Gangleri - 13.09.1871, Blaðsíða 6

veizt þa?) Siguríur“ sagíi Bjarni, „aíi a?i mjer hef-
ir lengi verift iigott til hennar þdru dóttur þinnar,
en jeg hef aldrei þorað a& nefna þab vib þig enn
þá, því jeg hefi alltaf verib svo fátækur hingab til;
en í fyrrádag fjekk jeg tilkynningu um þab frá
sýslumanninum, a& lmn amina mín sáluga hefbi gef-
ib mjer í gjafabrjefi sínu lieila jörfc, og þara&auki
talsvert af peninguin, nú langar mig til a& vita
hvernig þú munir svara því ef jeg bi& þig a& gefa
rnjer hana þóru“. Gamli Sigur&ur þag&i nokkra
stund, þanga& til bann sag&i: „Svo, þú þykist nú
vera or&inn ríkur; ver&i þjer gott af! en ekki held
jeg a& hún þóra ver&i konan þín þetta ári&, og
þa& getur ske& a& þa& dragist lengur“. Um lei&
og hann sag&i þetta, sló hann upp á hest sinn og
rei& allt hva& af tók þar til liann ná&i dóttur sinni.
Bjami vissi eigi hva&an á sig stóö ve&ri& ; hann
var bæ&i hryggur og rei&ur; honum dalt í iiug a&
snúa heim aptur, en þó sneri hann því af, þar e&
hann var, kominn svo langt á lei&, og eigi var
nerna dálítill spotti heim undir kaupsta&inn. Hann
rei& í hæg&ura sínmn, því ekki gaf hann um a&
ná þeim aptur. þegar gainli Sigur&ur var kom-
inn heim undir kaupsta&inn, voru þar vinnumenn
hans fyrir, og voru þeir búnir a& taka ofan og
tjalda, ætla&i Sigur&ur gamli a& hvíla sig þar, þa&
sem eptir var næturinnar. Bjarni fór heim a& bæ
nokkrum, er var skammt frá kaupsta&num, oggisti
þar hjá kunningja sínum um nóttina.
Um morguninn hjelt Sigur&ur gamli innrei&
sína í kaupsta&inn, og er kaupmennirnir vissu um
komu hans, þá kepptust þeir hver vi& annann um
a& veita honum sem bezt og vera sem vingjarn-
legastur vib hann, því allir vildu a& hann verzl-
a&i vi& sig, því þeir vissu a& hann haf&i æfinlega
bæ&i miklar og gó&ar vörur. Verzla&i liann nú
vi& þann er bezt bau&, og sög&u menn a& hann
mundi hafa fengi& 4 sk. meira fyrir hvert ullar
pd. en a&rir; þá er hann var búinn a& lcggjainn
og taka út þa& nau&synlegasta, þá fór hann nú
ögn a& taka sjer í staupinu, þvf á&ur haí&i hann
eigi bragíað einn dropa, þvi hann sag&i a& mönnum
veitti eigi af a& vera me& öllu viti er menn væri
ab verzla vi& kaupmennina. Loksins var hann
oröinn talsvert kenndur, og var hann þá mjög
skrafhreifinn og Ijek vi& hvern sinn fingur. Nú
fór a& lí&a nndir það , a& hann ælta&i a& leggja
af sta&, og sag&i hann vinnumönnum sínum a&
fara á undan me& klifjahestana, en þau mundu
koraa á eptir. hcfir víst munað eptir litn-
u m“ sag&i J>óra þegar þau ætlufu á bak. „Æ, þá er
ólukku liturinn eptir*', Bag&i Sigur&ur, „en ekki hjálp-
ar a& koma I i 11 a u s heim til kerlingar“, Hann
fór nú aptur inn f búíirnar og ætla&i a& fá I i t-
i n n en gat hvergi fengib haun , því hann var
upp genginn. Svo stó& á, a& lausakaupma&ur iá á
höfninni og var sagt a& hann mundi hafa 1 i t.
Gamli Sigur&ur vildi eigi hætta vi& svo búið, og
fær sjer bát og mann, og fer fram í sklpib, en er
hann ætla&i upp á skipib, skri&na&i houuin fótur,
því bæ&i var hann or&inn styr&ur, og þar ofan f
kaupib æ&i kenndur, og datt hann ni&ur í sjóinn.
Svo stó& þá á, a& Bjarni frá Naustum var staddur
frammi á skipinu og stó& hann út vi& bor&slokkinn
þegar þetta bar til. Iiann var syndur sem selur,
og kasta&i sjer þegar útbyr&is, fjekk hann náb
Sigur&i er haun ætla&i ni&ur í annab sinn. Kouiu
þá menn a& á bátum, og fengu dregib þá upp, var
mjög dregið af gamla Sigur&i, og haf&i bann
drukkib uokkub mikinn sjó. Var hann þegar flutt-
ur í land, og honum hjúkrað sem bezt, hlaut
hann a& vera í kaupsta&num um nóttina, og sat þóra
yfir honum, en Bjarni fór heim til sín um kveldib.
Nokkru eptir þefta var barib a& dyrum
snemma einn sunnudagsmorgun á Naustum ; sá er
til dyranna gekk kom inn aptur og sag&i a& þór&-
ur smali á Hjalia vildi finna Bjarna, hann fór þeg-
ar út og koin inn ab vörmu spori, og hjelt á brjefi.
Hann braut þa& upp og las, en á me&an hann var
a& lesa gæg&ist Gu&rún vinnukona, sem kölluð var
„fína Gunna“ , yfir öxl honum og leit á brjefib.
„Á, gruna&i ekki Gvend“, kalla&i hún upp , Mab
þa& væri frá henni þóru litiu á Hjalla“. rIiva&
ertu a& snu&ra í annara manna brjef“, sag&i tíjarni,
og stjaka&i viö henni, „far&u heldur og sæktu
sparifötin mín , jeg þarf a& bregía mjer bæjar-
lei&“. „Líklega til þess ab finna kærustuna sem
brjefib er frá“, sag&i Gu&rún, og stökk ofan bló&-
rjó& út undir eyru ; en kunnugir sög&u a& henni
hef&i lengi leikib hugur á a& ná ( Bjarna. f>a&
var satt, brjef þetta var frá þóru á Hjalla, og
sag&i hún tíjarna í því, a& fa&ir sinn hefíi bebiö
sig a& skrifa honum, og óska&i haun eptir a& hann
vildi finna sig sem brá&ast.
Bjarni bjó sig nú, og fór þegar sn&ur ab
Hjalla; þegar hann var kominn þar, stó& gamli
Sigur&ur úti á hla&i, var hann hinn kátasti og tók
vel á móti Bjarna og bau& honum þegar til stofu.
En er þeir höf&u setib litla stund, tók Sigur&ur