Fjallkonan - 23.12.1890, Blaðsíða 4

60
Glámr.
§kammdegis nótt er skuggalöng.
í skálanum aleinn Grettir vakir;
Stormurinn leiðan syngur söng,
Syndir tunglið að skýja baki.
Skella þá högg á skála hurðu,
Skörp og þung, svo að gegnir furðu.
Brotnar hurð og brakar í viðum,
Bröltir innar ferleg mynd,
Hröklast fram, svo hriktir í liðum,
Hrikavaxin beinagrind,
Œóir úr auðum augna holum,
Eins og sé að deyja’ í kolum.
Varalausu gini’ á Gretti
Glottir draugr og hristir skallann;
Grettir sig úr setinu rétti,
Sveita köldum sló um hann allan,
En við því hann einkum hrylti,
Að af nálykt skálann fylti.
Grettis þrífur þræll í feldinn,
Þá fer heldr að kárna gaman;
Hráskinnsleik — en ei yfir eldi —
Eiga þeir kaldan lengi saman;
Feldinum loks þeir svipta’ í sundur,
Sjálfir spyrna þeir fast í grundu.
„Og þær, sem núna sjónir sérðu,
„Sjá skalt héðan af, hvar sem ferðu,
„Óyndi hreppa’ og aldrei rótt,
„Enginn skal slyslaust dagur líða,
„Feikn og ótta þér flytji nótt,
„Fyrir tunglinu skaltu kvíða,
„Og lífs um gleði-stamar stundir
„Stynja svip skalt mínum undir.
„Frækni og afl til falls þér verði,
„Friðleysið með því afrekað,
„Lífsins einn skaltu fara ferðir,
„Flæmdur úr hverjum griða stað,
„Og þínum loks á þroska aldri
„Þjást til heljar í ramma galdri.“ —
Dró fyrir aftur; öllu af Gretti
Ómegni þegar leiðslu brá;
Beið hann ei fleiri bænum ettir,
Brá hann saxinu góða þá.
En — þegar átti til að taka,
1 tómum lenti höggið klaka.
En — illspár Gláms á Gretti hrinu,
Glaðan sá hann ei framar dag;
Með stillíngar- og lánleysinu
Lífsins hann öllum spilti hag,
Og Gláms að honum sjónir sóttu
Sérílagi’ er dimdi af nóttu.
Grettir undir Glám nú hleypur,
Glíman hefst þar lifs og dauða,
Draugsins jafnskjótt grimmar greipur,
Grettis drekka blóðið rauða;
Hann læsir að beini beina pípur,
Banvænar eru dauðs manns klípur.
En stórum verri’ enn kviku kaunin
Og kramið hold svo að skiftir litumy
Er hinn rotni dauða dauninn
Draugsins fram úr köldum vitum;
Moldugum nasir möðkum hnerra,
Másar ginið því sem er verra.
Svignar biti’ en brestur sperra,
Brotist er svo hamramt um,
Ekkert mundi þó vera verra,
En verða undir skálanum;
Grettir á lífsins heitir herra,
Að hjálpa sér áðr enn kraftar þverra.
Alt í einu’ af draugnum dregur,
— Dagsbrúnar sést fyrsta skíma —
Grettir upp á öxl hann vegur,
Út úr skálanum berst nú glíma. —
Datt þá Glámr, en dró frá mána,
Draugrinn mælti og rak upp skjána: —
„Muna skaltu það alla ævi,
„Að yfir þig kom þessi stund,
„Það er eigi við holdsins hæfi,
„Að hætta sér á drauga fund,

Ástabrall.

Það er ekki nýtt, það er eins fornt og Trójustríð,
og enda eldra, að kvenna-ástir hafa mikil áhrif á for-
lög manna. Alkunnug er sagan af Antoníusi og
Kleópötru, enn ekki þarf að fara svo langt aftr í
tímann. Lítum á dæmi sem nær liggja.
Furstaírú Dolgouruki töfraði Alexander 2. Rússa-
keisara og lagði sorgar og óvirðingar skugga
yfir síðustu æviár hans.
Skóbelefi, þjóðhetja Rússa, sem ekki kunni að
hræðast, beið ekki bana í kúlnahríðinni undir hinum
eldhvæsandi víggörðum Plevnu. Hann komst þaðan
óskaddr til þess að láta lífið annarstaðar — í faðm-
lagi þesskonar fríðleiks drósa, sem hann þvarr hjá
þrótt sinn og fágæta andlega hæfileika.
Gambetta var enda fremri sem stjórnari enn Skó-
belefi sem hermaðr; hver urðu forlög hans? ástmey
hans skaut á hann með pístólu og drap hann.
Rudolf krónprins Austrríkis fórnaði lífi sínu og
Habsborgar keisara kórónunni á altari óleyfilegrar
ástar. Fórnaði — það má naumast svo heita, því svo
er almennt sagt í Vínarborg, að sjálfsmorðsagan hafi
verið fundin upp til þess að breiða tígulegan og róm-
antískan blæ yfir atburðinn, enn sannleikrinn mun
vera sá, að skógvörðr, sem átti síim að hefna fyrir
það að krónprinsinn hafði komist yfir konu hans
unga og fríða, hafi drepið hann.
Þá er nú Don Carlos. Hann mundi nú vera Spán-