Norðurljósið - 01.01.1963, Blaðsíða 1

LEIT MINNI ER LOKIÐ
Eftir Gilbert van Dongen, endurskoðanda.
Hefir þú nokkru sinni gleymt, hvar þú hefir lagt dýr-
mætan hlut eða týnt honum, svo sem gullúr eða demant?
Er þú hefir leitað hans dögum, vikum eða mánuðum
saman, finnur þú hann skyndilega. Hve þú gleðst af
þessu. Verður ekki gleðin því meiri, sem þú hefir leitað
lengur og hluturinn verið dýrmætari?
Mér geðjast vel að dæmisögunni af kaupmanninum,
sem feitaði að fögrum perlum. Þegar hann hafði fundið
eina dýra perlu, fór hann og seldi allt, sem hann átti og
keypti hana. Þetta minnir mig svo mjög á eigin reynslu,
sem ég vil gjarnan segja ykkur frá.
Líkt og kaupmaðurinn eyddi ég ævinni í að leita að
fö grum perlum. Eg hefi leitað þeirra á mörgum ólíkum
stöðum. Eg hefi leitað í margs konar atvinnu, í auðlegð
og í fátækt, í ferðalögum og á meðal vina, í fjölskyldu-
lífi, í söfnuði mínum, í siðferðisgóðu líferni og, það
játa ég með blygðun, í göturæsum borgarinnar.
Hverjar voru sumar þessar perlur, sem ég var að leita
að? Sumar án vafa hinar sömu, sem þú hefir leitað að:
Kærleikur, gleði, friður, langlyndi, gæzka, góðvild, trú,
hógværð og sjálfstjórn. Skrýtið var það, en ekki fann
ég neina af þessum perlum á neinum af þeim stöðum,
sem ég taldi upp. Eg hélt á stundum, að ég hefði fundið
sumar þeirra, en það fór einhvern veginn þannig, að
þegar ég reyndi þær, brotnuðu þær og splundruðust,
eins og gerviperlur gera. Þær voru aðeins eftirlíkingar.
Þótt ég væri fæddur og alinn upp af kristnum for-
eldrum, skírður og gengi í barnaskóla kirkjunnar, lærði
fræðin á þremur tungumálum, játaði trúna, starfaði
sem öldungur og djákni og forstöðumaður sunnudaga-
skóla í mörg ár, þá hafði ég aldrei fundið hina „einu,
dýru perlu.“
Það var ekki fyrr en í maí 1959, þegar Jesús var
kynntur mér á þann hátt, sem aldrei hafði verið gert
áður, að ég heyrði rödd segja: „Sjá, ég stend við
dyrnar og kný á. Ef einhver heyrir raust mína og lýkur
upp dyrunum, þá mun ég fara inn til hans og neyta
kvöldverðar með honum og hann með mér.“ (Opinb.
3. 20.)
Þá varð mér ljóst, að það var háð ákvörðun, vali,
hvort dyrnar væru opnaðar og tekið á móti honum,
eða þær hafðar áfram lokaðar og honum úthýst. Meðan
ég var að athuga málið, heyrði ég aftur röddina: „En
öllum þeim, sem tóku við honum, gaf hann rétt til að
verða Guðs börn, þeim, sem trúa á nafn hans.“ (Jóh.
1. 12.) „Sá, sem hafnar mér og veitir ekki orðum mín-
um viðtöku, hefir þann, sem dæmir hann; orðið, sem
ég hefi talað, það mun dæma hann á efsta degi.“ (Jóh.
12. 48.)
Þetta kvöld fór ég heim til mín og tók þessa ákvörðun.
Ég féll á kné og bað: „Kæri Guð, ég veit, að þú hefir
talað til mín í kvöld, og Drottinn Jesús, ég vil, að þú
komir inn í hjarta mitt og frelsir mig einmitt núna. Ó,
Guð, fyrirgefðu mér allar syndir mínar og hjálpaðu
mér til að lifa kristilegu lífi. Ég hefi reynt að stjórna
lífi mínu á minn hátt, og það hefir alveg mistekizt.
Drottihn Jesús, ég vil, að þú komir inn og stjórnir lífi
mínu fyrir mig.“ Ég blátt áfram úthellti hjarta mínu
og sál fyrir honum. Ég „lauk upp dyrunum,“ og hann
kom inn, alveg eins og hann sagði, að hann mundi
gera.
Þegar í stað vissi ég, að ég hafði fundið „eina,
dýra perlu. Ég hafði „selt allt, sem ég átti og keypt
hana.“ Ég hafði algerlega gefið Drottni hjarta mitt
og líf.
Hvílík gleði, friður og kærleikur fylltu hjarta mitt,
er ég vissi án minnsta vafa, að syndir mínar hefðu
verið fyrirgefnar og að ég væri nú á leið til himins.
Mér hafði aldrei áður orðið ljóst, að Kristur brýtur
sér aldrei leið inn í hjarta mannsins. Það verður að
bjóða honum inn. Það verður að taka á móti honum.
Það verður að veita honum viðtöku. „Ef einhver lýkur
upp dyrunum, mun ég fara inn.“
Mér kemur til hugar, að það geti verið einhver, sem
er að leita, eins og ég hafði gert í svo mörg ár, að hinni
„einu, dýru perlu.“ Að þeim friði, „sem æðri er öllum
skilningi.“ Ég bið, að Guð vilji nota vitnisburð mínn,
' C k Á^h'' l'í-
248688
ÍSLANOS
LAl'l