Heimskringla - 24.05.1888, Qupperneq 3

t'á hrfttr hdafjflagið fttð ðllu
framar og fví nipiri, aorti þvíer betnr
vtjórimð. Ohtttt. niun og aö íuIlyrSa, aö
ítttiiur haftt orft liiiitt góðu oiginleglpika
forfeörainut ti! jafns við knrlmenn, og
■ oir >>rn ftt metlUar eius góötim híefileg-
ieikuni enn í dag. Hve mikill skaði það
<*r fyrir i jóð vota, að konan hefur ekki
iengið ttð nottt sínti eiginlegleika á anuan
iuitf en við lu'fur gengist, er ómðgulegt
i.ð sugjtt. [>;ið þiott-i að líkinduui mikið
S'i^t. ef þe.ss vieri getið til, ttð stjórmir
fyrii'koiiiiilag íshmd.s væri mi að eiu-
iiverju )t yti frjálslegrti en þtiS er, ef kon-
rir hefðtt j.ifiifraiiit fengiS :ið stliða fyrir
endnrbót á því aiit l't'á þeiiti tinia að
ittiidsmenii l'undti til þess hvað stjórn
iandsins var ól'i jálsleg.— Þaö er engan
vegin svo að skilja aS Ísiendingai' sjeu
s-ú eittii þjóð, sem þarf að úteljast fyrir
þefta, þar það be'urof mjðg viðgengist í
•óðruni löndum liins ineuntaða heims.
lijá tslendingiim hjer vestan hals
hefur þessi hugsunai'háttur færst í nokk-
nfi betra horf. Prjálslegt stjórnarfyrir-
kornulag og góðavkriiigumsta'ður lands-
ins hafa gjört þaS að verkuni, að konur
iiafn mí þegar tekið greinilega til starfa.
|>að innn óiiætt að fullyrða að Kvennfje-
lagiö í Wiunipeg er hið voldugasta fje-
lag, sein íslen/.kar konur eingtingu hafa
myndað. i>að hefur 11110!« að ýmsum
velferðarmálum svo sem hjáipa natið-
stöddnm löndum sínum, ekki einungis
Tijer, lielditr einnig sent, fjegjafir heim
til íslands, og fengið bæði þakkir og
Tanþnkkir fyrir. l>að liefur einnig starf-
að i því a'S efla mennfun og framfarir og
varið kröplum sínum þjóðfjelaginu til
velferðar. Konur i Winnipeg inega því
ttttuinarlegu álítast fýrirmynd annara ís-
len/.kra kvennH. í íslen/kum uylendum
hafa konur leitast við að feta í fótspor
þeirra og stofnað fjelög í sama tilgangi.
l>að væri og ekki óliugsandi, að konur
heima á fslandi f’æru að hugsa I sama
horfið, því þær imtnu engn síðttr finna
fjl þess, aS fjelags- og framfaravilji er
hvei'vetna nauðsynlegur. Þetta framfara
*por, sem kvenupjóðin hefnr nú þegar
vtigið hlýtiir að hafa mikilsverða þýð-
ingn t'yrir 1'ramtíðina, og því meiri, sem
þess má vnmta að frelsi kvenna komist
frsmvegis á hærra stig, þar svo sýnist,
sem frjálsræði sje að brjótast til valda í
flestnin hinum mennt.a«ri löndnm.
Vjer íslendingar lijer erum l'áiuenn
þjóð í fjölmennn landi. Vjer viijuin
nola krapt þjóðar vorrar svovel sem unnt
»r. og tökum því þakklátlega þjónustn
hvers eins, sem vill veita liana án tillits
til þess liver liann er, ríkur e'Bur fátæk-
ur, karl eða kona. Það er viljinn, seiu
■er hið fyrstii skilyrði fyrir öllum friun-
kviemdum, og þvi ætt.i hann að viðitr-
kennust með þukklæti, jalnvel þó hann
geti ckki frainleitt nenia lítinu krapthjá
•einstaklingnum. Kvennfjelagið er enn
þá ungur og óþroskafiur limur á líkauia
þjóðfjelagsins, og það iná vænta þess nð
hann í framtiðinni núi svo vexti og við-
gangi, »ð haiin síðar geti unnið þjóð-
inni ómetanlega inikið gagÐ. Leitumst
viö að sjá svo til að þetta unga líffæri nái
sem mestmn framförum, og höfum það
hugfast aö vjer á þann Jiátt búum vel i
haginn fyrir eptirkomendur vora, sem
að líkindum eiga fyrir liöndum lnnga og
fagra framtíð i þessu landi.
