Fjallkonan - 04.10.1892, Qupperneq 2

168
FJALLKONAN.
IX, 40.
Rússlandi. Samkvæmt bréfum þessum virðist svo,
sem Rússastjóru hafi róið uudir mótstöðumöuu-
um Ferdínands fursta og Stambulows og jafnvel lagt
fó til. Rússar halda því fram, að skjöl þessi sóu
samin af þjónum Stambulows. Einn af meðritend-
um blaðsins „Figaro“ í París hefir átt samræðu við
Stambulow. Segir haun að skjölin séu sönu, og að
brátt muni önnur fleiri koma, og þá muni mönnum
ógna. Hann segir, að þjóðin só fyllilega samþykk
gerðum sínum. Hún óttist, að sór só hætta búin
frá Rússlands hálfu. Kvaðst hann hafa farið þess
á leit fyrir 2 árum, að Rússastjórn samþykti stjórn
Ferdínands fursta. Hann hefði á skotspónum feng-
ið það svar, að hún myndi gera það, ef Bolgarar
tækju rússneska herforingja og flotaforingja. —
ykömrnu síðar enn dómrinn var framkvæmdr í Sofia,
fór Stambulow til Konstantínópel, og þrátt fyrir
allar tilraunir rússneska sendiherrans, þá náði hinn
tali við soldán, og fókk bestu móttökur. Hann fór
þess á leit, að soldán staðfesti tign Ferdínands, og
soldániun kvaðst vonast eftir því, að hann mundi
brátt geta það. Skiidu þeir svo með blíðu. Ferdí-
nand fursti hefir ferðast um flest lönd Evrópu i
sumar, og talað hvarvetna við stjórnarana. Þykir
líkindi til þess, að honum hafi að nokkru tekist að
ávinna sér vináttu þeirra. Þegar heim kom, var
haldin hin fyrsta iðnaðarsýning í Bolgaríu. Sendi
soldán fulltrúa sinn þangað. Þrátt fyrir þetta getr
það samt dregist nokkuð, áðr Ferdínand fái stað-
festingu stórveldanna á tign sinni. Það er mælt
að Ferdínand só vænn maðr, og leggi mikið í söl-
urnar til að bæta atvinnuvegi i Bolgaríu. Hann
og móðir hans vóru bæði stórrík, og hefir hann var-
ið mestu af eignum þ3Írra til þessara fyrirtækja.
Hann er af ætt Orleansmanna. — Hvernig Bolgara-
málið fer verðr ekki séð enn þá, enn það ætla
margir, að finna megi nægar uppsprettur til styrj-
aldar á milli stórvelda álfunnar.
Svar til E>. E.
(Sunnanf. II 1.).
í bróðerni vil ég fræða kunningja minn, Þ. E., á því, að hann
er ekki sé fyrsti, sem benti mér til að yrkja rímur heldr enn
kviðu af G. Ósvífsd.; það hafa margir gert áðr, og fyrstr ég
sj&lfr. Ég hefi lengi alið í huga mínum þá ósk, að eitthvert af
skáldum vorum kæmi fram með rirnur, er voeri skáldlegl lista-
verk, þvi það geta rímur líka verið, ef vel er á haldið. Mig
langaði til að gera það sjálfr; enn ég fann vanmátt minn. Eins
og ég fyrirverð mig ekki fyrir að játa, að ég er rímnavinr, eins
fyrirverð ég mig ekki fyrir að játa, að ég treysti mér ekki til
að yrkja rimur svo, að þær fullnægi öllum þeim kröfum, sem
þeim bæri að fullnœgja.
Enn ég hefi lika alt af vonað, og vona enn, að einhver mér
færari geri þetta. Sér í lagi hefi ég núna augastað á einum,
sem ég veit fyrir vist, að bæði hefir góðan vilja til að gera rímna-
skáldskap vorum sóma, og lika góða gáfu til að geta gert það.
Sá maðr mundi ekki vera „spar á því góðgæti, sem vér köllum
skáldskap", og ekki er hætt við að það yrði „þurt, eins og maðr
bíti í reiðingsdýnu11, sem hann bæri á borð. Sá maðr mundi, í
einu orði sagt, gera rímuruar svo úr garði, að þær yrði bók-
mentum vorum til sóma. Þessi maðr er Þ. E. sjálfr. Ég vil
skora á hann, að koma sem fyrst f.ara með slíkar rímur. Mér
er það full alvara, því ég treysti honum svo vel til þess.
