Heimskringla - 26.04.1888, Page 3

an John sál. Taylor var á Gimli. Þá
voru póstgöngurnar viðunanlegar, því
þá gekk póstur einusinni í viku milli
Qimli og Selkirk, og annar póstur í
hvarri viku frá Qimli og til íslendinga-
fljóts. Mun það liafa verið Taylor sál.
að pakka að nokkru leyti, og „Ftam-
fara” heitnum að nokkru, að póstur
gekk pá vikulega. En ftegar burtflutn
ingurinn mikli varð úr Nýja-ísl. forð-
um daga, þegar Taylor heitinn for lika,
stafiurinu Gimli eyðilagðist að mestu
og herra Friðjón Friðriksson fór að
íslendingafljóti og með honum Gimli
pósthússnafnið—því hann var póstaf-
greiðslu maður á Gimli og svo við ís-
lendingafljót—þá einmitt um það leyti
var póstgöngunum hreytt og póstur
gekk að eins tvisvar í mánuði milli
Selkirk og íslendingafljóts. Hefði nú
fólk, sem þá var fátt i Nýja-ísl., haft
viðunanleg not af þessum hálfsmánaðar
pósti, þá hefðl það nú verið sök sjer,
en það mun nú hafa verið öðrunær en
svo væri. Það var heldur ekki við
að búast, að almenningur hefði not af
þessu eina pósthúsi, sem var á norður
enda nýlendunnar. Frá sutSur enda ný-
lendunnar norður að íslendlngafljóti eru
um 40 milur, og er það ætSi langt fyrir
fólk að fara með brjef eða sækja brjef
og blöð á pósthús. Það er því auðsætt
að fólk i suðurbyggtSum Nýja-ísl. gat
ekki haft annað en stóran óhagnað við
*ð senda brjef etSa taka móti brjefum
«1Sa hafa nokkur viðskipti við þetta
pósthús. ÞatS bar vitanlega stökusinn-
um við á sumrum að brjef og blötS voru
látin upp á Gimli þegar svo stóð á, að
gufubáturinn Victoria þurfti að koma
þar við.—Hra. Sigtr. Jónasson hafði
póstflutninginn á liendi, Og póstinn
mátti flytja eins á vatni sem landi, eptir
þvi sem ástóð.—Á þessu tímabili voru
póstgöngurnar í Nýja-ísl. með pörtum
mjög óreglulegar einkanlega yfir sumar-
timann. Þó smá lagaðist þetta og póst-
hús var opnað á Gimli, og pósthúsinu
við íslendingafljót þá geflð nafnið
Icelandic River. Nokkru síðar var hið
þriflja pósthúsið opnað, að Árnesi, svo
nú eru þó 3 pósthús í Nýja-íslandi, en
póstur geugur þó ekki nema tvisvar í
máni'ði, eða hefur gengifl til þessa, og
hel/.t útlit fyrir að svo verði um næstu
4 ár. Raunar er ótrúlegt að almenn-
ingur i Nýja-ísl. kæri sig ekki um tíð-
ari póstgöngur en tvisvar í mánuði, og
það ætti ekki afi þurfa að brýna þafl
fyrir fólki, at! stór þörf er á bæði tið-
ari og greiðari póstflutningl hjer i Nýja
íslandi en nú er. Það hijóta allir að
viðurkenna að það sje mjög nauflsyn-
legt að blö-K og brjef gæti gengið sem
fljótast og vissast millum manna, eigi
menn að geta lifað verulegu fjelagslifi.
Það er er enginn efi á þvi að menn
-Opt og tíðum liafa stóran óhagnað af
strjálum póstgöngum. T. d. ef maður
í Nýja ísl. ritaði brjef til Winnipeg
eða annara staða og þyrfti at! fá svar
upp á brjef sitt aptur fljótlega, þá,
eptir núverandi póstferðum, gæti hann
ekki fengið svarið fyrr en eptir 20
•daga, sem er æði langur tími.