Solci ÞirrldJcvnon.
ENN L'M elgsdýhadkápið.
{ 17. tölubl. „Hkr.” þ. á. stendur
grein með fyrirsögninni: „Iudíánarnir
og Elgsdýradrápið” eptir lierra S. Eirikt-
son, Gimli, Man. Eptir anda og eðli
greinarinnnr mættu menn íinynda sjer að
herra S. Eiríksson væri af Dönum kom-
>nn? pví Danir hafa jafnan þótt huglitlir.
í fyrsta kafla greinarinnar talar heri-a
N. um ajj mönnum komi ekki saman um,
kvort það sje löglegt að fyrirlijóða kyn-
blendingUm og Indíönum elgsdýraveiðar
innan taknmrka Gimlisveitar á hinum lög
boðna friðunartíma. l(J«g fyrir mitt
leyti”, segir herra S. „veit ekki til að
menn hafi komið fram me« óræk skýr-
leini fyrir því”.
Hvort sem mönuum kemur nú sam-
an um það eða ekki, að löglegt sje a«
fyrirbjóða kynblendingum dýradrápið á
hinum lögboðna friðunartiina utan þeirra
•eigin landeigna, þá er það eptir lögun-
um áreiðanlega löglegt, og ef herra 8.
kallar dýraverndunarlög Manitobafylkig
ekki fullgild skýrteini fyrir því, þá er
ekki uð búast við að menn komi með
önnur órækari. nema ef vera skyldi þau,
sem kynblendingar kuuna að gefnl!
Þnr næst segir berra S. ”Þeir sem
eru ákafastir með aS útbola kyublend-
íngum frá veiðum, vilja að þeir sjeu
tekuir fastir og þeim hegnt. fyrir afbrot”.
i»að er ekki nema eðlilegt, þó menn
vilji að kynblendingnm sje hegut fyrir
lagiibrot engu síður en hvítuni möununi.
ESa ímyndnr herra S. sjer, að kynblend-
ingum sje aldrei hegnt, þó þeir kunni að
hafast það sem lögin bannn? Það komu
t. d. kynbletidingHr í fyrrasumar með
elgsdýra kjöt til Selkirk, og voru »ð reyna
að selja það, en vorn óvnrt sektuðir um
$50, og bar ekki á að þeir gerðu nein
spillvirki, þó svona væri þeim misboðið.
En þó eitihver kiiiini að nafa fleygt því
fyrir, að myudi mega fiela þá burt með
kúlmn, þá er það nokkuð, sem aldrei
kemur fyrir og er óþarft fyrir herra S.
11« óttast adei«ingar þess.
í öðrum kalta greinarinuar segir hra.
S., að jeg hafl reynt inig á að rita um
þetta málefni í uHkr.", en að jeg hafi
ekkibeut á hverjarafieiðingar það mundi
hafa í för með sjer.
Nei, á þær hef jeg ekki bent, því^
mjer liefur aldrei komið til hugar og
kemur líklega aldrei til hugar, að atteið-
ingarnar verði aSrar en þær eölilegu,
ueftiil., ef kynblendingar væru löglega
sektaöir, og allt kjöt tekið af þeim og
me'Shöndlað eptir fyrirskipun laganna
af þar til settum manni «ða miinuum á
löglegan hátt, hvort sem það væru ís-
lendingar eða Hnnara þjóða menn, aS þá
mundu kynblendingar og Indíáuar ttjótt
hætta dýradrápum hjer í sveitinui á frið-
unartímuin, án þess að gera hið minnsta
spillvirki.
