Norðurljósið - 01.09.1927, Side 7

NORÐURLJÓSIÐ.
39
Par sem hann hefir þannig rnyndugleika frá Föð-
urnum til að varpa ljósi á þá hluti, sem annars eru
huldir mannanna börnum, er það oss öllum lífs-
nauðsynlegt, að vita hvað hann segir um málíð,
sem er áreiðanlega hið mesta mál, sem hefir gagn-
tekið huga og tilfinningar manna: — Hvernig get-
um vjer öðlast fyrirgefningu synda vorra ?
Falin djúpt í hinu mannlega hjarta er þörfin á
fyrirgefningu synda sinna. Menn reyna sumir að
gleyma henni, en fyr eða síðar gerir hún vart við
sig, svo að menn geta ekki kæft hana niður. Á öll-
uin öldum og meðal allra þjóða og kynflokka hafa
menn lagt ákaflega mikið á sig til þess, að reyna
að tryggja sjer fyrirgefningu syndanna. Allskonar
einkennilegar athafnir, hræðilegar sjálfpyntingar,
syndabætur, föstur, fórnir, hafa menn framkvæmt í
þeirri von, að geta öðlast fyrirgefningu synda sinna.
Eitt af hinum stærstu fjelögum nafn-kristindómsins
hefir þótst gefa embættismönnum sínum vald til að
veita meðlimum sínum syndafyrirgefningu. Þegar
kaþólski presturinn hefir yfir orðin á latínu: »Ego
te absolve«, er sagt, að syndir hins iðrandi verði
honum fyrirgefnar. Sala á »aflátsbrjefum«, sem
• Tetzel var frægur fyrir á dögum Lúters, heldur enn
þá áfram, og menn þykjast fá fyrirgefningu sína
staðfesta í þeim. Sá, sem ritar þessar línur, hefir
sjálfur sjeð slíkt »aflátsbrjef« og athugað það kost-
gæfilega. Var það gefið út og dagsett fyrir fáein-
um árum. Óþarfi er að taka það hjer fram, að
Drottinn vor hafi ekki afsalað sjer einkarjetti sín-
um og fengið hann í hendur neinum syndugum
mönnum á þessum tímum, því að »EINN er með-
algangarinn milli Guðs og manna, maðurinn Krist-
ur Jesús«. Jeg vitna til þessa, aðeins í þeim til-
gangi, að sýna, að það sje alstaðar viðurkent, að
mannlega hjartað þráir um fram alt, að öðlast fyrir-
gefningu Guðs.
Drottinn Jesús Kristur sá, að okkur var ómögu-
legt, að sjá eða þreifa bókstaflega á því, hvort syndir
vorar eru oss fyrirgefnar eða ekki. Þess vegna gaf
hann oss mjög glögt dæmi þess, að hann hefði
vald til að fyrirgefa syndir. Menn færðu til hans
lama mann, sem lá í rekkju. I staðinn fyrir að lækna
sjúkdóm hans, eins og menn bjuggust við, sagði
hann við sjúklinginn: »Vertu hughraustur, barnið
mitt, syndir þínar eru þjer fyrirgefnar!«■ Fræðimenn,
sem viðstaddir voru, fundu undir eins að þessu,
sögðu að hann hefði talað guðlast. Þá spurði
Drottinn þá, hvort væri auðveldara, að segja við
slíkan mann: »Syndir þínar eru þjer fyrirgefnar!«
eða »Statt upp og gakk!« Athugið nú, hvað Drott-
inn var að fara. Enginn maður gat sjeð, hvort
syndir mannsins væru fyrirgefnar, en allir gátu sjeð,
hvort hann stæði upp og gengi. Hið sýnilega og
áþreifanlega átti að sanna hið ósýnilega, því að guð-
legt vald var nauðsynlegt bæði til að fyrirgefa
manninum syndirnar og líka til að lækna mein hans
þannig á augnabliki. Ef maðurinn gat í raun og
veru staðið upp og gengið heim, þá hljótum vjer
að trúa því, að hitt hafi líka átt sjer stað, nefnilega,
að syndir hans væru fyrirgefnar, því að lækningar-
táknið sannar það, að Jesús hafi haft vald frá Guði
til hvorstveggja.
