Heimskringla - 23.09.1886, Síða 3

Stórkaupa-verzlunarmenn láta all-vel
yfir sinni verzlun, en þykir i>ó smákaupa-
verzlunarmenn bitSja um lítið í senn.
En það er óþ einmlttj betra fyrir stór-
kaupmanninn, því j>á er fremur von
til að hann standi í skilum. Innborg-
anir til stórkaupmanna hafa um síiSustu
viku gengiiS tregar en nokkrar vikur
atS undanförnu.
Hveiti-verzlan er nú fyrst atS byrja.
í vikunni, sem leitS, voru send 7—8
vagnhlöss af því austur til Montreal, og
er þatS hitS fyrsta, sem sent hefur verlts
í haust af þessa árs hveiti. þatS, sem
austur var sent, var allt bezta tegund;
alltsaman merkt No. 1 Juird.
KyrrahafsfjelagitS hefur nýlega slegitS
enn meir af flutningsgjaldi austur. Svo
hefur þatS og lækkatS flutningsgjald
vestur til British Columbia svo, ats nú
geta hveitiverzlunarmenn hjer keppt
vi-S Oregon-menn, sem hægast. Flut-
ningsgjald vestur til Vancouver er
nú 55 cents fjTÍr 100 pundin af mjeli.
þessi tilslökun hefur nú þegar boritS þann
árangur, jv!S fleiri vagnlilöss af mjeli
hafa veritS send vestur og seld fyrir
sama ver5 og ■Oregon-mjeli'íS. þalS er
því von til atS Manitoba-mjelitS rySji sjer
fljótt til rúms vestra, þar þatS þykir
miki'S betra enn mjelits frá Oregon.
Um sítSustu viku hafa talsverSar
deilur átt sjer stat! miiii ostgjöríSar-
manna og stórkaupmanna. Ostgjöríiar-
menn segja stórkaupmennina neita aiS
taka þeirra ost, en stórkaupmenn aptur
segja þa1S hæfulaust, en bera ostgerKar-
mönnum á brýn, atS þeir selji ostinn
til smákaupmanna eins mikitS og til
stórkaupmanna. IIilS bezta rátS til a1S
binda enda á svona þxætur er, alS al-
menningur lieimti Manitoba-ost
kaupmönnunum, og þannig stySji at! þvi
að peningarnir lialdist i fylkinu. Ostur
sem hjer er búinn til, er vitturkendur
eins gótSur og sá, sem er a1S fluttur, svo
þalS er engin ástætSa til ats kaupa hina
aisfluttu vöru fremur.
Ver'5 á ýmiskonar matyöru o. fl. á
markatSinum lijer i Winnipeg, (21. sept.)
Nautaket (nýtt), pd......$0,05—0,16
“ (salta-5) “.........'...... 0,06—0,10
Kálfaket “................ 0,12—0,16
Svinaket (nýtt) pd..............;. 0,10—0,10
“ (reykt) “.................. 0,12—0,15
Svinslæri, “...................... 0,15—0,15
Sau'Saket, “............. 0,16—0,18
“ 100 “............. 9,00-00,00
Hvítfiskur, “................ 0,05—0,00
Gedda, “............. 0,02—0,03
Gullaugu tylftin............. 0,25—0,00
Egg “ (ný) .......... 0,15-0,18
“ (i umbútSum) “ ............ 0,12—0,15
Smjer, pd............. 0,13—0,15
Kartöplur bush. (nýjar) .... 0,40—0,75
Rauð (og aðrar) betur (Beets).. 1,00—0,00
Laukur (þurkaður) bush......... 3,00—0,00
Næpur bush............ 0,25—0,40
Ertur pottmælir............ 0,10—0,00
IIey, ton ..........6,00—0,00
Hálmur ton •.......... 1,00—1,50
Eldiviður, poplar, Cord.... 3,75—0,00
“ ■ Tamarac “ .................4,75—5,25
“poplaríleyngjum“ .........3,50—3,75
í stórkaupum.
Hveitimjel (Patent) 100 pd. 2,60—0,00
“ (Strong Bnken) “ .... 1,90—0,00
“ (XXXX) “ .... 1,00—1,25
“ (Superýne) “ .... 0,70—1,00
Hveit (ómalað) bush........ 0,69—0.75
Hafrar, “ 0,28—0,30
Bygg. “ 0,00-0,00
Úrsigti (við mylnurnar ton) .... 6,00—7,00
Úrgangur (Shorts) “ .... 8,00—0,00
Stykkjað fóður “..... 25,00—0,00
Mjólkurkýr hver .... 30,00-50,00
Tamdir uxar, parið........... 90,00-120,00
UM VÍSINDI.
