Fjallkonan - 11.04.1894, Blaðsíða 4

60
FJALLKONAN
XI 15
is og var alveg utan við sig. Égf sætti því tækifæri
að segja heuni hve vænt mér þætti um hana. Hún
varð kafrjóð, enn ekki reiddist hún við mig, það hefir
hún sagt mér sjálf. Ég hélt að það væri bezt að
segja henni alt hið sanna af högum mínum, og sagði
henni því, að ég ætti ekki til einn eyri, nema þenn-
an miljónarseðil, sem ég ætti ekki einu sinni neitt í;
enn hún varð að eins forvitnari eftir enn áðr. Svo
sagði ég henni upp alla sögu, og varð henni svo
við það, að hún ætlaði alveg að springa af hlátri.
Mér fanst sagan ekki neitt hlægileg, og skildi því
ekkert í því, að hún gerði sér gaman að vandræðum
þeim, sem ég þóttist fyllilega vera í staddr. Enn
það hafði aftr þau áhrif á mig, að ég varð enn meira
hrifinn af henni, því ég sá að ég þurfti einmitt að
fá þá konu, sem eins og hún gæti enda verið glöð
yfir því sem í sjálfu sér væri ekki gleðilegt. Ég
sagði henni að við yrðum líklega að bíða tvö ár áðr
enn ég gæti fengið laun min, enn hún tók því rólega;
bað mig að eins að spara sem mest, svo að ég eyddi
ekki fyrirfram tekjum mínum fyrir þriðja árið. Þetta
vóru hyggileg ráð, enn gerðu mig þó nokkuð deigari
enn ég hafði verið, enn jafnframt kom mér annað í
hug:
„Kæra Portia", sagði ég, „ert þú nokkuð á móti
því að vera með mér, þegar ég á að mæta fyrir þeim
bræðrum?"
Henni varð hálfhverft við, enn segir þó:
„Ne—i, ef þú heldr að þú verðir þá kjarkbetri,
enu fiust þér það eiga við?“
„Reyndar á það ef til vill ekki sem bezt við, eða
réttara sagt, ails ekki; enn hins vegar, þegar svo
mikið liggr við —“
„Já, ég skal fara með þér, hvort sem það á við
eði ekki“, sagði hún frá sér numin. „Það væri sönn
ánægja fyrir mig, ef ég gæti hjálpað þér með því“.
„Hjálpað mér; segðu heldr að þú gerir það alt
ein. Ef þú ert með mér, elskan mín, get ég fengið
þá bræðr til að borga mér takmarkalaust, þar til
þeir verða gjaldþrota; þeim dettr þá ekki í hug að
mæla í móti“.
Þú hefðir átt að sjá roðann, sem hljóp í kinnar
hennar, og gleðibrosið í augunum.
„Þú ert að smjaðra fyrir mér, enn hvað sem því
líðr, ætla ég að fara með þér. Þú getr þá ef til
vill sannfærzt um, að ég er eins og fólk er flest“.
Við þetta varð ég kjarkmeiri og í huganum fór
ég nú að reikna, að mín væntanlegu laun hlytu að
verða 1200 pd. sterling á ári. Enn ég lét hana ekk-
ert heyra á mér um það.
Á heimleiðinni var ég sem í þriðja himni, og tók
ekkert eftir því sem Hastings var að segja. Enn er
við komum heim, kom ég til sjálfs mín aftr, þegar
hann fór að dást að allri þeirri viðhöfn og þeim
þægindum, sem ég hafði þar við búa.
„Lofaðu mér að litast um hérna“, sagði hann; „hér
er alt eins og í konungshöll, alt sem unt er að óska
sér, að meðtöldum eldinum í ofninum og kvöldmat-
num á borðinu. Ég sé nú fyrst, hve vellríkr þú hlýtr
að vera, enn því betr finn ég til þess, hve blásnauðr
og eyðilagðr maðr ég er“.
Það fór hryllingr um mig allan, þegar hann sagði
þetta; ég vaknaði 3em af svefni og faun til þess að
ég var á veikum ísi og hylr undir. Skuldir á skuldir
ofan, elskuleg stúlka, enn engin framtíðarvon, nema
ég fengi þessi laun, sem hæglega gat brugðizt.
„Henry, ég er sannfærðr um, að þeir peningar sem
þú eyðir á hverjum degi í hugsunarleysi, gætu--------“
„Sem ég eyði á hverjum degi. Það er svo. Drektu
út úr whisky-glasinu, kunningi. Eða, ertu svangr,
fáðu þér —“
„Þakka þér fyrir, ég fæ mér ekki einn munnbita.
Ég hefi enga matarlyst um þessar mundir. Enn ég
ætla mér nú að drekka mig blindfullan“.
„Gerðu svo vel, — og segðu mér nú hvernig þér hefir
gengið meðan ég læt í glösin“.
„Á ég enn þá að segja þér það. Ég sagði þér
það alt á heimleiðinni".
„Nú, enn eg heyrði ekki eitt orð af því“.
„Bíðum nú við, hvað hefir þú grætt á sendiherranum ?“
„Ég hefi grætt það, að eg hefi fengið þá inndæl-
ustu stúlku, sem unt er að óska sér“.
Hann varð frá sér numinn af gleði. Yið tókum
hvor í hendina á öðrum, og hann fyrirgaf mér, að
ég haí’ði ekki tekið eftir þvi sem hann sagði mér á
heimleiðinni. Hann sagði mér síðan hvernig för hans
hafði gengið og var það á þá leið: Hann hafði farið
til London og þóttist eiga víst að honum mundi
ganga að óskum; hafði umboð frá námu-eigöndunum
til að selja hlutabréf í þeim með þeim skildaga, að
hann fengi afganginn, ef hann seldi fyrir meira enn
eina miljón dollara. Hann hafði gert alt sem unt
var til framkvæmda málinu og eytt mestöllu skot-
silfri sínu, enn enginn vildi líta við hlutabréfunum,
og í mánaðarlokin átti að taka af honum umboðið.
Hann var eyðilagðr maðr. Alt í einu segir hann:
„Henry, þú getr bjargað mér, þú ert eini maðrinn
sem getr það. Viltu ekki gera það?“
„Hvernig á ég að fara að því?“
„Láttu mig fá eina miljón og fé til heimfararinnar,
enn þú tekr við umboðinu“. (Pramh.)
Leiðrétting.
í Árbók fornleifafélagsins 1893, bls. 78, 1. 17, stendr: „kom-
inn eða þeir undir hann“, enn á að vera: kominn á stuðlana
eða þeir nndir bann. Bls. 79, 1. 24, stendr: „bjuggu við Grims-
gil eftir föður sinn“, enn á að vera: bjuggu ekki við Grímsgii
eftir fóður sinn. Br. J.
VaHdíÁÖ TlllS til sölu í miðjum
bæuum með ágætum kjallara undir. Söluskilmálar
mjög aðgengilegir. Ritstj. vísar á.
HprhprcH 111 le^gu ^ maí’ ^vort
ilC 1 UCi g 1 heldr einstök eða fleiri saman.
Ritstjóri vísar á. .
TPÖP fæst keypt hjá Gunnari Hafliðasyni
í Nýjabæ.
Útgeíandi: Yaldimar Ásmundarson.
Félagsprentsmiöjau.