Heimskringla - 15.11.1888, Blaðsíða 3

'vseri enn fáanlegt bæði við 9trendur At-
ianzhafs og Kyrrahafs, hvort heldur i
Canada eða Bandaríkjum, t. d. N, B. og
N. S. og B. C. í Canada og í Maine í
austur-Virginia og norðr-Carolina, einnig
1 Washington og Oregon í Bandaríkjum.
íslendingar hefðu ekki notað vel tæki
færiö að byggja nýlendur á austurströnd-
inni begar þeim bauðst að flytja til
Nova Scotia, uudir leiðsögu Jóhannesar
Arngrímssonar, því síður að byggja ný-
lendur sunnar, peir fáu ertil N. S. hefðu
farið, liefðu flestir skilitf vi-S i>að fylki,
gengið framhjá New Brunswick, og
fjöldinn haldið vestur um norður-Onta-
rio og vart stanzað f>ar, en flykkst hing-
að sem mest mátti til Manitoba og uorð-
vesturlandsins, og valið sjer stöð við
Winnipegvatn undir leiðsögu Sigtryggs
Jónassonar; flutt þa'Suu til Dakotu, og
loksins stöðvast á rennsliuu og liyggt
pær uýlendur er nú væru. Þannig lieftiu
peir sezt að i nyrztu bygðum mitt i þessu
mikla meginlandi, par sem landið væri
að vísu auðyrkt, en loptslagið purrt og
afar umskiptamikíð á vetrum og sumr-
um og ineðal árshiti minni en á íslandi,
í stað þess að setjast að við strendurnar,
þar sem landslag væri fjölbreyttara,
loptslag inildara og bjargræðisvegir lík-
ari pví sem ísl. hefðu vanist heima.
Meðal nýlendna þeirra, sem ísl. hefðu
stofnað í Bandaríkjum væru nýlendurnar
í Dakota og Minnesota lang-ijölbyggrS-
astar og merkastar, þó smábyggðir væru
þar annars staðar á góðum framfaravegi.
Hjer í Canada væri Argyle-nýlendan í
suðvestur-Manitoba liin blómlegasta, eu
Nýja ísland við Wlnnipegvatn fólksflest;
Þingvallanýlendan hefði náð allmikium
þroska ú ekki lengri tíma, og liið sama
mætti segja um aðrar byggðir íslendinga
t. d. við Manitobavatn, í Qu’Appelle-
dalnum og vestur við Klettafjöll, nálægt
Calgary.
Til I 'ess að nelja nýlendur sem hag-
kvæmast, þyrftu menn að líta á ekki ein-
ungis landskostina, heldur einnig á þjóð-
fjelagið. Framför vor færi mikið eptir
landinu og mönnum þeim, er vjer bygð-
nm saman við, í hinum veðurblíðari og
frjóvsamari löndum, þyrftu menn ekki
að verja eins miklum tíma til að afla sjer
vlðurværis og hefðu. því meiri tækifæri
á að afla sjer menntunar, auk þess, er
náttúran gjörði menn fullkomnari; at
vinnuvegirnir hef'Ku einnig áhrif á inenn
oggjörðu þá fjölhæfari og atgjörflsmeiri,
eptir því sein þeir væru margbrotnari
og útheimtu meiri kunnáttu og hágloik;
sömnleiðis hefði menning þjóða þeirra,
er vjer byggöum saman við, ekki iítil
áhrif á hugsun vora og breytni. l'eir
hlutar landsins væru því be/.tir, er hefSu
temprað loptslag, frjóvan jarRveg, og
þar sem incniiiiigiu væri inest og atvinnu-
vegir ekki mjög ólíkir því sein meun
liafa vanizt. íslendingar væru vanastir
við landbúnaö og sjóiueunsUu ogættu
vesturfarar því fremur að gefa sig við
þeiim en öðrum, nema þvi betri kostir
byðust; ungt einhleypt fólk ætti að
staðnæmast í austurfylkjunuin í i æjum,
þar sem mestur 'rSnaður er og menning
hæst og rnest tök á að læra; en fjöl
skyldufólk og bændur ættu þar á móti að
flytja þiuigað sem landrými væri mest og
beztir landskostir og byrja búskap sem
fyrst. tsjerhver þyrfti tvS kynna sjer at-
rlnnuvegi, menntun og siði þjóðarinnar,
og ltver ungiingur ætti að læra einhverja
sjerstaka i*n.
