Skuld - 03.02.1879, Blaðsíða 1

Skuld - 03.02.1879, Blaðsíða 1
^ ^ Æ % ”3 c3 g 'l ’ph o ‘ðo S • 0> r^í r-i :-s S <3 .s j Ph u T í3 h fcc S »'rH « 1 8 7 9. 75?« m 3 S-aá » » p ”í p» 5- ÍH ® M <§ “=! S iw P #.-P S* B I s 2 Isj; E. V 2. p o» ff> 5 g- - s 0 «i O' "• • 2« íír. 03. Eskiiirfti, Mánudag, 3. febrnar. m, 3. 25 2 r> 27 (Aðsent). blaði yðar, hcrra ritstjóri, liefir málinn verið lireift um lagabrot út- lendra skipa, par sem pau bafa farið inn á aðrar hafnir rakleiðis frá útlönd- um heldr en inar lögskipuðu, enda mun vera pörf á pvi, pví pað er sjálf- sagt, að fyrst lagaboðið er til, sem bannar petta, verðr lika að sjá um, að menn brjóti ekki bannið; en pó einkanlega af pvi, að pað getr verið mjög hættulegt í heilbrigðislegu („sani- tær“) tilliti fyrir landsbúa, ef útlendir ekki hlýðnast pessu; fleiri en Aust- firðingar einir mega ennpá muna, hvernig mislingaveikin íluttist hingað á útlendri fiskiduggu og útbreiddist svo um alt land, pvi hvaða sorg og kostnað færði ekki petta skeytingar- leysi og lagabrot landsbúum? En samt liefir víst enginn frétt, að peir liafi orðið fyrir hegningu, sem frömdu lagabrotið og færðu landinu pann óvin, og prátt fyrir petta liafa útlendingar sjálfsagt ekki síðan af landsstjórn eða yfirvöldum verið ámintir um petta laga- boð og ekkert verið gjört af hálfu landsstjórnarinnar til að koma í veg fyrir, að petta ítrekist, pví ár eftir ár fara duggurnar orðalaust inn á hvaða fjörð, sem er, án pess að koma við á Eskifirði áðr; pannig kom dugga sem bóluveikin var á, inn á Fáskrúðs- fjörð um árið; reyndar tókst í pað sinn að verja útbreiðslu veikinnar, en mikið brot sýnist pað vera, að fara með svoleiðis veiki inn á fjörð, par sem enginn læknir eða sýslumaðr er; sama átti sér stað með Færeyinga í sumar, par sem fleiri skip — og voru mjög margir af skipverjum á peim veikir af kvefsótt og lungnabólgu — lögðust á Norðfjörð og höfðu sam- göngur við landsmenn, án pess peir vissu, hvort pessi veiki væri sóttnæm eða ekki. Veikin gekk í Færeyum, en pau fóru rakleiðis paðan á JSTorðfjörð. I hverju öðru landi væri pað álitið ó- polandi, að skip með veikindi um borð færi á aðra liöfn, en par sem læknir og yíirvald sitja. f>að dugar ekki að beita lögunum einungis við útlend verzlunar- skip, pví bæði eru fiskiduggurnar marg- falt fleiri, sem koma hér, og miklu hættara er við, að pær færi einhver veikindi, par víst aldrei er skipt sér af, hvort pær hafa heilbrigðis-vottorð eða ekki. — f>að er pví álit mitt, að hverju fiskiskipifrá útlöndum, semkeuir til austrlands, hvaða pjóða sem er, skuli skylt að koma við á Eskifirði fyrst, eða pá, ef til vill, ef svo stæði á, á Vopnafirði, par sem líka er lækn- ir, ef pað hefir ekki heilbrigðisvottorð (,,Sundhedspas“), eða ef veikindi eru um borð, eða ef pað ekki áðr i peirri ferð hefir komið inn á einhverja af in- um lögskipuðu höfnum. Sýslumenn geta lítið að gjört í pessu og pví er alveg nauðsynlegt að herskipið danskaverði miklu meir á ferð við austrland en hingað til; en par að auki mættihafa vissa menn í hverjum firði, skikkaða af yfirvaldinu, sem ættu að fara út að hverju skipi, sem kæmiinn, ogfieimta af peim heilbrigðis-passa, og vita. hvort veikindi væru um borð eða pá tilkynna skipstjóra að fara fyrst á Eskifjörð. Hefi ég með pessum línum viljað veltja athygli landsmanna á pessu máli, af pví nauðsyn mun vera til, að eitthvað verði gjört til að liamla pví, að útlendingar vaði inn á strendr okkar eins og lijá villupjóð. z. Svar til séra Björns í Laufási. pað er saunast að segja, að vér getum sagt um séra Björn eins og Dr. Konráðsagði eitt sinn svo vel um séra Arnljót, að þar er maðr í |>ví liði, „meiri og fríðari en aðrir menn, og liann vildum vér helzt úr kjósa andskota