Fjallkonan - 27.09.1904, Blaðsíða 4

152
FJAI, LKONAN.
Nóg var eg búinn að fá af vistinni
í fönninni; eg drógst því á l»gg úr
fylgsni mínu og fór að búa mig til
ferðar; tíminn var ennþá nægur að
ná til bygða. Þegar eg lagði upp, sá
eg eitthvað liggja á fönninni, sem
lagt hafði fram af klettinum; eg gekk
þangað og tók það upp. Þetta var
dauð rjíipa. Þegar eg hafði skoðað
hana, sá eg að annar fóturinn var
brotinn og að margar fjaðrir voru
rifnar úr öðrum vængnum; hér og
hvar sáust blóðslettur á hvíta fiðrinu.
Hvernig þetta hafði atvikast þurfti
ekki mörgum getum um að leiða;
skot hafði hitt hana og við það hafði
fóturinn brotnað og fjaðrirnar losnað.
Særð, svöng og með brotna limi,
haíði hún verið að reyna að forða
lífinu í illviðrinu, og eflaust verið að
reyna að ná í skjól undir klettinum,
þar sem eg hafðist við, en þar var
fokið í öll skjól, steinninn var nærri
því hulinn snjó, enda hafa þá henu-
ar veiku kraftar verið að þrotum
komnir. Hún hefir reynt að liefja
sig hátt í loft með brotna væugnum
sínum, en þá hefir vindurinn kastað
henni máttvana niður á ískalda
fönnina.
£g tók rjúpuna upp; sár meðaumk-
un hreyfði sér í brjósti mínu. Yið
höfðum bæði teflt um lííið í þessu
vonda veðri, en við stóðum þar ekki
jafnt að vígi. Eg var heilbrigður,
vel útbúinn, með nógan mat, og þar
að auki í skýli, en hún var særð,
svöng, limlest og skýlislaus.
Mór gramdist sérlega hugsunar-
leysi þeirra manna, sem geta haft
sig til að senda þessum saklausu og
varnarlausu aumingjum skeyti dauð-
ans, eða það, sem verra er, að brjóta
þeirra veiku bein, með öðrum orðum,
að hálfdrepa þær, eða að kvelja úr
þeim lífið.
Eg hraðaði göngu minni til bygða
og bar ekkert íyrir mig á leiðinni
annað en stór rjúpnahópur, s«n
ílaug undan mér upp úr laut einni,
og óskaði eg þess þá, að þær kynnu
að forða sér undan mönnunum, sem
leituðu þær uppi til þess að limlesta
þær eða drepa.
Otto Monsteds
ðanska smjörlíki
er bezt.
Smá útdrættir,
þar s#m játaðir eru hinir miklu kostir,
sem fylgja Kínalífselixírinu frá Yaldemar
Petersen í Kaupmannahöfn.
Maga-ogNyrnasjúkdómur. Eft-
ir ráði læknis hefi eg neytt Elixírsins gegn
þessum siúkdómi. Lyndby, septbr. 1903.
Kona Hans Larsens sjálfseignarbónda.
Læknisvottorð: Eg hefi brúkað
Elixírið handa sjúklingum mínum. Það
er mjög gott meðal til að bæta meltingu;
hefir það reynsít mjög gott gegn ýmsum
sjúkdómum. Oristiania, Dr. T. Rodian.
T æ r i n g. Eg hefi leitað margra lækna,
en árangurslaust. Orðin talsvert betri af
notkun Elixirsins. Hundesteð, júní 1901.
Kona J. P. Amorsens kaupmanns.
Meltingarleysi. Elixírið hefir
styrkt mig mikið og gert meltinguna góða;
get eg með ánægju vitnað, að Elixírið er
gott meðal við meltingarleysi. Köbenhavn,
N. Rasmussen.
Slím fyrir brjóstinu. Þegar eg
bafði neytt úr 4 flöskum af hinu endur-
bætta Elixírí yðar, faun eg bráðan bata.
Oet eg með ánægju vitnað, að Elixírið
er nú tvöfalt betra eu áður. Vendeby,
Thorseng. Hans Hanssen.
Magakvef. Eg hefi leitað læknis-
hjálpar árangurslaust; er búinu að fá full-
an bata af notkun Elixírs yðar. Kvistle-
mark, 1903. Julius Christensen.
V o 11 o r ð. Eg get vottað, að Elixírið
er ágætt meðal, mjög gagnlegt fyrlr hcilsu
manns. Köbenhava, murz. 1904. Cand. jjhil.
Marx Kalckar.
Slæm melting, svefnleysi og
andarteppa. Eg hefi brúkað Elixírið
blandað í vatni, 3 teskeiðar þrisvar á dag;
og hefi fundið bata með hverjum degi og
get því með ánægjn vottað. að Elixírið
er mjög gott og um leið ódýrt lyf. Köben-
havn Fa. L. Friis Eftf. Engel stórkaupm.