Þar næst segir lierra S.: „Jeg hef
tulrtð við nokkra kynblendinga um þetta
mál, og hafa þeir allir svarað því sania,
að þeir hefðu ótakmarkað leyfi til að
veiða sjer til matar, hvar og hvenær sem
skyldi utan girðiuga”.
Það er mjög trúlegt að allir kyn-
blendingar hafi svarað herra S. því sama,
og þó svo væri nú, að stjóruin kunni að
hala getið lndíánum, fyrlr mörgum árum
síðan, leyti til þess að veiða dýr sjer til
matar, kegar hungur ætlaði að gera út
af við þá—einungis á löndimi stjórnar-
innur, þá ætti lierra S. að vera orðinn
þess vísari, að kynblendingar liafa hjer í
Nýja íslandi næstliðin vetur farið lengra
í þeim sökum en góðu hófi gegni. Þeir
liafaekki einungis drepið dýr á landeign
einstakra mannii, lieldur einuig innan
girKinga, og þar á ofan selt kjötið og
víxlað því á ýmsan liátt. Allt þetta virð-
ist herra S. ísjárvert og ólöglegt. að fyrir-
bjóöa þeim, sera þó eru lirein og bein
lagabrot.
En hvaö digurmæluni kynblendinga
viövíknr, þá hafa þeir stundum ekki
þurft meira með, þegar þeir hafa verið
að aðhafaet einhver iagabrot, en að sjá
lögregluþjón í einkennisbúningi. Og þó
þeir hafi leitað upplýsingar hjá Mr.
Muckle í Chtndeboye,umboðsinauni þeirra
þá hefur iiann alls ekkert vald til þess að
leyfa þeim að drepa dýr í Nýja íslandi
á friðunartímum. Og þó stjórnin liafi
ekki fullborgað þeim landi* þurfa þeir
ekki um það að tala meðan stjórniu
borgar síua vissu uppliœð árlega. En
að íslendinga langl til a* berjast við
kynblendinga er ekki annað en eintóm-
ur hugarburður, því íslendingar í Nýja-
íslandl eru friisamari eu svo að þá laugi
til að úthella blóði slíkra vesalinga.
Þá kemur þriðji kafii greinarinnar,
þar sem herra S. segir á þessa leið:
„Eptir því sem jeg þekki Indíána eru
þeir meinlausir meðan þeir ekki áreittir,
en grimmir og hefnigjarnir, ef þeim er
misboðiS”.
Það er nú eptir að vita, hvaða In-
díána þjóðflokka lierra 8. á hjer lielzt við
hvort hann er að tala um hálfvillta Indí-
ána vestur í Klettafjölluin eða Indíána
og kynblendinga hjer í Manitoba. En
um þá getur hann ekki sagt a'S þeir sjeu
ósiðaðir. Ef hann gerði það, þá gerði
hann þeim rangt til, því Indíánar og
kynblendingar í Manitoba eru allir si«-
aðir og vel kristnir, og kynbiendingar,
sem bafa verið að drepa dýrin i Nýja
íslandi, eru búsettir upp með Ilauðá og
eiga marga nautgripi, svo þó þeir hættu
aö drepa dýrin á friðnnartímanum, þá
er engin hætta á að þeir dræpust úr
hungri.
Þar næst segir herra S.: „Það er
þvi álit mitt, að ef vjer flæmdum þá
burtu, hvort heidur á löglegan eða ólög-
legan hátt, mættum vjer búast við ófriði
af þeiin”.
l>ar virði-t htigrekki herru S. niger-
lega vtirbugast af angist og kviða ytir
spillvirkjum þeirn, er hann !>ýzt við að
Indíánar geri, ef þeir verðn látnir hætta
dýradrápimt hjer í sveitinni. ÞaS er nl-
veg ástæðulaust fyrir lierra S. að gera
sjer, og ef til vill öðrum huglitlum sál-
um, slíka hugmyiid um afieiðingarnar.
En hvort sem lierra S. kallar það að
spana memi upp á móti indlönum, þá er
honum óhætt. að t.rúu því, aS innanskams
verðtir kynblendingum algerlega fyrir-
boðið að drepa elgsdýr á friðunnrtímnn-
um hjer í Nýja Isiandi.
