Skuld - 16.02.1878, Side 2

II. ár, nr. 3.]
S K II L D.
[lfi/2 1878.
__________________28___________________J
mér í hug að sá inn sami færi að
hera þessi orð inn á fund, sem töluð
voru við hann persónulega og tilgangs-
laust, eins og fleira, sem maðr slepp-
ir við kuningja sinn í trúnaði. f>essi
orð var oddviti ekki seinn á sér að
hóka, |ió hann ekki hefði aðra sönnun
fyrir peim, en sögn pessa eina nefnd-
armanns; pví annað talaði ég ekki við
nokkurn mann um fundinn, né steig
einu feti í þá átt, sem honum gæti
verið til hindrunar. En um leið og
ég hér með gengst við téðum orðum
(sem fundarmaðrinn eða oddviti að
öðrum kosti hefðu ekki getað sannað)
og skýri almenningi frá peim, skal ég
finna peim stað. J>ennan fund sátu
auk oddvita að eins 4 sýslunefndar-
menn af 10, nefnilega Páll Vigfússon
úr Eellum, J>órarinn Hálfdánarson af
Ströndum, Haldór Magnússon úr
Hjaltastaða-pinghá og Eunólfr J>or-
steinsson úr Borgarfirði. — Andrés
Kjerúlft' úr Fljótsdal get ég ekki talið;
hann kom að vísu til fundar, en lá
veikr um daginn á Vestdalseyri; gat
hann pví ekki tekið pátt í fundar-
störfum ; pó mun hann síðar hafa verið
fenginn til að rita undir gjörðir fund-
arins. Kú gat mér ekki skilizt, að
sýslufundr sá, er ekki sátu á nema
5 menn af 11, gæti gjört eða gefið
nokkrar skuldbindandi ályktanir eða
ráðstafanir fyrir sýsluna; pví 34. gr.
sveitastjórnarl. kveðr pannig að orði:
„|>egar gjöra skal einhverja ályktun,
skal atkvæðafjöldi ráða; pó útheimtist
til pessa, að við sé staddr meiri hluti
allra nefndarmanna.“
Svona eru nú röksemdaleiðslur
oddvita á föstum fæti bygðar; ekki
annað en lielber fyrirsláttr og heila-
spuni, sem ekkert hefir að pýða og öld-
ungis ekki kom ið minsta við hurtför
ininni úr nefndinni.
Ég liefi hér að framan sagt sög-
una hreinskilnislega eins oghúngekk,
og vona ég að hver maðr með heil-
brigðri slcynsemi sjái, að pað er ég,
sem sjálfr hefi formlega sagt mig
úr sýslunefnd ’Norðr-Múlasýslu, enekki
hún, sem hcfir vikið mér burtu, eins
og hréf oddvita leyfir sér aðorðapað.
Jþetta liefir einnig verið skoðun oddvita
sjálfs, pví pegar hann boðaði til fund-
ar 27. septeinber, hoðaði hann mig
ekki áfundinn, og með pví viðrkennir
hann, að hæði hann sjálfr og fundr-
inn 12. júlí næst á undan hafi tekið
gilda endrtekningu inína, um að ég
væri farinn úr nefndinni, pví að öðrum
kosti hefði hann átt að kalla mig á
fund 27. sept. — En af pessu leiðir
aftr, að nefndarfundr 27. sept. ekki
getr lialt neina heimild eða ástæðu
til að vikja mér úr nefndinni. J;>að
var lika óparfi, par sem ég fyrir 2*/2
mánuði löforinlega í annað sinn hafði
sagt mig úr henni. — Eg leyfi mér
pví að lýsa yfir pví, að afsetningar-
bréf herra Bdvings frá 9. októher
næstl. sé með öllu rangt, ástæðulaust
og formlega vitlaust til orðið; og að
endingu vil ég óska pess, að petta
megi verða í síðasta sinni, að hann
misstígr sig á embættisleið sinni.
B. Haldórsson.
Fr éttir.
Frá útlöndum.
(Fregnbrtf til ,,Skuldar“ frá Skotlandi).
11. nóvember 1877.
(Framh.) En hverjum hefir svo
veitt betr hingað til? Ég ímynda
mér að einhver af lesendum „Skuldar“
muni bera pá spurningu upp. Svarið
er að minni hyggju eklci efasamt.
Rússar liafa barizt hetur. Yér höf-
um nú sagt frá sigrum Bússa í Asíu,
svo pað er enginn efi á að peim veitir
hetr par. í Evrópu finst mér peim
liafi gengið betr líka, og pað jafnvel
hvort sem peir hafa átt sókn eða
vörn. ítússar komust yfirDóná, tóku
Kikopolis, náðu Tirnóva, komust yfir
Hain-koi skarðið, settust í Shipka-
skarð, sigruðu Raouf pasha við Eski
Saghra, vörðu Shipka-skarð og her-
tóku Lovatz. |>ó er ekki svo sem
Tyrkjum liafi aldrei orðið neitt ágengt,
peir geta aftr talið sér til frægðar
ina ágætu vörn í Plevna alt til pessa
dags, in hreystilegu áhlaup á Shipka-
skarði, (sem hezt sýna livað tyrknesk-
ir hermenn geta), og ið priðja er, að
peir undir forustu Mehemets Ali pok-
uðu liði keisarasonar á hæl. Rússar
hafa aldrei beðið neinn fullan ósigur,
og eru orðnir alkunnir i hernaðarsög-
unni fyrir að fiýja aldrei, en að eins
hopa á hæl í röð og reglu. Napóleon
mikli sigraði Rúsa aldrei til fulls nema
við Boradino, og svo heíir oftar gengið
mótstöðumönnuin peirra.