(Eptir F. B. Anderson.)
(Niðurlag.)
Á seinni hluta þessa afarmikla
tímabils, er sagnaritarar kalla fornöld,
höfðu ýmsar þjóðir náð allmikilli þekk-
ingu. Kínverjar höfðu myndað stjórn,
lög og siðalærdóma. Indverjar, forfeður
Norðuráifuþjóða, höfðu myndað sína
risavöxnu heimspeki, sem er skráð í
bókum þeirra, Veda; Persar myndað
trú sína, er finnst i Zend avesta (llfandi
orð). Egyptar höfðu fengið töluverða
þekking á iðnaði, aflfræði, stjörnufrœði,
svo og Caldear, Föniciumenn og Gyð-
ingar, nágrannar þeirra. En þeir, sem
fremstir stóðu voru liinir víðförlu Grikk
ir. fþeir sameinuðu ’þekking hinna
eldri þjóða. þeir rannsökuðu allt og
þeirra fjörugi andi endurskapaði allt.
En rannsóknir >eirra lineigðust sem
fyrri þjóða að því innra og ósýnilega
fremur en því j-tra og áþreifanlega.
Samt leit þeirra skarpa hugsjón Jsumt
það, sem seinni tíða menn iiafa sannað.
þannig .kenndu vísindamenn þeirra, svo
sem Empedokles, Demokrites og Auaxa-
goras, að hin sýnilega náttúra væri
framleidd ,af ýmsum -ólikum frnmefn-
um, sem hvert um sig samanstæði af
örsmáum pörtum. En þar sem þjóðirn-
ar og Vúnstakir .menn voru svo aðskild-
ar, *þá urðu skoðanir manna ófullkomn-
ari, og þegar þær komu út á meðal al-
mennings blönduðust þær en meiri
ósannindum. Skoðun spekinganna, er
kom fram sem Iifandi trú á persónuleg-
um guðdómi, varð hjá lýðnum að mann-
dýrkun.
Með falli Grikkja og Rómaveldis
leið þekking þessara þjóða undir lok.
Harðstjórn^ófrelsi og sællífl lutu harðfengi
ómenntaðra þjóða. Með kristnlnni
byrjaði nýtt timabil í Vesturasiu og
Norðurálfu. Hin nj'j a kenning ruddi
sjer til rúms i stað heiðninnar. Boðorð
elskunnar og friðarins hljómaði fegurra
en óp hatursins og ófriðarins. En elns
og háleitar kenningar höfðu á fyrrí tím-
um blandazt ósannindum, eins varð nú
hin ' háleitasta trúarkenning einnig
menguð villu, og kom opt fram i
óhreinum myndum. Hver kallaði sína
kenningu þá sönnu kristni. í stað hins
eilífa skapandi anda dýrkuðu þeir menn,
í stað frjálsrar skynsemi settu þeir upp
þrældóm vanþekkingarinnar. Klerka-
valdið hnepti þjóðirnar í andlegan fjötur.
Men'n hættu að 1 e i t a eptir því sanna
og rjetta, en eyddu lífi sínu í andlegum
dofa og liugarringli. Munkarnir, sem
áttu að heita lærðu mennirnir, hugsuðu
mest um syndaaflausn, klaustur og kross-
ferðir. Ljós skynseminnar slokknaði, e n
myrkur authoritets trúarinnax
ríkti yfir hugum manna.
En samt lifði neisti þekkingarinnar
enn, og enn vakti löngunin til hins góða.
Einstökusinn um mátti heyra rödd skyn-
seminnar, sem þyrsti eptir sannleikanum.
þeir sem liöfðu aðrar skoðanir en kirkjan,
voru náttúrlega álitnir villumennog
verðir kvala bæði iijer og síðar, og hinar
fyrri rhyndu menn að láta þá fá, en
eptir því sem fjötrarnir þrengdu að iiinum
sannleiksleitandi anda, ejrtir því veitti
liann meiri mótspyrnu, þar til hann braut
af sjer fjötrana og stóð á ný frjáls
frammi fyrir hinni undraverðu tilveru í
allri slnni dj'rð.
