Norðlingur - 15.02.1882, Blaðsíða 3

83
dálítinn ræðustúf við afhjúpanina', hún haffci skygnst um og
leitað fyrir sér í öilum meiri og merkari húsum borgarinnar
og engan færan fundið. Loks rak hún augun i lítið hús og
úásjálegt í norðarátt frá fjósi Haldórs K., gekk hún þar inn
og fann þar það, sem hún var aí> leita að.— Um hádegis-
skeið flyktist múgur og manngrúi suður í kirkjugarðinn.
|>angað gengu skólapiltar, stúdentar, handiðnamenn, verzl-
unarmenn o. s. fr. í prósessíu og létu vé vaða. |>ar stóð
minnisvarðinn i stálgrímuserk og dregið í snæri; umhverfis
voru grasivaxnar járngrindur að sjá. þar stóð hjá pailur
og þar á nefndarmenn og ættingjar. J>ar var býtt út
kvæðunum eptir skáldin Bened. Gröndal og Steingrím Thorst.
þá varð þögn, þá gali við lúðraþytur bakvið mannþyrpinguna.
|>á varð aptur hljóð, þá var sungið kvæði eptir Stgr. Thorst.
Að því búnu lór Halldór K. Friðriksson (hinn útvaldi) úr
kápu sinni, tók ofan skínandi pípuhattinn, fór ofan í vasa
sinn og dró upp blöð og hóf ræðu þá, er hann hafði soðið
saman og sem lengi mun að minnum höfð. þegar komið
var fram í miðja raeðuna benti ræðumaður Lúders steinsmið,
að færa varðann úr serknum, en serkurinn var ekki svo
laus sem lafði, og sat fastur á steininum eins og orðin I
hálsi ræðumannsins, sem hætti í miðri málsgrein og var að
hugsa sig um eptirsetninguna. Loksins rifnaði serkurinn,
því að Löders tók stint I; hann er hnelliun kallinn. þó sat
nokkuð eptir á öxl varðans, og seildist Luders I það seinna.
Nú tók ræðumaðurinn aptur til máls. Að loknu máli lét
hann upp hattinn og stakk blaðagörmunum I vasa sinn og
fór i kápuna. þá var sungið kvæði eptir Bened. Gróndal,
og þvínæst gullu lúðrar. þá sneru menn heim. þá gengu
bókmenntaíélagsmenn á fund I þinghöll Islendinga, og hélt
dr. Jón þorkelsson þar fyrirlestur um starfsemi Jóns Sigurðs-
sonar sem vísindamanns og forseta bókmentafélagsins. —
Ræðan í kírkjugarðinum var haldin á dórísku og sögðu
sumir að hún væri staglsöm, aðrir sögðu hún hefði verið
eintómt stagl, og flestir eru einugir um það, að hún hafi
hyrjað á »K;egg«; kom það og optar fyrir í henni, eu
eigi munum vér hvert hún hafi endað á þessu orði, því
að meira bjó í manninum, þegar hann hætti. þótt nefndin
hafi nú valið eptir sinni samvizku og sinum smekk, valdi
hún ekki eptir annara smekk, þvi að Ilestum kemur saman
um að ekki hafi verið betur farið en heíma setið, þólt veðrið
væri gott, því að mönnum þótti Halldór hafa verið búinn
að gera sína vísu við gröf Jóns ( fyrra vor, og bezt að hún
vær ekki sungin aptur með sama nefi.
Hvað ræðustúf Haldórs í «Fróða» viðvlkur þá eru sum-
ir svo ósvífnir, að geta þess til, að hann hafi aldrei verið
haldinn líkur því, en kippi í kyn tll eigi allfárra þingræða.
sem batni slórum í meðferðinni, eða jafnvel fæðist eptirá
meira eða minna skilgetnar. — Að öðiu leyti en ræöu Hal-
dórs, fór hátíðahaldið vel fram.
Minnisvarðinn er 14 fct á hæð úr *granit« og er and-
lit8mynd Jóns Sigurðssonar grcypt inní — að sögn vellík,
og undir henni stendur með gyltu letri:
Jóu §ig;iirdssou.
Stein þenna reistu honurn landar hans
1881.
Á leiði þeirra hjóna liggur marmarahella með nöfnum
þeirra og fæðingar- og dauðaárum. Umhverfis leiðið eru
sterkar járngrindur.
Ritst.
EMBÆTTAVEITING.
