Heimskringla - 14.10.1886, Qupperneq 3

um bil í sama hlutfalli vi« uppskeru á
nýju landi, eins og ungneyti, sem ali«
er á hálmi, er vl« þa«, sem ali« er á korni
og jar«arávöxtum. par sem hin matar-
kennda plöntufæ«a jar«arinnar var« fyrir
áhrifum loptsins, og þar sem borl« liaf«i
yeri« á hana meö rotnandi grasi, fram-
leiddi hún hveiti, er þrifizt gat í mjög
<5hagstæ«u ve«urlagi; en þar sem ein-
ungis háin var plœg« nl«ur, einkum
seint a« haustinu tll, þar var hveitiupp-
skera á mjög lágu stigi. Dæmi pessu
lík eru mjög almenn. En hverju geta
menn húizt vi« af bændum, er eigi geta
lesi« hi« einfaldasta í bók náttúrunnar,
og eigi hirSa um Ja« læra af henni og
þa« jafnvel þó hún sje þýdd af þeim, er
teki« hafa eptir lærdómum hennar.
A« hveiti á þessu ári stó« svo vel
þar sem á«ur liaf«i verl« sá« jarCeplum,
sýnir hversu nau«synlegt er a« undir-
búa jörSina fyrir hveiti« me« því a«
rækta safamiklar plöntur. Auk þess a«
slíkar plöntur hafa uppleysandi áhrif á
jörSina, draga þær einnig til sín frá
loptinu mjög dýrmæta plöntufæðu. Af
þessu leiSir aS betra er aS 'rœkta til
skiptis hveiti og safamiklar plöntur, svo
sem jarSepli, smára og mais. Jeg hefi
hjer talaS um þá staSi, er hart hveiti er
ræktaS á, því sunnar er varla
nokkur planta eins arSsöm til skipti-
ræktunar sem mais.—Jeg sá í fyrra hálfa
Section meS maiskorni, er skiptist á viS
hálfa Section meS höfrum og var upp-
skeran þar í bezta lagi.-—þaS mun því
verSa arSsamast aS rækta annaS ari«
smára. þaö er einungis me« hugsunar-
lausri ræktun hinnar sömu plöntutegund
ar ár eptir ár og me« því aS brenna upp
háiminn, a« mönnum tekzt aS útmegra
þá jörS, er um langan aldur hefur safn-
a« frjófsemi.—par sem áSurnefndum
safamiklum plöntum hefur veriS sáS í
vel ræktaSa jör«, þar hafa þær á þessu
sumri ágætlega þolaS þurkinn.
(NiSurlag síSar).
F'rcg’nii'
Úr hinum íslenzku nýlendum.
Minneota, Minn., 4. októberl886.
Hin fyrsta frostnótt, er komiS hefur
hjer á þessu hausti, var aSfaranótt hins
30. f. m.; gras var a« sönnu áSur fariS
aS sölna, en hnignaSi mjög svo mikiS
eptir þaS, enda sjer maSur nú á hverju
kvöldi Ijósbjarmn hinna eySileggjandi
8ljettuelda. Menn eru hjer sem annars
staSar fastheldnir vi« gamlan vana, þrátt
fyrir bann laganna, leyfa þeir eldinum
svo aS segja ótakmarkaS leiksviS.—Ept-
ir miöjan nóvember sjest varla sting-
andi strá, allt er svart og sviSiö, á hverju
hausti eySileggjast fleiri og færri lieim-
ili bænda fyrir yfirgangi elds, og þrátt
fyrir eignatjón 'og jarSskemmdir, er hin-
um óstjórnlegu Múspellssonum leyft
aS gera hvaS sem þeir vilja.
Eptir hlutarins e«li, er þa« mjög
skaSlegt fyrir gróSrarkrapt JjarSarinnar
aS grasiS sje brenut a« haustinu til, þvi
meS grasinu missir rót þess þa« skýli,
sem náttúran hefur ætlaS henni til varn-
ar móti vetrarkuldanum.
1 Hinn 39. f. m. var eldklukkum Minne-
ota-bæjar hringt í ákefS, og í sömu svip-
an sást slökkviliSiS stofna a« heimili
Sturlaugs GuSbrandssonar; þar var eldur
uppkominn í heystakk, er stó« hjá fjósi
hans; var« fjósinu bjarga«, og hlauzt
ekki annar skaSi af eldinum en hey-
tjóniS; en þaS œtti aS vera nægilegt, til
aS gjöra bæjarstjórnina svo hyggna, aS
hún framvegis lísi ekkl bæjarbúum, a«
hafa hey sitt í opnum sátum, i hverju
sundi.