Viðliald þjóðernis vors lijer i landi
útheimti, a* mörgu væri breytt í betra
liorf, sem einungis væri hægt með inn-
byrðis sumvinnu <>g fjelagsskap. Ilið
fvrsta sjvor vu>ri «ð efla framför í iðn-
aði og bókmenntun, svo íslendingar
<tæðu hjerlendum mönnum fyllilega
jafnfætis, og ef mögulegt framar. Vjer \
pyrftum að vifihalda því gó*a er vjer |
hefðum, en læra livað gagnlegt vjer gœt-1
um af hjerlendum. A* þessu inætti
styðja; með alíslepzkum nýlendum, ís-
lenzkum fjelögum og íslenzkum inenta-
stofnunum. Meðal nýlendna vorra virt ,
i-st Nýja ísland einna líkleguNt til að við-
lialda islenzku þjóðerni og þess vegna
ætti Sig*r. Jónasson og a*rir er þá ný-
tendu stofnuðu þakkir skilið; af fje-
lögnm vorum liefði kirkjufjelagið gjört
mest til að etla samvinnu eiukurn fyrir
t'orgöngu sjera Jons Bjarnasonar; skóla
hefðum vjer nattinast, sem teljandi
værtt, nje l>óka»afa og prentstofnanir
v*r« ena þí í mesta baradomi.
En með því að sameina kraptana,
en dreifa þeiin ekki, með því að efla
þær nýlendur sem til væru, og byggja
upp þær stofnanir sem vjer hefðum,
styðja að fjelagsskap, kotna upp skól-
um og bókasöfuum,—í eintt orði, vinna
að sameiginlegum veiferðarmálum,
livort heldur þau snertu landuám, meunt-
un eða fjelagsskap, gætum vjer aukið
velmegun vora og lifað þjóð vorri til
gagns og heiðurs.
Sleppi jeg svo fundarmálinu en
sný mjer að liinum ákærum hans, og
skal þar fyrst taka til máls, er hann seg-
ir: „Jeg hef meira en grun um að
þetta tnuui ekki vera í það eina skipti,
sem þjer haftð reynt að spilla fyrir Ca-
nada sí*an stjórnin þreyttist á yðnr og
fleygði yður 1 sorpið eins og hverjum
öðrum haudónýtum úrgangi”. Eru þessi
orð hans sönn eða ósönn? Hvar
og hvenær og hvernig hef jeg reynt að
spilla fyrir Canada og breytt óráðvand-
lega eða móti bez.tu saunfæringu á inóti
landi þessu? Sjálfur lýsi jeg orS hans
ósannindi, og vitna, að jeg hafi aldrei
breytt gagnvart Canada öðruvísi en jegá-
leit rjett að vera. Og hvað það snertir, a*
Kanadastjórn hafl fleygt tnjer i sorpið,
ef þaS merkir, aS stjórnin hafl vikið
mjer frá umboðsstöðunni, þá er honum
bezt hS sýna að svo hafl verið. Aptur á
tnóti skal jeg þess geta, að Canadastjórn
liefur aldrei skipað mjer frá emhætti, en
þvert á móti hefur húu optar en einu
sinni neitað miuni eigin uppsögn, og
það er hra. E. II. og fleirum ekki ókuun
ugt. Ekki að eins gjörði iiún það fyrir
nærri tveimur ártim síðan, lieldur siðast- j
liðið ár, í vetur er leið, og í vor. Jeg gaf |
stjórniuni þá til kynua, að nenia
hún veitti íslendingum þau liiynnindi, j
er mjer fannst liún purfa og eiga að gefa
nefnil., lækkun á fargjaltli, fríflutning |
hjeSan eptir járnbrautum til nýlendna j
hjer í landi og lán til landnema i
gegnum járnbrautar og landfjelög, og
enn freinur, að hún uppfyllti samniug i
sinn við mig—pá vildi jeg ekki undir ;
neinum kringumstæðum liafa umlx S á j
hendi fyrir land þetta. Og þegar jeg sá i
aS stjórnin og fjelðgin vildu ekkert j
verulegt gjöru í þessa átt; að Canada
stjórn veitti innflytjendum engin frekari
j hlynnindi. en Baiidaríkjii.stjórii gjörir,
| að innflytjendum var einungis á latids
j kosti þessara tveggja ríkja aS iitn,:
og jeg sjálfur gat þeim enga rðstoð
j veitt frekar en liver iinnar, þá sug'Si jog
stöðunni uf ntjer þatm l->. næstl. júlí I
fvrir fullt og allt. Þess má lijer
í að auk getu, að þrátt fyrir iiiötspyrmii'
„Bögberginga”, liefur suina emiiættið
! staðið mjer síðar. til boða þö að þeir nllir
j til samans ekki liafl getaö komið neinúni
j dýrðling síuuin í það.
