Skuld - 06.03.1880, Blaðsíða 1

cö
*• A
J ^
§
3 P<
3
j ci
2
t cö
30 ^
C *d
9 P
£ £ c
§ a
fl 'O
(1) -M
Ö -s
- pn o
co 3 ^
‘SdS •
Q) r-fl
>
c ft l-
S pn*r
^ ? r
cð _
5 bfi
2 $
rO <n
S k u I d.
1 8 8 0.
r. 99.—100. Eskifirði, Laugardag. 6. marz. III, 39.—40.
Satan heilsar í helvíti.
Eftir Jolin Milton.
(Brot úr „P ara tlísar - missi.“)
I. Á frummálinu.
[„Paradise Lost“, Book I., v. 242—270.]
Is this the region, this the soil, the elime, —
Said then the lost Arehangel, — this the seat
That we must ehange for heaven? this mournful gloom,
For tliat celestial light? Be it so, since He,
Who now ís Sovran, can dispose, and bid
ÚVhat shall be right! Farthest from him is best,
Whom reason hath equall’d, force hath made supreme
Above his equals. Farewell, happy fields,
Where joy for ever dwells! Hail, horrors! hail,
Infernal world! and thou, profoundest hell,
Receive thy new possessor! — one who brings
A mind not to be changed by place or time:
The mind is its own place, and in istelf
Can make a heaven of hell, a hell of heaven.
What matter where, if I be still the same,
And what I should be, — all but less than He
Whom thunder hath made greater? Here at least
We sliall be free; the Almighty hath not built
Here for his envy; — will not drive us hence:
Here we may reign secure; and in my choice
To reign is worth ambition, though in hell:
Better to reign is hell than serve in heaven.
But wherefore let we then our faithfull friends,
The associates and copartners of our loss,
Lie thus astonish’d on the oblivious pool,
And call them not to share with us their part
In this unhappy mansion; or once more,
With rallied arms, to try what may be yet
Regained in heaven, or what more lost in hell?
II. þý ðing séra Jóns J>orIákssonar.
Mælti ]>á pannig
mestr djöfla:
Liggr hér lóð sú,
land og álfa,
sem í himins stað
hafa skulum?
eiga skelfandi
i skiptum vorum
myrkr pessi
að mœta ljósi?
Allvel pá!
Frá engla drotni
lízt mér hezt
sem lengst að vera,
er einn sjálfráðr
'iUu stýrir,
°ss öflugri,
ekki meir hygginn.
Ear vel, fagnaðar
^°ld og heilla!
Sselt vertu, svarta
Svælu-ríki!
^s uú, helviti!
herran nýja,
mig, eins ætíð
og alstaðar lyntan,
mig, sem hefi sinn
sér ið nregsta,
sem úr helvíti
himin skapar,
einnig úr himni
heljar-víti!
Hvað skal um bygðir
og hús að vila?
hverju varðar
hvar ég er staddr,
nær ég alltíð er
einn og inn sami,
og alltíð sá
ég á að vera?
Hér meigu vér pó
halda frelsi,
ei mun Alvaldr
pað, er á hittum,
oss inni vort
of gott meta;
mun-at hans héðan
hönd oss reka;
óhultir megum hér
yfir drotna:
Og er velverðugt,
pótt í víti sé,
að stjórn og ríki
stundum eftir;
lióhó! hvers kostar
heldr að vera
hér drotnandi
en á himnum pjóna. —
En hví vora vér
vini látum
og fasta fylgjendr
félags-mála
liggja dugvana
í dvala flóði?
heillsloppin lier
hví skal ei vakinn?
Að oss og pá
í óhapps-bygðum
gangi eitt yfir,
og enn pá megum
alefli meðr
í eitt lögðu
freista á ferskan stofn,
hvað fram-gengr,
livað af háum kann
himni vinnast,
eða missast má
moir í helvíti.
III. Ný pýðing (undir frumhættinum).
Er þetta land |>ab, lóð sú, geimur sá,
sú bygð — inn fallni erki-engill kvab, —
sem himins vist vér liljótum skipta við?
Slíkt heljar-myrkur fyrir himneskt ljós?
Nú, því er að taka! Sé það svo, fyrst hann,
sem herra’ er nú, fær rétti’ og sköpum skipt
sem fremst hann vill! Sem fjarst honum er bezt,
sem oss fyrir máttar mun einn ofjarl varb,
en er að sálar atgjörvi oss jafn.
O unaðsriku vellir, farið vel,
og gleöin eilíf! Heilar ógnir! lieil,
þú undirheima og œgi-myrkva bygb,
helvíti dýpsta, heilt og sælt vert þú!
Hýstu þinn nýja hilmi nú, — þann gram,
hvers skap ei breytir sér við stað né stund:
andinn er sjálfs síns hýsi’; í sjálfum sér
fær himnaríki’ úr helvítinu hann
og helvíti úr himnaríki gjört.
Á engu stendur, hvar ég er, sé eg
sá sami, sem ég á að vera — alt,
nema’ ekki minni en hann, sem orðinn er
fyr’ aflsmuns sakir meiri heldr en ég.
Hér í það minsta frjálsir verðum vér;
Alvaldur hefir ekki bygt hér svo,
að hústaðarins unt ei fái’ hann oss;
hann mun oss ekki héðan reka burt,
liér fæ ég drotnað óhult. Yaldið er
vert eftirsóknar, þótt í Yíti sé.
í helvíti ég lieldur drotna kýs,