Það er vonandi að fólk í Nýja ísl.
vindi bráðan bug að því, að fá þessum
póstferðum breytt í betra liorf, nefnil. að
fá viku póst. Það mun auðgert með
bænarskrá og undirskriptum, því all-
flestir munu mæla með því að fá viku
póst. Það eru einungis póstmeistar-
arnir, sem ináske ekki mæla með því
að viku póstur komist á. Þeir sem
sje þykjast hafa meira að gera ef þeir
þurfa að sinna pósthússstörfum i hverri
viku, en efast um a* laun þeirra verði
hækkuð. En bót má ráða í því efui
*neð því að fá aðra til að gerast póst-
•fgreiðslumenn, ef þeir núverandi ekki
Keta afgreitt póst vikulega.
Haganlegast. mundi, að póstur gengi
®»li Girali og Peguis einusinni i viku
fram og aptur, og annar milli Gimli og
l'elandic River einusinni í viku fram og
aptur. Hver p^8tur hefsi p£ ekki nema
30 m"Ur T,“K»r að fara. Afl þetta gætl
gengiiS fyrir sjer er aj|s engjnn eflt
elnungis ef me„n aimennt biðja um
pað. En að trey.ta póstafgreiðslu-
mönpum Nýja íslands tll þ,.Hs nð fá
greiðari póstgöngumar, er blindni.
Að endingu leyfl jeg mjeraðskora
á alla sem unna greiðum póstgöngum
í Nýja ísl. ati styðja að því, að pa,r
koinist á hið allra fyrst.
Árnes P. O. Man., 12. apríl 188P.
K. L.
INDfÁNARNIR OG ELGS-
DÝRADRÁPIÐ.
Það hefur töluvert verið rætt um
það í Nýja íslandi að fyrirbjóða Indí-
ánum og kynblendingum alla dýravei'Si
á hinum lögboðna friðunartíma innan
takmarka sveitarinnar, þó er mest á-
herzla lögð á það, að fyrirbjóða þeim
elgsdýra dráp, en mönnum kemur ekki
saman um, hvort það sje löglegt. Jeg
fyrir mitt leyti veit ekki til að menn
hafi komið fram með óræk skýrteini fyr
ir því. Þeir, sem eru ákafastir með t IS
út bola kynblendingum frá veiðum,
vilja að þeir sjeu teknir fastir og fluttir
sem fangar til þess staðar, er þeim verði
hegnt fyrir afbrot sin. Því heíur líka
veriti hreift, að ef þeir vildu ekki hætta
veiðiskap sínum lijer, myndi mega fæla
þá burt með kúlum. Ef það yrði nú
nokkuð úr þessum rátSagerðum, hvað í-
mynda menn sjer at! Indiánar myndu
gera aptur á móti?
Herra K. L. í Árnesbygð hefur reynt
sig á ati rita um þetta málefni í „Heims-
kringlu”, og virðist liann álíta það skeit
ingarleysi af sveitarstjórninni í Nýja ís-
landi at! vera ekki búin að reka þessa
rauðálfa burtu, en hanuliefur ekki bent
á hverjar afleitflngar það mundi liafa i
för með sjer. Jeg hef talal! við nokkra
kynblendinga uin þetta mál, og hafa
þeir allir svaratS því sama, að )>eir heftSu
ótakmarkað leyfi til atS veiða sjer til
matar, livar og hvenær sem skyldi utan
girðinga. Fyrir fáum dögum síðan tal-
aði jeg vitS einn af þeim, sem verið hef-
ur um nokkurn tiina í vetur við svo-
nefnda „Drunken Iliver” í Árnesbyggfl,
og, sagði honum samkvæmt því, sem
mjer hefur veritS bent á, atS þatS mundi
vera í ráðagerts að fá iögregluþjón í
Winnipeg að taka þá fasta; þeim væri
betra að hafa sig á burt hið skjótasta,
og svaraði hann mjer á þessa leið:
„Vjer erum ekki hræddir vltS þat!, enda
mun ekki einn muður taka oss meðan
vjer liöfum vopn vor. Vjer höfum heyrt
þetta áður, og leitatS upplýsinga því við-
víkjandi hjá Mr. Muckle, sem er um-
boðsmatSur vor (Indiána) í St. Andrews,
og sagtSi liann oss, að vjer mættum veiða
hjer sem annars staðar og inunum vjer
fylgja þeim leiðbeiningnm. Meðan
stjórnin hefur ekki fullborgat! oss landið
mun engum duga að rneiua oss veiðina.
