Fróði - 20.02.1885, Blaðsíða 3

1885.
I B 6 Ð 1.
150. bl.
355
norður. Frost voru væg. Meðal hiti
mánaðarins var -f- 2,05.
Meöalhiti alls ársins var + 4,28.
Heitasti dagur ársins var hinn 9. júlí
og var meðalhiti þar.n dag + 20,03;
cn þegar hitinn var mestur þann dag,
var hann + 25 stig. Hinn kaldasti
dagur var hinn 26. janúar; var meö-
alhiti þann dag + 21,43; en þegar
kaldast var þann dag, var hann + 22
stig.
Á öllu árinu var norðanátt 19
daga, landnoröan átt 95 daga, austan-
átt 15 daga, landsunnanátt 57 daga,
sunnanátt 133 daga, útsunnanátt 35
daga, vestanátt 6 daga, útnorðanátt
6 daga.
Hvassir dagar voru á árinu 44,
hæglætisdagar 176, og logndagar 146.
Þrisvar á árinu var ofviðri. Hinn 30.
júní var ofviðri á útsunnan og skemmdi
allmikið sáðgarða og fleira. Ilinn 11.
september var ofviðri á sunnan; þá
fórust skipin við Hrísey. Ilinn 27.
desember var enn ofviðri á sunnan og
útsunnan, en gerði ekki tjón.
Rigningardagar á árinu voru 62,
snjódagar 87 og úrkomulausirdagar 217.
Rigningardagur eða snjódagur er hvor
sá dagur talinn, setn einhvern tíma
rignir eða snjóar á. Júlí og ágúst
voru hinir einu mánuðir, er enginn
snjór fjell.
Heiöríkisdagar voru á árinu 32, en
þykkviðri meira eða minna var 334
daga. Hver dagur er talinn þykkviðr-
isdagur, er nokkurt ský sjezt á honum.
Meðalloptþungi allt árið var 29,67
enskir þumlungar.
Ilafís kom hjer aldrei þetta ár.
Jarðskjálptakippur fannst hjer 2.
nóv. kl. 7,45 f. m.
Frumur heyrðust aldrei.
Möðruvöllum í Ilörgárdal í janúar-
mánuði 1885.
Jón A. Hjaltalín.
V E Ð U R
í janúarmánuði.*
Hiíamælir (Celsius);
Mestur hiti hinn 16. + 8,00
Minnstur — — 6. + 8,00
Meðaltal allan mán. + 1,17
Loptþyngd (enskir þumlungar) :
Hæst hinn 16. 30,22
Lægst — 4. 28,36
Meðaltal allan mánuðinn 29,40
Áttir: NA. 4 d. A. 1 d. SA. 5 d. S.
20 d. NV. 1 d.
Vindur: Ilvassir d. 8. Hæglætisd. 7.
Logndagar 16.
Drkoma: Snjór 10 d. tírkomul. d. 21.
Lopt: Heiðríkisd. 4. Fykkviðri meira
eða minna 27 d.
Möðruv. 'f Hörgárd. 1. febr. 1885.
Jón A. Hjaltalín.
*) Tveir jarðskjálpta kippir allharðir
fundust hjer hinn 25. milli 10. og
11. f. m.
356
Skriíarinfl lians aia míns.
(pýtt.)
(Niðurl.) „Hvað gengur að yður,
Berlingur, þurflð þjer á hverjum degi
að hafa þessj fíílalæti/ „Fyrirgefið,
herra jústisráð, en í þetta sinn hafið
þjer ekki rjett, því, sjáið þjer, þegar
pípan er full af óhreinindum, lýkst
skráin varla upp.“ „Haldið þjer yður
saman og hugsið um að ljúka upp
skúffunni.“ Hægt og hægt dregur
Berlingur frain skúffuna og tekur upp
úr henni tvær hálfennar, allar blekug-
ar, tíu gæsafjaðrir og pennahníf; raðar
hann hlutum þessum vandlega upp á
borðið, en allt í einu stekkur hann á
fætur og skundar til dyranna.
„Hvað gengur nú að yður?* spurði
afi. „Og jeg ætlaði einungis að líta
eptir, hvort Friðrika væri ekki komin.
Fað var einhver, sem hringdi.“
„Ekki nema það þó, gerið svo vel
að sitja kyrrir við skriptirnar.“
Berlingur sneri aptur við þessa
áminning, og tekur nú aðra hálferm-
ina og fer að fitla við dragbandið; á
því var harður hnútur, svo það gat ekki
runnið til. í fimm mínútur sat hann við
að leysa hann, og gekk honum síðan
þolanlega fljótt að fara í ermina. Við
hina ermina þurfti minni áreynslu, og
eptir þrjár mínútur sat hún föst á
handlegg hans. Nú sló klukkan hálf 10.