ÍSLAN DS-FRJ ETT I li
i
AKUREVIÍI, 10. september lhss.
SÝNING 0(i 1,000 ÁRA AF
MÆLI E\ J AFJ AliDAlL
Fyrir nokkrum árum lijeldu Kvfii ð
ingar sýningar og nokkrar skeniiutisaiii-
komur. Virtist þá sem þcir stiuðu uin
títna framar öðrum Norðlendingum :
fjöri og framkvæmdum. Þetta stóö að
vísii að eins um örfá ár og mí á siöiistn
árum vitnm vjer ekki að nokkrum luili
komið til httgai'að gangast fyrir sýningu
uje almennri skemmtisamkomu. Mtmti
liaröindin og þar af leiðandi deyfð ogfá
tækt vera aðal orsök þess að slíkt lagðist
svo fljótt ni'Kur aptur. Allir skynberandi
menn voru þó sitmdóma uni það, að sam
komurnar—sýuingarnar að minnsta kosti .
væru góðar og gagnlegar.
Oss veitir sannarlega ekki af ein- ’
hverju til að vekjaoss og hvetja til dugn-
a*ar í búskapnttm: en til þess eru sýning-
arnar sjerstaklega vel fnllimr ef þær eru
af ráði gerðar. Nú sýnist oss rjett af
+'.yrtrðinfuín. og þeim gagnvænlégt, að
stofna sýningu í svipuðum stíl eins og
sýninguna, er þeir hjeldu aOddeyri 1880.
Þótti lienni vel og viturlega hagað.
En þótt það yrði að ráði gert að Ey- j
flrðingar stofnuðu slika sýningu, inundi j
rjettast að halda liana ekki iyrr en ári* j
1890, því bæði þarf alllangan tíma til
undirbúnings ef liún á að verða í góðu
lagi, og einmitt það ár eru, aS áliti fróðra
mauna, liðin 1,000 ár frá því Helgi magri
kom út og numin voru Eyjafjarðarlönd.
Vlr'Síst þá eiga allvel við að minnast þess
árs með aliiieunri samkomu, því fyrst og
fremst er KyjaIjörður frægur að fornu
fyrir marga sögulega vi'Mmrði, allt frá
landnámstíð og frainyfir Sturluugaöld og
enda siðabót, og i ö'Sruiagi hefur Eyja-
fjörður jafuan verið talinu ein hin feg-
urstu sveit á landinu og uð mörgu leyti
gott og fursæit lijerað, enda muuu fáar
sveitir jafii stórar Eyjafirði liafa fram-
fleytt eins iitörgu fólki,og margt rausnnr-
bú hefur verið rekið þar að fornu ognýju.
Yrði sýiiiugiii lialdiii í minningu um
1,000 ára byggingu Eyjafjarðar, uiundi
hún verða talsvert fjölsóttarl og þá jafn-
framt fjörugri og þýðingarmeiri.
