Skuld - 13.01.1879, Blaðsíða 1

.§ 2 S 'S
» C3 cö C
•°*-S ^ £
c3
"2 O S >3
a cö ö)
a &
-4J cð
«■8
- C3
3 s
«? 'J3
r s
3 •- ^
tf&O
bo g .
í) H
t>
.. f-
cð Ph •-
£ 3 £
« m
1 8 7 9.
i §
co fS%
§" <?
g- w
c£ p
?§
g'
w cíq
s
^ c§
.* t-i
a>
3- (t. 5
" ? 5

^r. 61.
Grjörið svo vel, að talca eftir
s^ilmálunum um kaup og boi’gun blaðsins, sem
stauda efst hjá titlinum.
KYRKJUMÁLIÐ.
I.
YART mun pað að efa, að eitt af
l>eim málum, sem koma munu fyrir
alÞingi í sumar komanda, verðr mál
l)að, sem klöð vor liafa sum noklcuð
Um rælt> og „Skuld“ pó mest, og sem
tallað heíir verið „p r e s t a m á 1 i ð“. —-
n það nafn er eigi als kostar rétt,
að laun prestanna eru pó ekki
nema einn liðr af pví — reyndar
mergjarliðrinn, pví að umhyggja prosta
'rir ^agísmunum sjálfra sín mun hafa
Vakið niálið til lífs, og launamál
þeiira mun verða pað, sem fastast
mun fyigt fram. paQ s]caf sannast.
n til að hreiða yfir pað, sem
undir hjó, liefir kyrkjustjórnin vakið
in.il.s jafnframt á ýmsum breytingum
á kyrkjustjórniimi yfir liöfuð. En petta
niun aðeins vera nauðungarskattr, sem
kún liefir pózt neydd til að gjalda tíð-
arandanum, og væntir oss, að peim
atriðum málsins muni sljólegar fram
iyigt af pingprestum vorum.
Ritt ið lielzta atriði, fyrir utan
annamál prestanna, sem fram á mun
arið í sumar á pingi, verðr uppá-
Eskiiirði, Mánudag, 13. janúar. III, 1.
stungan um stofnun safnaðarráða (vér
kynnum hetr við „safnaðarnefnd“, eins
og „hreppsnefnd“, ,,sýslunefnd“). Mun
pað tilgangrinn, að vaidir verði (lík-
lega tveir) menn í nefnd, par sem
prestrinn sé sjálfkjörinn priðji maðr
og formaðr. Skuli nefnd sú kjörin af
söfnuðunum, sem farið mun fram á
að takist á hendr viðhald og umsjá
kyrkna; mun nefndin eiga að heimta
saman kyrkjutekjur, gera pær arðher-
andi (og nefndarmenn njóta vaxtanna
í ómaks- og innheimtu-laun, eins og
prestarnir nú gjöra), svo mun nefndin
eiga að sjá um viðhald og endrhygg-
ingu kyrknanna, sem nú mun tiiætlað
að kasta á hak safnaðarins, að pví
leyti, som kyrkjutekjur hrökkva eigi
til. — Og margt smærra mun nú fram
verða horið, pó vér nefnum að eins
petta lielzta.
Alits pjóðarinnar kvað nú hafa
verið leitað — ekki vantar pað!! En
hvernig? 0 jú jú, pannig, aðkvaddir
voru. saman fundir, par semjafnmarg-
ir klerkar og leikmenn skyldu saman
koma og segja álit sitt um málið —
inir svo-nefndu og rétt-nefndu p r e s t a-
fundir;pví pað var fyrirsjáanlegt, að loik-
mönnunum hefði næst um pví eins vel
mátt sleppa víðast hvar. Bæði var
bréf byskups um petta efni svo lag-
iega orðað, að eigi varð séð, hverjir
kjósa skyldu leikmanninn úr súkninni,
3
hvort pað skyldu gera sóknarmenn eða
sóknarprestrinn, enda mun pað hafa
orðið ofan á, að sumstaðar kusu söfn-
uðir menn en sumstaðar prestar. En
hvort semvar, pá var pess að vænta,
að prestum sem mentunarmeiri og á-
hugameiri mönnum og vanarifund-
arstörfum mundi veita hægt, að halda
hávaða bænda sem músum undir fjala-
ketti viða hvar. — |>etta parf að at-
huga vel, svo mennláti pað eigiglepja
sér sjónir, að ætla, að tiUögur fund-
anna hafi í öllu verulegu alment tákn-
að vilja almennings; pvi pær munu
víða hvar ekki tákna vilja eða álit
sjálfra fundarmanna. Enda voru mál
pau, er fyrir fundunum lágu, yfirgrips-
meiri on svo, að von væri á að leik-
menn, sem kvaddir voru til pessa starfs
nærri blindandi margir, gætu áttað sig
á peim óviðhúnir á fáeinum klukku-
tímum, pví síðr sem sumstaðar mun
hafa orðið lítið umhugsunar-næði fyrir
mælgi prcstanna.
J>að mun fyrst hafa verið ú fund-
unum, að fiestir leikmennirnir áttuðu
sig á, livað hér var um að ræða; og
pað var pví eðldega fyrst eftir fundina,
að almenningr heíir farið að fá hugmynd
um málið og gjöra sér pað ljóst; —
og nú eru menn alment farnir heima
á bæjum að spyrja hver annan um pað :
Hvað ætli alping gjöri í sum-
ar við kyrkjumálið t
Sðgur
eftir
U (1 g a r A 1 I e ii P o c.
|>ýddar úr ensku
eftir
Jón Olafsson.
II.
„p ú c r t s á s e k i!“
Porgar8 a':tla nú a,9 gjörast sá Oidipos, er ráð
sem éír 8atUna' ætla að skýra ykkr frá —
leiðar GWn gjÖrt Það "T .Því liuliðs-aíli> sel1
inn „bv.1. rborgar-kraftaverlanu — mu eina, ii
... UU a’ illu óhrakta, inu ómótmæhudega kr
em gjorði bráðan enda á vantrúnni meðal Olar
íanna og. snéri til réttrar langömmu-trúar öll
10 u eba sinnuðu, sem vogað höfðu að vera efablai
2
pH’Ssi atburðr — sem hamingjan forði mér frá að tala
um í ótillilýðilega léttúðugum tóui —• skeði á pví herrans
ári átján-hundruð-og-súrkál. — Hr. Barnabas Skotverðr
(einn af inum auðugustu og heiðvirðustu borgurum bæjar-
ins) hafði horfið fyrir nokkrum dögum, og pað með peim
atburðum, er vöktu grun um, að glæpaverk hefði verið
á honum unnið. Snemma morguns einn laugardag hafði
lir. Skotverðr la.gt á stað frá Glamrborg; hann var ríð-
andiogliafði getið pess, aðhann ætlaði til nágranna-borg-
arinnar, sem var 15 mílur (enskar) frá Glamrborg, og
ætlaði hann að koma aftr að kvöldi sama dags. En tvoini
stundum eftir brautför hans kom liestr hans aftr engu að
síðr og var mannlaus, og hnakkpokinn var burtu, sem
spentr hafði verið við hnakkinn, er hann fór á stað. Svo
var og hestrinn særðr og allr leirugr. Eins og eðlilegt
var, vöktu pessir atburðir vinum ins horfna manns miklar
áhvggjur; og pegar svo leið fram á Sunnudags-morgun, að
hann kom oigi í ljós, pá tók gjörvallr borgarlýðr sig til
og hjóst til að leita að líki hans.
b’ramkvæmdarsamastr og ákafastr i að stofna til