Blóðleysi. Með því að nota Elixírið
hefi etg algjörl. losnað við blóðleysi. Meer-
löse, septbr. 1903. Marie Christensen.
Yiðloðandi Magakvef. Eg var
mjög þjáður af þessum sjúkdómi, og þjáð-
ist æ meira og meira þrátt fyrir góða
lteknishjálp; en er eg hafði neytfc Elixírs-
ins, fékk eg bata og get nú borðað allan
mat. Köbenhavn, apríl 1903. J. M. Jensen.
Eg neyti daglega Elixírsins, blanda hann í
Portvíni, með morgunmat, er það hið á-
gætasta og bragðbezta lyf, er eg nokkru
sinni hefi haft. Köbenhavn septbr. 1904.
Schmidt, fulltrúi.
Hið endurbætta Elixír. Það er
alkunnugt, að hið endurbætta Elixír er
mikið áhrifameira en hið fyrra; þótt eg
væri ánægður með það fyrra, vil eg held-
ur tvíborga fyrir það seinna, þar sem það
læknar mikiu fljótara; var eg -eftir fáa
daga alhress. Svenstrup, Skáne. V. Egg-
ertssou.
M e 11 i n g a r 1 e y s i. Þó eg aRaf hafi
verið mjög ánægður með Elixirið yðar, vil
eg þó miklu heldur hið endurbætta Elixír,
þar eð það er miklu gagnlegra við melt-
ingarleysi. Eg hefi leitað margra ráða við
magaveiki, en þekki ekkert lyf, er sé eins
gott og elixír yðar. Virðingarfylst, Fodby
Skole, J. Jensen, kennari.
Krampi i líkamanum í 20 ár.
Eg hefi neytt Elixírs yðar í eitt ár og er
nú að mestu laus við kvilla þenna. Eg
nota Elixírið stöðugt og þakka yður alúð-
lega fyrir það. Nörre Ed. Sverig. Carl
J. Anderson.
Taugaveiklunog magaveiki.
Þrátt íyrir góða læknishjálp hefir mér ei
batnað; en er eg hafði neytt Elixirs yðar,
batnaði mér. Sandvík, marts. 1903. Eiríkur
Runólfsson.
Máttleysi. Eg, sem er 76 ára, hef í
H/a ár eigi getað gengið eða notað hendur
til neins. En með því að nota elixírið er
eg orðinn svo góður, að eg get farið í
skógarvinnu. Rye Mark, Roskilde, marz
1908. P. Isaksen.
B i ð j i ð u m hið ekta Kína-lífs-elixir
eftir Waldemar Petersen. Fæst alstaðar.
Varist eftirstælingar.
Eimreiðin
Skemtilegasta tímarit á íslenzku.
1 Ritgerðir, myndir, sögur, kvæði.
®ct ticrbcnSÉcrpmte eícctriffc ©unbícbS6elte
[tg ubbannet
tufinbec of
bavt 3Jlibbet
bar ftt Ub.
fbftem, og er
onber, ®igt,
©merter un.
ber iirtjftet, tabt fiib^íraft, ■Soontoábeb etc. ffriá lun
J!r. 15, 20, 25. — 100 SiberS iBuftveret lœgcbiben-
ffabeíig Siog fenbeð gratié mob 'forto 0,20.SJureai* -
Sanitaí, floitgeuð ®b. 2, Sbnftiania. 1
Sureauet ublober ntob .(iaution flr. 5000 ttt
bett, bev latt bebiie, at Slectvobnti) itte iubef'oU
bev fbibav, regulevbar eiectrift ®trj>in. _____,
er tonftrueret af en birte
Sœge, og attbefalet af
ifíattenter. fCet eretufeiU
tnob alle Sbgbotnme, fom
fbrittg i et fbcettet 9ierbe*
ben fitrefte flur for fUiabes
Silobtnaugel, ^obebbiite,
Anhefales af Læger.
Til Bureau Sanitas.
Paa min Læges Forlangende hedes De
være saa venlig, at sende mig et Elec-
tropath-belte. Hol, Hallingdal d. 5. Maj
1904. O. S. D.
Til Bureau Sanitas.
Efter Brugen af Deres Batteribelte
f0ler jeg mig frisk og fremsender stor Tak.
Ringebu St. d. 11. Juni 04. A. L.
Til Bureau Sanitas.
Jeg har brugt Deres Electropath-belte
efter Anvisningen og er nu bleven ganske
kvit mine plagsomme Gigtsmerter.
Næs i Aadalen d. 20. Juni 04. S. H.
Til Bureau Sanitas.
— — Deres Belte er overordentligt
virkningsfuldt, det er ingen Humbug af
Dem at anbefale det til Publikum.
Namsos d. 24. Juni 1904. G. E. P.