Árues P. O., Mttii., !*. maí 1888.
K. L.
umaugi:h vkrðuh OFFEG-
INN EN'GC”.
Það viröist liafa sam.ttst á kunn-
fyrir, eða eru í dagiegri þjónnstu, allir
prestar og skóiakennarar, sem daglega
gegna þeini störfum síimm. Sro er og
11111 uieitn tilheyrandi siálfiioöaliði
<‘>>mntixHÍnnr'’ ojfi'irmr priont-'* oý a Vohni-
ter.r forrr), sem sýnt geta viðurkenning
frá yfirmanninum utn að þeir sje gagu-
legir liðsmenn. E11 þessi undanþága
gildir í engu þessu tilfelli, þegnr nokkur
þessara upptöldu mauna á fasteignir, til-
greijidar á matsskránni. Þeir verða þá
að vinna dagsverk samkvæmt verðhæð
j’eirra eigna.
:i. I sveitastjórnalöguiium 1885 segif
svo fyrir um hlutföllin: 2 dagsverk
fyrir $500 og e.itt dagsverk fyrir hver
$500 eöa brot úr $500, sem framyfir er.
4. Það er rjett samkvæmt þeirri mein
ingti, er allir leggja i setninguna: ((W
eentn o mite both irni/x”. Sveitarstjóruum
er getið vald, til þess ineð ankalögum, að
ákveða að laun meðráðanda og oddvita
skuli vera $2 hvern dag, sein þeir sitja
á fnndi, þó má upphæð iaunanna (að frá-
dregnu mílugjaldiuu) undir euguin
kringumstæöuni vera meira en $25 mn
árið.
5. 8já svar 4.
stinnings austanvindur, er sprakk upp
ailt i einu, gerði það einnig kunnugt.
Einlægt voru þau þegjundi. Grenville
sá að Dora var í djúpiun hiigsuuiun og
viidi því ekki yrða neitt á linna. En allt
í einu voru þau stöðvuð af útverSi Lees,
er þegar þekkti Grenville og sagði hon-
um að kvenninaður iiefði spurt eptir
honum rjett. áður en hann var sendur út
ineð vörölnn, luíu hefði ieitað hans all-
staðnr og mundi enn vera einhvers stuð-
ar í n'ánd, því hún hef'Si endiiega viljað
tinna hann. Spurði þá Greoville hver
j liún var, og fjekk svariö: J.ára Foxhall’.
Grenville leit um öxl til Doru, þeg-
| ar varðstjórinn nefndi L&ru, og virtist
i iionuin hún lirökkva við, víst var það,
j aö liún laut áfrain til að heyra, ef v.irö
j stjóriun segði meira.
Jienni þótti mjög illt að geta ekki
I fuudið þig’, lijeit. varðstjórinn áfram.
I E11 jeg hafði enga hugmynd um, hvar
þig var uð finna og sendi hauá svo til
hershöföingjans, og þar hugsa jeg hún
sje’.
jEfalaust’ sagfii Grenville, er hjelt af
j st.að aptur. Dora kom og fylgdi honurn
i eptir um stund, þar til herbúöiruar voni
j sýiiilegar umhverfls þau í allar áttir.
ingja mínum. Stefáni li. Jón-ssyni, að
liann hati orðið offeginn engu þegar
hann í 17. tölubl. „Heimskringlu” 2. árg.
hefur lesið grein mína seui mótmælir
skoðun hans á leHSbeinandi mönnum
til Nýja fslands, og lesa má í 14.
tölubl. þ. á. „Heimskringlu”.
í 19. löhtbl. uIíkr." þ. á. sendir St.
B. Jónsson mjer þakklætisávarp fyrir
að hat'a í niðurlagi greinar ininnarkomlzt
á hans umgetnu skoðun.
Að höf. ávarpsins tók svona fegin-
samlega á inóti niðurlagi greinar niinnar
dettur mjer ekki í hug að lá honum,
þar sem lianu á annað liorð fór eptir
orðanna hljóðau, sem þó virttist hafa
vakað fyrir honum að eitthvað væri
rangt við, þar sem Iiniiii í ávarpinu seg-
ist vera mjer innilega þakklátur fyrir
þá, mjer líklega ósjálfráðu liðveizlu,
er jeg hafi lionum án allrar verðskuld-
unar veitt í þessn efni.
