Fjallkonan - 13.08.1901, Síða 4

4
FJ ALLKONAN.
Dáinn er séra Ounnar ólafsson prestnr í
Höfða í Þingeyjars., 85áraað aldri, f. 1817, útskr.
úr Bessastaðarskóla 1842, en vígðnr ári síðsr
som aðstoðarprestnr föður sios séra ólafs Þor-
leifssonar; fékk Höfða 1866, er faðir iians dó
og var þar prestur npp frá því. Hanu var
maður vei látinn.
30. f. m. lézt hér í bsenum Benedild Jönsson,
verzlunarmaður við Fiechers-verzlun, úr brjóst-
veiki, sonur Jóns Ólsfssomr, er lengi varbóndi
í Finnbogabæ. Hann var á bezta aldri, efnis-
maðnr og vel látinn. Kvæntur Ragnheiði dótt-
ur Holg. heit. Ciausens kaupmanns.
8. þ. m. lézt hér 1 bænum Sigurður Magnús-
son, fyrrnm kaupmaður. Hanu var sonur Magn-
úsar Jónssonar i B'áðræði, bónda og siðast
kanpmanns. Áyngri árum fekst haan við jarð-
yrkjustörf (vatnsveitingar) en síðan við verzl-
unarstörf, stóð fyrir verziun föður sins og rak
sjálfur veiziun um mörg ár og bygði þá húsið
„Liverpool“ hér í bænum. Eftir að hann hætti
verzlun fór hann til Ameríku og v?r þar nokk-
ur ár. Með konu sinni Bergijótu Árnadóítur
átti hanu fimmbörnsem oru á iífi: Jón Hjalta-
lín cand. phil. í Kaupmannahöín, . Magnús, stú-
dent, útskrifaður af lærðaskólanum í vor, Ingvar
lærisveiun í lærðaskólanum og tvær systur
Ingibjörg og Guðrún. Hann var greindur mað-
ur og díengui góður, eins og hanu átti ætt tii.
Hann varð bráðkvaddur.
Rýmkun landhelginnar.
Hinn brezki general-koasúll í Kaupmanna-
höfn skýrði utanríkisstjórninni dönsku frá því
28. júni, að 24. s. m. hefði verið ritað undir
samning i Lundúnum milli Englands og Dan-
merkur um fiskiveiðar í hafinu milli íslands
og Færeyja utan latidhelgi. Þessi samningur
styðst við alþjóðasamning 'pann er gerður var
í Haag 7. mai 1882 um skipun löggæzlu í
Norðursjónum, þó þannig, að iandneigin skal
talin A fjörðum frá beinni línu, sem dregin
er þvert yfir fjörðinn baðan sem næst er
fjarðarminni og breiddin er ekki yfir 10
danskar fjórðungsmílur (=18,75 km.). Þess-
ari ákvörðun hefir danska stjórnin áður hald-
ið fram, en enskir fi kimenn hafa ekki skeytt
henni, en nú á að fylgja henni fram með öll-
um strangleik á þessu svæði [við ísland og
Færeyjar].
Norsk Sjöfarstidonde.
Fjallkonan
liostar 2 lir.
frá 1. júlí þessa árs til ársloka. Blaðið kemur út
í hverri viku.
t>ar með fylgir í kaupbæti sögusafn hlaðs-
ins fyrir 1900 yfir 200 bls. og fyrri sögusöfnin I Og III,
ef vill. Kaupbætinn geta menn ekki fengið
nema þeir hafi greitt borgunina. Áskrift að þess-
um árgangi er einnig bindandi fyrir næsta árgang
1902.
iC* Þegar þingi er lokið, verða fyrst um siun
myndir í hverju blaði, er því verður við komið, eink-
um af ýinsum núlifandi merkishændum íslenzkum.
Nýir kaupendur gefi sig fram sem allra fyrst.
Nærsveitamenn, avo sem
Ár:to3Íngar, Mosfellingar, Kjdnee-
ingar, Kjósungar, Seltirningar og
Strandarmenn eru beðair að vitja
Fjailkonunnar á keimili nennar i
Þingholtsstræti 18.
Kaupeudur Fjallkonunnar
eru mintir á að gjalddagi blaðsins var
X. 31X11.
Kanpendur blaðsins í Reykjavík
og nærsveitunum, sem fæstir hafa
enn borgað andyirði biaðsins þetta
ár og raargir ekki borgað það árum
s&œan, eru eérstaklega beðnii' að
flýta sér að því fyrir haustið.
í mörg ár þjáðist eg sf tnuga
veikiun, höfuðsvima og hjart-
slætti; v?.r ég orðinn svo veik-
ur, að ég lá í rúminu sam-
fleytt 22 vikur. Ég leitaði
ýmsra ráða, sem komu mér að
litlum notum. Ég reyndi Kíua
og Brama, sem e.kkert bættu
mig. Ég íékk mér því eftir
iækuis ráði nokkur glös af
J. Paul Liehies Maltextrakt
með kínin og járni, sem kanpm.
Björn Kristjánsson íReykjavík
selur og brúkaði þ?u í röð.