Um nvtsemi góðru sýuiuga ætlum
vjer ekki að ræða, því það er öllum
kuunugt.
Vjer viijum hiðja góSa menn í Eyja-
flrði að lnigleiða. livort þetta mál er ekki
þess vert að því sje gaumur getinn, og sje
svo, vonum vjer að þeir verði ótrauðir
til framkvieindanna.
T i ð a r f a r ágætt fyrir sunnati að und-
anförnu. Og að öllu samtöldu má telja
mikla árgæzku áöllu Suðurlandi þetta ár,
bæði til lands og sjóar. Iíjer nyrðra
hefttr heyskapartíðiu verið allgóð, þó var
nokkuð votvilSrasamt síðast í ágúst. En
enn hafa hey ekki hrakist,
Heyskapur er mí orðinn allgóður í
Eyjufirði, en rýrari sumstaðar í Þingeyj-
arsýslu, en allstaðar þó betri en áhorfSist
fyrripart sumarsius. Bæði var vorið
fremitr kalt, og nálægt 8 vikutu, eiumitl
um grassprettutímuuii, koin varla dropi
úr lopti.
Klaki sat lengi í jörð í sumar og er
víða enn ekki fiirinn. Dró það eitt með
öðru ekki alllitið úr grasvextinum. Síö-
ast í ágúst var tekin gröf í Valla-kirkjn-
garði í Svarfaðnrdal og var þá um þriggja
kvartila þykkur klaki i jörSu.
A f 1 i. Síidarafli var talsverður nokkra
daga hjer á Pollinum um miðjan f. m., en
hvurf fljótt aptur að mestu. Þorskafli
hefur verið heldur rýr, en þó optast oröið
flskivart eiiiliverstaðnr lijer á firKinuin.
8. október 1888.
IIaustveðráttan hefnr verið hin
ákjósanlegasta allstað.ar hjer nyrðru.
I
V e rzl u n . Seint í sept. kotn eintskip !
(Sumatra) frá Newcastle með fjarskn !
mikið uf vörttm tii K.aupí'jeiugs Þingey
ingaog Eylirðinga, Búast kaupfjelagar \
ekki við að fá skip í vetur eins og að |
undanförnii, enda liafa þeir nú iniklii j
meiri vi'irubirgðir en iimlaiifarMKÍi lnuist. j
Skipið fór aptur hjeðan 27. sept, ineð
rúina 6.000 sauði.
I iii saina b*yti kom sauSaskip (Gal
vaiiic) Sliramons og fór hjeðati siuna dag i
ineð rúmit 1,000 sauði og nokkra lieda.
Svo má heita aS verziun sje allgóS 1
lijer í hiutst. V erð á útlendum vöriun er !
freinur lág^^u sláturfje í hœrrii verði
sinnt sjósóknum, nema helzt Skutulflrð-
ingar og Bolvikingar.
Tíðarfar hefir verið fremur um-
hieypingasamt, og 22. þ. m. snjóaði í
byggö, svo að jörð gerði hvíta.
G u f u s k i p i með vörur til Knudseus,
sem fara átti á Sauðárkrók, hlekktist á
á útsiglingu frá Borðeyri, fór upp á
grynningu og braut stýrið, en komst þó
með illan leik aptur inn á Borðeyri; eru
skemmdirnar taldar svo miklar, að ekki
verði við gert þar, og skipið verði því að
bíða, þaugað til aS viðgerð fæst frá út-
löudiim.
Fiskur stórum a* hækka í verði,
smáfiskur frá ísafir'Si seldur fyrir 54—56
kr. í Genúa, og flutningskostnaður auk
þess endurgoldinn.
Þjóðviljinn.
ELDRAUIVIN.
Eptir
CHARLE8 REAJD.
(Eggert Jóhannsson, þýddi).
