Fjallkonan - 03.11.1906, Blaðsíða 4

224
FJALLKONAN
Nýir kaupendur

oaiM]
fá blaðið ÓlieypÍS frá byrjun þessa mánaðar
til ársloka.
Sömuleiðis C>l5.eyip±S afbragðs skáldsögu,
„Hefndina",
um 300 bls.,
sem öll verður komin út fyrir næsta nýár.
titeftta
ö
af alfataefnum, vetrarfrakkaefnum,
sérstökum buxnaefnum hjá
>a & Söb.
OTTO M0NSTED'
• '
danska smjorlíki
er bezt.
Til lækna og almennings.
Simonsen og lVeels Efterf. Kaupmannahöfn, sem almennir og herliðs
spítalar fá vörnr sínar hjá, hafa falið mér einkasölu á íslandi á öllu
sjúkravatti — sáraumbúðum — hjúkrunargögnum
o. s. frv., o. s. frv. Alt með afar-lágu verði.
Ecykjavik, 28. september 1906.
HiSill JacoTosen.
ELvon slifsa- og kjramvöruverzlun
í Ingólfsstræti Nr 6.
Vandaðar vörur, g-ott verð á öllu.
Með sþ Vestu kemur
mikið af fallegum o? sterkum vetrarfötum frá 22 kr. Sömuleiðis 50
hrokkin sjöl með öllum litum frá 12 kr.
Drauns verzlun Hamborg’
.iY.ÖO.lsstreetÍ 0. Telefón 41.
illar húsmæður
ættu að safua saman öllum ullar-
tuskum og senda þær til
„Silkeborg Klæ(lefabrik“
Þaðan fá menn sterkust og ódýr-
ust fataefni,
. Nánari uppl. hjá
Gisla Jónsysni
Laugaveg 24.
Beztu kaup á
Fata
o? tauum
lijöla
hjá (xísla Jónssyni,
Laugaveg 24.
löt og fataefni
sel ég sem áður ÓUýTast
Nýkomið mikið af
íiýtí/ku-efiiuin,
Hálslíni allsk. og Slaufuin
sem er betra og fallegra en nokkru
sinni áður.
u
skraddari.
'i
F
lestallar nauðsynjavörur í verzl.
Mattliíasar Matthíassouar.
Regnkápur
nýkomnar til
H. Andersen & Sön.
Igœit hálslín
og alt því tilheyrandi hjá
H.AndersenáiSön,
SfnnrlprH er ddýrasta og frjálslyndasta
IdillLdlU. lífsábyrgðarfélagið. Pað tek-
ur allskonar tryggingar, alm. lifsábyrgð-
ellistyrk, fjárábyrgð, barnatryggingar o. fl.
Umboðsm. Fétnr Zópli<$nía«^on.
ritstjóri Bergstaðastræti 3.
Heima 4—5.
I Timbur- ou Kolaverzluninni
Reykjavik
eru alt af nægar birgðir af t i m b r i
og góðum ofnkolum.
Björn Guðmundsson.
Samkomuhúsið B etel
Sunnudaga: Kl. 6‘/j e. h. Fyrirlestur.
Miðvikudaga: Kl. 81/4 e. h. Bíblíusamtal.
Laugardaga: Kl, 11 f. h. Bænasamkoma
• og bíblíulestur.
Ritstjóri Exnak HjöRLBirssoN.
Félagsprentsmið.ian — 1906.
250
á þeim, er viija velta þeim um koll, og nú var hann þess vísari,
að stnndum hyggja menn, að bati sé fenginn, áður en hann er
kominn.
Daginn eftir fekk Líónel línur frá skjalaritaranum; hjá hon-
nm borðaði hann að öllum jafnaði miðdegisverð einu sinni í viku.
Hr. Pontal skrifaði honum, að hann vonaðist eftir honnm næsta
mánudag, og þar á eftir voru þessi orð:
„í þetta skifti verður þú eini aðkomumaðurinn; mér Ieiðist að
borða einn og eg vona, að þú bregðist mér ekki.“
Líónel kom á tiltekinni stund. Þeir ræddu nm stjórnmál þau,
er þá voru á dagskrá, meðan þeir voru að borða; og auðvitað nrðu
stælur með þeim; Líónel var frjálslyndur og skjalavörðnriun íhalds-
maður. Pontal hélt því fram, að pólitík væri ekki til annars en koma
mönnum í rifrildi. Þegar þeir höfðu matast, bað hann gest sinn
að fara með sér út í Ponthieugötu; þar yrði hann að binda enda
á mikilsvert mál.
„Við getum reykt okkur vindil á leiðinni," mælti hann. „Eg
skal ekki tefja lengi, og kveldÍDu getum við lokið í einhverju leik-
húsi. í dag liggur ágætlega á mér; mér fiinst eins og eg sé orð-
inn ungur aftur, og mig langar til að aðhafast einhverja vitleysu."
Óðara og þeir voru komnir ofan á strætið, lét karlinn Líóuei
leiða sig, eins og til þess að missa ekki af honum, og sagði því
næst alveg formálalaust.
„Þú hefir þá ekki gleymt henni enn?“
„Við hverja eigið þér?“ svaraði Líónel þurlega, og reyndi að
251
losa á sér handlegginn, en tókst það ekki . . . „við höfðum komið
okknr saman um að minnast aldrei á hana.“
„Satt er það, en ekki nema heima hjá mér. Eg hefi staðið við
loforð mitt drengilega; en nú erum við á strætinu, og svo veiztu,
að eitt skifti er sama sem ekkert. En sannleikurinn er sá, að þú
hefir ekki hagað þér prúðmannlega, vinur minn. Þú hittir hana í
búð, og þú lætur eins og þú þekkir hana ekki.“
„Hefir hún kvartað undan því við yður?“
„Nei, en hún hefir tjáð mér, hvað sig hafi furðað á því. Ekki
hefðirðu dáið af því að kasta á hana kveðju.“
„Þér talið þá við hana, og njótið þeirrar sæmdar að vera trún-
aðarmaður hennar?“
„Já, nú á síðustu tímum. Eg skal sem sé segja þér . . . Nei,
þú losnar ekki við mig, og þú verður að gera svo vel og leiða mig
. . . Sannleikurinn er sá, að fyrir einum ársfjórðungi dó frændi
hennar af heilablóðfalli, markíinn gamli. Hún varð þá að fara tii
Parísar, fyrst til þess að sjá nm útförina, því næst til þess að veita
viðtöku arfinum úr dánarbúi hans. Það bú hefi eg farið með. Þú
skilur það, að það varð okkur oft að tilefni til þess að tala
saman. Hann var kynlegur maður, þessi 'gamli frændi hennar.
Fyrir honum vakti ein meginhugsun í lífinu, eins og fyrir föður
þínnm. Honum þótti mjög vænt um frænku sína, og hann sagði,
að þessi óttalega landeyða, sem orðið hefði faðirhennar, settihana
alveg á höfuðið. Hann hafði gert hana að einkaerfingja sínum, og
til þess að arfurinn skyldi verða þeim mun meiri, lifði hann eins
og fátækur maður, og það var ágætt ráð til þess að halda þeim