Hann snýr sjer þá að manninum, sem liggur
hjálparvana í rekkju sinni, og segir: »Til þess að
þjer vitið, að manns-sonurinn hefir vald á jörðu til
að fyrirgefa syndir, — statt upp, tak rekkju þína
og far heim til þín!« Maðurinn gerði það. Meðan
þeir horfðu á hann ganga niður götuna og bera
rekkju sína á baki sjer, heilan heilsu, hefðu þeir ekki
átt að efast um það, sem ekki sást, að manninum
væru fyrirgefnar syndir hans.
Drottinn Jesús er hinn sami enn í dag. Hann
fyrirgefur engum manni, án þess að segja við hann
líka: »Statt upp og gakk!« Ef maður liggur enn
þá máttvana undir valdi syndarinnar, er engin ástæða
tii að halda, að hann hafi í raun og veru öðlast
syndafyrirgefningu. En »ef vjer játum syndir vorar,
þá er hann trúr og rjettlátur, svo að hann fyrirgef-
ur oss syndirnar og hreinsar oss af öllu ranglœth
(I. Jóh. 1. 9.). Krafturinn, sem hann gefur oss til
að lifa hreinu lífi, er áþreifanleg sönnun þess, að
hann hefir líka fyrirgefið oss, því að fyrirgefning og
hreinsun eru tengd saman í orði hans, og vjer meg-
um ekki sundurslíta þær.
Menn verða að gera eitt af fernu: (1.) Að reyna
að telja sjer trú um, að það sje ekki tii, sem heitir
synd; (2.) að telja sjer trú um, að dauðlegir menn
geti veitt manni syndafyrirgefningu; (3.) að þola
kvalir óvissunnar; eða (4.) að koma til Jesú Krists
og fá fyrirgefningu synda sinna hjá honum.
En er það í raun og veru mögulegt, að sanna
staðhæfingar Krists nú á þessum tímum, eins og
þegar hann var sýnilegur hjer á jörðu? Já, vissulega.,
Hann veit, að mannlegt hjarta þráir vissu, sannfær-
ingu, sönnun, og hann hefir náðarsamlega boðist
til að veita því þetta alt. Orð frá vörum hans, sem
hafa ósegjanlega mikil áhrif á alla þá, sem veita
þeim viðtöku, eru skrifuð í Jóhannesar guðspjalli,
14. kap., 21. versi: »Sá, sem hefir mín boðorð og
heldur þau, hann er sá, sem elskar mig. En sá,
sem elskar mig, mun verða elskaður af Föður mín-
um, og jeg mun elska hann og sjálfur birtast honum.«
Annaðhvort lætur Kristur þá, sem elska hann og
halda boðorð hans, þekkja sig, þreifa á nálægð sinni,
sannfærast um það, að hann er þeirra frelsari, eða
ekki. Og það er hægt fyrir hvern, sem vill, að
prófa, hvort þetta er satt eða ekki. En hver eru
boðorð þau, sem vjer verðum .að halda, til þess að
sýna, að vjer elskum hann? í hlutarins gðli hlýtur
hið fyrsta að vera: »Komið til mín, allir þjer, sem
erfiðið og þunga eruð hlaðnir« (Matt. 11. 28.). Þeg-
ar vjer höfum komið til hans með alla byrði vora
og neyð og fengið þá hvíld, sem hann lofar; þegar
vjer reynum, eftir bestu vitund og vilja, að breyta
eftir því, sem hann hefir kent oss, bæði sjálfur og
fyrir munn postula sinna, og sýnum þannig að vjer
elskum hann; þá megum vjer vera vissir um, að
hann lætur ekki standa á sjer að uppfylla loforð
sitt, og þá birtist hann hinni trúuðu, elskandi sál.
Einn af Igerisveinum hans skildi ekki þessi dýrð-
legu orð hans og bað um frekari útskýringu. Þá
endurtók Drottinn loforðið, en gerði það enn þá
sterkara og ákveðnara. Hann sagði: »Hver, sem
elskar mig, mun varðveita mitt orð, og faðir minn