Upp úr því fór mér dsgbatn-
andi. Ég vil því ráða möunum
til að nota þetta íyf, sem þjást
af líkri veiklunog þjáð hefir
mig.
Móakoti í Reykjavík, 29 des. 1900.
Jbliannes Sigurðsson.
nr. 7,
1901,
j úlí-
b 1 a ð i ð, er þessa efnis: — Hús-
stjóruarskólinn. — Bréf frá Parísborg
eftir frk. Þ. Friðriksson. — Hvíla
kaktusblóraið, saga. - Skrítiur.
Munið eftir að borga
Kvennablaöiö.
Útgofandi: Vald. Ásmundsson.
PélaírtinrentsiDiðian
Engin verðhækkun
á
KÍNA-lífs-elixír
þrátt fyrir tollliækkuniiia.
Eg hsfi komist að þvi, að ein-
hverir af kaupandum Kína-Iífs-el-
ixírsins hafa orðið að borga hærra
verð fyrir hann síðan tollhækkunin
komst á. Eg vil því skýra frá, að
elixírinn er enn seldur kaupmönn-
um sama verði og áður og að útsölu-
verðið er 1 lcr. 50 aur. fyrir flösk-
una, eir,s og á flöskumiðanum
stendu:'. Eg bið menn því að láta
mig vits, ef nokkur kaupmaður tek-
ur meira fyrir bitter þenna, því
til þess er engin heimild og mun
verða fundið að því.
Hinn ekta gamli Kína-lífs elixír
fæst framvegis frá aðalbirgðum mín-
um á Fiskrúðsfirði og með því að
snúa sér beint til verzlunarhússins
Thor E. Tulinius.
Valdemar Petersen,
Frederikshavn.
Skrifstofa & birgðir: Nyvej 16,
Köbenhavn V.
Ágætt ullarband
mórautt, svart, livítt og
grátt
er tii sölu í
Þinglioltsstræti 18.
70
sera þyrði þá að standa uppi í hárinu á mér. Reyndar veit eg
hvað prófessorinn fer; hann vill hafa mig til þess að koma sínum
málnm fram. Farið þér nú gætilega, tengdafaðir. Þér hafið ekki
Gustaf Riiteusköld i vasanum. Eu skyidi nú Hermíua ekki láta
til leiðaát? Mean stinga saman nefjum um það, að hún sé að ríða
út með ráðsmanninnm og heimsækja fátæka leiguliða sína þar í
nágrenninu. Hver veit hvað honum — En eg verð að hafa ein-
hver ráð til að ná honni —“
Klukkau átta tók hann kápu og hatt og fór út.
Stundarkorni áður hafði beiniugamaðurinn, sem áður er getið,
verið þar á ferð. Hann kom úr veitingahúsinu og var á leið
heim til sín í húskofa uppi í skógarjaðrinum.
„Það er annars synd og sköram að lofa ekki greyinu honum
Pétri Hofl, að njóta góðs af þessu“, sagði hann og eaup á brenni-
víns flöskn, sem hann hafði í vasanum.
Alt í einu leit hann við og virtist lionum einhver vera á gangi
á eftir honum, en í sama bili heyrði haun að gengið var úr ann-
ari átt og tók haan eftir því að mætst var á götunni.
„Er það þú Linder“, spurði anuar þeirra sem götuna gekk.
„Já“.
„Hefirðu signetið?“
„Já, eg hefi náð því, hérna er það“.
„Jæa, þið var gott. Eg læt þig fá það aftur eftir nokkra
daga“.
„En, herra undirforingi, eg verð að fá skjalið".
71
„Ekki uudir eins. Þú hefir reynst huglaus bieyða, og er þörf
að hafa taumhald á þéi".
„Ea eg vil ekki gera meira fyrir yður. Það verður að fara
sem vill; eg get ekki leugur borið þá samvizkubyrði".
„Heldurðu þá að handjárn og fótjárn verði þér lóttbærari?
Varaðu þig, maður. Þú ert á míuu valdi“.
„Já guð hjálpi mér — eg veit það. Eg verð að hlýða yður“.
„Jæa, það var gott, að þú kannaðist við það. En samvizka
þín getur sofið rólega; eg geri ekki annað við sigsstið en eg sagði“,
„Trúi þvi hvcr sem trúa vili; &iinars kemur ekki þecta mál
við mig“.
„Viltu fá peninga?“
„Þrjátíu silfurpeninga, líkiega? Nei, þakk’. Eigðu sjálfur
peningana þína“.
„Það er allra bezt, Vertu þá sæll, vesalir-gur. Að þrem dög-
um iiðnum geturðu f'engið signotið?“
Síðan skildu þeir, og Linder helt heim að Hringnesi. — Þeg-
ar hann var hálfnaður heimleiðis, varð hann þess var, að maður
kom á eftir honum, og stöð honura stuggur af hoaum. Hann
greikkaði því sporið, en hinn herti á sér að sama skapi og náði
honum um síðir og þreif í handleggiun á honum.
„Þú ert Linder, vinnumaður majórsius í Hriugnesi".
Tr- U
„J (X .
„Og þessi majór er heiðursmaður og bezti húsbóndi“.
„Já“.
„Og þó svíkurðu hann“.