En þrátt fyrir alla þessa armæðu var
Sara trygg'Sin sjálf manni sínum til
tiandn, og aldrei viðurkenndi hún að
haim væri drykkfeldur. IIið lengsta, er
hún gekk í því efni var, að hann tæki
sjer endur ogsinnnm staup til að draga
úr farvalyktinni, og þessa játning gerði
hún ekki ncina þegar hún átti í erjum
við verzluninmenD, cr rei'Sst liöfðu
samningsrofum Mansells.
En í einrúmi með manni sínum var*
allt aunað ofan á. Þar beitti hún fyrir
vi* maun sinn ýmist bæntim, röksemda-
ieiðslum og alvarlegum áminningum, á-
vítunum fyrir rofin heit og ekki ósjaldan
lauk hún svo viðræðutium með beisk-
asta gráti.
Ailt þetta haf*i sín áhrif. Mansell
sem var svo sjerþóttafullur, reiddist ávít-
unum hennar, leiddust táriu, svo að öllu
samanlög'Su urðu áhrifin þau, að hann
fylltist útlúSar og fýlu, og ást iians
kóinaði. Iltin, sem meidd var meðf l u
þesstt, fyrirgaf hnnura samt allt, en hann
sem sekur vavíöllu gerði þvert á móti.
Af I»ví hann sló aidtei til hennar, sem
furðiuilegt var, þá í þess stii'S fór hiinn
hlutur þeirra fyrirbýður það. Af hvaða
ástæðum sem það var, þá var það eitt
víst, a* rödd heunar, þegar hún hló í
þetta fyrsta skipti, var að minnsta kosti
einu tónstigi iægri en nokkru sinni áSur
inni í húsinu, og það eptir að húu varð
ekkja. Að segja, að Sara yrði hissa, er
ekki rjett lýsing á tiíflnuingum henuar,
en hún hugsaði þá í sömu andránni þann
ig: „Vesalings Debóra! Alltaf er hún
jafn-ljettlynd. Og liveis vegna skyldi .
húu annars sýta og gráta mann sinn í
þa'S óendaniega. Ekki liefði hann gert
það í sömu kringumstæðum”.
Smámsaman fór Debora að gauga
út, þegar dagsverki hennar var lokið,
og þegar hún vissi að Sara muudi sitja
heima. Það var henni ekki láandi. llún
gat ekki lesið, svo liún mátti til að
ganga út og brúka tunguna, Hún hafði
ekki lesið eina eiuustu blaðsíðu nú upp
i 5 ár, en samræðu hæfileika sina liafði
húu aptur á móti æft eins og bezt mátti
verða. Hún hafði sem sje selt smávarn-
ing bænda á 2 mörkuðum tvisvar í viku,
og þar gafzt henni kostur á a* æfa mál
færin, læra málshætti bænda og markaðs-
spaugsyrði.
Hún fór lirátt aS heimsækja alla slna
fornkunningja í nágrenninu og talaði um
alla upphugsanlega hluti. í því sam-
bandi er vert aS geta um eitt yfirnáttúr-
legt atriði, en það er þetta: Að öllu
tiltíndu samanstóð orðasafn Debóru af á
að geta 900 orðum, þar sem þitt ‘og mitt
safn samanstendur af 10000 orðum eða
meir. Eigi að s'rSur gat húu talað mig
og þig steindauða, þó orSasafu liennar
væri ekki meira en einn tíundi af okkar.
Og þar sem allt tal hennar var dagdóm-
ur um náungaun og hv rslagslegar k ;rl-
ingasögur, þá lc i* ekki iangt til þess hún
vissi talsvert meira uin hagi þeirra Mau-
sells-hjóna en þau sjálf, og var ekki
lengur ókunnugt um að Mausell var
drykkfeldur og ómagi á höndum konu
sinnar.
Þessar fregnir fjellu henni samt
illa. Nú skildi hún hvernig stóð á hin-
um sífeldu burtuverum Söru og aptur-
koinu henner með mann sinn i togi,
kvrlátann, en mállausan. Ekki talaði
eii i fvrra.
erðlag er þanniir:
K jöt pundið.....
M ör " ....
Gærur hvor........
IIuilsttili pundið .
.......12 18 aur.
....... 20 «
.....1,00 2.25 kr.
