Fjallkonan - 16.03.1894, Blaðsíða 2

42
FJALLKONAN.
XI 11
jafnóðum og þeir komu. Yoru nú rannsökuð skjöl
félagsins, og þeim svo slept aftr. Einn af foringjum
stjórnleysingja lét þó lífið. Hann ætlaði að koma
sprengivél undan, enn það tókst svo illa til, að það
kviknaði i dósinni, og maðrinn drapst.
EnglancL. Erfiðir eru lávarðarnir í efri málstof-
unni stjórninni og framsóknarmönnum. Frá því í
nóv. hafði neðrimálstofan fengizt nálega eingöngu við
sveitastjórnafrumvarpið og frumvarpið um skaðabætr
til verkamanna, sem yrðu fyrir meiðslum við vinnu
sína. Samkvæmt því skyldu húsbændr þeirra greiða
þeim ákveðnar skaðabætr. Efri málstofan gerði þeg-
ar svo margar og miklar breytingar við bæði þessi
frumvörp, að neðri málstofan vildi eigi að þeim ganga.
Þó samþykti hún dálitla breytingartillögu við skaða-
bótafrumvarpið. Efri málstofan hafði samþykt þannig
lagaða breytingartillögu, að lögunum skyldi eigi beita,
ef verkamenn og vinnueigendr semdu öðruvísi um.
Neðri málstofan gerði þá tilslökun, að lögunum skyldi
eigi beita í 3 næstu árin, ef samuingar væru fyrir
hendi. — Menn gera ráð fyrir því, að efri málstof-
an muni eigi hafa kjark til þess að ónýta frumvarp
þetta, og því síðr sem ýmsir af hinum frjálslyndari
þingmönnum 1 efri málstofunni hafa látið í ljós sterka
óánægju með meðferð þingdeildarinnar á frumvörpum
þessum. Að lávörðunum þyki því ískyggilegt að
fjandskapast gegn neðri málstofunni þegar um eitt af
mestu áhugamálum Englendinga er að ræða, væri
sennilegt, því slíkt yrði hættulegt fyrir þingdeildina
og íhaldsmenn yfir höfuð að tala, enda hefir og efri
málstofan tekið aftr ýmsar af breytiugartillögum
þeim, er hún hafði gert við sveitamálafrumvarpið.
Enska stjórnin ætlar að koma á átta-tima-vinnu í
verksmiðjum sínum. 20. febr. byrjar átta-tíma-vinnan
í hergagnasmiðjunni í Woolwich, enn þar viuna um
14 þús. manna. Yinnutíminn byrjar daglega kl. 8
um morguninn, og endarkl. 5 og 40 mín. um kveld-
ið. Af þessum tíma gengr 1 klukkustund til mat-
máls. Á laugardögum eiga þeir að eins að vinna
frá kl. 8 um morguninn til kl. 12 og 40 mín. Vinnu-
launin verða hin sömu sem nú.
Síðan Giadstone kom úr ferð sinni frá meginlaud-
inu, hafa ýmsar fregnir borizt um það, að hann ætl-
aði segja af sér. Aðalástæðan til þess væri augu-
veiki. Kvittr þessi hefir hvað eftir aunað verið bor-
inn til baka, enn hefir jafnskjótt komið upp aftr. —
Nú segja seinustu fregnirnar jafnvel, að ákvarðað sé
að hann fari frá ráðgjafastjóruarsæti, og að Roseberry
utanrikisráðgjafi verði ráðherraforseti. Hvort nokkuð
er til í orðasveimi þessum, er ekki gott að segja.
Auðvitað verða menn að muna eftir því, að Glad-
stone er orðinn háaldraðr maðr, og að líkindum þarf
hann hvíldar við. Enn menn vouuðu, að hann gæti
enzt eitt eða tvö ár enn þá, og að honum mundi
auðnast, að fá stjórnarskráarmáli íra komið í gott
horf.
Þýzkaland. Snemma í febrúar kom Bismarck
gamli til Berlínar, gagngert til þess að heiinsækja
keisara. Enginn skyldi þó ætla, að Bismarck hafi
gert þetta ótilkvaddr. Keisarinn hélt hátíð í minn-
ingu þess, að 25 ár voru liðin síðan hann varð liðs-
maðr í her Þjóðverja. Skrifaði hann Bismarck 2 bréf,
og óskaði þess, að hann fengi að sjá hann viðhátíða-
höldin. Hann sendi vildarmann sinn Moltke greifa,
bróðurson gamla Moltke, hershöfðingjans alkunna, með
bréfið og vínflöskur tvær til gamla kennarans síns.