flokki vorum“ — enda gleðr það oss, að sjá af grein lians, að hann vill eigi þann flokk fvlla, livað sem líðr sundrleitum skoðunum vor og hans; fulltreystum vér því, að svo megi enn verða, hvað sem öllum okk- ar Páls-pistlum líðr. pað er hvorttveggja, að málefni það, sem hér um ræðir, er fremr lísils vert fyrir land og Rð hér heima, enda höfum við báðir, séra Björn og vér, að eins sagnir og fregnir vestan um liaf við að styðjast, að því er til atvika lýtr í betlimálinu. Yér höfum að eins látið i ljósi álit vort á þessum atvikum, stutt við þá reynslu og þekkingu, sem vér höfum þaðan úr landi og af þeim mönnum, sem i hlut ciga. Séra Björn sogir eiginlega ekkort annað, livorki meira né minna, en að hann hafi annaðálit á mönnum og við- burðum, en vcr, og styðr það við sínareynslu og sína þekldngu, og hann álítr að haun þekki betr til manna og málefna vestr þar en vér. — A hverju hannbyggir það, að „það, sem deilt liefir verið og ritað um ráðtekju séra Páls i ameríkönskum blöðurn11, rnuni vera sér „jafnvel ef eigi betr, kunnugt11, en oss — þess getr hann eigi, og vér skiljum það því eigi. pví þó að það væri nú jafnt á kom- ið, til dæmis, og við þektum báðir allar greinar að þessu lútandi (sem vart mun vera og lítið gjörir til), þá veðr hann reyk um það, sem von er til, hverju blaði sé bezt að trúa og hverjum höfundi. En vér þekkjum, eins og við er að búast, miklu betr trúverð- ugleik ýmsra blaða vestr þar, og vér þekkjum persónulega suma þá meun, sem um þetta hafa ritað. Vér höfum cigin þeltkiug áblöðum og mönnum og á almenningsáliti um þau og þá við að styðjast og eftir að fara; en hann þekkir hvorki metin né blöð nó álit þeirra af öðru enn sögusögn séra Páls, sem sjálfr er partr í málinu. Hvor skyldi svo hafa nýtar; gögn til dóins? — Einn kunnugleik á oss þó einkum að bresta við inn liáttv. höf.; hann segir að vér „þekkjum ekki sjálfan mann- in“ (o: séra Pál); en hann kveðst hafa „verið honum nákutinugr frá því, er hann var barn, þangað til nú“. — Svo er nú það; kunugleiki séra Björns á séra Páli er frá barnsaldrs-ár- um séra Páls; því að síðan séra Páll fór í skóla hafa þeir eigi langvistum saman verið . en sá kunnigsskapr, sem þeir hafa síðan haft, er þá af bréfaskiftum, en slíkr kunningskapr verðr eftir eðli sínu aklrei svo nógr, að maðr geti sagzt fyrir hann að þekkja nema vissar hliðar mannsins, sizt ef við þann mann væri að eiga, sem hefði gott lag á, þegar hann vildi, að sýna hverjum þá kápuna, er hann hyggr honum geðfeldasta. pað er því auðsætt., að meðanséra Bj. hafði staðföst persónuleg kynni af séra Páli, var séra Páll á þeim barnsaldri, að hugsunarháttr og lífsskoðun hans mun hafa verið eins og annara barna á ltans aldri — eins og óskrifað pappírsblað; — að minsta kosti mun norska sýnódan eigi hafa vorið búin að rista sínar rúnir á sálar-bókfell hans utn þær mundir. En vér, sem ekki eigum að þekkja séra Pál, vér höfum þó verið samtíða skólabróðir hans, og þó eldri, og þannig þekkt hann alla hans skólatið, og síðau verið liouum samtíða i Ameriku og þekt nokkuð til framlcomu lians þar. Yér þykjumst því liafa að minsta kosti eins áreiðanlega þekkingu á séra Páli, eins og séra Björn. — En það játum vér, að vel má vera, að þclcking vor og haus á séra Páli só nokkuð ólík. Hann þeldcir ugglaust bezt rétt- hvorfuna (það, som út snýr) á séra Páli, en vér höfum kann slce haft betra færi á, að kynnast lika ranghvorfunni. j>að viljum vér samt eigi gjöra, að eigna séra Páli neina mannvonzku eða m e ð v i t a n 1 e g a n ódrengskap (og orð pað var pvi eigi keppilega valið

x

Skuld

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Skuld
https://timarit.is/publication/109

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.