Lottka.
(Nóvella eptir Paul Ileyst.)
Jeg var ekki oröinn fullra sautján
ára gamall, var slánalegur, fölleitur
unglingur, á þessum klunnalega og þreyt-
andi aldri, þegar menn eru sjer þess
meSvitandi, a« drengjaárin sjeu lisin,
en eru þó enn óstöSugir mjög og hik-
andi, ef feta skal i fótspor fulloröinna
manna; þegar bugmyndaflugiS er of-
dirfskufullt, en hjartaS hrætt ; þegar
ýmist rœSur hjá manni sjálfstraust, sem
býöur öllu byrginn, ýmist stúlkyleg
viSkvæmni ; þegar menn lirifsa af for-
vitni í hverja blæju, sem liylur leynd-
ardóma mannlegs lífs fyrir augum
dauSlegra manna; þegar menn einn
daginn vita alla skapaSa hluti, annan
daginn kannast vi« aö þeir kunni enn
ekkl a« stafa, og leita sjer ánægju á
svo hvíldarlausan og sjálfum sjer svo
ósamkvœman hátt, a« menn yr«u sjálf-
um sjer óþolandi, ef ekkl væru allt í
kring um mann náungar í sömu súp-
unni—þa« er aS segja á sömu árunum
— sem eru engu betur farnir, og verSa
þó aö þola sjálfa slg.
paö var um þetta leytl aS jeg komst
í vináttu viö einkennilegan náunga, sem
var eitthvaö tveimur úrum eldri en jeg,
en átti, eins og jeg, viö þau ókjör aS búa,
aS eiga nærri því heilt ár eptir í efri
bekkjum skólans. Hann var ekki í sama
skólanum og jeg, og jeg þekkti heldur
ekki skyldfólk hans þa« allra minnsta,
því þa« átti ekki heima í Berlín. Jeg er
sannast a« segja í vandræöum meö aö
útskýra þaS, hvernig viö, þrátt fyrir þess-
ar tálmanir uröum svo góöir vinir, aS
þaS leiö svo naumast nokkur dagur, aS
liann ekki kæmi upp bratta stigann, sem
lá upp aö herbergjunum minum. Og þaö
er óhætt a« segja, a« enda þá hefSi þriSja
manni, sem heföi sjeS okkur saman, þótt
öröugt a« 'segja, hvaö þa« mundi vera,
sem byndi okkur svo saman. Hann var
vanur aö hneigja a« eins höfuöis lítiS
eitt, þegar hann kom inn, ganga fram
og aptur um herbergiS, opna vis og viö
einhverja bók, eöa líta ú málverk á
veggjunum, og aS lokum kasta sjar niS-
ur í ruggustól afa míns—sem jeg haföi
í staSín fyrir sofa—og þar gat hann setiS
tímum saman, me« krosslagSa fæturna,
steinþegjandi, þangaö til jeg haföi lokiS
vis latínska stHinn minn. Opt var þa«,
þegar jeg leit upp frá bókinni fyrir fram-
an mig, aS rólegu, dreymandi, móleitu
augun hans uröu fyrir mjer, ogþau störöu
þá á mig svo blíölega og bróöurlega aö jeg
gat ekki aS mjer gert nema banda meö
höföinu aptur á móti til hans ; og þaö var
ánægja fyrir mig aS vita af honum ein-
mitt þarna.
