Heilbrigðistíðindi - 01.02.1879, Blaðsíða 1

HEILBRIGÐISTÍÐINDI.
M 2.
Febrúarmán.
1879.
Um sinnisveikjur og spitala fyrir sinnisveika.
Ein af þeim ómetanlegu gæðum, er kristindómur-
inn hefur gjört mannkyninu, er hans fyrirhyggja fyrir
þeim vitstola og sinnisveiku, og það er fyrst eptir að
kristindómurinn fór að útbreiðast um veröldina, að
þessum aumingjum hefurverið meiri og meiri gaumur
gefinn, og umhyggjan fyrir þeim æ farið meira og meira
vaxandi, og hvað mest í þeim löndum, er lengst hafa
verið á veg komin í mannúðlegheita og mannkærleik-
ans framförum. Nú með því að Danmörk með heiðri
og sóma hefur í þessu máli gengið með þeim, er fremst
hafa staðið í broddi fylkingar, gegnir það furðu, að
vjer íslendingar skulum hafa orðið svo mjög útundan;
en jeg kenni það hvað mest okkar eigin sljóleika, fá-
tækt og framtektaleysi í öllum verulegum framförum.
Mjer er ekki kunnug ein einasta ritgjörð, hvorki frá
hinni fyrri eða þessari öld, hvar hinir svo kölluðu
„höfðinglegu“ fyrri aldar menn hafi offrað þessu máli
einn einasta þanka, og hvergi er það að sjá, að þeir
haíi nokkurt það fet stigið, er þessu máli mætti til
framfara þjena.
Jegmanþað ennþá frá mínum ungu árum, hversu
vitstola menn voru meðhöndlaðir, og gekk mjer það
opt til hjarta; ekki var það samt af viljaleysi fyrir
fólkinu, heldur af hreinni og beinni vankunnáttu. Af
þessum rökum var það, að jeg skömmu eptir afstaðið
lærdómspróf, fór að gefa mig við því, að stúdera sinnis-
veikisfræðina, og með því onkell minn, sál. conferenz-