Fjallkonan


Fjallkonan - 12.10.1901, Blaðsíða 3

Fjallkonan - 12.10.1901, Blaðsíða 3
FJALLKONAN. 8 vor og var dr. Jóa Þorkelssoa dæmdur í 200 kr. sektir, eu tll vara 30 daga eiofalt faugelsi og gert að greiða 100 kr. í máiskostuað til málaflutningsmanns dr. Valtýs öuðmundssonar og borga honum að auki 42 kr. kostnað. Auk þess vóru meiðyrðia dæmd dauð og ómerk. Yfirrétturinn komst að líkri niðurstöðu, nema ákvæðið um fangelsishegninguna var fært nið- ur í 20 daga. Árnessýslu 30. sept. „Slátturinn heflr verið mjög rigningasamur; stuttir og sjaldgæfir þerr- ar. Þó hafa orðið svo góð not að þeim, að heyskapur var í betra lagi, einkum í efri hrepp- unum. Nær sjónum hefir enn meira rignt, sem oft er í austlægri veðráttu. — Víða ber á skemd I jarðeplum, einkuin í flötum görðum, sem því hafa orðið mjög blautir og er því um kennt. Dáið hafa á slættinnm: Elent Kolbeinsson bóndi á Seli í Grimsnesi; hann var á ungum aldri og hinn efnilegasti. Dó að sögfi úr berklaveiki. OuSrún Jbnsdöttir í Hjálmholti, ekkja eftir Ólaf sál. Þormóðsson, óðalsbónda þar, á áttræð- isaldri, fyrirmyndar kona að ráðdeild og dugn- aði, hógværð og manngæzku. ólafur Jönsson í Þorkelgerði í Sslvogi, ní- ræður eða meira; hafði verið þar alla æfi og fyrrum búið góðu búi með konu sinni, Kristínu sál. Jónsdóttur (prests Vestmanns); — „var lengi og vel formaður, skipasmiður og hagleiksmað- ur til hvers sem við þurfti; gáfaður vel, bók menta- og fróðleiksmaður, og betur að sér en fjöldinn af samtíðarmönnum hans; var hrepps- stjóri og sáttamaður og i flestu fyrir sveitung- um sinnm, en þó yfirlætislaus og lét sem minst á sér bera; hógvær í skapi, gætinn og hygg- inn, ráðhollur og góðgjarn og að öllu ágœtis- rnaður". 3NTr. 4 af FJALLKONUNNI 1901 kaupir útgefandi. Þeir sem hafa fengið þetta blað ofsent eru beðnir að endursenda það. Vasaúr, klukkur og sauma- vélar. Magnús Benjamínsson. Kvennablaðið nr 9> 7 ár> septemb. 1901, er út komið. Efni: Beygið i tíma það sem beygja skal. — Magsin du Bon Marché og Madame Boncicant eftir frk. Þótu Friðriksson. — Hvíta kaktusblómið, saga. — Ymislegt sem gott er að vita. — Sögurnar hennar ömmu. — Jón og Imba. SVEITAMENN geta fengið góðan og ódýran saltíisls. í verzluninni „GODTHAAB“ Prj ónavörur komnar. V ©trarvetlin &- ar. EnsKt vaö- mál. Ynrfrals.ls.ar. Fltmnelín þykku CaoHemire- sjöl vönduð o. fl. Björn Kristjánsson. Með „Laura“ síðast komu tölu- verðar byrgðir af ódýrum BIRKI- STÓLUM í verzlun Ben. S. Þórarinssonar. Elzta og bezta að koma sem fyrst með sendingar þær er fara eiga með „Laura" til Silkeborg Klædefabrik. Valdimar Ottesen. Ullarverksmiðj a á Norðurlöndum er verksmiðjan Aalgaard. Hún vinn- ur bezt, ódýrast og íijótast og ættu því allir að snúa sér til um- boðsmanns hennar í Reykjavík sem fyrst. Þeir sem senda henni ull i haust fá vefnaðinn með fyrstu vorskipum. Ben. S. Þórarinsson, umboðsmaður verksmiðjunnar. Auglýsing sem verter að athuga: Hjá Pétri Hjaltesteð fást fiest og ódýrust vasaúr fyrir karla og konur og alt þar að lútandi auk margaannara hlutasem áður eru auglýstir. Gullúr og gullkeðjur seld með niðursettu v<r9J t& Jóla. Siugers-sanmavélar og aðr- ar oftast fýrir hendi. Kvennablaðiö 1901, er út komið. Efni: Yetur- setufuglinn, kvæði, eftir Gnðm.