Hofsprestakall i Suðurmúlaprófastsdæmi veitt séra Brynj-
ólfi Jónssyni, presti í B-eynisþingum.
Mjóafjarðarprestakall í satna prófastsdæml veitt kandidat
þorsteini Iialdórssyni.
Stöðvarprestakall íjsama prófastsdæmi er veitt séra Jóni
Austmann, presti i Saurbæ i Eyjaflrði.
— Eg skal leyfa mér að fara fáum orðum um burtför séra
Jóns Austmanns frá Saurbæ. þessi flutningur séra Jóns
héðan úr héraðinu austur mun hafa komið flestum hér á
óvart þó að hann sé að austan upprunninn. Hann hefir
verið hér i Norðurlaudi, í Bárðardal og Eyjafirði svo lengi,
að hann má nú miklu fremur heita Norðlendingur en Aust-
firðingur; — og alstaðar þar sem séra Jón hefir verið, við
hvern sem hann hefir kynst hér nyrðra i yfir 30 ár, háan sem
lágan, ríkan sem fátækan, þá hefir hann víðsvegar verið virt-
ur og elskaður. eigi einungis sem góður prestur og ágætur
læknir, heldur og sem hið einstakasta lipurmenni og ljúf-
menni og sem hinn hjálpsamasti við bágstadda og dreng-
lyndasti vinur. Barðdælingar, þar sem séra Jón var lengst,
sakna haas enn sem klerks, sem læknis og sem manns, og
munu gjöra það svo lengi sem nokkurt lifir þar eptir afþá-
verandi sóknarbörnum hans, og hið sama mun verða ofaná
með sóknarmenn í Saurbæjarprestakalli; að minsta kosti
hafa margir þeirra látið við mig í Ijósi hryggð sína yfir brott-
förséra Jóns Austmanns. — En því leggja þeir þá ekki sem
allra fyrst að honum um að setjast aptur, og leggjast á eitt
ineðoss öðrum viuurn hans og biðja hann um, að fara nú eigi
Irá þeim og oss, en vera hér eptirleiðis sem fyrri,
— til yndis og eptirlætis vinum sínum, til uppbyggingar
sölnuðinum, til hjálpar sjúkum, til aðstoðar fátækum og
styrktar og framfara sveitarfélaginu.
Skapti Jósepsson.
— Tíðarið o. fl. Allan seinni blnta f. m, og alt til
þess 11. s. m. hafa mátt heita hér einlægar þýður, en óstill-
ing töluverð á veðri og opt fjarskaleg ofviðri með miklum
rigningum; mátti víðast heita öríst hér um sveitir, en yíða
hafa skemst hey, hús og bátar. Líka tíb er að frétta að
vestan og austan. Fiskiafli er góður hér inneptir öllum
firði, en gæftir illar. — þann 11. þ. m. hljóp hann í norðr-
ið með nokkurri fannkomu og miklu frosti, alt að 17fl R.,
nú er heiðskýrt veður en frostið helzt við.
Á Seyðisfirði varð að kvöldi þess 13. f. m. mikið tjón
af snjó- og vatnsflóði, er kom úr hinu snarbratta fjalli bak-
við kaupstaðinn. Kom flóðið fyrst á stórhýsi nokkurt, er
herra J. Ghr. Thostrup á, flutti það 3 álnir úr stað og lam-
aði alt og skekti, þó fórst þar enginn maður, því að bakar-
anum, sem þar er, og sem var niburí kjallara, varð loksins
bjargað eptir að búið var að brjóta gólfið, en maðurinn var
þjakaður mjög, því ískalt vatnið náði honum í háls þar niðri.
— Annað ílóðið kom á hús verzlunarmanns Jónasar Steph-
ensens, og sópaði á augabragði öllu miðbiki hússins niðri,
á milli gafla, með 2 konum og 2 börnum útá sjó; konunum
varð bjargað, en börnin fórust. Á Seyðisfirði hafa orðið
enn fleiri skaðar á húsum, hjöllum og bátum. Á Eskifirðí
hefir eitt hús Norðmanna fokið.
Hjá undirskrifuðum getur unglingsmaður, sem
kann einfaldan reikning, getur talað dálitið dönsku og helzt
líka bjargað sér í ensku — fengið atvinnu alt sumarið, frá
1. maí til 1. október, eða alt árið. ef svo um semur. J>eir
sem vilja sæta þessu framboði gjöri svo vel og snúi sér
sem fyrst, helzt munnlega, til undirskrifaðs.
Akureyri 11. febrúar 1882.
L. Jensen,