Ef hann hitti á mig iöjulausan,
eöa í því skapi aS vilja rabba viS hann,
þá lofaSi hann mjer aS láta dæluna
gangu einn eilíföar tima, án þess aS
taka fram I fyrir mjer, og þaö geröi
mig hugrakkari, og mjer þótti þa«
þægilegt, hvaS þögull hann var, og
hvaS vel hann tók eptir mjer. pa«
kom ekki fyrir aS ákafl kæmi í hann,
nema þegar viö fórum aS tala um
sönglist, og þá uröum vi« lika báöir
annars hugar, svo mikil ákefS var í
þrætum okkar. Hann haföi ágæta,
djúpa bassarödd, sem átti vel vis hans
karlmannlega útlit, dökku augu, og
móleita, silkimjúka hörund. Og þar sem
liann lagöi fyrir sig söngfræöi af mesta
kappi, þá var þa« hægöarleikur fyrir
hann aS sigrast á grannviturlega rugl-
inu úr mjer me« sterkum sönnunum;
en í hvert skipti sem hann rak þannig
stampinn á mig, þá var eins og honum
fjellu ófarir mínar sárilla. Jeg man
eptir, aS í eitt skipti hringdi liann mig
út úr rúminu, aS eins til þess aS bera
í bætifláka fyrir sjer fyrir þaS, aS hann
haföi í þrætu-hitanum kallaö „Rakarann”
eptir Rossini, sem jeg haföi haldiö
fram af öllum mætti, „rakara-óhræsiö”
og sagt aS lög Rossinis væru iítiö meira
viröi, ef þau væru borin saman vi«
Mozarts lög, heldur en sápukúlurnar í
þvottaskálinni hjá „rakaranum” lians.
Auk þess hvaö hann var framúr-
skarandi blíölyndur, þá var hann æfin-
lega boöinn og búinn til þess a« gera
mjer allskonar smágreiSa, þess háttar
greiöa, sem yngri skólapiltar gera þeim
eldri, og svo var tvennt annaö, sem
styrkti aö því, aö gera vináttu okkar
rígfasta: hann haföi kennt mjer þá list
aS reykja, og búiö til lög vi« fyrstu
kvæöin mín.
Jeg man eptir því, aö okkur fannst,
sem okkur hafa tekizt sjerlega heppi-
lega meS eitt kvæöi, bæöi textann og
laglS, og vorum vanir a« syngja þa«
tvíraddaö æfinlega, þegar vis vorum á
gangi saman-------
Mjer finnst aö á fyrri tíö
hafi’ eg fundiö til ástar hjá mjer,
en lijartaö er krankt og kaliö—
og kannske draumur þaö er.
Mjer finnst a« á fyrri tíS
einhver faSmaöi nautnina’ aö sjer;
en hvort þaS var eg eöa annar,
er óljóst fyrir mjer.
Mjer er sem á árum fyr
kvæöi’ eg eitthvaS—en gleymt þa« er ;
því jeg hef öllum hlutum steingleymt,
síöan hún gleymdl sjálfum mjer.
En hvaö þa« er ástúölegt og hlægi-
legt, þetta æsku-tímabil! Sextán ára
gamalt skáld kveöur útaf þessari u gömlu
sögu” um sína horfnu ástar-sorg, og
átján ára gamall lagsmiSur býr til lag
vi« þessi andvarps-ljóS og fortepiano
accompagnement, sem viröist aö gefa
fyrir fram í skyn hótanir frá allri ver-
öldinni, sem eigi aS dynja yfir höföinu
á ástmeynni, sem sýndi þessa ótryggö
af sjer.
prátt fyrir þetta fannst okkur, eins
og jeg þegar hef sagt, svo innilega
mikiö til um þetta þunglyndislega afkvæmi,
sem gáfur okkar höföu getiö af sjer
til samans, aS viS vorum skamma
stund ánægöir meö aö njóta einir yndis
af því; viö brunnum í skinninu af
löngun til aö láta þaö koma fyrir
almennings augu. Um þaö leiti gaf
Robert Schneider yngri, aS mig minnir,
út „ Dresdens Kveld-tíSindi ”; jeg var
nógu strangur ritdómari og haföi nógu
mikiö sjálfsálit til þess yppta aö eins
öxlum aö kvæSunum sumum, sem tekiu
höföu veriö í þaö blaö. þessvegna
sendum viö þetta uppáhald okkar til
hans—nafnlaust, vitaskuld—og vorum
algerlega sannfæröir um a« þaS mundi
koma í næsta númeri, bæöi textinu og
lagiö, me« þeirri ósk, a« hinn óþekti
höfundur vildi gera „ Kveld-tíSindunum”
þá ánægju aS senda þeim fleiri aödá-
anlega ávexti andrikis síns. ViS fórum
því a« hlaupa á hvert veitingahús, þar
sem þotta blaö var keypt, en vorum
gagnteknir af sælli feimni, þó allt væri
nafnlaust, og vorum kafrjóöir á gægjum
eptir frumgetninginum okkar. En svo
leiS vika eptir viku, a« vonir okkar
rættust ekki; sjálfur skrifaöi jeg tvisvar
sinnum til ritstjórnarinnar, og kraföist
þess hátíSlega a« handritiö yröi sent
aptur; svo varö jeg alveg vonlaus ; og
jeg tók mjer þetta óhapp svo nærri,
og mjer þótti mjer svo mikil óviröing
vera sýnd meö því, aS jeg fyrst kast-
aöi stríöshanzknnum til samtíöamnnna
minna, sem höföu reynzt mjer svona
vanþakklátir, og fór aö leggja minn
skerf til eptirkomendanna, sem betur
mundu veröa aö sjer, meö löngu kvæöi;
og svo fór jeg aö foröast aS minnast
nokkuS á þetta óhappa atvik, og baS
enda Bastel (vinur minn hjet Sebastian)
aS hætta a« raula þetta lag, sem minnti
mig svo lifandi á þessa. háöung.