Þar virðist hann, sem vænta mátti
af jafn greindum manni, hnfa liaft hug-
mynd um að jeg ekki meiuti það sem
orðið ek.ki benti til.
í annan máta viðurkeunir hann sig
óverðugann liCveizlu minni i þessu efni,
og sýnist það í fyllsta máta beiwla á. að
höf. hefur sjeð, og þnr atleiðandi ó-
beiniínis játað, sína veiku hlið i tjeðu
málefni.
Jje vona að liaun sje nú búinn að
4fmna út’ að orðið ekki varprentvillaásamt
öðru oröi, seni bæði eru af ritstj. góðfús-
lega lei'Srjett, og lesa má í 18. nr. uHkr.”
þ. á. neðarlega í 2. dálki á 4. bls.
Þar sem St. B. Jónsson ekki virð-
ist liafa aðra atliugasemd að gera við
greiu mína en það, sem orfii* ekki af
lagaði meiningunn i lienni, þá vnna jeg
að jeg liafi að fulfú unnið mitt ætl-
unarverk viðvíkjandi því að leiðrjetta
liann í fyrr um rituðum atriðum og
við sjeum á það sáttir og sammála.
En hvað viðvikur hans mikla þnkk-
læti tyrir þessa li«veizlu, þá bið jeg
hann að taka það aptur og geyma
vandlega þar til kringumstæðurnar gefa
honum tækit'æri til að sá því í verS-
ugri akur eu minn er.
//. Hjáhnarsson.
SPURNINGAR OG SVÖR,
SPURNINGAR.
1. Getur sveitarstjórn skyldað þá
menn til að vinna árlega vegavinuu, sem
eru yfir 60 ára að aldri, þó nöfn þeirra
standi á matsskrá sveitarintiar?
2. Hverjir eru það, seiu lögin uiidan-
skilja a* vinna skylduvinnu?
3. Ef sá maður, sem á $500 virði í fast
elgn, þarf a« vinna 2 dagsverk, hvað
mörg dagsverk er sá skyldur a* vinna,
sem ú $800 -1000 virSi?
4. Er það samkvæmt lögum að með-
ráðendur í sveitarstjórn taki 20 cents á
míluna báðar leiðir (10 cents hvora leið),
þegar þeir fara til veujulegra funda, og
$2 fyrir livern dag, sem þeirsitja á fundi?
5. Er ekkert ákveðið um þa«S, livað
laun oddvita og meðráðanda megi stíga
hæst um árið?
SVÖR.
1. Ef hann á fasteiguir og þær eru
tilgreiudar á matsskránni getur hún það,
annars ekki.
2. í 606. grein sveitarstjórnalaganna
1880 eru þessir undanþegnir skyldu-
vinnu: Allir ineiin í horþjónustu hennar
hátignar, drottuingarinuar, hvort heldur
í sjó- eða landlier, sem þyggja ftill laun
On to Richmond.
Eptir A. F. G-rant.
(Eygert Jöhanmson Þýddt).
(Framhald).
(Þá fer þú ekki einsaman! Jeg verð
þjer samferða til þess að deyja innan
virkja Sunnanmanna. Dauttinn er
gieymska! Ef Barker liefði ekki verið
myrtur hefði jeg nú veriö liin sælasta
kona, i stað þess að vera vesalings ttakk-
ari að leitast við að hefna hans og missa
af lierfanginu svo algerlega, þegar það
var svo að segja komið upp í hendurnar
á mjer. Það er sárt, og eina lækningin
er nú að falla á vígvellinum! Eptir nokk
urn tíma manst þú Grenville eptir Dóru
Mordaunt að eius seni í draumi. Og
smámsaman gleymurðu mjer algerlegn |
—en það gerir ekkert. Bolivar, sem ;
særðist sama daginu og jeg, er á bata-
vegi og nær sjer aptur—jeg lief fundrS
hanu að máli. Jeg týndi miða, sem hann
ba* mig að færa vissri stúlku, á vígvell-
inum svo sem klukkustund áður eu jeg
fjekk skotið’.