Tj-cho Brahe, Copernicus, Galilei
vöktu athygli manna á hinum ómæl-
andi himingeim. Með því að sanna, að
jörðin stæði ekki kyr, svipti Copernicus
páfann valdi kirkjutrúarinnar. Skyn-
semin settist að völdum, þar sem autori-
tetstrú hafði áður ríkt. Siðabótin fylgdi.
Menn leiluðu þekkingarinnar á ný—
Bacon tók nýja stefnu og lagði grund-
völl til náttúruvísindanna. Descartes
benti hinum andlegu vísindum i nýja
átt. Rannsóknarandinn vaknaði aptur og
menn fóru á ný að leita þekkingarinnar
við ljós skynseminnar og að sœkja eptir
rjettlætiuu af lireinni ást til hins góða.
Hinn nývaknaði heimur steig risastig á-
leiðis. Siðabótarmenn kenndu háleitari
kenningar ; heimspekingarnir komu fram
moð æðri og sannari skoðanir og nátt-
úrufræðingarnir gáfu heiminum nýja
þekkingu á hinni margbreyttu og dá-
samlegu veröld. Hver uppgötvanin
fylgdl annarl. Sjónpipan, sjónaukin og
j'ms önnur verkfæri voru uppfundiun og
gerðu rannsóknirnar greiðari. Með sjón-
pipunni má sjá meira en 500 sinnum
lengra en með beru auga, og þess
vegna skygnast inn 1 125 miljón sinnum
stærri heira. Með sjónaukanum má sjá
1000 sinnum minni lengd en bezta auga
eygir, og þess vegna 1000 miljón sinn-
um minni hluti. Með þessu timabili
má segja að hafi opnazt fyrirjmönnum
nýr heiraur, nýr himinn og ný jörð.
Framfarir manna hafa vaxið að sama
skapi; menn hafa á ný byrjað að gjöra
sjer grein fyrir tilverunni, því sýnilega
og ósýnilega. Verkahringur manna er
óendanlega stærri en áður; stefnur
þeirra ótal; þekkingin er í heild sinni
nær því óhugsanleg, og samt nær hún
að eins yfir mjög lítinn part af hinum
óendanlega heimi.
Jafnvel þó fræðigreinarnar sjeu mjög
margar og hver þeirra skiptist sjálf í aðr
tr smærrigreinar, má lauslega skipta þelm
í tvo aðalflokka, 1. vísindi um hina sýni-
legu eða efnislegu tilveru, og 2. vísindi
um hina ósýnilegu eða andlegu tilveru.
í fyrri flokknum má telja öll vís-
indi um efni. Náttúrufræði, sem inni--
felur jarðfræði, stelnafræði, líflræði, það
er jurta- og dýrafræði og efnafræði,
einnlg verklega eðlisfræði og ýmsar aðr-
ar frœðigreinar. í hinum siðari flokkl
má telja, heimspeki, hugsunarfræði og
siðafræði, auk þessa má nefna stærðaafræði
og fjelagsvísindi, svo sem stjórnfræði,
bókmenntir o. s. fn-.
Náttúrufræðin hefur gert mikið til að
leiða menn frá hugarvingli skólamann-
anna til náttúrunnar sjálfrar, frá hinu
ímyndaða til hins verulega. Hún hefur
lej’ft mönnunum að skygnast inn í það,
sem áður voru leyndardómar. Hún hefur
.flutt þekkinguna af liimnum ofan. Jörð-
in opnar bók sína og lætur oss lesa á
steinspjöld hennar verk hins sískapandi
afls. Steinarnir tala, vindurinn liljómar
himinbornum röddum, jurtirnar benda
oss á hulin lífskrapt, og dýrin segja
oss frá hinu sama skynjandi afli. Ljósið
er orðið sendiboði vor, rafurmagnið er
vor daglegur þjónn, eldlegar tungur
tala hvlvetna og flytja nýjan
boðskap þekkingarinnar ofl
framfaranna, nýtt boðorð sann-
leikans og r j e 111 æ t i s in s.
Hinum andlegu vísindum hefur
fleygt fram, sem náttúruvísindunum.
Heimspekin liefur lialdizt í hendur við
náttúrufræðina. Með brennandi ákafa
og óþrejrtandi elju, hafa menn rejrnt
til að leysa úr spurningum þelm, er
hafa staðið sem takmörk þekkingarinnar.