Vjer vitum að íslendinga langar til að
berjast við oss og munum vjer veita þeim
þati, ef þeir á nokkurn hátt vilja skerða
rjettindi vor”.
Eptir þvi sem jeg |>ekki Indíána,
eru þeir meinlausir meðan þeir eru ekki
áreittir, en grimmir og hefnigjarnir, ef
þeim er misbotSitS, og þar eð ekki er
hægt at! vinna þá með góðu til að haga
sjer á sama hátt og sitSatiir inenn, munu
íslendingar ekki kúga þá til þess. Þár
af leiðandi, ef ætti að fyrirbyggja þann
eina atvinnuveg, er þeir vilja liagnýta
sjer, myndu þeir trúlega framfylgja hót-
nnum sínum, og er þeim það varla lá-
andi, því margur livítur maður mundi í
þeirra sporum heldur vilja faila fyrir
vopnum en drepast lir sulti. i-að er því
álit mitt, að ef vjer flæmdum þá burt,
livort heldur á löglegan eða ólöglegann
liátt, mættum vjer búast við ó/riði af
þeim, og þar sem víða er ekki nema
einn karlmaður á heimili mundu þeir
fyrirhafnarlítið geta gert lijer ýms spiil
virki. Mjer sýnist þvístór ábyrgð á þeim
er spana menn upp á móti Indíönum,
meðan þeir láta oss i fritii, og þeir ættu
að athuga sjálfir, hvaða eptirköst það
hefði.
Gimli, Man. 9. apríl 1888.
S. Eirxk*son.
TIL FRJETTARITARANS
í
MINNEOTA.
í 11. nr. „ Lögbery* ” stendur rit-
gerð eptir frjettaritarann hjer í Min-
neota, herra 8. M. 8. Askdat, og önnur
í u Hr.imakringlu ” 14. nr. 2. árg., hvar
höf. ritgerðarinnar hefur meðferðai vísu
sem hann segir mjer sje eignuð, og
kastar at! mjer nokkrum þykkjufullum
og kesknislegum orðum. • Hann er þó
að sjá eins og í nokkurskonar efa um
hvert hanu eigi beinlínis atS eigna mjer
vísuna eða ekki, en segir hún samrími
því hrokafulla leirburtSar kvæði sem til-
einkað sje 4. júlí síðastl. ár, og uIIkr.”
hafi haft til meðferðar. Það er auð-
heyrt að höf. þykir kvæðið ljettvægt—
má vera að svo sje—en jeg vil að eins
svara því, að hann vandi sem bezt
allar ritgerSir sínar, en láti kvæði mín
hlutlaus, að minnsta kosti þau sem ekki
snerta hans eigin persónu. En þakk-
látur vil jeg vera gr. hðf. ef hann með
vitsmunum sínum vill sýna mjer þá til-
látssemi og benda mjer á hroka í kvæð-
inu. Máske jeg komi þá til með að
laga mig eptir hans heillaríku áminn-
ingum. Jafnframt hlýt jeg að biðja
herra Askdal að virtSa mjer að nokkru
leyti til vorkunar fljótfærni mína í því,
að kasta fram þessari stöku fundar-
kvöldið, og líta á það svo, að þar til var
fullkomið tilefni, þegar houum var svo
annt um að kaldhamra fram sina óaf-
látlegu ræðu um slíkt efni, sem alls
ekki snerti fuúdinn. Allir sem lesa
gr. hans í 14. nr. uHkr.” geta sjeð
hvert ræðuefni hann (gr. höf.) hefur
valið sjer, og sj'nist það gegna mestu
furðu, þar sem hann vissi svo vel að
ekki stóð í okkar verkahring að tilnefna
lögreglu þjón og því sítSur að setja hon-
um uokkrar reglur viðvíkjandi em-
bætti hans. Hann vissi mikið vel að
við vorum samankomnir til að ræða um
hverjir menn helzt skyldu kosnir i
bæjarstjórn fyrir næstkomandi ár. Því
sýnist at! hefði verið heppilegra fyrir
herra Askdal að halda sig at! því at-
riði, en ekki að snúast öndverður í
gagnstœða átt, og eyða timanum með
óþarfa mælgi.
