Fjallkonan - 13.10.1891, Blaðsíða 4

168
FJALLKONAN.
vm, 42.
Fjárflutniiigaskip kaupfélaganna hér sunnan-
lands, sem skipta við Zöliner í Newcastle, fór héð-
an 10. þ. m. með 2440 sauðkindr og 138 hross.
Prostaskólinn. Þrír af prestaskóiastúdentunum,
sem eru i eldri deildinni, hafa fallið úr upptaln-
ingunui í síð. bl.: Ófeigr Yigfússon, Kjartau Kjart-
anson og Sigurðr Jónsson. Eru því 9 í eldri deild-
inni.
Pruknun. 3. okt. fórst bátr i Hafnarfirði og
vóru 2 menn á, Magnús Jóhannesson stýrimaðr, ó-
giftr, og Jón Einarsson, giftr maðr, ættaðr frá Stöðl-
um í Ölfusi.
Jarðarför amtmanns fór fram 9. þ. m. með fjöl-
mennri líkfylgd.
Fáheyrð skilvísi.
Jón heitir maðr Þorláksson, fæddr og uppalinn í Hvolhreppi
í Rangárvallasýslu. Foreldrar hans vóru bláfátæk og ólst hann
upp hjá þeirn að miklu leyti, þar til hann var rtimra 20 ára.
Þá fór hann í dvöl til fyrrum verslunarstjóra (t. Thorgrimsen á
Eyrarbakka og var þar nokkur missiri. Þaðan sigldi hann til
Khafnar, og mun þá hafa hugsað til að verða sjómaðr. Enn
þá Jagðist hann veikr og var fluttr á spítala i Khöfn, og lá þar
lengi áðr enn hann var fluttr aftr til sinna átthaga. Enn legu í
kostnaðr og flutnings kostnaðr hér til lands var krafinn og
borgaðr at framfærsluhreppi hans (Hvolhreppi). Eftir komu i
sína dvaldi hann nokkur ár á ýmsum stöðum sunnan lands, þar j
til hann flutti alfarinn kringum 1873 til Spanishfork í Utah. j
Árið 1888 skrifar hann sýslumanni hér í sýslu, og sendir hon- I
um jafnframt póstávísun upp á 400 kr., er hann biðr að af- j
henda hreppsnefndinni hér i hreppi, sem borgun upp í skuld
sína við hreppinn frá því hann lá á Kaupmannahafnar spítala j
á árunum 1885—66, og krafðist jafnframt að fá að vita hvað
eftir stæði af skuldinni. Eftir hreppsbókum og sýsluskjölum J
sést ekki að hafi verið borgað héðan af hreppsjóði fyrir legu ,
og flutningskostnað Jóns nema 343 kr. 8 aur.: var því ofsent j
hingað 56 kr. 92 aur., sem sýslumaðr ásamt hreppsnefndarodd-
vita gáfu Jóni til kynna og að hann yrði að ráðstafa því. Nú !
á síðast liðnum vetri skrifar Jón aftr og gefr þessar 56 kr. !
92 aur. fæðingarhreppi sínum
Þetta er fáheyrð skilvísi og jafnvel einsdæmi við sveitarsjóði, j
og á skilið, að birtast opinberlega, öðrum til eftirbreytni.
Magnúa Guðmundsson (hreppsnefndaroddviti i Hvolhreppi). j
Fjármark Kr. E. Kristjánssonar verslunarmanns í Reykja- j
vík: Geirskorið bæði eyru. Hornamark: K. E. K. Rvk.
i Nýprentaðr leiðarvísir til lífsábyrgðar fæst ó-
keypis hjá ritstjórunum og hjá Dr. Jónassen, sem
einnig gefr allar nauðsynlegar upplýsingar um lífs-
ábyrgð.__________________________________
Skófatnaðr
fæst hvergi betri eða ódýrari enn hjá
Rafni Sigurðssyni.
Nægar birgðir af vatnsstígvélaábnrði hjá sama.
Exportkaffið „Hekla“ er nú álitið bezt.
Exportkaffið „Hekla“ er hreint og ósvikið.
Exportkaff'ið „Hekla“ er hið ódýrasta exportkafli.