öuð- mundsson. — Heimilismúsikin fyrrum og nú. — Beygið í tima það sem beygja skal. — Kurteisissiðir. Þess vegna, saga. — Skuldadagarnir, saga. Barnablaöiönr- +9*'i?»í*0 íf’ sept.-okt. 1901, er út komið. Efni: Skógbjörn, saga. Nýkomið: Miklar birgöir af ÚRDIoe ÚBFESTUI. Alt mjög vandað og með óvana- lega góðu verðl. BJÖRN SÍMONARSON. Nú eru billegu Lampaglösin og mikið af Lömpum komið í verzl. Jóns Þóröarsonar. Áteiknað á Klæði og Angola o. fl. fallegt og ódýrt fæst á SltólavöröxiBtíg S. LÍKKRANSAR Blóm, Pálmagreinablöð fást ætíð á 5. SKÓLAVÖBÐUSTÍÖ 5. 100 seinustu orð vóru, og fór því þegjandi út, þótt hann væri blóðrauð- ur af reiði. Hellstedt fór nú hlæjandi og hnakkakertur tii samkvæmisins, sem nú var að drekka kaffið, og útlit hans og svipur hughreysti fröken Ankarstrále, sem sjá mátti að hafði orðið óróleg meðanþeir töluðu saman, ef nokkur hefði tekið eftir því. Þegar búið var að drekka kaffið, og meðan beðið var eftir því að dyrunnm á danssalnum værí lokið upp, kom Hellstedt til Emmu og spurði hvort hann fengi þann heiður, að dansa fyrsta vaisinn við hana. „Hvað eruð þér að hugsa“, sagði hún. Þann dans á heit- kona yðar að sjálfsögðu“. „Já, svo ætti það að vera“, sagði hann andvarpandi, „en hún hefir fyrir skömmu skýrt mér ótvíræðilega frá því, að hún ætli sér ekki að dansa hvorki í kveld né nokkurntíma framar“. „Aumingja Hildur! Ef svo er þigg eg boð yðar“. í sama bili kom undirforingiun til Hermínu og bað hana með mörgum fögruin orðum um fyrsta valsinn. „Þér koraið of seint“, sagði hún. Herra assessor Martell hef- ir.sýnt mér þann heiður að biðja um þenna danz, og eg get auð- vitað ekki neitað því“. „Jæja, fyrsta fransesinn þá“. „Hann bað assesorinn Iíka um, og færði þá ástæðu til, að hann ætlaði ekki að dansa meira í kveld“. „Þá verð eg að láta mér lynda annau valsinn“. 97 þeuingastuldurinn hjá öuldén. Nú á dögum trúir enginn á galdur“. „Eg verð að biðja yður að afsaka“, herra prófessor, „að eg er ekki á sama máli. Hjá mér var stúlka í fyrra, sem var ekki óskynsamari en gerist, en hún var þó fnlltrúa um að töfralyf væru til og sagði mér ýmislegt því til sönnunar“. „Nú það var stúlka, eg átti auðvitað við mentað fólk*', sagði prófessorinn. „Hvað sagði stúlkan?" spurði assessorinn, og vildi koma í veg fyrir að þeim lenti saman. „Já, það er vert að halda þeirri sögu á lofti“, sagði apótek- arinn, „einkum af þvi stúlkan sór og sárt við lagði, að hún væri sönn. Hún hafði verið viunnkona á prestsetri suðr i landi. Þar var um tíma uugur herforingi — eg man nú ekki hvað hann heitir, enda gerir það minst til-------“ „Mér finst ekki hæfa að segja slikar sögur hér. Sögumaðurinn ætti að sjá það sjálfur“. „Má eg spyrja herra undirforingjann, hvernig hann getur vit- að að sagan sé ósæmileg. Eg þykist vita fult eins vel og hann hvað við á og ekki“. Fröken Adlerkranz bað Helistedt að halda áfram sögunni. „Herforinginn vildi koma sér vel við vinnukonuna. En hún vildi hvorki sjá hanu né heyra. Einu siuni fann hann hana úti i garði og gaf henni vænt epli og vildi fá hana til að éta það und- ir eins. En vinnukonan fór til eldabuakunnar; þær voru mestu mátar; eldabuskan bað hana fyrir hvern mun að bragða þaðekki;

x

Fjallkonan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fjallkonan
https://timarit.is/publication/122

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.