Hvað er heimur? hvað erum vjer?hvaðer
líf ? hvað er meðvitund ? hvað er andi ? hvað
er efni? Útskýringum heimspekinnar um
tilveru hlutanna má skipta í tvo aðal-
flokka? 1. að til sje t v e n n t andi og efni,
hvort öðru gagnstætt. 2. að til sje að eins
eitt, sem er ogframleiðirallt; þessisiðari
flokkur skiptist aptur í tvær deildir, þær
sem kenna það sje a n d i, sem framleiðir
allt og hin áþreifanlega tilvera sje að eins
breytingandans, sem menn stundum
kalla alheims sál eðaguð.2. þær sem kenna
það sje e f n i, sem liggur til grundvallar
fyrir gjörvallri. tilverunni, og að hinn
skjmjandi kraptur, meðvitund, skynsemi
og tilfinning sje að eins afleiðing verkana
þess, að gjörvöll tilveran sje að eins ef ni
í ólíkum mj’ndum, og það semhinir kalla
anda, sje að eins e ð 1 i efnisins. þessum
skoðutium kemur saman í því að báðar
viðurkenna tilveru afls og efnis. Ágreiu-
ingurinn liggur i því, að þar sem hinir
fj'rri kenna, að tilveran sje framleidd
af e f ni skapandi anda, þá kenna hinir
síðari, að hún sje framleidd af skynj-
a n d i e f n i.
þar sem allar rannsóknir eru meira og
minna takmarkaðar, þá hljóta þessar
útskýringar að vera meira og minna
ófullkomnar, enda finnur skynsemin örð-
ugleika, hverri svo sem vjer fj’lgjum. Ef
vjer aðhj’llumst, með hinum fyrra flokki,
að til sje bæði a n d i og e f n i, hvor-
tveggja sjerstök og sjálfum sjer gagnstœð
hvernig eru þau þá sameinuð í tilverunni.
Ef vjeraðhyllumst að til sje að eins eitt,
sem liggur til grundvallar, hvernig getur
það )>á framleitt skynjandi krapt og áþreif-
anlegt efni? Ef svo, þá hljHur þetta ei na
að hafa í sjer fólgið hvortveggja. því
ekkert kemur af engu. En ef vjer
þráttfyrir þetta gjörum oss ánægða með að
trúaþví, að tilveran sje ólíkar myndir af
því sama, hvað er þá þetta e i n a, sem
liggur til grundvallar : Eigum vjer að
kalla það skapandi anda. Ef svo, hlý"tur
hann að hafa í sjer fólgið hið áþreifanlega
efni, og verður þá eptir vanalegum skiln-
ingi ekki eintómur andi, Ilinsvegar,
ættum vjer að álíta að allt sje efni ? þá
hefur efnið i sjer fólgið skj’njandi afl og
hugsun. það er andi er að eins verkun
efnisins, sem um leið hljHur sjálft að
skynja og er þessvegna eptir vanalegum
skilningi ekki eintómt efni
þannig, hverri skoðun sem vjer fylgjum.
verðum vjer að játa, að afl og efni sjeu
ætíð sameinuð, og að hvorttveggja sje
ólíkar myndir af einhverju því,
semvjer ekki þekkjum.
En þar sem þekking vor endar, þar
byrjar trú.
það sem vjer höfum skoðað frá öll-
um hliðum, það þj’kjumst vjerþekkja.
Ef vjer getum ekki skoðað hlutinn til
hlýtar, verður þekking vor ófullkomin.
En það sem vjer þekkjum ekkl
fullkomlega, um það ályktum
vjer eptir likindum og eptlr
áhrifum tilhneiginga vorra.
þessl ályktun verSur skoðun vor, eða
sannfæring, verður trú vor.
Eptir því sem þekkingin vex,
eptir því færast út takmörk
trúarinnar. Trúarskoðanirnarbreyt-
ast eða falla, eptir þvi sem skynsemin
kemst lengra og tilfinningarnar verða
betri. Svið yúarinnar liggur ætíð fjTÍr
utan verkaliring þekkingarinnar, og þess
vegna svo lengi sem þekklng
vorer ófullkomin, svo lengi
v a r i r t r ú.
En hið takmarkaða þarf alla eilífðtil að
mæla hið óendanlega. Dropinn, sem ávalt
lirej’fist af ósj'nilegu afli, fyllir samt
aldrei hafið. Vjer, sem sífeldlega leit-
um þekkingar og rjettlajtis, verðum |>ó
aldrei fullkomnir. En hvívetna verkar
hinn sami lífgandi skj’njandi kraptur,
hið eilífa princip, sem leitar fullkomn-
unarinnar. þekkingin á þessum
óútgrundanlega krapti og á
hinniómælandi áþreifanlegu
t i 1 v e r u, e r 2 v í s i n d i n.