Það er næstum eptirtektavert hvat!
herra Askdal sýnist vera beiskur tll
mín í gr. sinni (sjá uIIkr.”). Skyldl
svo vera at! honum heftfl þótt jeg gera
sjer vanvirðu með vísunni, þvi skyldi
hann þá ekki mega blyggðast sín fyrir
ræðu sína, þar sem vísan er orðrjett
snlðin þar eptir, að undanteknu því sem
hann hefur lítillega rangfært hana i
meðferðinni, því aldrei hef jeg dyrfst
að kalla herra Askdal hund-grimman^
og á öðrum stað smiðað „polisku” úr
pólitik, (þar glórir í líflegan skynsemis
neista hjá frjettaritaranum!) Þat! er líka
helzt til hjegómlegt fyrir hra. Askdal
með öllu sjálfsálitinu at! gera sig svo
auðvirðilegann i rithætti sínum að út-
breiða jafn ómerka viðburði í frjetta-
blötium, og þó ekki undravert, þar sem
hann svo þrávalt hefur ritað slikar
markleysur, sem eru þó fyrirgefandi
allt svo lengi hann ekki fer með ó-
sannindi, sem kannske við liefur borið
í ritgerðum hans. Og hvað opt hefur
hann ekki hallmælt saklausum mönu-
um, sem aldrei liið minnsta hafa gert
á hluta haus? Og má þar til nefna
Thomas Hanson hjer í Minneota, og
bæjarstjórnina, sem opt hafa verið í
hiuir beztu menn sem hægt er að finna,
og jafnvel fleiri sem hægt væri að til-
nefna ef þörf gerist. Flestir þessir
menn eru annara þjótia, sein ekkert
skilja á vorri tungu, og allra síst vita
hvað fram fer á voru blaðamáli.
Þetta lýsir sjerstrklegri óvarkárni, og
mjer liggur við að segja ódrenglyndi,
er gegni sama lilutfalli og að bera vopn
að bliuduiu manni, eða níðast á bróð-
ur sínum sem bundinn væri á höndum
og fótum og enga vörn kynni sjer að
veita. Það væri því ráð fyrir lierra
Askdal, að hvar sem hann vill
koma fram, að sýna sig í dagsljósi,
en ekki að dyljast í skugga, og hlaupa
svo úr fylgsni sínu með þvílíku braki,
þá er hann veit að sjer er engin mót-
spyrna nálæg.
Loksins vil jeg minnast á eina rit-
gerS hra. Askdals, sem stendur i 1. árg.
uHkr.” og hljóíar upp á heybruna til-
felli sem fyrir kom á mínu heimili.
Hann fer þar um nokkuð kátlegum ort!-
um, þar sem hann segir að slíkt sje tll
að gera bæjarstjórnina hyggna og hætta
að leyfa bæjarbúum að hlatSa upp í
sund bæjarins með heysátum (þar voru
engin sund). Hjer er eitt atriði sem
engum í Minneota hefur tekist að skilja
og máske ekki höfundinum sálfum.
