Norðurljósið - 01.01.1963, Blaðsíða 4

4
NORÐURLJÓSIÐ
ETHEL EKKERT
Sagan af trúarlífi Ethel Burkhardt.
Eftir Hope Evangeline.
Um höfundinn.
Hope Evangeline er dóttir dr. Oswald J. Smith. Hún
hefir erft það frá föður sínum að vera bæði rithöfundur
og skáld. Andleg ljóð hennar eru eftirsótt og hafa birzt í
mörgum trúmálatímaritum vestanhafs, segir hann.
Athugasemd höfundar.
Þegar ég spurði Ethel Burkhardt á dánarbeði, hvað hún
héldi, að væri viðeigandi nafn á ævisögu hennar, stakk
hún upp á heitinu: „Ethel Ekkert.“
„Ég er ekkert,“ sagði hún. „Sérhvað, sem hefir verið
framkvæmt á minni ævi, hefir verið framkvæmt af Guði.
Ég var einungis tómt ker, hagfellt Herranum íil notkun-
ar.“
„Þá ákvað ég að kalla bókina „Ethel Ekkert“.
Tileinkun.
Ég vil tileinka bók þessa móður minni, frú Oswald J.
Smith. Ævi hennar hefir verið mér mikið tilefni inn-
blásturs og uppörvunar.
Söfnuður hennar.
Ethel Burkhardt hélt sér trúlega í „Söfnuði þjóð-
anna“, (The Peoples Church) Toronto, alia sína kristnu
ævi.
1. kafli.
Fyrsta biaðsölustúlka í Toronto.
Á horni tveggja fjölfarinna gatna í utanverðri Toronto
stóð hin átakanlega, litla skjálfandi mynd, Ethel Newman.
Þetta var tveimur vikum fyrir jól. Ethel, sem var aðeins
átta ára, kepptist við að reyna að selja blöðin sín til að
hjálpa móður sinni að sjá fyrir henni og sex hræðrum
hennar og systrum.
Ethel hélt blautum ullarvettlingnum fyrir andlitinu
til að hlífa því frá frjósandi snjónum, sem hvirfiaðist
umhverfis hana í þykkum gusum. Fæturnir hennar litlu,
sem nú voru dofnir af kulda, voru aumir og verkjandi
af því að standa á sama stað frá því snemma um morg-
uninn. Ethei var fyrsta blaðsölutelpan í Toronto.
Þó að hún væri orðin átta ára, var hún svo smá vexti,
að hún sýndist jafnvel yngri. Ullartrefill var bundinn
um höfuð henni. Hún var svarthærð og síðhærð.
Litlu skórnir á fótum hennar sýndust vera í hættu að
detta af henni í djúpan snjóinn. Það voru engar reimar
í þeim til að halda þeim saman. Ástæðan var, að móðir
hennar varð að kaupa öll föt hennar á ruslsölum og
var þakklát fyrir að fá þau, hvort sem þau voru við
hæfi eða ekki.
Nú var komið fast að hádegi, og Ethel var farin að
verða mjög svöng. Hún fór ofan í ræfilslegan vasa sinn
og náði sér í eina brauðloku með sultu á milli sneið-
anna og hafði til hádegisverðar. Er hún hafði lokið
þessu, var hún ekki orðin södd. En hún vissi, að hún
yrði að bíða, unz kvöldverðartíminn kæmi. Fyrr en
hún færi heim, fengi hún ekkert að eta. Raunar var
hungri hennar aldrei svalað, af því að það voru sex
önnur börn heima, sem varð að metta og varla nógir
peningar til að kaupa mat fyrir handa þeim.
Með dagblaðabunkann undir handleggnum var hún
að dást að öllum jólaskreytingunum í glugga stórrar
verzlunar, sem var hinum megin við götuna, þar sem
hún stóð. Hún heyrði sungna jólasöngva gegnum skaf-
kófið, „Friður á jörðu með þeim mönnum, sem hann
hefir velþóknun á!“ Vesalings litla Ethel þekkti ekki
mikinn frið í hjarta sér eða í vansælu heimili sínu.
Faðir hennar kom heim kvöld eftir kvöld út úr drukk-
inn og bakaði sífellt meiri eymd stritandi konu sinni
og ungum börnum. Það voru tvær peningapyngjur á
heimili Ethelar. I annarri þeirra geymdi móðir hennar
peninga til að kaupa föt og fæði handa fjölskyldunni.
í hinni geymdi faðir hennar peninga til að kaupa viskí.
Degi tók að halla. Ethel var orðin mjög þreytt. Rétt
um þær mundir kom ríkmannlegur kaupsýslumaður
til hennar og spurði, mjög hrærður af bænasvipnum
á litla andlitinu: „Hvað þarftu að selja mörg blöð enn,
áður en þú ferð heim?“
„Fimmtíu, herra minn,“ svaraði Ethel.
Jæja, taktu við þessum dal (dollar), geymdu blöðin og
hlauptu heim. Það er langt of kalt fyrir þig að standa héi
úti.“
Ethel þakkaði honum og var þakklát fyrir dalinn. En
hún var ekki ánægð að fara fyrr en blöðin væru öll seld.
Hún faldi sig bak við póstkassann, sem stóð á strætis-
horninu, unz maðurinn var horfinn úr augsýn. Þá kom
hún úr felustað sínum til að vita, hvort hún gæti ekki
fengið fáeina fleiri dali, áður en hún hætti þann daginn.
Nokkrar góðar manneskjur, sem báru sannan jóla-anda í
brjósti sér, gáfu henni dali. Áður en langt leið, voru öll
blöðin hennar seld.
Þreytuleg í spori og nærri því kalin á höndum og fótum
og með dýrmætu dalina sína vandlega geymda neðst niðri
í vettlingnum, rölti Ethel af stað heim í mjúkum, hvítum
snjónum til litla hússins, sem var talsvert langt í burtu.
2. kafli.
Heimili Ethelar.
Ethel fæddist 5. febrúar 1889 í Collingwood í Ontario,
en þessi litli kofi í úthverfi Toronto var fyrsta heimilið,
sem hún mundi eftir.
Er hún gekk upp klökug þrepin og opnaði dyrnar til
að ganga inn, þá snarkaði enginn eldur á arninum til
að bjóða hana velkomna inn úr kuldanum. Ekki hafði
matur verið borinn á borð. Mjög var heimilið illa
búið húsgögnum. Gluggatjöld voru engin fyrir glugg-
um. Ekki huldu gólfábreiður trégólfin hrjúfu. Þar voru
engir þægilegir stólar til að hvílast á. Þar voru eingöngu
húsgögn, sem móðir hennar hirti úr því, sem fólk fleygði
út, eða hún keypti á ruslsölum.
Allt í einu heyrði Ethel harðlega rödd föður síns kalla: