Norðurljósið - 01.12.1963, Blaðsíða 1

44. árg.
Desember 1963
12. tbl.
ÉG SÁ EICHMANN DEYJA
Eftir Williom L. Hull.
Þegar ríkisstjórn ísraels setti mig sem andlegan ráð-
gjafa Adólfs Eichmanns, var dauðadómur þegar upp kveð-
inn yfir þessum Nazistaleiðtoga. Þótt hann hefði skotið
máli sínu til hæstaréttar ísraels, þá var naumast nokkur
von um vægð. Enda fór svo, að hæstaréttardómurinn varð
þyngri en fyrri dómur hans.
Við byrjuðum vitnisburð okkar fyrir Eichmanni með
því að hafa yfir 4. og 5. vers í 12. kafla guðspjalls Lúkas-
ar: „En ég segi yður, vinir mínir: Hræðizt ekki þá, sem
líkamann deyða, og geta ekki að því búnu meira gert. En
ég skal sýna yður, hvern þér eigið að hræðast; hræðizt
hann, sem eftir að hann hefir líflátið, hefir vald til að
kasta í helvíti; já, ég segi yður: hræðizt hann“.
Við bentum honum á, að dómur manna hefði þegar
gengið yfir hann. Þeir hefðu gert allt, sem þeir gátu:
dæmt hann til dauða. En þetta væru ekki endalokin. „Það
liggur fyrir mönnunum eitt sinn að deyja, en eftir það
er dómurinn“. Við minntum Eichmann á, að sá, sem þyrfti
að óttast, væri ekki maðurinn á dómarastólnum, heldur
Guð sjálfur, sem mundi dæma hann; ekki eingöngu fyrir
verkin, sein hann hefði unnið með líkama sínum, heldur
einnig fyrir að hafna Drottni Jesú Kristi. Ef hann veitti
ekki Kristi viðtöku sem frelsara sínum, yrði dómur hans
eilíf dvöl í helvíti.
Svar Eichmanns við stöðugum vitnisburði okkar var
það, að helvíti væri ekki til og að afneita þörf sinni á
frelsara. Frá þessari afstöðu veik hann aldrei eitt andar-
tak.
011 saga Eichmanns er sorgarsaga frá upphafi til enda.
Hann var fæddur á kristnu heimili. Faðir hans var öld-
Ungur í evangelisku kirkjunni. Biblían var lesin á heim-
ilinu, og hann bjó heima, unz hann var 26 ára gamall.
Síðar meir var tengdamóðir hans vön að rífa miðann af
'lagatalinu og lesa hinn tiltekna biblíukafla fyrir þann dag.
Síðan var bæn á eftir. Adólf tilheyrði kirkjunni, unz hann
var 31 árs gamall.
En þegar maður að lokum ofurselur sig Satan, þá eru
engin takmörk fyrir því, hve djúpt hann getur sokkið.
Alveg eins og það eru engin takmörk fyrir því, hvað Guð
getur notað þann mann, sem algerlega helgar sig honum,
á sama hátt eru engin takmörk fyrir því, hvað Satan get-
ur framkvæmt með sama manni, ef hann ofurselur sig hon-
um. Þannig fór um Adólf Eichmann. Hann las mikið bæk-
ur um heimspeki, og vafalaust leiddu þær hann afvega.
Þessi Nazistaleiðtogi hafði sjáanlega aldrei þekkt Drott-
in sem eigin frelsara sinn, en hann hafði verið líkur fjölda
annarra manna, sem kalla sjálfa sig kristna. Hann kvænt-
ist þremur árum eftir að hann gekk í flokkinn. Kona hans
var þá rómversk-kaþólsk, enda þótt þau væru gefin sam-
an í kirkju mótmælenda. Flokkurinn var mjög andvígur
því, aðjiann yrði kyrr í kirkjunni. Frá því í apríl 1945
og þangað til árið 1952, þegar kona hans kom til Argen-
tínu, sá hann hana ekki. Þá var hún orðin mikið breytt.
Áður, útskýrði hann, hafði samlíf þeirra verið mjög
náið og hugarfar þeirra hið sama. Nú var hún alltaf að
lesa í biblíunni. Þau komust í rökræður, og tvisvar þreif
hann biblíuna úr höndum hennar og reif hana í tætlur.
Bækur um þróunarkenninguna og heimspeki virtust hafa
gereytt sérhverju sáðkorni trúarinnar, sem kann að hafa
fallið í sálu hans.
Af illvirkri táldrægni Satans varð Eichmann sá maður,
sem ábyrgð bar á tortímingu Gyðinga, og um sex milljón-
ir þeirra mættu dauða sínum á hryllilegasta hátt. Þetta var
framkvæmt á nokkrum árum, ekki rétt á andartaki. Slíkur
maður hlýtur að hafa verið algerlega á tálar dreginn í
huga sínum og hjarta. Aðeins Satan gat táldregið mann-
inn svo, að hann gæti réttlætt það fyrir sjálfum sér að
framkvæma slíka stórglæpi.
Það er ef til vill einkennilegt, en ég held ekki, að Eich-
mann hafi verið Gyðingahatari. Hann bar ekki sterkt hat-
ur eða andúð til Gyðingafólksins sem slíks. Hann eyddi
því ekki Gyðingum af persónulegri andúð á þeim, heldur
vegna þess, að það var stefna Nazista, að Gyðingum skyldi
útrýmt. Hefði það verið stefna Nazista að beita sér gegn
öðrum hópi manna eða kynþætti, þá hefði hann verið
eins ákafur að ofsækja og tortíma því fólki.