45 aur.
Markaðsverð á sauðutu var 12 16
kr. Ujúpttr hufa verið seldar hjcr í haust
1'yrir 13—25 attrii. Kaupmenn á Akur
cyri hnfa miklar matvörubirgðir ntí.
Consiil Jakob Hav.-tcen hefur mi
l>yrjað vcrzliin fyrir eigin reikning í hiim
nyliyggða liúsi sinu á Oddeyri.
Mannnlát. Nýlega er dáinn Gunn
lögur Snædal bóndi á Eiríksstöðum á
.iökuldal. Jlesta lipurmenni og bezti j
drengur.
Einnig cr dáinn aðstoöarprestur I,ár
us Jóhanncsson ú 8auðanesi og atórbóndi
Jörundur Jónsson í Hríscy.
Werð«rí/ó»ið.
! hun samt um w>*i*> "'n systur síua, nje
að liuta hana. En samt sem áður lijelt j . ,. .... ....
i heldur rciddist hi>n henni fyrir að þegja
ast hennar áfram eius óvinnandi eins og | yflr Þe88U ásigkomulagi. 'llún þekkti
glæpir hans voru óbugnndi. j skaplyndi hennar og hún virti hatia enn
t’m þessar mundir varð maður I)e- ; Inejr b(>irnina, að hiki ekki út-
K-,„ , /«, , , . f ,, ... i hrópaði ntann öinn fyrir almenniniri.
borti hraðtlauður ur ni'Surfallssvki. Sara , „ , . . J *
| hn eptir að hun frjetti f-etta, gat hún
porð.ekki aðheimsækja hana og luigg.i ekki !mnað en geflð ,S'öru þekking síua
á þessum reynslutima, ekki lieldur þorði á málinu i skyn nicð ýmsu rósamáli og
hún uð sagja henni ástæðurnar, en liún j óbeinum bcndingum, svo að vesalings
skrifaði henni og bað hana að koma til j Sar"> sem Dngaði til að heyra meö-
r a ’i> n i /■ . ítuinkunarorð, sagði lieuni r.m síðir
sm. t>;ið gerði Debora, og.satu pær syst- , .. , Z.
J j raunasogu sina að nokkru levti.
ur nú saman, sín í hvorum ruugustóln- 1 ......
I Debora gerði litið ur ollu saman osr
iini. ,.ð almcnnum sveitasið. og ijetu tár- : kvaftst volm petta yrfli ekki rannig
in strevmn. Þó þær væru svo ólíkar aN til iengdar. Og eptir iillt samati þótti
geSslagi, þá unnu þær hvor annari eins j *^öfo nú licldur vænt tcu að iuifa systur
og systrum her. j úna vitandi ástæðurnar, því þó Debórtl
j vterl liðngt um mállieiiiin, þá tieipraði
Kptir nokkra stnnd sagði Dehora ! |uin íl](irei mcö r,íri sem kyrt átti afi
svstur sinni og fylgdi því ákaft táratióð, i iiggjn. Jiún gat talað viSstöðnlaust
að tnii'Surimi sinn hef'Ki ekki skiliö sjer < u:n itvað sem vera vildi, án þess að opin-
unimð eptir en skuldir, og að hún þess j '"‘r" ‘ híuu mians,“ ^*lð spm linn vildl
, : þegja yfir. Hún flutti heim til Söru alt.
ve«na væri svo gott sem betlikona. , . . . , . ’
jsemhun iieyrði talað utauhuss, en út í
^Kkki á ineðan jeg lití’, svaraði frá sagði hún aldrei frá pví sem gerðist
Sara með liægtf. tKondu til mín eimng 1
is og pað strax, og* vertu allt. af hjá nijer; .Dekkirðu manu, sem kallaður er
þá cr »111 búið’. ' arney Diok Ya ney?’ spurði liún syst-
I ur siiia eiuusinni, og kvað Sara nei við
Yinnukonan var nú send burtu að j pví.
bæn Dcbóru, scm sag'Kist toega til að 1
ÍSAFIllÐI, 16. scptember 1888.
