Norðurljósið - 01.03.1919, Side 2

18
NORÐURLJÓSIÐ.
BARÁTTA ALLANS.
Saga eftir Alice Gray.
[Þýdd úr ensku.]
[Framhald.]
»Síðan fór Mr. Bentley að hafa orð á því, að hlát-
urinn í Mr. Haywood væri af því sproitinn, að hann
vildi skaprauna sjer. Allan var jafnvel þá ekki búinn
að ná sjer aftur, og doktorinn fyrirskipaði honum
aukastíl sem sefunarlyf. En það virðist samt ekki
hrífa, að því er jeg get sjeð.« Um leið og Will
sagði þetfa, gaut hann hornauga til Allans.
»Haltu þjer saman, Seaton,* sagði Allan, og hall-
aði sjer þreytulega aftur á bak í stólnum sínum.
»Jeg er allur af mjer genginn af þessum hlátri. Jeg
fer nú,« bætti hann við eftir augnabliks þögn, »að
eiga við stílinn minn. Rað er hálf klukkustund eftir
til háttalíma.«
Hann tók upp bækur og blöð, sem lágu á víð
og dreif í kring um hann, en er hann var að fara
út úr herberginu, greip Edward í handlegg hans og
sagði: »Jeg ætla að sitja hjá þjer.« Síðan gengu
þeir báðir út.
»Mjer þykir mjög leitt að einmitt jeg skyldi verða
fyrir því, að tekið var sjerstaklega eftir, hversu mjer
var skemt,« sagði Allan um leið og hann lagði bæk-
ur sínar á púlt í einu af minni upplestrarstofunum.
»Ekki svo að skilja, að mjcr finnist svo mikið til
um aukastílinn, en bræðrunum Bentley og mjer
samdi ekki of vel áður en þetta kom fyrir, en hjer
eftir mun samkomulagið okkar á milli verða hálfu
verra. Jeg veit ekki hvernig á því stóð, en það
var eins og jeg misti alla stjórn á sjálfum mjer. Jeg
hefði sjálfs mín vegna viljað gefa mikið til að geta
hætt að hlægja, en jeg gat það ekki; þetta var alt
svo ákaflega hlægilegt.*
Edward leit á hann áhyggjufullur, því röddin var
veik, og orðin hálf óskýr. Hann var mjög fölur,
en er hann leit í augu Edwards, tók hann aftur til
að skellihlægja.
»Allan, þú lætur eins og asni,« sagði Edward.
Hann talaði hratt og hörkulega. Allan leit á hann
og reyndi af öllum mætti að stilla sig. Svo fór hann
þegjandi að fást við þýðingu sína. Edward sat hjá
honum og las; virtist hann vera niðursokkinn í lest-
urinn, en öðru hvoru heyrði hann hlátur Allans,
sem hann var þó að reyna bæla niður, þar sem
hann sat boginn yfir lexíunni sinni, en hann veitti
henni enga athygli, og innan skamms hringdu kvöld-
klukkan til bæna, og er þeirri guðsþjónustu var lokið,
gengu allir piltarnir til svefnherbergja sinna.
III.
»Allan!« kallaði Edward Churchill um leið og hann
ruddist skyndilega inn í herbergið, þar sem Allan
sat og vann með kostgæfni að þýðingu sinni, áður
en kenslustundir byrjuðu í skólanum á mánudags-
morguninn. »Er það satt sem jeg heyri um þig
og Bentley?*
Allan leit rólega framan í blóðrjóða og reiðulega
andlitið á Churchill.
»Hvað hefir þú heyrt?« spurði hann.
»Að Bentley hafi móðgað þig; sagt að þú værir
alls ekki »gentlemaður«; kallað þig heimskingja, og
jeg veit ekki hvað meira hann hefir látið út úr sjer.
En svo hafir þú staðið eins og myr.dastytta, og bor-
ið þegjandi alla ósvífni hans, þangað til hann hafði
ekki fleiri þokkanöfn að gefa þjer; þá hafir þú sagt
honum, að þú værir leiður yfir að hafa skapraunað
bróður hans. Er það mögulegt, Allan Haywood, að
þú sjert slíkt lítilmenni ?«
»Jeg geri ekki ráð fyrir að þú álítir mig vera —
eða búist við að jeg viðurkenni mig að vera lítil-
menni, Churchill,« sagði Allan og roðnaði um leið.
»En samt sem áður er jeg reiðubúinn að viður-
kenna, að jeg hefi afsakað við Bentley ruddaskap
þann, er jeg sýndi prófessornum. En jeg gerði það
áður en hann móðgaði mig, en ekki eftir það. Pú
veist það fullvel, að jeg var skyldugur að afsaka
mig við þá bræður, og hefði jeg ekki haldið, að
prófessornum mundi mislíka að jeg mintist á það efni
við hann, hefði jeg talað við hann sjálfan. Jeg
reyndi að hitta Bentley á sunnudaginn, en hann
hefir líklega verið einhversstaðar tjarverandi með
bróður sínum; jeg hitti hann ekki fyr en í morgun,*
»Jeg get ekki sjeð, að það hafi verið nauðsyn-
legt fyrir þig að tala nokkuð um þetta við þá,« sagði
Churchill með sama ákafa og áður. »Pú veist að
báðir þessir náungar hata þig. Pú máttir vita, að
þú mundir ekki bera annað úr býtum en ósvífni
fyrir ómak þitt.«
»Ef til vill hefi jeg verið viss um það,« sagði
Allan, »en skylda mín var hin sama fyrir það. Jafn-
vel besti vinur minn hefir sagt mjer, að jeg hafi
hagað mjer eins og asni,« bætti hann við, lagði
hönd sína áöxl Churchills, og leit um leið framan í
hann hálfbrosandi.
En Churchill brosti ekki. Hann hafði komið beint
frá leikvellintnn, þar sem heill hópur pilta var að
ræða um það sem þeim Allan og Bentley hafði á
milli farið. En þó þeir væru allir sárgramir við
Bentley fyrir það, hve ósvífnislega hann tók afsökun
Allans, þá voru þeir ekki síður gramir við Allan
fyrir að hann skyldi þola það bótalaust. Churchill
hafði ekki verið viðstaddur, en nokkrir æstir heyrn-
arvottar sögðu honum söguna, og hann fyltist sárri
gremju og blygðun Allans vegna, er hann varð þess
var, að allir piltarnir hjeldu að hræðslan við hinn
sterka armlegg Bentleys hefði átt mikinn þátt í um-
burðarlyndi hans.
»Jeg veit jeg sagði það,« svaraði hann, og kendi
mikillar gremju í rómnum, »en jeg hjelt þú hefðir
mist alla stjórn á sjálfum þjer, og —«
»Pað var rjett til getið,« tók Allan fram í, »og
jeg er þjer mjög þakklátur fyrir að þú ámintir mig
um heimsku mína. Jeg hefi verið lasinn í nokkra
daga, og ef jeg á að segja hið sanna, var jeg með
lakasta móti á laugardaginn, og jeg held að uppistandið
og svo það, hve algerlega hlægilegt það var altsam-
an, hafi steypt mjer alveg. Jeg segi þjer þetta, Church-
ill, en jeg vildi ekki að hinir piltarnir vissu það,
þó heilt kóngsríki væri í boði. Pú skilur mig, en
það gera þeir bræður ekki, og þeir hafa líka dálitla
ástæðu til óvildar sinnar.*