Norðurljósið - 01.09.1927, Síða 4

36
NORÐURLJÓSIÐ.
litinn o? smáður á krossins trje, af því, að hann
verður að deyja, til þess að fullnœgja dómi Ouðs
yjir mihni synd. Jeg heid. að hver einasta mann-
eskja hneykslist á þeirri sjón, þangað til hún, fyrir-
dæmd og dauðvona undir byrði syndarinnar, sjer
hana sjer til eilífs iífs. En þegar það er skeð, held
jeg, að hún verði nýfædda Guðsbarninu svo dýr-
mæt, að enginn og ekkert geti framar skilið það frá
krossinum. Hefir það ekki sýnt sig á öllum tímum,
að það er prjedikunin um öll þessi görnlu og eilíf-
Iega nýju sannindi, og þau ein, þegar þau eru prje-
dikuð í anda og krafti, sem Ieiðir einstaklingana til
Guðs og gerir þá að nýjum mönnum? Þetta hefir
sýnt sig líka á nýja tímanum. Moody og Spurgeon
stóðu með lieila ritningu, og menn úr öllum
stjettum flyktust að þeim, ár eftir ár. Púsundir
blessa nöfn þeirra, já, stórþjóðir jatðarinnar blessa
nöfn þeirra. Þeir vissu, á hvern þeir trúðu. Þeir
voru vissir um sannleika ritningarinnar, sem vitnaði
um Jesúm, og sem Jesús vitnaði um.
Óvissa, og þó enn meir dauður rjetttrúnaður, eru
dauðamein. En trúarvissa endurfæddra manna, æfð
í skóla hlýðninnar við Guðs vilja, er kraftur kirkj-
unnar til að safna inn þeim, sem íyrir utan standa.
Smágeislar.
Lindbergh ofursta, unga rnanninum, sem flaug einn í flug-
vjel yfir Atlantshaf og vakti athygli heimsins á sjer fyrir þetta
mikla hreystiverk, voru boðn'r 25,000 dollarar (túml. 113,000
krónur), ef hann vildi leyfa firma, sem bjó til vindlinga, að
nota nafn hans í sambandi við eina vindlingategund, sem
þeir seldu. Lindbergh hafnaði þessari peningafúlgu, og
bannaði þeim að nota nafn sitt í slíku sambandi.
* *
*
Mandombi hjet negra-höfðingi í Afríku. -Trúboðar komu
til hans, og hann sneri sjer til Krists. Nokkru seinna sýktist
hann af hinni skæðu veiki, sem nefnist »Sveínveiki«. Mand-
ombi langaði til þess að nota líf sitt svo, að það yrði öðrum
til blessunar, jafnvel þó hann vaeri orðinn sjúklingur. Hann
bauð nokkrum enskum læknum, að láta þá flytja sig til Eng-
lands og gera rannsókn á eðli þessa hræðilega sjúkdóms, í
þeirri von, að þeir gætu fundið upp ráð til þess að verjast
honum. Fjölmargir af þegnum hans dóu á hverju ári af
þessutn sjúkdómi, og enginn vissi, hvað orsakaði veikína.
Höfðinginu var fluttur dauðveikur alia ieið tii Englands og
lagðisí á »Lundúna-sjúkrahúsið«. Blóð hans var rannsakað
fjórða hvern tíma í tvo mánuði. Rá dó Mandombi, en lækn-
unum hafði tekíst, að finna sóttkveikjuna, sem orsakaði veik-
ina. Þá fundu þeir lækningu við henni, og hafa getað
bjargað sjálfsagt miljónum mannslífa vegna sjálfsfórnar
Mandombis.
* *
*
Hið mikla heimilisblað »Ladies’Home journab, í Washing-
ton, hpfuðborg Bandaríkjanna, sendi einn fulltrúa sinn, Mr.
Charles A. Selden, til að rannsaka ttúboðsstörf kaþólskra og
mótmælenda trúboða í Austurálfu. Hann ferðaðist 30,000
mílur (enskar) og átti tal við 300 málsmetandi menn í ntörg-
um löndum. Var hann sjö mánuði á þessari ferð.
Nú hefir hann gefið út bók um ferð sína og segir þar
hreinskilnislega frá öllu, sem liann sá, heyrði og tók eftir á
þessari löngu rannsóknarferð. Um ttúboðana segir hann:
»Jeg er sannfærður um, að þeir eru hinir einu menn frá.
Vesturþjóðum, sem heima eiga í Austurlöndum, senr eru
vestrænni menningu til sóma.«
Þessi dótnur er ofurlítið öðruvísi, en heyrist stundum úr
herbúðum vantrúaðra.
Bóndi einn skrifar að vestan:
»Mörgum sýnist að hjer í ... . firði sje meira unnið að'
niðurrifi írúarinnar en til nppbyggingar og eflingar Ouðs-
ríkis, af sumra prestanna hálfu, og er það sorglegt tákn.
Málsmetandi og mentaður maður, sem stendur mjög
nærri prestum, Ijet þau orð falla um þá, sem fyr eru
greind, og væri hægt við þau að standa, ei trúaðir og
sanngjarnir menn ættu um að dæma. Sje jeg því sanna
naudsyn á, að aðrir faáru með andlegu máiin en þeir.
Væri sorglegt, ef urn þá mætti segja hin alþektu orð
Frelsarans: »Þjer lokið himnaríki fyrir öðrumi. Mjer
kemur i hug, að þetta mætti segja um alla þá, er gan'ga.
gálauslega fram og gefa ilt eftirdæmi.<
Hugleiðingar manns, sem viltist
frá trúnni.
Einu sinni var jeg lærisveinn Krists og starfaði fyrir hann.
Mig vantaði aldrei við guðsþjónustu, hvenær sem hún var
haldin Jeg gaf af efnum mínum til Drottins starfs. Þá var
gleði mín að taka þátt í öllu góðu verki. Jeg átti líka von
trúaðs manns um eilífa lífið í húsi Föðurins.
En nú er öllu þessu breytt. Jeg hefi kastað frá mjer okr
Krists. Jeg treysti honum ekki lengur og þykist ekki skulda
honum neitt. Þegar sunnudagurinn kemur, hugsa jeg ekkert
um, að það sje Drottins dagur og jeg eyði tímanum eins
og mjer sýnist, eingöugu til þess að skemta mjer. Mjer er
alveg sama, hvort guðþjónusta er eða ekki. Jeg kæri mig
ekki hót um það. Jeg er vaxinn upp úr þeirri hjátrú, að
nokkur Guð sje til, og mjer finst það bara broslegt, að hann
taki eftir öllu sem jeg geri. Jeg hefi nú losnað við þá
í-myndun, að mín eilífa sál muni þurfa að gera reikningsskap-
á efsta degi. Himnariki laðar mig ekki til sín, og jeg er
ekki hræddur við glötun.
Þar sem jeg hefi nú úthýst Guði úr lífi mínu, ræð jeg
einn þvi, sem jeg geri. Jeg ber enga ábyrgð gagnvart Guði,.