unaðsangan,
Alsett dögg á kyrrðarstund;
Fellur lind í íljótið stranga,
Fífil syngur htin í blund,
Allt í unaðsljósi lifir;
Lopt er heiðskært—allt er rótt,
J>vi nú hvilir öllu yfir
íslands dýrðleg sumarnótt.
Jannig ertu árs og alda
Engill dauðans: |»ú ert nótt,
Hinu dimma, daufa’ og kalda
^Drottna áttu og rikja hljótt;
Stundum ertu ógn og voði,
Okkar vetrar sólarlags,
Stundum fagur fyrirboði
Fegri og hlýrri sumardags.
Góða, lálna göfugmenni!
Glóði bjartur morgun þinn;
Sviti hneig af heitu enní
Heitur var opt dagurinn;
Kvöld þíns lifs var kyrrð og bliða,
Komu aptangeislar rótt,
And\arp hinnst var himinfríða
Heimskautsbaugsins sumarnótt.
íslands frelsi í brjósti barstu;
Bjarga vildir landi úr neyð
Stöðugur, mildur, stilltur varstu,
stefndir beina æfileið.
Gætni var þinn mæki og merki
Mannkærleiki skjöldur þinn;
Varstu eins i orði, og verki
Ár og síðla varfærinn.
Islands bændur hljóta hærri
Heiður og sanna göfgi af þjer.—
Ættargöfgi er öllu stærri
Andi og sál, sera göfug er.—
Mælið á þenna mælikvarða,
Megir íslands, verkin hans.
Reisið manndóms minnisvarða
Máttarstólpa Norðurlands.
Hjálinar Slgurðsson.
Akureyri, 21. júlí 1884.
t
K r i s t r ú n
Stefánsdóttir.
Fölnuð er rósin fárra aldurdaga
í fögrum lund;
hvllir und leiði—lifs er þrotin saga—
hið ljúfa sprund.
Brjóstið sem hrærðist heitum elsku Ijóma
svo hugar styrkt,
frost-kaldar-rósir hylja blómið blóma
sem blundar kyrt.
Brostið er auga burt er liðinn svipur
þvi burt er allt;
Stirðnuð er höndin hagleiks töm og lipur
og hjartað kalt.
Siðprýði, mentun gædd með göfuglyndi
var gullskorð hrein;
samneyli vina, hennar ást og yndi
hjer yfir skein.
Ó örlög hörð! Ó heljarstraumsins bára
hve hátt þú hvin.
Skjótt líða stundir, tæp er leið til tára
veit trúin min.
Sárt var að missa einka barnins yndi
við undurdóm
foreldra sálum, er svo Ijek við lyndi
lífs-stunda blóm.
Hver má svo Ijetta harmínn hcljar
nauða
er harma jók?
Hver nema Guð? Vor Guð i lífi og
dauða
er „gaf og tók“.
Trúaðra augu húmveg lifs ci hræðast
nje hinnstu stund.
Lifs eru takmörk, lif skal æðra fæðast
á Ijóssins grund.
Svo ertu Kristrún Krists í faðmi blíðum
en hvar em jeg?
Syndar og mótgangs en í straumi
stríðum
á storðar veg.
Hvíldu nú hold frá hjervist neyð og
grandi
unz hækkar sól
Ijómi um eilífð himin-frjáls þinn andi
við herrans stól.
J. G.
t
G u ð r u n
Jöhannesardöttir
52 ára. Kona frá Rauðá dáinn 11 sept 1883.
Jriðjudaginn þann 11. sept. næstliðið
haust þóknaðist algóðum Guði að kalla til
sin mína ástkæru konu, Guðrúnu Jóhann-
esardóttur og aðskilja þannig okkar nærfellt
32 ára hjónaband; við eignuðumst saman 5
börn, af hverjum hfa 2 stúlkur og 1 piltur.
Kona mín sáluga var mjer ástúðlegur foru-
nautur lifsins, ætíð áminnandi til hins betra
í hverju sem var, og á jeg henni mest að
þakka að jeg hvarf frá þeirri vondu tilhneig-
ing ofdrykkjunni, er ætlaði að þoka mjer fram
að barmi glotunarinnar. Kona mín sáluga
var meiri iiluta æfi sinnar mjög heilsulítil og
margopt sárþjáð, en hafði þó vakandi hugsun
um þetta litla bú okkar og annaðist að mestu
innanbæjarstörf sin sem vitanlega tók það
opt rojög nærri sjer. Mótgang og andstreymi
lífsins sem opt kom fyrir okkur jafnlangan
samverutlma, bar hún þolinmóðlega; hún var
börnum sínum umhyggjusöm móðir og sínum
krossmædda gamla foður'elskuleg dóttir; það
var eiginlegleiki hennar að hjálpa uppá þá sem
vesælastir voru svo mikið sem kringumstæður
hennar leyfðu. Hún var að náttúrufari bráð-
lynd og um leið hreinlynd og áreiðanleg i
orðum við hvern sem var. Jeg eptirlifandi
eiginmaður þeirrar látnu, samt faðir og börn
geyraum minningu hennar i heiðri og blessun
meðan okkur auðnast þessa lífs að njóta.
Sælir eru þeir sem i Drottni deyja.
Jónathai^ bViðleifsson.
Svo er mjer harniur,
um hjarta sleiginn,
að i brjóst því blæðir.
Blasir við minning, ^
mærrar ástar,
sæt og sviðamognuð.
Man jeg þig sæla
samlags brúður,
lífs míns ást og yndi,
lengi við leiddumst
lengi við fylgdumst,
gegnum skin og skúrir.—
Hallaði’ jeg höfði,
hugar þreyttur,
þrávalt þjer að brjósti,
fann jeg þar viðkvæmt
vinar-hjarta,
tryggð og hugsjón breina.—
Blessuð sje minning,
mærra stunda.
Nú þólt jeg aleinn uni
sígur sólarhvel,
sækist leiðin,
sú er bót í boli.
Finn jeg það gjorla,
fró er í tárum,
þeim sem góðan grætur.
Leiptrar þar lifsvon,
fyrir láð oían
gegnum dauðans dimmu.
Komin ertu þangað,
sem Kristur ríkir,
þar munu verk þín vegin.
mundin miskunnar,