FJELAGSSKAPURINN í
þORBRANDSSTAÐA
IIREPPI.
( Eptir Einar Hjörleifsson.)
(Framhald.)
Forseti vlldi þálátataka fleiri grein-
ar í þeirn fyrirliuguðu lögum til íhugun-
ar. En þá stóð upp einn kringluleitur
bóndi, sem lengi hafði sókzt eptir þing-
manuskosningu, og allt af gerði sjer von
um, að hanu mundi einhvern tíma komast
á þing. Ilann var allt af að undirbúa sig
undir það þj'ðingarmikla starf, með því að
koma eitthvað fram og láta eittlivað til
sín taka á öllum maunamótum. Ilann
bað sjer því hljóðs í þetta skipti, eius
og liann var vanur, og fjekk það. Ilann
sagði sjer fyndist, að úr því búið væri
að samþykkja nafn á fjelaginu, þá væri
fjelagið lika stofnað með það sama. þax
af leiðandi virtist sjer, að nú þegar ættl
að kjósa embættismenn fjelagsins, að
minnsta kosti forseta þess, því alveg em-
bættismannalaust mætti ekkert fjelag
vera eina einustu mínútu, alveg eins og
landið mætti aldrei vera þingmannalaust.
Hann vildi því stinga upp á þvi, að for-
seti þessa nýja fjelags væri kosinn þeg-
ar í stað.
Forseti kvaðst ’skoða málið öðru-
vísi. Ilann sagSist álíta, að fjelagið væri
ekki stofnað, meðan það hefði engin
lög, og meðan enginn hefði skrifað sig
inn í fjelagið, og þannig gjörzt fjelags-
maður. Hann áleit því rangt, að kjósa
nokkurn embættismann fjelagsins að svo
stöddu.
Sá kringiuleiti áleit, að fundurinn
gœti eins kosið emþættismenn fjelags-
ins, eins og hann gæti ákveðið, hvað fje-
lagið skyldi heita.
Forseti vakti athygli hans á því, að
þetta værl ekki síðasta samþykkt á nafn-
inu. Nafuið kæmi inn í lögin, og lögin
j'rðu samþykkt á fundi seinna, bœði
einstakar greinar þeirra og lögin í heild
sinni.
Sá kringluleiti sagðist samt standa
við sitla uppástungu og ekkl taka hana
aptur, af því að hann áliti hana rjetta
e p t i r e ð 11 s í n u, nema með svo feldu
móti, að prestinum værl mjög um það
hugað að sitja þarna í forsetasætinu all-
an fundinn út; ef presturinn vildi lýsa
því yflr, að sjex væri þægð í því, )>á
skyldi hann taka uppástunguna aptur.
Prestur kvað nei við því, og svo var
uppástungan bOrin upp. Mörgum var
forvitni á að vita, hver endir yrði á
þessu öllu saman, og uppnstungan var
samþj’kkt með flestum atkvæðum.
Forseti skoraði þá á menn, að stinga
upp á elnhverjum forsetaefnum. Fyrst
var lengi steinþögn og menn renndu
augunum út undan sjer liver til annars.
Loksins stakk einhver upp á Sveini
bónda Sveinssyni.
pað varð aptur þögn, steinhljóð.
Menn horfðu ýmist á uppástungumann-
inn eða Svein.
(iEr stungið upp á nokkrum fleir-
um” ? spurði forseti.
Aptur dauðaþögn.
((Ef ekki er stungið upp á fleirum,
þá ber jeg )>á uppástungu upp, að Sveinn
bóndi Sveinsson verði forseti „þorbrands-
staðahrepps sunnlenzka lestrar-hússtjórn-
ar-búnaðar- og framfara-fjelags stofn-
unar”.
Sá kringluleltl bað sjer hljóðs. Hann
kvaðst vilja leiða alhygli manna að því,
að Sveinn bóndi væri að öllu óreyndur
þar í sveitinni, án þess hann að nokkru
lej’ti vildi kasta skugga á hann, eða
vekja vantraust á honum. par á móti
væri mannval mikið af kunnugum
mönnum og þekktum að mesta dugnaði
í alla staði, og sjer sýndist engin ástæða
til, að ganga fram hjá þeim, og næstum
þv! fara að seilast í aðrar sveitir. Hann
stakk upp á að Sigurður bóndi á Bakka
yrði kosinn forseti fjelagsins.