Hann ljet þetta eptir mjer, en hann
gat ekki aS sjer gert, nema halda
áfram ransóknum sínum í sætabrauös-
búöum, og þaö því fremur, sem hann
var ákaflega mikiS geflnn fyrir smákökur
og sætindi. þetta var um hásumariö,
og litlu kringlóttu cherry-teHurnar voru
undursamlega hressandi fyrir tungu
skólapilts úr efri bekkjunum, tungu,
sem var þur og sviöin af latínu og
grísku. Bastel fullyrti meö mestu
alvörugefni, a« sætindi ættu vel viö
sinn róm; hann sagöist ekki geta
tempraö bassanóturnar í hálsinum á sjer
nema hann heföi nóg af sykri og ávaxta-
vökva. þar á móti fyrirleit jeg þess
konar bragölausan barnamat; jeg vildi
heldur fá mjer staup af víni, sem
reyndar geröi á þeim tíma lítiS a« því
aö skerpa þær litlu gáfur, sem jeg
haföi. En samkvæmt köllun minni var
jeg skuldbundinn til aö tilbiSja „vín,
konur og söng”, og S kvæöabindinu,
sem jeg var a« vinna a« meS mestu
atorku, vantaöi sannarlega ekki drykkju-
kvæöi.
(Framhald síðar).
SAMTÍNINGUR.
MeSal hinna mörgu sagna, sam ganga
af LúSvík konungi í Bajern (vitskerta
konunginum, sem ljest ! vor er leiö) eru
eptir fylgjandi sýnishorn :
þa« var siöur hans aö aka út á vetrar-
kvöldum, hvemig sem veSur var; ók þá í
fágeröum sleöa, sem lýstur var upp meS
rafmagnsljósum, en 4 stríöaldir gæöingar
gengu fyrir, sem ! hverjum þessum
spretti fengu sig fullreynda, því ökumaö-
urinn varö aö láta þá fara svo hart sem þeir
komust, svo lengi sem hans hátign þókn-
aöist. Á þessum feröum íians fylgdl
honum æfinlega heill hópur af lífveröi
hans, og þar þelr voru opt illa klæddir og
illa ríSandi, þá þjáöust bæöi menn og
hestar, kól mennina eigi ósjaldan, og
nærri því á hverju kvöldi leiö annaö hvort
einhver riddari e«a hestur hans bana ; en
um þaö skeytti hans hátign ekki hl« minn-
sta. Hans eigin vilji varö a« vera lög í
hverju einu, og hans fýsnir urSu aö
seöjast, hvaö sem þaö kostaöi.
Einu sinni þegar hann sat í sínum
skrautlega kastala, H'oenschwangan,
frjetti hann aö í höfuöstaönum Munchen
væri stödd framúrskarandi fræg söng-
kona, og þar e« hann var mjög hnelgö-
ur til söngs, þá býöur hann henni a«
koma til kastalans og syngja fyrir sig.
Konan hlýddi boöinu, en þegar hún kom
fram fyrir hann, sagöi hann henni a«
hún skyldi syngja í opnum báti úti á
tjörn, sem var í kastalagaröinum, og ekki
byrja aö syngja fyrr, enkomiö væri und-
ir miSnætti; livergi annars staöar en á
tjörninni vildi hann heyra til hennar.