Exportkaffið „Hekla“ er nú nálega selt í öllum stærri
sölubúðum á íslandi.
D. E. O. Brasch, Hamburq.
t 30 pd. í dunk af ágætu smjöri á 70 aur. pd. eru
til sölu.
Björn Kristjánsson.
Blind börn.
Eftir samkomulagi við forstöðumann hinnar kon-
| legu blindrastofnunar skal ég vekja athygli á, að
blind. eða því nær blind íslensk börn geta fengið
inntöku á stofnunina og uppeldi þar með sömu kjör-
um og innlend dönsk börn. Ef barnið er á sveitar-
framfæri, verðr sveitarstjórnin að taka fram, hve
mikla upphæð hún geti greitt með því. Sé barnið á
foreidraframfæri, fær það allt okeypis á stofnuninni,
ef þeir geta ekkert greitt með því. Bónarbréf um
ókeypis vist á stofnuninni fyrir íslensk börn má þegar
senda til landlæknis, er mun koma þeim áleiðis og
gefa hlutaðeigendum vitneskju um, hvenær barninu
getr orðið veitt viðtaka.
Reykjavík, 6. okt. 1891.
Schierbeeb.
Hjálmar Siturðarson kennir reikning, íslensku,
dönsku, ensku, sögu og landafræði eldri og yngri
mönnum.
Allskonar brúkuð frímerki keypt eða þeim
er skift
C. Gr. Vogel, Poessneck, Deutschland.
Útgefandi: Valdimar Asmundarson.
Félagsprentsmiðjan.
ið þér til handa, og ég skal gera þig svo úr garði að ekkert á
bresti. Ég vona að þú neitir ekki jafnskynsamlegum ráðahag,
Theódóra11.
Hún virtist einnig taka þessn með meiri skynsemd enn bar-
óninn hafði búist við. Hún sagði ekkert, enn hlýddi þegjandi;
hún var of stór í lund til þess að láta gremju sína og reiði
koma fram. Hún braut meira að segja svo odd af oflæti sinu,
að hún brosti þegar baróninn beygði sig fyrir henni og kysti
hana á ennið, enn það bros var kalt í meira lagi.
Þegar baróninn var kominn út, stóð hún upp, gekk að glugg-
anum og horfði um héraðið, sem var fremr haustlegt og daprt.
Síðan fleygði hún sér á kné fyrir tikneski Maríu meyjar, sem
hékk á veggnum yfir loganda Ijósi, grét og baðst fyrir.
Baróninn gaf Theódðru í brúðgjöf tvo fallega hesta, tvær kýr
fimmtíu sauði og talsverða peninga. Það var ekki tilfinnanlegt
fyrir hann, sem eyddi oft meiru á einni nóttu í spilum, enn það
var álitlegr bústofn handa serbneskum hónda. Enda var það þessi
heimanfylgja, sem dró mannsefni Theódóru til að kvongast henni.
Margt var talað um þessa gifting og var alment gert gys að
ungu hjónunum. „Hún Theódóra, sem þóttist vera komin fast
að því að verða barónsfrú, hún verðr að fara að vinna baki
brotnu eins og við hinar“. Manni Theódóru barst margt til
eyrna af verra tagi, enn hann gaf því engan gaum og lét sem
hann heyrðí ekki umtal náunganna. Hann var ánægðr, þegar hann
hafði fengið svo margt af ganganda fé ogpeninga að auki.
Samfarir þeirra Theódóru urðu svo, að þar var hvorki um ást
eða virðing að tala. Hún var mjög óánægð með þennan ráða-
hag, og það bætti heldr ekki um fyrir henni, að baróninn gifti
sig rétt á eftir ungri hefðarmey úr höfðuðborginni. Theódóra
þðttist þá vita, að hún gæti ekki lengr átt vingott við barón-
inn. Auk þess brá henni mjög við það, að verða að ganga að
vinnu og hafa við þann lélega kost að búa, sem siðr er meðal
hænda þar í landi.
Þetta fékk alt svo mjög á hana, að hún varð fölleit og skin-
koruð. Þegar næsti vetr kom, sat hún allan daginn frammi
fyrir arninum í þungu skapi og horfði i eldinn. (Framh.).