Bismarck þakkaðí fyrir og kom. Þjóðverjar urðu
stórglaðir. Þeir undu því illa að Bismarck, sem allir
verða þó að játa, að er stofuandi hins þýzka ríkis,
væri í nokkurskonar útlegð og ónáð. Þjóðverjar
höfðu oftlega fulla ástæðu til þess að vera kalt til
Bismarcks, og jafnvel hatast við hann sökum harð-
neskju hans, enn sýnt hafa þeir það þó, hvað eftir
annað, að þeir kannast við þrekvirki það, sem haun
hefir unnið, og því vilja þeir eigi að hann og keis-
arinn séu fjandmenn. Keisarinn hefir hvað eftir
annað gert ýmsar sáttatilraunir við Bismarck, enn það
hefir eigi komið fyrir neitt. Bismarck gat ekki gleymt
því, að keisarinn var svo djarfr, að vilja ekki láta
að hans vilja í ölíu. Hvorugr vildi slaka til og því
varð Bismarck að víkja. Sérstaklega hefir Bismarck
lagt hatr á eftirmann sinn Caprivi, og gert honum
alt það til miska, sem hann gat. Það mun óhætt
að segja það, að þýzka stjórnin hefir eigi átt annan
öllu bitrari mótstöðumann enn Bismarck. Hann hefir
fundið að öllum gerðum hennar, og reynt að vekja
kala til hennar eftir megni. Nú er að minsta kosti
hlé á ofsóknum frá hans hálfu; hvort það verðr iang-
vint, er eigi gott að segja. Bismarck fékk viðtökur
hinar beztu í Beriín; keisari og borgarbúar sýndu
honum allan þann sóma, sem þeir gátu. Hann var
ekki heilan dag 1 Berlín; fór hann heim samdægrs.
Keisari fór skömmu seinna til Fridrichsruhe til þess
að heimsækja hann.
Nú hafa fulltrúar Þjóðverja og Kússa lokið verzlun-
arsamningsfrumvarpi því, er þeir um langan tíma
hafa unnið að. Frumvarpið er nú til fyrstu umr. í
ríkisdegi Þjóðverja, og eru aftrhaldsmenn og stórbændr
harðir í horn að taka á móti því. Framsóknarmenn
og jafnaðarmenn styðja það eftir megni. Keisari rær
að því öllum árum, að fá því framgengt, og sýnir
hann mikinn dugnað í því máii. Yfir höfuð að tala
verðr því eigi neitað, að Vilhj. keisari annar er
einn hinn mesti starfsmaðr af núlifandi þjóðhöfð-
ingjum. Stundum virðist hann reyndar vera afskifta-
samr og ráðríkr um of. — Þýzkir kaupmenn í Ham-
borg eru orðnir uppvísir að því að hafa rekið þræla-
verzlun í Afríku. Umboðsmaðr kaupmanna í Afríku
hefir keypt þræla af Behanzin Dahomingakonungi og
selt þá til Kongó. Hann hefir látið konung fá vopn
og verjur í staðinn. Þaðan stöfuðu vopn þau, sem
Behanzin beitti á móti Dodds hershöfðingja. Frakkar
furðuðu sig á, hvaðan þau væru komin.
DanmörJc. Annari umræðu íjárlaganna er lokið. —
Brennivínstollsfrumvarpið er komið í nefnd. Litlar
líkur eru til, að Danir fái regluleg fjárlög í þetta
skifti. Lítr út fyrir, að hægrimönnum hafi þótt
Bojesen og aðrir miðlunarmenn vera orðnir harðla
umsvifamiklir, og því hafi þeir eigi viljað láta Bojesen
komast upp með búnaðarlögin sín. Estrup kom þá
með brennivínsfrumvarpið, enn eins og kunnugt er, ætl-
ast hann til að nokkuð af brennivínsskattinum gangi
til héraðs- og sveita þarfa. „Berlingr“ gamli flutti
nú fyrir skömmu grein, þar sem hann sagði, að menn