Fjallkonan - 03.10.1906, Page 3

FJALLKONAN.
187
Ritsíminii.
Ráðherrann hélt ræðn á pósthús-
svölunum laugardaginn 29. f. m. til
þeas að tilkynna, að landsíminn tæki
þá til starfa. Jafnframt sh ýröi hann
frá því, að konungi hefði verið sent
símskeyti áður, og svar hefði aftur
komið frá honum.
Káðherrann las skeytið frá kon-
ungi í heyranda hljóði. Konungur
fagnar út af hinu nýja samtenging-
arbandi milli Danmerkur og íslands,
sem ritsíminn sé, og minnist á komu
sína að sumri.
Ráðherrann gat þess í ræðu sinni,
að ritsímakostnaðurinn færi fram
úr áætlun. En hinu neitaði hann,
að jafn-mikil brögð væru að því, eins og
andstæðingar málsins hefðu búist við
í fyrra, né jafn-mikil, eins og nýlega
hefði borist út.
Guðm. Guðmundsson hafði ort lof-
kvæði um simann, sem snngið var á
eftir ræðunni. Það líkist mest blaða-
grein, er snúið hafi verið í stuðlað mál.
Athöfnin var mjög daufleg, líkari
jarðarför en gleðisamkomu. Ræða
ráðherrans var skipuleg og snjöll,
eins og honum er títt. En hún virt-
ist ekkert bergmál vekja. Enginn
klappaði honum einu sinni lof í lófa
að ræðunni lokinni — og engum
hafði orðið að sýna þess nokkur
merki, þegar hann tók til máls, að
þeim þætti neitt vænt um það,
sem nú átti að fara að gera. Manm
fjöldinn — sem var allmikilll — gat
ekki staðfest öllu skilmerkilegar það,
sem B''jallkonan sagði samdægurs, að
þrátt fyrir þær vonir, sem menn
gerðu sér um rítsímann, vekti hann
enga gleði í hugum manna.
Ljós í bæinn.
Þegar Fjallkonan var að dást að
Ijósadýrðinni í Efnarannsóknarstof-
unni, hér um daginn bar í tal við
forstm. hennar, hvernig hann hugsaði
sér hentugast að lýsa bæinn. Hann var
eindregið á þeirri skoðun, að þar
sem ekki væri hægt að taka raf-
magn úr fossum, heldur yrði að
framleiða það með kolum, væru gas-
ljós hentugri.
Almenningur hér virðist hugsa sér,
mælti hann, að rafljósin sé gasljós-
unum æðri og að beinast liggi við
fyrir oss að „hlaupa yfir gasið“,
sem svo er kallað, og taka rafljós
þegar vér hættum við steinolíuljósin.
En þetta er ekkí með öllu rétt.
Gasljósin eru að ýmsu leyti hentugri
en rafijósin. Þau eru ódýrari en
rafljós, ef rafmagnið er framleitt með
kolum. Og þau má nota, og þau
ætti að nota, til hitunar við mat-
reiðslu í stað annars eldsneytis.
Þrifnaðurinn og þægindin við gas
til matreiðslu er meiri en svo að orð-
um verði að því komið.
En til strætalýsingar geta ekki gas-
ljós né heldur rafljós, nema alveg
sérstaklegá sé ástatt, kept við Kit-
son-ljósin og Lux-lampana.
Eftir því sem nú horfir málið við,
virðast allar horfur á því, að þegar
farið verður að sýna höfuðstað vorum
nokkurn sóma, verði húsin lýst með
gasljósum, jafnframt því sem þau ljós
verða notuð til matreiðslu. Og stræt-
in með samskonar ljósum og þeim,
er nú sjást í Hafnarstræti.
Mikill verður munurinn fyrir þá,
sem þá lifa.
Ritsímaát
var haldið á laugardagskvöldið í
Hótel Reykjavík. Þar gerðist það
sögulegast, að sögn, að fyrverandi
konungkjörinn þingmaður, Jón Ólafs-
son hélt ræðu um fjarstadda stjórn-
arandstæðinga, sem ekki þótti sem
gætilegast orðað. Samkvæmismenn
urðu hljóðir við.
