Heilbrigðistíðindi - 01.02.1879, Blaðsíða 3

11
hannes Múller, og hinn nafnkunni Operateur-prófessor
Dieffenbach. Enginn spítali sá, er jeg hefi sjeð, hefur
verið til að kenna ungum læknum, sem þessi, enda er
hann enn þá talin hinn fremsti kennsluskóli er til muni
vera í nokkru landi á vorum dögum. Um prófessor
Ideler er það að segja, að af hans andliti skinu jafnt
andríki og mannkærleiki, og ótrúlegt var það, hvemig
hann með tilliti sínu og tiltali, sem þó altjend var
blítt og mannkærleiksfullt, gat eins og tamið þá mest
vitstola, er hann var nærri þeim og talaði við þá. „Eru
þetta sannarlega vitstola menn“ (æðisgengnir, Maniaci),
sagði jeg við lækninn, sem stóð næstur honum, og
sem var tröll að vexti, en þó mjög góðmannlegur. „Já,
svona spyrja fleiri framandi læknar en þjer“, sagði að-
stoðarlæknirinn, „en þjer megið heldur eigi hugsa, að
þeir sjeu allajafna svona, þegar yfirlæknirinn sjálíur
eigi er til staðar; trúið mjer, þeir láta stundum allilla,
þegar hann er fráverandi, en aldrei í hans nærveru“.
„Lætur hann þá straffa þá á líkamanum ?“ „Nei, aldr-
ei“, var svarið, „það höfðum við nóg af áður en hann
kom hjer, en það færði að eins til hins verra. Nú líðst
það ekki.“ Mjög líka sögu þessu, heyrði jeg hálfu
ári seinna á Bistrup, enda var yfirlæknir þar hinn á-
gæti prófessor Göricke, í sumu nokkuð snoðlíkur pró-
fessor Ideler.
Mannþekking prófessor Idelers var án efa frábær-
lega skörp, og hin daglega umgengni hans svo elsku-
leg og viðkunnanleg, sem verða mátti. „Hvernig er
hlutfallið á þeim læknuðu hjá yður?“ spurði jeg pró-
fessorinn. „Heldurgott, einsog jeg skal láta sýna þjer
á töflunum okkar; bezt og fljótast batnar þeim alveg
vitstola; flestum af þeim batnar, ef rjett er að farið“.
„Yiðhafið þjer mikil meðul ? “ „Já, talsverð, og það
bæði líkamleg og andleg. Trúarlaus maður stendur
mjög nærri dýrunum; mikið kemur undir uppeldinu,