Grenville hrökk til, er linrin minnt-
ist þess, hvernig fór tneð miðanti, en
j Dora tók ekki eptir því og lijelt áfram:
,Hjer skiljum við Grenville’, sagði
I)ora allt í einu. .Jeg hitti þig máske,
en máske þó ekki, á inorgun. En held-
urðu nú ekki að frri að líða að endan
um á þessum leik—jeg á ekki viö striðið,
sem við erum alltaf að leika’.
.t'a* er enginn aptur komin til að
segja’, svaraði Grenvilie, og horfði fram-
an í hana eins og spyrjandi. ?Vi* getum
ekki vitað hvað okkur kann a* vera fyr-
j irliugað i framtíöinni’.
(Nei, en við getum gert áætlauirum
þa«! Porson er dairSur—fallin fyrir öðr
um en mjer, en blóð gamla mannsins at-
1 ar enn gólfklæðið i húsinu og hrópar um
j hefnd! Góða nótt’.
l'm leið og liún sagði þettn keyrði
lnín hest sinn sporum og.var horfiu útí
inyrkrið á næsta augnabliki. En Gren-
ville lijelt áfram í áttina til tjalds síns,
og hugsaði um þessi kynlegu orð Dóru.
Flaug lionum i hug, að enn væri eptir ó-
leikið eitt sorgaratriði í þessum hrika-
leik.
,Um síðir! Jeg vissi þú mundir verSa
j lijer fyrir dögun. Illll fnllvissaði mig
um þaö'. Þessi orð hljómuðu í eyrum
læknisins, þegar liann reiðlieim að tjaldí
sínu.
.Pilturinn lijelt að liann elskaði Láru
Foxhall, eu er nú hættur ac) lnigsa þann-
ig. Hún var á vígvellinum, þegar hann
lá særSur I sjiikraliúsinu, en spurði
nldrei eptir honum auk heldtir að hún
vitjaði hans, og það læknaði hanu af ást-
sýkinni. Þetta sagði liuiin mjer þogar
hann spurði mig uui miSann, og jeg
sagði lionum nð hann hefði týnzt. .Jeg
vildi jeg hefði aldrei sjeð kaptein Boli-
var! í sjúkrahúsinu gerast á stundum
söguleg ekki siður eti hræðileg atri'Si,—
Kn til livers tefjum við tímann hjer. Jeg
lief ekkert að gera framar i Kichmond.
Kondu! Verksvið okkar liggur nú innan
virkja fæes, er hraustlega stendur móti
áhlaupum Norðunmanna—haim þarf okk
ar við’. Og um leið ætlaði liún að rjúka
út úr húsinu, en Grenville greip í hana.
(Eitt augnablik Dora! Jeg ætla að
segja pjer að Hugo er ekki hinn eini,
er ætlar að hefna Foxhalis. Það er aniiar
til!’
(Annartil!' endurtók Dora og starSi
á læknirinn. (Það er pú, Grenviile!’
(Nei, það er Lára Foxhall!’
HvaSum hana! Hennar hönd skaðar
aldrei neinn’sagði Dora.með fyrirlitn-
ingu. (Hún er í Richmond nú, lieyri jeg
sagt. Hugo fræSir liana um afdrif Por-
sonsog liún leitar þá ekki lengur. Til
Lees, GrenTÍlle, til Leesi’. Og nm leið
flegSi hún opnum dyrunum og snaraðist
út úr hiísinu.
Hvar er hesturinn þiiin?’ spurði hún
eptir aS pau voru komiii út ástrætið.
Hjer rjett lijá,—en pinn?’
(Ekki steinsnar burtu hjeSan. \'ið
skulum liittast hjer eptir 5 míinítut ’. Og
i pví sama snaraðist Dora inn á stíg. er
lá inn með húsinu er pau koinu út úr.
Fáum mínútum siSur var hún kom-
in aptur, sat þá á tallegum hesti og búin
að hafa hatnskipti—var komin í skó-
sveinsbúninginn aptur. Varð Grenville
hissa og ætlaði ekki aS þekkja liana strax
þegar húu reið að honum.
