Norðurljósið - 01.03.1963, Blaðsíða 3

NORÐURLJÓSIÐ
19
réttlátrar reiði Guðs yfir syndum vor mannanna lék um
hann, unz réttlætinu var fullnægt og fyrirgefning fengin
handa hverjum þeim, sem veitir Jesú viðtöku sem frelsara
sínum.
Enginn maður þekkir tölu þeirra sálna, sem öðlazt hafa
fyrirgefning syndanna og eilíft líf, af því að Drottinn Jesús
dó fyrir þá á krossinum á Golgata, alveg eins og hrúturinn
dó fyrir Isak. Sæll er sá eða sú, sem hneykslast ekki á djúp-
um og víðfeðmum ráðstöfunum Guðs, sem birtar voru í
myndum gamla testamentisins, en raunverulega fram-
kvæmdar með Kristi, komu hans, dauða og upprisu. „Sælir
eru þeir, sem heyra Guðs orð og varðveita það.“
S. G .].
-------x--------
BARNAÞÁTTUR:
Sögur Gísla smala.
Jósef í þrældómi.
Við heyrðum síðast, að Jósef, sá sonur, sem Jakob
elskaði mest, var seldur af bræðrum sínum til
Egiptalands. Ríkur maður, sem Pótífar hét, keypti
hann. Þar með var Jósef orðinn þræll hans. Það var
ekki og er ekki gaman að vera þræll. Þrællinn getur
ekki ráðið sér sjálfur. Hann verður alltaf að gera
það, sem húsbóndi hans vill. Þannig var ástatt með
Jósef.
En Jósef átti góðan vin, sem var með honum í
Egiptalandi. Sá vinur var Drottinn, Konungurinn
mikli. Jósef var einn af vinum hans, þótt hann væri
ungur, þó að hann væri þræll. Drottinn hjálpaði
Jósef, svo að allt, sem hann gerði, gekk svo ljómandi
vel. Húsbóndi Jósefs tók eftir þessu, gerði hann að
ráðsmanni sínum og setti hann yfir allt, sem hann
átti.
Jósef var nú orðinn fulltíða maður, vel vaxinn
og fríður sýnum. Sjálfsagt hefir ungu stúlkunum lit-
izt vel á hann, og víst er um það, að konu Pótífars
fór að lítast vel á Jósef. Þetta var ekki fallegt af
henni. Það var fjarska rangt. Jósef vissi, að Guð
vill, að konan sé manni sínum trú og líka, að maður-
inn sé konunni sinni trúr. Konan á ekki að hugsa um
aðra karlmenn en manninn sinn, og maðurinn ekki
Um aðrar stúlkur en konuna sína.
Þegar svo konan sá, að Jósef fékkst ekki til að
gera neitt, sem var rangt, sem var synd, þá varð hún
reið og sagði bæði manni sínum og öðrum eitthvað
um Jósef, sem hún skrökvaði upp. Hún bætti þeirri
synd við að ljúga á saklausan mann.
Nú varð húsbóndi Jósefs reiður og kastaði Jósef
í fangelsi. Þar voru settir fjötrar á fætur honum,
líklega úr járni, svo að hann gæti ekki hlaupið burt.
Þá leið Jósef illa sem vænta mátti.
En Drottinn var með Jósef, líka í þessu fangelsi.
Fangarnir voru látnir vinna. Forstjórinn, sem stjórn-
aði þarna, gerði brátt Jósef að verkstjóra og lét hann
alveg sjá um það, hvað fangarnir gerðu. Allt bless-
aðist, sem Jósef gerði, því að Drottinn var með
honum.
„Drottinn er með yður, ef þér eruð með honum.
Ef þér leitið hans, mun hann gefa yður kost á að
finna sig.“ Þessi orð biblíunnar — og mörg önnur
— ætti sérhvert barn að læra. Hvernig leita menn
Drottins? Með því að tala við hann, biðja hann að
vera með sér, hjálpa sér. Þetta hefir Jósef sjálfsagt
gert. En hann forðaðist líka það, sem hann vissi,
að var rangt í augum Drottins.
Gerðu þetta, barnið mitt, leitaðu Drottins og forð-
astu það, sem er illt og rangt. Drottinn er með þér,
ef þú ert með honum.
(Framhald.)
-------x--------
„STUNDA ÞETTA"
Kristur, sem er fyrirmynd vor og fordæmi, er einnig orðinn oss
„höfundur eilífs hjálpræðis," ekki aðeins sem utanaðkomandi upp-
spretta þess, heldur sem líf, er býr í oss, ■— lifandi orsök umbreyt-
ingar vorrar. Þetta verður hann öllum þeim, sem „hlýða honum.“
Af þessu lærum vér það, að til þess að verða heilagir, verðum
vér að eiga „hinn Heilaga." Það verður að vera Kristur í oss. Þó
að Kristur sé vor, -— vér eigum hann nú sem vora eign, verðum
vér að halda áfram að læra að þekkja hann til meiri fullnustu.
Hann verður að vera keppikefli vort á hverjum degi. „Stundið ....
helgun, því að án hennar fær enginn Drottin litið.“ Þetta felur í sér
athafnasemi, alvöru, iðni, áhuga. Að stunda eitthvað er að hafa
það ætíð fyrir augum sér, missa aldrei sjónar af því. Það dvelur
í huga þínum, verður hluti af sjálfum þér; það verður samofið
athöfnum þínum, setur merki sitt á eðlisfar þitt. Það hefur um-
skapandi áhrif á líf þitt.
Evan H. Hophins. (Þýtt).
FYRIRMYND EÐA FRELSARI
Prédikari nokkur, dr. Sterns, tók að þjóna nýjum söfn-
uði í Suðurríkjum Bandaríkjanna. Starfsmaður úr þess-
um söfnuði kom að máli við hann og sagði: „Doktor, ég
óska, að þér viljið hætta að prédika svo mikið urn frið-
þægingu Krists. Ef þér vilduð prédika yfir okkur um hið
fagra líferni hans, mundum við leitast við að feta í fótspor
hans.“ Dr. Sterns svaraði: „Viljið þér feta í fótspor hans,
ef ég prédika líferni hans? Það er ógætt. Orð Guðs segir:
„Hann drýgði ekki synd.“ „Getið þér fetað í það spor?“
„Nei, það get ég ekki,“ sagði andmælandinn. „Jæja“,
svaraði dr. Sterns, „þá er það ekki fyrirmynd, sem þér
þarfnist, heldur frelsun frá synd.“ -— (Þýtt.)