Þar sem Þ. E. er á öðru máli enn Laxdæla, get ég ekki séð,
að ástæður hans séu gildar. Það stendr hvergi, að Ósvifr hafi
„þröngvað" Guðrúnu til að játast Bolla; enn að húu fór að ráð-
um og vilja föður síns, var ekkert undarlegt. Slíkt var sjálfsagt
j eftir venju þeirrar tíðar. Frá því munn fáar undantekningar
| finnast. Og þær kvatir, sem ég ætla að mestu hafl ráðið hjá
j G. við það tækifæri, eru svo auðsæjar í kviðunni, þótt stuttorð
J sé, að mig furðar að slíkr maðr sem Þ. E. hefir ekki séð þær.
J — Ekki var það heldr neitt óeðlilegt eða ódrengilegt af Bolla,
j að ætla að vara Kjartan jvið fyrirsátinni. Jafn-grunnhygginn
maðr og Bolli gat vel vænt þess, að Kjartan mundi sættast
heilurn sáttum við þá alla, er hann sæi þetta drengskap arbragð.
— Ekki er það heldr sannað eun, þó sumum kunni að sýnast
líkur til þess, að Kjartan hafi dvalið skemr í Noregi enn Laxd.
J segir. Til þess að vísindin geti farið með það „eins og hvirfil-
í vindr með lambaspörð“, þurfa þau að hafa ðræk rök við að
j styðjast. Enn meðan rökin eru ekki annað enn övissar líkur,
j þá er hver sjálfráðr um það hvaða tillit hann tekr til þeirra.
! Það tjáir ekki að álíta hvað eina sannað, þó búið sé að segja
\ það.
i Þetta svar læt ég nægja. Br J.
Örbirgð og auðr.
4jp)ÍJ manst að fátækt var af náð oss veitt
af vorum drotni, það er gömul saga:
enn guð og menn og alt er orðið breytt
og ólíkt því sem var í fyrri daga.
Því fyr var vissast vegi drottins á
að vera af hor og örbirgð nærri dauður;
því hærra nú sem herrans þjónar ná
því hærri laun, þvi meiri völd og auður.
1 fátækt skortir bæði náð og brauð,
þvi bendir guð þér veg með þjónum sinum:
þú verður, vinur, fyrst að fá þér auð,
þá færðu líka náð hjá drotni þinum.
Því hafi þér ei hepnast „stöðu“ að ná
og heldur ekki lánast vel að búa,
þá mun þér veröld verða gæða fá
og vinir drottins að þér baki snúa.
Þó drottinn sjálfan þekkir ekki þú,
þá þekkjast allir best af vinum sínum :
og gáðu að hverjum hlotnast virðing sú
að hafa sæti næstir presti þínum.
Og eins er drottinn auði vorum hjá
og alla vora syndafjötra greiðir,
og börnin okkar verða voldug þá,
þó vitið skorti, náðin guðs þau leiðir.
Og eins er það, að þá sem eiga gull
frá þjófnað verndar náðarherrann blíði,
Enn þúsund svarthol á hér fjandinn full
af flökkuþjóð og öðrum sultarlýði.
*
* *
Þú félaus’ maður mátt hér líða nauð
og munt í Víti síðar kenna á hörðu;
enn takist þér að eiga nógan auð,
þig englar geyma bæði á himni og jörðu.
Þ. E. [Sf.].
Frá kjörfundinum í Árnessyslu 24. sept. „Það sýndi
sig á kjörfundi þessum, að meiri áhugi var vaknaðr
bjá kjósendum enn á samskonar fundum að undan-
förnu, meðt að hafa áhrif á hvern þeir taka eða
hafna fyrir löggjafa, sín og alls landsins vegna; þó
mætti enginn úr Selvogi og 3 úr einum hrepp;
nokkur jöfnuðr úr hinum hreppunum að fólkstölu.
Hrepparnir fylgdust vel að við atkvæðagreiðsluna,
nema Sandvíkr- Stokkseyrar- og Ölfusmenn vóru
nokkuð á tvístringi með atkvæði sitt. — Einn
af þessum þremr þingmannaefnum var á staðnum
(Þorl.), enn meðmælaudi B. Melsteðs lagði fram