Nú er jeg orðin skósveinn aptur’
sagði hún brosandi mn lei'S og hún stöðv-
aði hestinn. (Og ef mig grunar rjett
er Oora Mordaunt horfin tyrir fullt og
allt. E11 uú skulum við farn af stað.
Grant gefur hermönnunum okkar ekki
augnabliks hvíld, ekki iunan okkar
eigin víggarða auk heldur aimars staðar-
Hvað heldurðu anuars uin orStækið (Á-
fram til Richmond’ í þetta ski(>ti, Gren-
ville?’
Læknirinn svaraði eugu, en keyröi
liestiun sporum og fór á skörpu lirokki
nitiur eptir strætinu á undan Dóru.
Riðu þau þaunig allge.yst eptir brautinni
til Pjetursborgar, svo inuan skains var
Hichmond horfiuu. Stjörnurnar á himin
hvolfinu sýndu að dagltr var í nfind, og
(Lárai’ kallaði hann upp,er hann leit
upp og þekkti ineynn. er kom út úr
tjaldinu.
,Svo er það; Lára er lijer. herra lækn-
ir! Þú ert rjett aðkoniinii frá Richmond.
Jeg veit þú liefur sjeð Fanny! En sásts
þá ef jeg leita að?’
Grenville vissi livaða meiningu spurn-
ingin hafði, og hún horfði á hann til að
að sjá hvort hann segði satt, en hann
gerði þu* samt ekki, en sagði: (Þú hefur
aldrei sagt mjer að hverjum þú leitar’.
XIII. KAPÍTULI.
((Ekki verSur ófeigmn í iiel komið”.
ViS skildum við Tracy Dupont í
höndum næturvarðanna íborginni Rich-
mond. Sknlumvi'S nú að sinni yflrgefa
herbútSirnar aptur og fvigja heldur norð-
anspæjaranmn.
Sem nærri má geta var Graham
varKstjóri æði liróðugur yfir að hafa
annan eins tanga og þennan, og hann
hjelt pví alls ekki htiJdu fyrir fólkl, er
mætti lionitm, hvaða maður þaö var, er
hann rak á undan sjer. Það leið því
sára lítill tími, þar ti) öil Richmond vissi
að þessi vo’Sama'Sur var loksins fanginn
Fjöldi manna fylgdi á ept.ir, og þegar
Dupont var kominn að stórri byggingu
úr timbri, þur sem liunn skyldi settur
inti, var fjöldinu ortttn ægilegur og ærið
skrílblandinn, enda komu uppástungur
eiu eptir aðra mnnð taka þrælinn af her-
tnönnunum og hengja hann án dóms og
lagu. Og það þrátt fyrir að heill garður
af heMnönuum stóð á verði frnmini fyrir
og hvervetna umhverfis stórhýsið.
(Því haldið þið ekki skrílnmu í skefj
um’, spurSi nllt í einu mannborlegur
maður með þykkt og sítt skegg, sem í
þeirri svipan kom út í húsdyrnar. (Burt
með ykkuri’ hrópaði hann, og bandaði
með höndunum til fólksins. (Þa* er her
rjetturinn, en ekki borgaralegur rjettnr,
sem hefur hönd ytir málum s(iæjara.
Hvar er mafturiiin. Grahum? Kondu
með hann inn!'
Var nú Dupont ieiddur inn í vel
upplýstan stórami sal í húsinu, þar sem
voru mörg skrifbor* þakiu alls konar
skjölum. Þetta var skrifstofa lierreglu-
stjóraus sjálfs, og maðurinn með mikla
skeggið var herreglustjórinn, er nú stóð
frammi fyrir Dupont og skoðaði hann
með augunum. Eptir að hafa horft á
haim um stund, segir hann blíðlega- -
blíðlega i samanburði við það, er hanu
ávarpaði skrílinn úti fyrir:
.Tracy Dupont, trúi jeg’. En áður
Dupont gæti svarað spurningunui sneri
herreglustjórinn sjer að Graliam og
spurði, hver liefði höndlað manninn.
(Framhald síðar).