NB. Origiualattesterne beror til Eftersyn.
Navn og Adresse opgives paa Forlangende,
Tvcir liestar töpuðust á
sunnudagskveldið frá Nýjabæ á Sel-
tjarnarnesi. Annar var leirskjóttur,
mark: sneitt framan bæði; hinn lítið
markaður, hlaupstyggur. Finnandi er
vinsaml. beðinn að skila hestunum
að Alviðru í Ölfusi.
Peningabuöía
Ritstj. vísar á.
Nýr starí'smaður við Landsbank-
ann er ráðinn V. Claessen kaupm. á
Sauðárkróki. Hann á að taka við 1.
október, um leið og landfógeti skilar
af sór.
Settur til að kenna í Flensborg í
stað Jóhannesar Sigfússonar er Magn-
ús Helgason, prestur að Torfastöðum.
Ritstjóri: Ólafuk Ólafsson.
Prentari Þorv. Þorvarðsson.
58
verður sjálfsr að ábyrgjast sín loforð. En hvað sem þessu öllu
líður, þá er uppástunga yðar þess verð, að henni sé gaumur gef-
inn. Eg skal hugsa um hana og það getur auðveldlega skeð,
að . . . Já, eg vildi gjarnageta gert yður greiða, herra Teteról!“
„Já! Án þess þó að gera sjálfum yður ógreiða, herra barón!“
„Já! það er nú svo sem vitaskuld, nábúi góður; sann-
gjörn verzlun gerir jafnan báða málsparta ánægða. Og mór væri
það ánægja, að þetta gæti orðið upphaf góðrar sambúðar okkar á
milli. En — nú heyri eg, að verið er að kalla á mig til máltíð-
ar. Yerið þér blessaðir og sælir".
Þeir kvöddu hver annan með mestu vinsemd, báðir nágrann-
arnir, og skildu við svo búið.
„Það voru ekki veíjurnar eða vífilengjurnar við að tarna og
malargryfjuna fæ eg, hve nær sem eg vil“, hugsaði Teteról.
„Jú — jú! karltetur!“ hugsaði baróninn með sjálfum sér.
„Þig munar í malargryfjuna mína; þú gefur henni hýrt auga,
eins og piltur laglegri stúlku. En bíddu við; eg þekki nú á þór
tökin".
Margir breytast með fullorðinsárunum, og það ekki sizt, ef
menn hækka í tigninni. Teteról var allra manna þolinmóðastur
1 æsku. Þó var því líkast sem honum lægi aldrei á; hann beið
þolinmóður eftir hentugasta færinu. Orðtak hans var: Með tím-
annm rætist fram úr öllu, og hann las aldrei ávöxtinn af trénu
fyr en hann var fullþroskaður. En eftir að velgengnin var farin
að leika við hann, hafði hann minna vald yflr ástríðum sínum;
og ástríðan er ávalt ópolinmóð. Hálfum mánuði síðar mætti hann
6Ö
barónínum ; baróninn kom þá frá prestssetrinu. Hann yrti á hann og
gat ekki stilt sig um að minnast á malargryfjuna. Hr. Saligneux
var miklu hygnari maður en svo, að honum væri ókunnugt um
galla sína; fyrir því vissi hann meðal annars það um sjálfan sig,
að hann var frámunalega gleyminn, og þegar það kom sór vel,
eins og í þetta skiíti, lét hann eins og hann væri enn gleymnari
en hann var í raun og veru. Jafnskjótt og Teteról mintist, á
þetta, rak hann upp stór augu, lét eins og hann yrði steinhissa og
spurði, hvernig i ósköpunum þessu lægi. Honum hafði sannast
að segja aldrei komið til hugar að selja malargryfju sína og ekki
haft minstu hugmynd um, að Teteról hugsaði sér að kaupahana.
Svo varð ístrubelgurinn að segja alt af létta, jafnilla 0g honum
var við það.
„Ó, nú skil eg“, sagði baróninn; „það er skíðgarðurinn minn,
sem yður er svona illa við. Mér þykir mikið fyrir því, en hvað
mikil stórmenni sem menn eru, Teteról minn góður, þá komast
menn ekki hjá því að hafa einhverja nágranna, og æfiulega eru
óþægindi af nágrönnum, hvað ástúðlegir sem þeir eru. Þarna er
nú til dæmis að taka húsið yðar; ég verð að kannast við það, að
mér eru ekki svo lítil óþægindi að þvi“.
„Er húsið mitt yður til óþægindal" mælti hr. Teteról oglét
sem hann yrði steinhissa.
„ Já, áður var útsýnið einstaklega laglegt heiman að frá mérj
en þér hafið hlaðið múrvegg utan um mig“.
„Mér þykir stórlega fyrir því, hr. barón . . . ef mér hefði
komið það til hugar . . , en ekki get eg riflð húsið mitt“,