Víkverji - 11.04.1874, Síða 2

Cí
bændr fá viðunandi markað kanda varningi sínnm,
og pjóðin öll taka miklum prifum“.
— FÆÐINGARDAGS KONRNGS VORS
18. þ. m.) var minst í Reykjavík með flaggi
á öllum flaggstöngum bæjarbúa. Nálægt
miðjnm aplni komu saman í veislusal sjúkra-
bússins um 50 slaðarbúar og nærsveitismenn,
karlmenn og konur, til að halda daginn há-
tíðlegan með samsæti. Laudfógeti Árni Thor-
steinson, yfirdómari Magnús Stephensen og
konsúll Randrup höfðu gengist fyrir þessn
samsæti, og höfðu þeir til þess að gefa öll-
nm kost á að taka þátt í veislunni auglýst,
að hverjum er vildi þetta, stæði það til boða,
með að rita nafn sitt á lisla, sem var lagðr
frara í búð einni heríbænum og ætlum vér,
að aðal ástæðan til þess, að veislumenn urðu
samt eigi fleiri en þetta, haft verið sú, að
tillag hvers manns til veislunnar var setl
heldr hátt. Landfógetinn slýrði veislunni,
og hann byrjaði minnisræðurnar á því, að
mæla fyrir skál hans hátignar konungsins:
Á engum konungs fæðingardegi hefði verið
meiri hvöt fyrir íslendinga til að minnast
konungs síns en á þessum. Hingað lil hefð-
um vér íslendingar einungis átt kost á þvf
að nálgast hásætið með bænum og ráðum,
en núværiþað orðin skylda vor og réttr að ráða
sjálfir lögum og högum vorum í samvinnu
við hans hátign konunginn og stjórn hans,
eptir að konungrinn hefði geíið oss frjáls-
lega stjórnarbót með löggjafarvaldi og fjár-
forræði. Hann hefði með því sýnt, að hann
unni þegnum sínum hér á landi eigi síðr en
bræðrum vorum í Danmörku, og ið besta
merki um ást hans til íslendinga væri það,
að hann með inni mikilvægu frelsisgjöf sinni
hefði viljað fagna þjóðhátíð vorri á þessu
ári, þegar land vort hefir verið bygt í 1000
ár. Vér vonum allir, að konungi vorum muni
endast líf til að sjá ávextina af gjöf sinni
og vér viljum óska, að oss þegna hans megi
ekki vanta það samlyndi og það lag, sem
við þarf til þess, að vér getum fært oss gjöf-
ina sem best í nyt. Lengi lifl konungr vor
Kristján inn níundi.
far eptir stóð upp landshöfðinginn og
mælti hér um bil á þessa leið: Sem æðsti
embættismaðr hans liátignar konnngsins hér
á landi verð eg að þakka fyrir minni það,
sem nú var drukkið, og vil eg gera það með
skál fyrir ina ástkæru fóstrjðrð vora, eld-
gömlu ísafold. í ár teljum vér þúsnnd vetra
frá því ári, er forfeðr vorir inir hugprúðu
höfðingjar frá Noregi, Svíþjóð og Danmörku
leituðn hingað og þjóðarlíf byrjaði, sem hefir
haft ina mestu þýðingu fyrir öll norðrlönd.
Menn gætu nú spurt, bvað er merkilegt við
þetta, hvaða gagn höfum vér af að tala um
tíma þann, sem liðinn er? Hér er bvorki
stund né staðr til að leysa fullkomlega úr
þessari spurningu; en eitt verðr að taka fram:
að í sögu tíma þess, sem liðinn er, liggr
einhver in mesta hvöt til föðurlandsástar-
innar, og fóstrjörð vor hefir aldrei fremr en
uú við þurft ástar allra sinna sona. Hans
hátign konungr vor hefir á þessn ári geflð
oss stjórnarskrá. Vera kann að finna rnegi
í þessum lögum, eigi síðr en f öðrum lög-
um einstök atriði, er eigi falla öllum í geð,
en oss íslendingum verðr öllum að koma
saman um, að sljórnarskráin sé óendilega
mikil framfur frá pví stjórnarástandi, sem
áðr var hér á landi, að aðalskilyrðnm fyrir
öflugum og heillaríkum framförum landsius
bæði í andlegum og líkamlegum efnum sé
með henni fullnægt, og að hún geti orðið lil
innar mestu blessunar fyrir land og lýð, ef
hennar er vel neytt. Til þess, að þetta geti
orðið, þarf vinnu vorrar allra með samhuga og
f einlægni til heilla fóstrjarðar vorrar, og með
óskum um, að fóstrjörð vora vanti aldrei
syni, er vilja vinna það, er þeir best geta
fyrir hana, og að föðurlandsástin muni fram-
vegis sporna við öllu sundurlyndi og öllum
flokkadrállum, meðal vor íslendinga, viljum
vér drekka minni íslands.
Eptir að minni íslands vardrukkið, mælti
sira Hallgrímr Sveinsson fyrir minni alþingis
sem nú byrjar ið annað þúsund ára tfmabil
í söguvorri með því að fá aptr það mikilsverða
starf að segja lög upp á landi voru, það
starf er ið forna aiþingi vort við Öxará hafði
leystsvovelafhendi; amtmaðrBergr Thorberg
mælti fyrir minni landshöfðingjans, er fremr
ðlium öðrum hefði unnið að því, að konungr