Það virðist líka að honum liggjl við
að skopast að bruna þessnm, þar sem
hanfi segir að fjósinu hafi orðið bjargað
og tjóntí! ekki meira en eyðilegging
heysins. En úr því hra. Askdal varð
svo ljett fyiir at! gera þetta bruna til-
felli að blaða máli, því skyldi hann
ekki uin leið hafa skýrt frá af hvaða
ástæðum sá eldur koiu upp, sem engum
er vitanlegt enn í dag. Ætli það hefði
ekki verið einna ljettast fyrir herra
Askdal að leysa úr þeirri spurning, þar
sein hann stóð undir annari hlið heys-
ins þegar fyrst logaði upp í hinni, og
engin sýnileg vera nálæg (að hans eigin
sögn).
Að endingu vil jeg óska þess af
frjettaritaranum í Minneota, at! hanu
vilji svo vel gera að láta heimili mitt
afskiptalaust, og geri sjer alls ekkert
ómak með ritsnilli sinni at! kunngera
alþýðu hvað þar fer fram. Þar er
sjaldan svo viðbuTðaríkt að geti borgað
honum þá fyrirhöfn, og betur hann
snúi sjer að öðrum meiri háttar mál-
efnum og auglýsi þar sina Uhundspeki”.
Minneota, 14. apríl 1888.
St. Guðbrandsson.
On to Kiclinxonti.
Eptir A. F. Orant.
(Eggert Jóhannsson Þýddi).
(Framhald).
,Þú hefur engar góðar fregnir at!
færa mjer, áhræraudi vin minn, her-
sveitastjórann’, sagði hún er hann hik-
aði við að svara. ,Er hann fallinu?’
,Já’, svaraði Dupont. ,Hann fjell
mitt í orustinni, fyrir brjósti fylkingar
sinnar, eins og vöskum hermanni sæm-
ir. Og jeg ber til þín orðsending frá
honum—hina síðustu, er hann sendi
nokkrum’.
Lára svaraði engu, en hneigtJi höf-
uðið og fölnaði.
,Hvert sem þjer var það kunnugt
eða ekki, þá elskaðl Marshall þig”, sagði
Dupont. ,Ef honum hefði enzt aldur,
hefði hann sjálfur kunngert þjer þetta.
Það var dauðinn og ekkert annað, sem
hindraði hann frá því. Iianb var minn
yflrmaður og jeg hlýði einungis boðum
hans, þegar jeg tala þannig við þig.
Jeg endurtek það, að Marshall elskaði
þig’.
Lára leit upp og heyrði Dupont
hana stynja við.
,Fyrst það lá fyrir honum að falla
í orustu’, sagfli hún, ,þá var það bezt
fyrir hann, að falla áður en hann fjekk
það svar, er jeg hefði neyðst til að
gefa honum’.
Dupont beið eptir að hún segði
meira, en það varð ekki. Hún sagði
ekkert meira, og þóttist þá Dupont sjá
að Marshall hefði ekki haft nein áhrif
á hjarta hennar. Hann sá að visu að
hana tók sárt til vinarins, er fallinn
var, og sem elskaði hana þó hún væri
þess ekki vísari. Ilauu stóð ráðalaus
hjá heuni, gat ekki feugið af sjer að
byrja á nýju samtali og bjó sig því til
að halda af stað.
,Ef þú’ sagði Lára, er liún sá liann
á förum, ber vonir Grants með þjer til
Richmond, þá gleymdu ekki, að til eru
einnig aðrir, er óska þjer allra heilla.
Majórinn kemur liingað ekki aptur.
En varustu að mæta riddurunum, seiu
Neró er að sækja til að taka manniun,
er þeir voru að leita að í dag, og sem
var hjer í húsinu’.
Dupont svaraði engu, en er Láru
rjetti honurn hendina til að kveðja hann,
greip liann liana, bar að vörum sjer og
kysti, og var samstundis kominn á bak
hesti sínuin og horfinn út í náttmyrkriö.