Starfsmenn við símastöðina
hér eru: Forberg yfirmaður, Gísli
J. Ólafsson og Magnús Thorberg sím-
ritarar. Yið talsíma landsins eru
ungfrúrnar Guðrún Aðalstein og Rósa
Einarsdóttir.
Með Yestu,
sem lagði af stað til útlanda 1. þ.
m. tóku sér far til Englands Berrie
kaupmaður, en til Khafnar Lárns H.
Bjarnason (til laganáms líklega) kand.
Árni Pálsson og frú hans og frk.
Lára Indriðadóttir.
Þegar við urðum fyrir þeirri sáru sorg
að sjá á bak okkar elskulega og mann-
vænlega syni, Þorsteini, sem andaðist á
St.Jósefssystra-spítalanum í Reykjavík síð-
astliðinn vetur, urðu margir til þess að
auðsýna okkur hluttekningu og rétta hon-
um og okkur lijálpar- og líknarhönd; vilj-
um við nefna til þess herra söðlasmið
Andrés Bjarnason og frú hans, sem tóku
á móti Þorsteini sál., þegar hann kom
suður og létu sér jafn ant um hann, sem
væri hann þeirra eigið harn, og gjörðu
siðan veglega útför hans. Það yrði of-
langt mál að telja hér allar þær velgjörð-
ir sem þessi heiðurshjón hafa anðsýnt
okkur, hæði fyr og nú. — Einnig vottum
við þeim ágætishjónum herra lækni Guð-
mundi Magnússyni og frú hans, ásamt
„systur“ Elísabet, sem öll með sinni al-
kunnu alúð og nákvæmni reyndu að hjálpa
og hj úkra Þorsteinu sál. af fremsta megni.
Jafnframt skal þess þakklátlega minst, að
þessi sami þjóðkunni snillingur veitti okk
ur mjög mikilsverða læknishjálp fyrir 2
árum. Þessum og öllum, sem tóku þátt
í sorg okkar, gáfu blómskrúð á hinsta
hvílurúm elsku drengsins okkar, og heiðr-
uðu útför hans með nærveru sinni, þökk-
um við af hrærðu hjarta og biðjum algóð-
an guð að blessa þá og líknarstarfsemi
þeirra.
Bessatungu 1. sept, 1906.
Herdís Þorsteinsdóttir. Andrés Brjnjólfsson.
Enskar húfur
nýkomnar í verzlun
H. P. Duus.
Haustull
kaupir
H. P. Duus.
lestallar nauðsynjavörur í verzl.
Matthíasar Mattliíassonar.
Rjómabús-smjör
í verzlun
H. P. l)uus.
Kolakörfur — Ofuskermar
Leirkrukkur
í verzlun
H. P. Duus,
8AIKOHUHÚSID
BETEL .
við Ingólfsstræti og Spítalastig.
Samkomur verða haldnar framvegis eins
og hér segir:
Sunnudaga:
Kl. 2 e. h. Sunnudagaskóh.
Kl. 6l/j e.: h. Fyrirlestur.
Miðvikudaga
Kl. 8 e. h. Bibliusamtal.
Laugardaga:
Kl. 11 f. h. Bœnasamkoma og bibliu-
iestur.
Kirkjusálmasöngsbókin verður viðhöfð.
Allir velkoinnir á samkomurnar.
Vinsamlegast
D. Östlund.
TA * 'VT er bezta liftryggingarfélagið
-LrxA.1. v eitt, sem sérstakiega er vert
að taka eftir, er það, að „DAN“ tekur
menn til liftryggingar með þeim fyrir-
vara, að þeir þarfa engiu iðgjöld að
borga, ef þeir slasast oða* vorða ófærir tii
vinnu. Sérstök ágætiskjör fyrir bindindis-
menn.
Skrifstofa „Dans“ fyrir suðurland er
Þingholtsstræti 23 Reykjavik.
Tannlæknir
| Haraldur Sigurðssou
Österbrogade 36. Kaupmannahöfn.
i væntir að landar láti sig sitja fyrir,
! ef þeir þurfa að fá gjört við tennur.
