Norðlingur - 23.02.1880, Qupperneq 4

þingmenn, er þeir eiga sjálfir kost á þeim, heldnr en fara
að lána þá öðrum og þurfa svo sjálfir að lána þingmann
f staöinn úr öðru kjördæmi. Norðurmúlasýslumenn mega
eigi misvirða það við Eyfirðinga, þó þeir vilji vera vissir
um, að annar eins maður og s&ra Arnljótur fari á þing,
því kosning utanhðraðs manns, er ekki getur sjálfur verið
einu sinni á kjörfundinum, er jafnan á hættu og opt und-
ir atvikum og tilviljun komin, en Múlasýslumenn eiga
samt mikla þökk skilið fyrir það, að þeir komu sbra Arn-
Ijóti aptur inná alþing, því þaðan átti hann aldrei að fara,
og af því óviti megum vfcr nú allir drekka, að hann var
ekki á þingi 1875, er launalögin háu voru samþykt, því
þá vantaði bændaflokkinn á þinginu einkum og sörílagí
öruggan formanninn. Jþví getur enginn riittilega neitað,
að á alþingi 1877 kom annað hljóð í strokkinn, og að
það var jafnhyggilega spart á óþörfum ijárframlögum sem
hið fyrra þing hafði veriö örlátt, og þá var það einkum
sðra Árnljóti að þakka, að hinn hækkandi skattur á háu
laununum fekk framgang á þingi, og er það þó nokkur
hugnun. Enginn taki orð vor svo, að vðr viljum svelta
embættismenn vora. Vðr aðhylluinst af heiluin hug setn-
inguna „verður er verkamaöurinn launanna,* en þá verð-
ur hann lfka að vinna nokknð fyrir þeim, en þessu fer
svo fjærri hjá oss sem unt er, því svo lítur út, sem
launin hækki í cmbættunum hðr á landi að þvf skapi,
sem minna er að gjöra í þeim og embættismaðurinn verð-
ur vanfærari á sálu og likama til að þola nokkra Iíkam-
lega eða andlega áraun. Skoðum yfirdómaraeinbættin sem
launuð eru með svo mörgum þúsundum. í yfirdóminuin
eru afsagðir nær 40 dómar á ári og verður þá hver dóm-
ur á eitthvað hálft fjórða hundrað krónur; og að þessu
þrekvirki vinna nú þrír sprenglærðir júristar fyrir þrettán
þúsund og áttahundruð krónur árlega, og iná hðr segja,
að „dýrt sð nú drottins oröið t. d í Elliðaárdómunum
o. fl. Yfirdómendur eru reyndar vel launaðir erlendis,
en þar hafa þeir svo margfalt meira að gjöra. Það var
nresta ógæfan 1875, að meiri hluti þingsins sneiö launa-
lögin eptir útlöndum, en gætti sízt að því við hin hærri
þeirra, hversu margfalt embættisinaðurinn heíir liör minna
að starfa. Alþingi var þó eptir orðuin framsögumanns
fjárlaganna, Gríms Thomsen á þingi 187 7 nokkur vork-
un, því það setti einmitt launin svona gífurlega hátt í
þeirri vissu von og trausti að dómendurnir tuundu kenna
á lrinuni fyrirhugaða lagaskóla, en þegar til kerriur þá
gefa þeir alþingi hreint og beint aísvar um það, er það
hefir vcitt þeim launin. þetta er fremur neyðarleg inála-
lok fyrir alþingi að láta „taka sig svona við nefið,“ og
jafnvcl ótrúlegt, að jafnvarasamur og „skarpgáfaður“ mað-
ur sem doktor Grímur bæði er í raun og veru og sem
að hann heldur ekki sparar að láta þingmenn heyra, að
hann sð, þá er hann les þeim textan fyrir heiinskuna svo
opt og einatt, að hann skuli ekki hafa bundið betur um
hnútana, svo skylda mætti yfirdómarana til þe*s að kenna
á lagaskólanum, sem nú er í ráði — þvert á móti tillög-
um sðra Arnljóts á þingi í sumar, og í því erum vðr hon-
um samdóma — að ausa skuli út miklu fe til. Þrátt
fyiir þann snoppung, er þingið fær ineð alsvari dómenda
um kensluna, og þrátt fyrir það, að ráðgjaíi íslands gef-
ur þinginu nndir fótinn rneð að breyta tilhögun og skip-
un yfirdóinsins, þá var ekki við það komandj hjá meiri
liluta þinginaiina 1877, og er eigi Jaust við að þetfa gildí
um framsögumann fjárlaganna dr. Grím, sem annars er
ekki vanur að taka þvílíkri meðfarð með þökkuin, og
mundi honuin einhverntíma hafa þótt þetta grunsaint hjá