Lára stóð í sömu sporum og horfði
út í myrkrið og var sem hún væri að
Iilusta eptir hverfandi hljóm. AUt í
einu heyrði lnín digurmannlegan lilátur
í fárra feta fjarlægð og fylgdu lionum
þessi orð: ,Því sendirðu ekki norðanspæj-
arann óhengdan aptur til Grants, inín
fagra Lára! Jeg hjelt að jeg lielði lok-
ið við piltinn á mörkinni, en hann er
eins og Grímsstaðadraugurinn, hann vill
ekki niður. Þínar skoðanir eru sama
eðlisog hans, það sje jeg nú, en þú gætir
þess ekki, að hann er á beinni braut til
snörunnar, svo framarlega sem hann
laug, þegar hann sagðist heita Karl < )r-
tou. Hann hittir ekki riddarana þá í
dag, því Neró fór hvergi, en hann fer úr
lieiminum eins og spæjara sæmir, þegar
til Richmond kemur, svo Grant bíður
til einskis eptir upplýsingum frá honum.’
Lára gat ekki orða bundist og sagði
nokkur orð, er ekki sefuðu reiði tölu-
mvmslns.
,Mjer er full alvara’ hjelt hann á-
fnwn. ,Jeg ætla að sjá um Tracy Du-
pont fyrst um sinn. Eii að því búnu skal
jeg svei mjer heilsa upp á þig! Hann
skal hengjast, en þú skalt verða kouan
mín! Og allt þetla, þrátt fyrir þínar póli-
tlsku skoðanir og boð Hills, um að halda
mjer í faugelsi!’
Ræðumaðurinn, sem ekki var neinn
annar en Ralph Porson, þagnaði, og
Lára heyrði að hann gekk burtu.
X. KAPÍTULI.
„Ekki eru allar ferðir til fjár".
Randiirikjasagan skýrir greinilega frá
orustunni á mörkinni, svo það er þýð-
ingarlaust að útmáia þá viöureign í þess-
ari sögu, ÞaðeröIImn kunnugt, að svo
fóru leikar að Lee varð knúður til að
hörfa í virki sín, að Graut varð þá um
leið áð fæ.ra fylkingar sínar til aimarar
handar við Lee. Árangurinn af þeirri
hreifing varð Spottsylvanla-orustan, þar
sein I.ee varð enn að hörfa undan. Þauu-
ig náði Grant fótfestu betur og betur,
þó sigurinn sýndist smár í hverri einni
orustunui. Og um síðir sló Potomak-
herinn herbúðum sínum að Cold Harbor,
uin 12 mílur norðaustur frá Richmond.
Þar sat Lee fyrir með allann lier
sinn innan virkja, gerð af torfi og timbri,
og voru þau svo traust, að þegar Grant
að morgni hins 3. júní gerði áhlaup á
virkin, varð hann að liörfa undan til her-
búða sinna eptir að fallin var fjóldi af
mönnum hans. En því var um kennt, að
Burnside kom of seint með sinn liðsafla.
Aptur og aptur var áhlaupið endurnýjað,
en til einkis. Sunnanmenn sýndu hina
ágætustu vörn, og Grant viðurkenndi
vanmátt sinn til að sigra, með því að
hann færði sigum set. Flutti þá herbúð-
ir sínar til James-árinnar, ásetti sjer að
taka Pjetursborg og krýna svo sigurinn
með því að sækja að—og taka Riehmond
úr suðausturátt.
í liálfrökkri sama kvöldið og Grant
byrjaðiað færa búðir sinar frá Cold Har
bor til árinnar, reið maður inn á bak
við hús eitt í Richmond og steig þar af
baki. Þessi maður var hvorki í borgara-
legum klæðum nje einkennisbúningi her-
manna, heldur hafði hann ögn af hvort-
tveggja. Hann var á að geta þumlungi
liærri en meðalmaður, en þrekvaxinn og
knálegur, og svo var skegg hans mikið,
að nálega huldi allt andlitið. Eptir að
hafa drepið 3 högg á hátt gerði af borð-
um, er umkringdi garðinn aptan við hús-
ið, var litlum dyrum lokið upp og rak
svertingi út höfuðið, er bað gestinn að
ganga inn, en fara varlega og hafa ekki
hátt.
