Norðurljósið - 01.08.1912, Blaðsíða 2

58
Norðurljósið.
Maðurinn horfði á hann brosandi, og svaraði dræmt:
„Þjer sitjið á fossinum!"
Það var satt. Fáeinum mánuðum fyr hafði fossinn
verið undrasjón, þegar vatnið þaut niður fjallshlíðina,
en nú var alt þurt og dautt. Maðurinn œtlaði að skoða
fossinn, en hann kom of seint.
* *
*
Kaupmaðurinn situr heima og er að skrifa nokkur
mjög áríðandi brjef, sem verða endilega að fara með
póstinum sama kvöld. Nú er hann búinn, og hann lít-
ur á klukkuna og sjer, að það er ennþá hálf klukku-
stund þangað til að póstbrjefin eru tekin úr brjefa-
kassanum, sem er nálægt húsi hans. Hann hefir tíma
til að reykja eina pípu enn, og hann situr í hæginda-
stólnum, þangað til klukkan slær níu, -- einmitt þegar
póstbrjefakassinn er tæmdur. Hann rýkur upp og flýtir
sjer ofan með brjefin, alveg einsog hann er, en póst-
þjónninn er búinn að safna brjefunum og loka kass-
anum, og er að fara Ieiðar sinnar. Honum er bannað
að stansa til að taka á móti Iausum brjefum, og kaup-
maðurinn verður að sætta sig við það, að brjefin kom-
ast ekki með póstinum. Hann œtlaði að senda brjefin,
en hann kom of seint!
Napóleon Louis, sonur Napóleons þriðja, keisara
Frakklands, var foringi í enska hernum, og átti í stríði
við Zúlúana í Afríku. Einn dag var þjónn hans að
hita handa honum kaffi, þegar það frjettist að Zúlúar
væru í nánd, og ætluðu að ráðast á þá. Hann hafði
mjög fátt lið, en Zúlúarnir voru mjög margir, svo að
það var álitið ráðlegast að flýja. En keisarasonurinn
vildi endilega bíða tíu mínútur, til þess að fá kaffið
sitt. Hann beið, og ætlaði loksins að leggja af stað,
en það var of seint, Zúlúarnir komu og gerðu áhlaup
á þá, og höfðinginn fjell, gegnumstunginn af mörgum
spjótum, sem Zúlúarnir kunna svo vel að kasta að ó-
vinum sínum. Hann ætlaði að forða lífi sínu, en hann
var of seinn.
* *
*
Það voru einu sinni tíu meyjar í Austurlöndum, sem
voru boðnar í brúðkaup eitt. Sanikvæmt austurlenskum
sið, áttu þær að bera hver sinn lampa á stöng í skrúð-
göngunni, sem fór frá húsi brúðarinnar til að mæta
brúðgumanum, þegar hann kom. En finim þeirra voru
svo ógætnar, að þær tóku ekki nóga olíu með sjer i
lampa sína. Þegar kallið kom um það, að brúðgum-
inn væri í nánd, þurftu þær að fara, á elleftu stundu,
að kaupa olíu. Þegar þær komu aptur var brúðgum-
inn farinn inn, ásamt hinum fimm meyjum, og dyrun-
um var Iokað. Þær hrópuðu: »Herra, herra, Ijúk upp
fyrir oss,« en það var árangurslaust. Þær œtluðu í brúð-
kaupið, en þær komu of seint.
'■* *
*
Það var einu sinni ungur sjómaður, sem var að
»haltra til beggja hliða,« á meðan vinur hans reyndi
að leiða hann til Krists. Hann varð mjög hrifinn,
þegar hinn trúi þjónn Drottins brýndi fyrir honum,
hversu nauðsynlegt það væri, að koma tafarlaust til
frelsarans. En hann sagði: »Ekki núna. Ekki núna.
Seinna meir vil jeg koma til Krists.« Andi Guðs seg-
ir: „/ dag, ef þjer heyrið hans raust, þá forherðið
ekki yðar hjörtu;« en liann vildi ekki hlýða.
Einn dag heyrðist hrópað á skipinu: »Maður fjell
útbyrðis!« og það var undir eins farið að reyna að
bjarga honum. En hann sökk, áður en hægt var að
ná í hann, og kom aldrei upp aptur. Hryggir í bragði
fóru skipsverjar að spyrja hver það hefði verið, og þá
kom það í ljós, að það var ungi maðurinn, sem hafði
forhert hjarta sitt og sagt: »Ekki núna!« Hann œtlaði
að koma til Krists og frelsast, en nú var það of seint.
Þegar kvöldsamkoman var úti í trúboðshúsi einu í
London, varð fátæk kona eptir, og fór kristin kona úr
trúboðsfjelaginu að tala við hana. Þessa fátæku konu
langaði að komast til þekkingar á frelsaranum, en það
virtist vera alt á reiki fyrir henni, og hún komst ekki
að neinni niðurstöðu. Loksins sagði konan, sem leit-
aðist við að leiðbeina henni: »Það er best þú farir
heim núna, og lesir þessar ritningargreinar í biblíunni
þinni.« Það kom sorgarsvipur á andlit veslings kon-
unnar, og hún sagði: »Jeg á enga biblíu, frú; jeg hefi
orðið að selja hana, til þess að kaupa mat!« Frúin
leit á fallegu biblíuna sína, bundna fegursta leðurbandi,
og sem var henni svo dýrmæt eign. Tímdi hún að
farga henni ? Já, hún vildi gefa konunni þessa dýr-
mætu gjöf, ef hún gæti með því móti hjálpað henni á
leiðina til lífsins. Hún fjekk konunni biblíuna og sagði
um leið: »Þú finnur allar þessar ritningargreinar und-
irstrikaðar í þessari bók.«
Eptir nokkra daga kom frúin á stóran spítala, þar
sem hún var vön að heimsækja sjúklinga, og heilsaði
þá hjúkrunarkonan henni með því að segja: »Æ, mjer
þótti vænt um að þjer komuð! Hjerna hefi jeg biblí-
una yðar. Kona ein varð fyrir slysi í gærkvöldi; vagni