í Heimsins nýjustu og fullkomnustu
i áböld notuð.
Húsmœður
fá daglegar nauðsynjavörur góðarog
ódýrar hjá
Nic. Bjarnason.
Telefon 157.
iega plantefodi
er aftur komið til
Nic. Bjarnason.
216
%
„Hver ert þú?“
„Æ, vertu nú ekki með þessi látalæti, þú veizt það vel.“
„Hvaðan kemurðu?“
„Úr djúpi endnrminninga þinna eða tilfinninga. Þú taldir
sjálfum þér trú um, að eg væri farin þaðan. En eg er þar enn.“
„Hvaða erindi áttu hingað?“
„Færa þér heim sanninn um það, hve magnlaus vilji þinn er,
þó að þú gjörir þig svo gleiðan út af honum. Þú vilt gieyma; en
þú manst samt.“
„Jæja, hvað gerir það til. Mér þykir ekkert vænt nm þig nú
orðið. Þetta var ekkert annað en hégómi. Eg unni þér með aug-
unum en ekki hjartanu."
“En einu sinni sástu mig reiða, og þá varð ást þín að alvöru-
máli.“
„Eg segi þér það gullsatt, að mér stendur alvég á sama um
þig.“ —
„Já, reyndu, hvort þú þorir að horfa beint í augun á mér.“
Og til þess að reka burt þessi móleitu augu, sem störðu á
ungmennið eins og í háði, þreif Líónel eldtengurnar og skaraði
rösklega í eldinn, eins og hann ætlaði að breiða yfir sýnina. En
eftir drykklanga stund var hún komin aftur; hann komst ekki
undan því að fást við hana.
Einhverju sinni hafði Líónel borðað miðdegisverð síðar en hann
var vannr. Þá vildi honnm það slys til, rétt þegar hann var að
fara út úr veitingastaðnum, að reka sig á gamlan vin sinn, hr.
213
mundi verða úr þér, ef þú hefðir mig ekki? Eg hefi stritað og
þrælað, en það hefir þú aldrei gert“.
Nú ætlaði Líónel að reyna sjálfur manngildi sitt, þolgæði og
hugrekki. Hann vildi ekki fara að leita til tiginna verndarmanna;
hann vildi komast áfram sjálfur, þó að til þess þyrfti strit og bar-
áttu. Vera má, að honum hafi líka komið til hugar, að þjáning-
ar, sem hann lagði á sig sjálfviljugur, kynnu að verða bót við öli-
um öðrum sárum og gætu hjálpað honum til þess að gleyma frk.
de Saligneux.
Nokkur ár hafði hann hafst við í fallegum herbergjum í einu
strætinu fram með fljótinu. Úr gluggnnum hafði hann haft dýr-
legt útsýni, og í herbergjunum var viðhafnar-húsbúnaður og lista-
verk, auk mikils af bókum. Alt var þetta tafarlaust í sölurnar
iagt; herbergin voru leigð öðrum; dýrmætir reflar og húsgögn og
litmyndir — alt fór sömu leiðina, og af bókunum hélt hann ekki
öðru eftir en þeim, sem voru um lögfræði og stjórnfræði; hinar
voru seldar ásamt öðru. Sárast þótti honum að sjá af þeim.
Nú hafði hann aflað sér svo mikils fjár, að hann gat komist
af fyrstu mánuðina; þá ætlaðist hann til, að hann hefði unnið fyrir
einhverju með ritstörfum. Og fáum dögum síðar ieigði hann sér
tvö herbergi í lítilmótlegu stræti í borgardeild stúdenta. Þau
voru á fjórða lofti, og stigaþrepin vorn slitin mjög, og hendumar
toldu við handriðið, ef á því var tekið. Vinnustofa hans var lítið
ferhyrnt herbergi; þarvar þungt loft og húsbúnaður gamall og úr
sér genginn. Ef hann ætlaði að draga út skúffn, dróst titturinn
æfinlega út; ef hann ætlaði að styðja sig við borð, varð haun æfin-