Berlingur neri saman höndunuin með
mesta ánægjusvip, tók upp tóbaksdós-
irnar og sló sex eða átta sinnum all-
rösklega á lokið, Iauk þeim sfðan upp,
hristi tóbakið frá einum enda til ann-
ars og royndaði fingurnar til að taka
tóbak. En í þessum svifum uppgötv-
ar hann eitthvaö í tóbakinu, ler því
með smettið ofan að dósunum, og at-
hugar það nákværalega með sínum
nærsýnu augum, og líður svo þvf nær ein
mínúta, meðan hann er að rýna ofan
í dósirnar, kinkar hann svo kollinurn
og leggur dósirnar á borðið; hann haíði
uppgötvað einhverja örðu eða smá kvik-
indi í tóbakinu og hugsaði því nú þegj-
andi þörfina, tekur hann þvf pennahníf-
inn opinn, og, svo sem til að prófa
fjaðurmagn hnííblaðsins, þrýsti hann þvf
tvisvar eða þrisvar ofan á borðið,
hrærir síðan nokkra stund í tóbak-
inu með hnífblaðinu og kemur um síó-
ir með dauða flugu á oddinum, og
kastaði hann henni undir stólinn, þeg-
ar hann var nákvæmlega búinn að
skoða hana í krók og kring. Eptir þetta
þótti Berlingi rnál koinið að fá sjer dug-
lega í nefið, þó þurfti hann áöur
að þurka vandlega pennahnífsblaðið á
erminni. Dósunum var nú lokað og
þær settar við hliðina á blekbyttunni.
Berlingi varð nú litið út í gluggann
og sá hann að þjett dögg var á rúðun-
um, og fannst honum alveg nauðsynlegt
að strjúka hana af raeð klút, er lá í ein-
um gluggakarminum. Fað gekk honum
allvel, en þó tók það upp nokkurn
357
tíina, og þá því var lokið, vantaði klukk-
una ekki nema einn fjórðung í tfu.
Eptir þetta fór Berlingur að hugsa
um pennana sína, hann skoðaði allar
fjaðrirnar vandlega og valdi sjer um
síðir gráa fjöður fallega. Enn þurfti
hann að reyna fjaðurmagnið í penna-
hnífsblaðiuu, og sfðan byrjaði hann á
að skera pennann. Jeg ætla ekki að
segja frá öllum þeim erfiðleikum og um-
svifum, sein það hafði í för með sjer,
en læt nægja að geta þess, að, þegar
pennaskurðinum var lokið, var klukkan
orðin hálf ellefu.
Eptir þetta fór Berlingur að velja
handa sjer pappír, og leitaði og blað-
aði um stund. Valið virtist ganga
mjög treglega, hann lagði aptur augun á
víxl, líkt og sumir gera, er þeirskoða
raálverk, og þegar hann hafði í fimin
mínútur blaðað í pappfrnum og strokið
örkin upp og niöur fann hann loks
pappír, erhann virtist vera ánægður með,
braut hann síðan, eins og við átti og
Iagði fyrir framan sig.
Nú var farið mjög að kólna og
afi fór að finna til þess. „Yður hefir
þá tekizt að drepa í ofninum Bcrlingur*,
sagði hann önuglega, „kallið á hana
Friðriku. „Já herra jústisráð . . . .
Friðrika, Friðrikal*
Friðrika kom og flýtti sjer að
kveykja upp eldinn, en Berlingur horfði
á hana á meðan með andaktarsvip.
„Á hvað eruð þjerað glápa? Jeg
þykist sjá, að þjer ætlið ekki að koma
af kæru fjandanum í dag. Þetta er nú
þriðji dagurinn, sem þjer eruð að dunda
við þessi tvö örk, því líkur slóðaskap-
ur.“ „Fyrirgcfið herra jústisráð, jeg
var bara að fullvissa mig um“ . . .
„Setjist niður og haldið kjapti“, sagði afi.
Stúlkan fór aptur út og Berling-
ur settist niður; tekur hann nú fram
uppkastið, sem hann var að afskrifa, og
var hann tíinakorn aðfinna, hvar hann
heíði hætt deginum áður, og lagði hann
pennahnífinn, sem merki, við þá setn-
ingu, þar sem hann átti nú að byrja.
Nú mun þá Berlingur geta byrjað
( hatningjunnar nafni, segir hinn hugs-
unarlitli iesari, en hann gleymir því, að
gott blek er eitt af því nauðsynlega
fyrir góðan skrifara, og Berlingur hlaut
því að rannsaka innihaldið í blekbytt-
unni, áður enn hann byrjaði. Það hafði
nefnilega viljað til optar cnn einu sinni,
að dóttursonur jústisráösins, mesti ó-
spektar ormur, hafði sett sand, oflátur
eða annað rusl ofan í blekbyttuna hans,
og jafnvel deginum áður hafði hann
gert honum þær breílur að hella blek-
iuu úr byttunni, en fylla hana aptur
með vatni. Til þess nú að gæta allr-
ar varúðar tók Berlingur trjeflís litla
og prófaði blekið með hcnni. Enginn
sandur var í því eðatóbak, og Ijet Ber-
lingur blekið drjúpa hægt og hægt
niður af flísinni og sá sjer til mik-
illar ánægju að blekið var vel hreint,
en heldur þykkt virtist honum það vera.
Hann tók nú til reynslu einn af hinum
| nýskornu pennam sínum og skrifaði fáeiu