náunganum. Oss virðist að meiri hluti alþingis hafi
með afskiptaleysi sfnu af raálinu 1877 jalnycl gjört vafa-
samt hið fornkveðna: „brýna má sto deigt jára að bfti
um síðir.“ Til þ*ss að bjarga málinu og sjá svo um, að
ólíklcgt sð, að það nái eigi fram að ganga á nýju alþingi
með nýjum mönnum, þá setj*m vðr það hðrmeð á dag-
skrá og í röð þeirra mála er ætti að spyrja þing-
mannsefnið um álit sitt á áður en kosið er. Það, að
kjósendur spyrji þingmaunsefnið um álit
hans á ölluui helztu málum er líklegt er að
rædd verði á næstu alþingum er sú mikla
br ey ti n g , er ver viljum af alefli styðjaað, að á
komizt á kjörfundunum til alþingis í sumar,
og eru þá ineiri Ifkur til að kjósendur „kaupi eigi köttinn
í sekknum“ eins og því miður hefir átt sðr of opt stað að
undanförnu. þetta er sú höfuðskylda er heimta verður
af kjósendunum, og hver sá kjörfundur, sem ekki gætir
hennar trúlega, hann hefir st.órlega brotið við hin kjör-
dæmin, er betur gæta skyldu sinnar í þessu efni og eiga
heimting á, að hvert og eitt einasta kjördæmi landsins gjöri
hið sama. Oss hefir opt sárnað, er vðr höfum sðð lög
ganga fram á alþingi, ekki einungis á móti vilja einstakra
kjördæma, heldur svo að segja þvcrt ofaní vilja hvers
þess manns, er ber skyn á þjóðmál vor og lætur svo
lítið að hugsa um þau. Þetta segjum vðr af því það er
daglegt brauö fyrir okkur ritstjórana að heyra frá æðri
og lægri lítið gjört úr vorri veiku viðleitni við aö duga
góðum málstað, finna að því sem miður fer, og reyna til
að kippa því í lag og koma fram með þaríleg nýmæli.
8att að segja er það hógvær meining vor, að hinir skárri
af oss ci*i þetta eigi skilið af þeirri söinu alþýðu, er vðr er-
uin að berjast fyrir. Staða vor er samt hvorki hálaunuð
eða þakklát. og enginn skyldi gefa sig í hana, sem ekki
getur komizt af með lítinn kost og látið sðr nægja góða
samvizku og þá meðvitund, að hafa jafrian barizt fyrir
sönnu og rðttu ináli íöðurlandsins vegna (Framh )
f þann 7. des f. á. andaðist Jón Sigurðsson
í Ilöfn, „óskabarn fslands, sómi þess, sverð og skjöldur,“ og
viku síðar hin mikla og góða kona hans frú Ingibjörg
Einarsdóttir. Blessuð veri þeirra minning.
f Þann 15. þ. m, andaðist í Nesi í Ilölðahverfi
húsfrú Jóna Sigurðardóttir kona Gunnars
verzlunarmanns Einarssonar. Ilún hafði lengi legið veik
í vetur af brjóstveiki og meini í iiálsinutn, og ól hún barn
rðtt áður en hún lðzt. sein dó samdægurs. Húsfrú Jóna
var dóttir heiðnrs og rausnarbóndans Sigurðar Jónssonar
í Möðrudal og systir konu Einars alþingiínianns í Ncsi ; hún
! var fædd 1851.
Það er höggið sorglegt skarð í röð beztu og vitrustu
kvenna her á Norðurlandi, þar sem húsfrú Jónu rnisti
við ílún var sem sjálfkjörin til þess að veita kvenna-
j skólanum á Laugalandi lorstöðu í fyrra vetur í fjærveru
! frú Valgerðar Þorsteinsdóttur, og leysti hún það vanda-
; verk af hendi ineðjöfnu lofi. og aðdáun prófdómenda sem
' elsku og virðingu lærimeyja
F r é < ti r. Póstur koni í fyriadag; sagti haun komu gufusk. frá
Hðfn til Reykjavíkur og samþyktar afc inestu tiliigur alþiugis um gnfuskips-
ferílir; ver?) heldnr aþ lifna á ísl. vörnin en hækka líka á útlenduui. Rtíssa-
keisara og .Spánarkommgi og drottningu hans veitt banatilraifei, en sakafei
eigi. Vofealegt slys á járnbrant, þarsem stór vagnlest fórst á brtí einni
inikilli í Englandi, fórst hvert mannsbarn. Frost mikil á Frakklandi (L4“
R.) ; stórtjón þar i hlákum. Strifeife heidur áfram i Asín.
Sama öndTegistífe mefe gófeum flskiafla syfera. Ósaailyndi, málaferli og
nppþot í Reykjavík.
Nákvaimari frettir I nœsta bl.
Kigaudi og abyigöarmaður:
Skapti Jósepsson
Prentari: Björn Jónsson.