,Það stendur eitthvað til, það sje
jeg gjörla’, sagði svertinglnn í lágum
róm. Yngri stúlkan er óefað að bíða
eptir einhverjum, því hún hefur verið
svo ókyrr í dag. Og ekki eru þeir enn
búnir að höndla norðanspœjarann’.
,Ekki enn’ var svarað. ,En hringur-
inn utan um liann er smámsaman að
þrengjast; það er ekki víst að hann eigi
langan taum eptir, sízt ef hann kemur
hingað i kvöld’.
,Það kemur einhver; það er áreið-
anlegt’.
,Ja, svo er það þá Dupont og enginn
annar’.
Maður þessi, er þarna fjekk inn-
göngu í garðinn, var Ralph Porson, maj-
orinn frá Cuba, er við skildum við í,
London fyrir skömmu, allt annað en á-
nægðann.—Leitarmenn Hills liöfðu ekki
fundið hann; ekki heldur hafði liann
fundið spæjarann enn þá, og var þó sann-
ast að hann gerði tilrauu til þess.
Það var ekki farið neltt dult með
það, að Grant hefði spæjura í borgiuni.
8tjórnin hafði lagt $2000 í gulli til höf-
uðs lionum, svo það var varla maður í
borginni, er ekki hefði þennan pilt og
gullið í huganum nótt og dag. Kvöld
eptir kvöld voru fleiri og færri teknir
fastir, og aðrir voru eltir af njósnar-
mönnunum til helmkynna sinna, en eng-
inn þessara manna var Tracy Dupont þeg-
ar til kom. Einn af leitarmönnunum var
auðvitað Porson, sem sannnrlega langaði
til að standa við orð sin og hefna fyrir
höggið í London, með því að leiða Du-
pont í snörunr.
Porson lagðist niður í skógarrunna
og tók ekki augnhvarf af húsinu, er bar
við loptið í fárra skrefa fjarlægð. Ekki
liafði hann meir en komið sjer fyrir í
runnanum, þegar drengur kom að girð-
ingunni, tók hest Porsons og leiddi burt,
er sýndi, að hann liafði viunumaiin.
,Þetta sagði jeg þjer’, hvíslaði svert-
inginn að Porson eptir litla stund. Þessi
litla ljósglæta í eiuum efsta glugganum
er merki þessað ekki er öllu óhætt. Svo
nú skaltu hafa augun opin og liorfa eptir
spæjaranum’.
Stundu síðar gekk maður að hlið-
inu á girðingunni, opnnði það og gekk
inn í garðinn. Varð þá majórinn svo
glaður, að hann gat naumast haldið kyru
fyrir. ,Um síðir finn jeg þig, Tracy I)i -
pont!’ sagði hann við sjálfan sig. ,Jeg
gæti hlaupið á þig nú og ent aldur þinn.
en jeg er ekki ánægður með það. Mjer
nægir ekki minna en taka þig fastann í
viðurvist konunnar, er svívirti boð mitt
forðiun. Fíýttu þjer í faðin Láru, jeg
kem bráðum, tek af þjer grímiina og
leiði þig til gálgaus’.
,Því grípuröu hann ekki, herral’ hvísl-
aði svertlnginn í eyra Porsons, því hann
skildi ekki i þessu aðgerðsleysi. Hann
! er þarna, sjáðu! og er eins auðtekinn og
breKkusnígilI. Ef hann kemst inn i hús-
ið, þá er ekki sagt að þú náir hontiin
jafnauðveldlega. Eáni er brögðótt, skal
jeg segja þjer, ein af þeim ráðabeztu er
jeg hef þekkt’.
,Jeg ræð gerðum mínum sjálfur. Og
vertu viss Nick, að gefl jeg þessum fisk
mikið eptir, þá er það gert. í þeim til-
gaugi að öngnllinn festist enn betur’.
(Þá skal jeg líka þegja, herra. En
gaittu að, að fiskurinn brjót.i ekki öngul-
inn og sleiipi svo eptir allt sanian’.
(Framliald síðar).