Sigurður rjettist upp i sætinu og
leit framan í Oiaf. pað fóru að koma
smádílar eldrauðir í andlit Ólafi, en ann-
ars sat hann grafkyr og ljet ekkert á
sjer bera. Sessunautur hans flýtti sjer
að standa upp, og stakk upp á, að Ólaf-
ur bóndi á Álptamýri yrði forseti.
. ((Stingur nokkur upp á fleirum” ?
spurði forseti.
Steinliljóð ofurlitla stund, nema
hvað það heyrðist þungar andardráttur
úr norðaustur- og suðvestur-horuunum.
•((Taka )>á þessir menn á móti for-
setakosningu ? ” spurði forseti.
Sveinn leit á vixl til þeirra Ólafs og
Sigurðar, og þótti ekki friðvænlega áhorf-
ast. En það taldi hann vist, að úr því
að stungið hefði verið upp á þeim á
annað borð, þá mundu þeir hvor um sig
snúast á móti hverjum öðrum forseta.
Yrði hann kosinn, taldi hann því víst,
að fá þá báða á móti sjer. Hann kvaðst
e k k i mundi taka móti kosningu. <
((pá er ekki um aðra að velja, en þá
Óiaf bóndaá Álptamýri og Slgurð bónda
á Bakka”, sagði forseti.
Ylð þetta stóðu þeir báðir upp, for-
setaefnin, og stigu tvö stig fram á gólf-
ið. Ólafur var nú allur orðinn eldrauð-
ur í framan, en Sigurður hjer og þar
helblár. Ólafur varð fyrri til máls.
((Jeg segi fj'rir mitt leyti”, .sagði
haun, (lað verði Sigurður kosinn forseti
í þessu fjelagi, pá er ekki tiltök, að jeg,
eða neinn af þeim sem mjer fylgja—
um leið og hann sagði þetta leit hann í
kringum slg í húsinu—að nokkur okkar
verði í fjelaginu. Sigurður hefur áðu*
sýnt, hver maður hann er, hvað þarfur
hann er almennum ffamförum, bæði þeg-
ar liann ónjHti lestrarfjelagsstofnunina
fyrir okkur, og opt og mörgum sinnum
endrarnær, svo jeg og mínir menn, við
álítum það sem full fjörráð við allar
framfarir lijer í sveitinni, ef honum er
trúað fyrir nokkru, sem að þeim lýtur”.
„Og jeg álit það”, sagði Slgurður,
((vera ódrengilegt, óærlegt og vott um
þann versta spillingaranda, ef nokkrum
manni dettur í hug, að kjósa annan eins
mann fyrir forseta, eins og Ólafur á
Álptamýri er, og jeg er sannfærður um,
að enginn heiðvirður maður gengur inn
í það fjelag, sem hann er nokkur em-
bættismaður í. Sá maður, sem ekki er
að eins sjálfur drj’kkjurútur, heldur
hefur líka sj:nt það, að lionum er mest
um það hugað, að leiða veikar sálir með
sjer út í glötunina, þeim manni segi jeg
sje ekki felandi neitt það á hendur, sem
eittlivað miðar til almennra framfara,
hvorki í þessu sveitarfjelagi, nje neinu
öðru fjelagi í heiminum”
((Auk þess er þess að gæta” tók
Olafur aptur til máls, (lað Sigurður hefur
gert þessum hrepp meiri svívirðing, en
nokkur annar maður hefur áður gert.
pað er alkunnugt, að liann tók það alveg
upp hjá sjálfum sjer, að fara betliferð
suður til Reykjavíkur fyrir hreppinn,
eða að minnsta kosti var það iátið heita
svo, þó ekki sjeu miklar sannanir fyrir,
hvar þeir peningar mundu hafa komið
fram, ef nokkrir hefðu fengizt. En það
er lika alkunnugt, að sú för varð ekki
til meiri frægðar en svo, að honum var
fleygt út úr hverju húsi, sem hann kom
inn í, eins og hverjum öðrum rakka, og
sparkað aptan undir hann um leið. Nú,
það gjörir nú að minu áliti ekkert til,
og það álít jeg miklu fremur, að hver
sómamaður eigi að gleðjast af, en hitt er
verra, að siðan er þorbrandsstaða hreppur
meðal kátra manna í Reykjavík ýmist
kallaður Sigurðar—á—Bakka hreppur
eða betlihreppur”.
pá þoldi Sigurður ekki mátið lengur.
Hann gekk að Ólafi, þar sem hann stóð
á gólflnu, ákaflega glenntur og glaður