Konan sá sjer ekkert undanfæri, og gekk
þvi aö þessum boöum, þó nauöug vœri,
því þetta var um hausttíma, og næturnar
kaldar. Seint um kvöld setti konungur
hana í skrautlegan bát, og settist svo í
hann sjálfur og reri út á miöja tjörnina.
þegar þar kom, byrjaöi hún aS syngja
og hjelt því áfram í 3 kl.stundir hvíld-
arlaust. En þá var hún uppgefin og
búin aö fá kvef af kulda; baö liún þá um
afsökun, og kvaöst ómögulega geta sung-
iö lengur. þessu reíddist konungur, og
vildi ekki heyra neina afsökun, og eptir
a« hafa þráttaö vi« hana til einskis, kvaöst
hann ætla heim, og sagöi henni a« hún
mundi rata til lands. A« því búnu
greip hann árarnar, stökk fyrir borö
af bátnum og ó« til lands, því vatniö
var hvergi dýpra en 3 fet. þarna sat
þá konan eptir í áralausum bát, úti ó
miöri tjörninni um hánótt, og skjálf-
andi af kulda. Fyrsta kl. timann beiö
hún í þeirri von aö hann mundi senda
eptir sjer, en þa« brást, og eptir aö
hafa be«iö nærri 2 kl. tíma sá hún ekki
annaö rá« vœnna en fara til lands á
sama hátt og hann; hún óö til lands,
gekk heim aö kastalanum í þeirri von
aS fá þar inni þaö sem cptir var næt-
urinnar, en næturveröírnir þekktu hana
ekki, heldur ráku hana á brott eins og
hverja aöra flökkukerlingu. Lagöi hún
þá af staö til Munchen fótgangandi,
rennandi blaut og skjálfandi. Snemma
um morguninn vildi henni þás til a«
maöur me« vagn náöi henni á veginum
og flutti hana til herbergja hennar í
borginni. Hún sendi þegar eptir lækni
sínum, en kuldinn haföi gagntekiö hana
svo gjörsamlega, a« hann gat ekki
hjálpaS henni, og aö tæpri viku liöinni
dó hún. En þá tók LúSvík konungur
í strenginn, og kostaSi offjár til aS
gera útfðr hennar sem heiöarlegasta.
C a n a d a .
Framhald frá fyrstu síðu.
Það boð hefur gengið út frá
stjórninni, ag framtegis skuli allar
hraðfrjettir frá stjórnardeildunum
ega til peirra, til Manitoba, Norg-
vesturlandsins og British Cnlumbia,
sendar ine<5 Postal og Canada Kyrra-
hafs-hragfrjettafjelaginu.
»
Á undirbúningsfundum til kosn-
inga, sem haldnir voru í Quebec-
fylkinu hinn 7. f>. m., voru 6 þign
menn endurkosnir, f>ag er að segja,
voru tilnefndir, og par eg engir aðr-
ir gáfu sig fram í f>eim kjördæmum,
voru þeir sjálfkjörnir.
Quebec-deild "Y innuriddara-fje-
lagsins hefur breytt f>eim greinum
1 grundvallarlögum sínum, sem
Tascherau kardínála geðjagist svo
illa að, að hann neitaði [>eim um
sakramenti, sem stæSu í fjelaginu.
Fulltrúar deildarinnar, sem mæta á
ársfundinum í Richmond eiga að fá
pessar breytingar staðfestar, svo aS
[iræturnar milli fjelagsins og kat-
tólska klerkavaldsins endi.
Frá f>vi í vor aS ís leysti af
Lawrencefljótinu til 1. september
hafa 255,000 nautgripir veris send-
ir frá Montreal til NorSurálfumark-
aSa, en paS er 140,000 fleira en á
sama tímabili í fyrra.
Nokkrir IndíánahöfSingjar hafa
veris aS ferSast austur um öll fylki
aS undanförnu, eSa rjettara sagt, aS
stjórnin hefur látis [>ó ferSast til aS
sýna peim makt sína og veldi sitt.