Af styrjöldinni í Evrópu er ann-
ars fátt að segja, nema pegar kemr
tilPlevna, og umsátrsins par. Reynd-
ar setti Tyrkja stjórn par nýjan yfir-
höfðingja Suleiman pasha, pví hann
átti að sögn að vera kappsamr maðr,
og hafði líka sýnt pað í Shipkaskarð-
inu. J>egar hann kom til vígvallarins
norðr frá, pá urðu pó lítil umskifti,
hann varö fyrst að kynna sér afstöðu
Rússa-hersins og gekk pað nokkra
stund, síðan hefir alt harizt par í
hökkum. Rússar unnu reyndar sigr
á Sofíu-veginum, cn sá sigr hefir ekki
orðið peim að neinum verulegum not-
um. J>ar féllu af Tyrkjum 4000
pianna, af Rússum nokkuð minna.
Suleiman Paslia hefir heldr ekki liaft
yfirforstöðu á liendi lengr en mánuð
enn, svo vel má segja að hann liafi
ekki haft tírna til að sýna sig. Marg-
ir munu líka ætla að liann sýni sig
aldrei, pví pað er að líkindum eklci
unnt fyrir Tyrki að vinna stórar orr-
ustur par sem komið er, pví lier peirra
er mjög á dreif og parf að dragast
sainan péttar fyrst.
Nú, sem um langan tíma áðr,
dvelja allflestar fréttir við umsátina
um Plevna. Osman pasha, tyrkneski
herforinginn í Plevna, liefir varið hæ
pennan frá pví fyrsta að styrjöldin
byrjaði og til pessa dags. Sú vörn
hans er einhver in lireystilegasta.
Rússar hafa mist par- eins marga
menn og á öllum öðrum stöðum til
samans eða nær pví. Jþeir hafa gjört
hvert áhlaupið öðru harðara á kastala
Osmans pasha, en ekki fengið að gert.
Lengi var pað að peir gátu ekki hann-
að honum aðflutninga hæði af hergögn-
um, fæðu og mönnum, og pótti pá
öllu óhætt á meðan. Fyrst í október
komust pangað 4000 vagnar, og lið,
og var pað klaufaskap Kriloff herfor-
ingja að kenna; seinna fékk Osman
pasha annað eins, pess utan fékk hann
hjálparlið 10,000 manna. J>á voru
Rússar altaf að gjöra áhlaupin og féll
pá margt af livorutveggjum, og fjökli
af særðum Tyrkjum var pá telcinn upþ
af vígvellinum af Rússum, og græða
peir pá, sem liinir ekki geta náð, og
hafa að föngum. Síðan fékk Osman
pasha ógrynni vista, án pess Rússar
fengi að gert. Jþá gekk sú saga, að
nú mundi bráðum samið vopnahlé og
að innan skams mundu Rússar setj-
ast í vetrarbúðir. General Todlolien,
einhver inn frægasti víggirðingamaðr
pessa tíma, var settr til pess af Rúss-
um að undirbúa pað, en var nú kall-
aðr til Plevna, og pað sýnir, að Itúss-
ar munu vilja láta skríða til skar-
ar par, áðr en sezt er að. Síðan
liafa varðgrafir Rússa altaf verið að
færast nær sumum virkjunum kring
um Plevna. Varðgrafir eru grafnar
niðr í jörðina eins og krákustígar; eru
pær til að lilífa hcrmönnum á verði,
og standa peir niðrí peim. Ef um-
sátrsliðið gjörir áhlaup, pá ganga á-
hlaupsmenn eftir peim, og hlifa pær
peim móti skotum, svo par sem gröfiu
endar, pá verða peir að fara upp úr
peim og standa pá á bersvæði. Jþess
lengra sem pær ná til virkisins, pess
betra er pað fyrir áhlaupsliðið. Rúss-
ar skjóta daglega á Plevna, en Tyrkir
svara sjaldan fallbyssum peirra, og
hefir pað þótt benda á, að eltki mundu
þeir hafa of mikið af púðri og fall-
stykkja kúlum.
Ástandið í Plevna hefir annars
oft verið sagt ið bágasta. J>eir hafa
útbúið sig vel, en pegar 60,000 mauna
eru til að eyða, pá gengr íljútt upp.
Einkum liefir verið látið mikið af með-
ferð særðra manna í Plevna. Brezkir
læknar koniu pangað, og pá voru
flestir særðir menn par alveg óhirtir.