Tífiarfar hefur undanfarið vcri*
riguingasamt meðsuðvcstan garði.
H v al ii f 1 i nn á I, a ngey r i cr stór
kostlegur í ár; 82 livalir komnir á land.
U p p b y g g i 1 e g u r sveltarnieð-
I i m u r má hann lieita, livalveiíamaður-
inn á Langeyri, að greiða árlegn til sveit-
ar 900—1000 kr.
U 11 a r s p u n u v j e 1 i n á N a u t-
o y r i er nú orðin eign Halldórs bónda
Jóussouar á Iiauðamýri. Hann liefur
lengið miuiii uorðan úr Þingeyjursýslu
frá Maguúsi Þórarinssyni til að veita
sj>unuvjelinni forstöðu.
25. september.
A f 1 i liefur fengizt tiilurcrður á
lialdfæri í þcssum rnánuði. (En vegua
lieynnna itefir idinemiingur lUt gctað
vinna hvildarlaust, elln siiringi lnín af
liarmi. ()g samkvæmt því gokk liún um
liúsið grátandi, en vinnandi. Og nú fóru
öll liúsáhöld, sem úr járni voru gerð. að
skina og þau úr eir og látúni a'S glón, svo
vel voru þau fægð, af því nú var í liús-
inu auðnulaus ekkja.
Líflð var nú stórum þægilegra fyrir
Söru. Ilenni var nú alveg óhætt að yfir-
gefn lieimilið, hvenær scin liún þurfti
að draga mann sinn uj>p úr fenum Bakk-
usur. Þess á milli var það lienni sjálfri
liarmaljettir að hughreysta systur sína.
En enn |»á liafði iiún ekki með einu
orði minnzt á sína eigin liarrna, þegar
liún var að tiúa ttm lmrma Debóru og
hughrevsta hana, og iná af því ráða,
hve þrekmikil hún var.
Hvað Debóru snerti, þá var táralind
hennar innanskamms uppþornuö. Það
heyrði Sara eiun daginn, er systir liemi-
ar hló dátt í samtali síntt við bakara-
þjóniun. En það var ekki ólíkt að
heyra hana hlægja, eins og þegar stúlk-
iir eru l)«Snar að syngja; þær náttúrlega
viljugar, en á liitm bógitm finnandi, að
hinn svrttrarKi, «« aðþrengjandi upp-
.Þú þyrftir þó að þckkja liann’.
,Því?’
,Því, að þegar þú vcizt hvnr óvinnr
þinn er, geturðu frcmtir varast lianu, og
þcssi maður cr að vissu leyti óvinur
þinn. ÞaS er hann, scm lciðir mann
þinn afvega, að þessi uugi maður sagði’.
,HvaSa ungi iuaSur?’
,Jeg lield liaun lieiti Spencer, ogein-
livern heyrði jcg jeg kalla hanu Joe;*
hann er mikiö myndarlegnr jiiltur, og
jeg ímynda mjer vinur Mansells. Jeg
heyrði einhvern hrósa þjcr sem góðri
dóttur og góðri oiginkonu, cn gctandi
þcss jafnframt að þú hcfðir vcrið óhep|>-
in í valinu, cn sú sögn var bcnding fvrir •
flesta viðstadda til að kastasteini á Mau
sell. En hugsaðu ekki ttm livað þeir
sögðu. l>egar þar kom tók þcssi laglegi
júltur málstað Mansells, og það drengi
lega: sagði að lianu væri afbragðs vinnu-
maSttr og vildi engum illt, cn aö hann
hcfði frcistnra—þcnnun Dlck Varuey.
Þá sagði jeg honuin liver jeg var og vur
sem honum þætti vœnt um það og sagðist
bafa lieyrt mín getið. AuðvitaS stóð
jeg meS honum allt í gegnum þrætuun;
sugSi að betrieiginmaSuren Mausell vreri
ekki til, cinungis «ö liann drykkl”.
(Frumhald).
* Joe Jói er hiö enska stnttnefni
þeirra, scm heita Josepli.