FormaSur pessa rauSálfaflokks er
Crowfoot, höfsingi Blaekfeet Indí-
ána, sem aS vísu var eigi opinber-
lega viS uppreistina riSinn, en sem
stjórnin hefur aldrei trúaS vel. Hver-
vetna hefur [>eim veriS tekis sem
stórhöfSingjum, í Montreal t. d. hjeit
oddviti bæjarstjórnarinnar peim
veizlu, eigi samt I sínu eigin húsi,
heldur á hóteli. Vis hvert tækifæri
lofaSi Crowfoot aS hvetja menn sína
til aS nema af hinum hvítu mönnum
og líkjast peim í pvl, er iSnaS og
verzlun áhrærir, og pví hjet hann
aS aldrei framar skyldu Blackfeet
(svartfætlingar) taka til vopna á móti
hvítum mönnum.—MeSan peir voru
í Ottawa, heimsóttu peir Sir John aS
heimili hans, EarnsclifFo, og sama
daginn gróf Crowfoot stríSsöxi sína
(Tomahaick) í jörSu niSur á fletin-
um fram .undan pinghúsinu í viSur-
vist fjölda manns, en paS pýsir, aS
upp frá peim degi mega Indíánar
eigi bera vopn á móti hinum fölleitu
bræSrum sinum. Og pennan eiS,
sem Indíánar kalla, vilja peir eigi
rjúfa, ef hjá pvl verSur komizt.
Á ársfundi allsherjar læknafje-
lagsins I Ameríku, sem haldin var
fyrir skömmu I Toronto, var ákveS-
iS aS skora á stjórnirnar (Bandaríkja
og Canada), aS láta bólusetja alla
innflytjendur frá öSrurn heimsálfum,
áSur en peir fengju as fara af skip-
um, nema peir gætu sýnt bóluat-
test. ÞaS var ogákveSiSaS farpegj-
ar á fyrstu og annari káetu, skyldu
sömu lögum háSir. Enn fremur, aS
gamall fatnaSur o. s. frv., sem flutt-
ur er inn í landiS til pappírsgerSar,
skyldi eigi fluttur í land fyrri en bú-
iS vœri aS láta hann gegn uin ganga
brennisteinssvœlu. SögSu læknarn-
ir, aS meS pessum fataræflum flyttust
miklir sjúkdómar inn I landiS.
Manitoba.
Eins og sagt var I síSasta blaSi
var liinni fyrstu torfu velt úr flagi á
hinni tilvonandi Hudsonflóa-braut á
laugardaginn var. Um morguninn
kl. 8 fór eiukennileg prósessla norS-
ur eptir aSalstrætinu, en paS voru
23 pörmúlasna meS punga vagna
hlaSna tjöldum, matvælum, heyi,
höfrum o. s. frv. svo og vjel-
ar, sem bæSi plægja upp skurSina
meS fram brautinni og kasta jörSinni
inn á brautarstæSiS, hinar stóru rek-
ur, sem hestar ganga fyrir og fl.
Alls var pessi lest um 300 faSma
löng, og var eign peirra Egan bræSra
frá Crookstone, Minnesota, sem hafa
tekiS aS sjer hinar fyrstu 5 mílur af
brautinni.
Hinni fyrstu torfu var velt úr
flagi 9 mílur norSvesturfráCityHall.
ÞaS var eigi hægt aS byrja\ iS vestur
endann á Logan Street, eins og
ákveSiS hafói veriS, fyrir pá skuld, aS
paS eru eigi fullgjörSir samningamir
milli fjelagsins og bónda eins, sem á
landiS, er liggur aS Logan St. en
sem brautin á aS liggja um. Þess-
vegna verSa peir bræSur aS byrja á
norSvesturenda pess parts, er peir
hafa tekiS aS sjer, og vinna I suSaust-
ur áttina til bæjarins.
Hinn ákvarSaSi brautarendi hjer
megin er skammt norSvestur frá veS-
reiSargarSinum, er liggur norSan vis
Logan St. og norSan viS aSal-Kyrrah.
brautina. Frá pessum staS íiggur
hún práS bein 18 mílur I norSvestur,
eSa I beina stefnu til porpsins Stone-
wall. Hvar helzt aS hún á aS
liggja, pegar kemur norSur fyrir
Stonewall er enn eigi fast ákveSiS, en
allt bendir til pess aS hún liggi
nokkurnveginn beint I norSvestur,
meSfram Shoal Lake vestan verSu og
beygist par enn meir til vesturs, allt
aS Manitobavatninu og svo norSur
nálægtpví. Hinarýmsu sveitarstjórn-
ir á pessari leis hafa allar tekis vel
undir, aS gefa landiS, sem parf fyrir