Heimskringla - 04.12.1888, Blaðsíða 3

eila úlítist orð hans ómerk ósannindi.
S imuleiðis skora jeg á liina útgefendur
.Lögbergs”, að |?eir opinberlega geri
fullkomna grein fyrir ofangreindum
framburði blaðsins, ef peir ekki vilja
gefa ástæðu til að „Lðgberg” tapi áliti
allra Vietri manna.
Winnipeg, ~7. nóvember 1888.
Fr'mnnn />’. Andenon.
Einar Iljörleifsson versus E. H.
eða
Dómarinn gegn sjúlfum sjer.
Allt til pessa hafa menn einungis
sjeð vörn af minni húlfu og það mjög ó-
fuilkomua, pví jeg hef ekki liaft tök
ú að rita um mál það, er E. H. hefur
liatið gegn mjer frá öllum liiiðum, eða
til aS fara með livert atriði út í allar
tesar, og þannig sýna öll ósánnindi hans;
til pess parf meiri tíma og eríiði en jeg
má eyða. Enn fremur liefi jeg fundið
tið mín eigin vörn lilyti ætið að virðast
ófullkomin, pví bæði er pað, að verjandi
getur ekki svnt múlið óvilhallt bæði frá
sækjanda lilið og sinni eigin, eða gefið ó-
vilhalt og sanngjarnt állt um málið eins
og einhver óvitSkoinandi eða lagt sann-
gjarnan dóm á það sem dómaii, helditr
verður framsögn hans að vera að mestu
frá lians eigin sjónarmiði, og pví nokk-
uð einhliðuð; og liinsvegar er pað, að pó
framsögn verjanda væri rjett og
sanngjörn, pá mundi hún eigi að sið-
ur verða meira og minna tortryggð,
svo að jafnvel sanngjörn og rjett fram-
sögn mundi álítast sjergóð og sjálfhæl-
in og pannig skemma málstað lians
fremur en bæta, með því maður virtist
pú meta úlit fjöldans meir en sannleik-
ann. En pegar á allt er litið, pá er það
• •kki úlit aunara sem maður lier ábyrgð
fyrir. lieldur manns eigin breytni.
!>egnr tveimur greinir ú, dæma afirir
nokkuð eptir tildrögunum og nokkuð
eptir orðum beggja múlspartanna," og
irð þeirra dæma menn nokkuð eptir pví,
s*m peir hafa reynzt, ekki einungis í
iðru, lieldui einnig í múlinu sjálfu. Og
,,f annar tveggja áfellir hinn, pá er sak-
.irgipt lians pví að eins tekin til greina,
ið hún hafi úreiðanleg rök við a‘S styðj-
:-t og sannsögli mannsins sje óefuð, og
sömuleiðis er dómur eins um annan,
pví að eins úlitinn merkur, að liann liafi
gildar ústæður við að stvðjast og dóm-
'irinn sjúlfur liafi vit og sanngirni til a*
dæma; og umvöndun dómarans er pví að
eins sæmandi, afi liann sjúlfur sje betri
mannkostum búinn, annars kemur lians
•eigin umvöndun, áfelling og dómur lion-
im sjálfum í koil; pví dómar vorir um
• tðra dæma oss einnig sjálfa.
Xú er múli pessu milli lir. E. H. og
mín pannig varið. að E. II. liefur sett
út ú, dæmt og áfellt störf mín og breytni,
og ekki einasta mína, lieldur einnig
ymsra annara, er liann liefur leitt inn í
málið, og liefur pannig sett sig upp sem
dómara vfir mjer og öðrum. Eru pú
pessir dómitr lians sanngjarnir, og eru
verk lians og breytni svo rjett, aS
pau sýni ófullkomleik annara fremur
en iians eigin, eða jafnvel eins?
I>ó svo væri nú, ati allur fram-
burður E. H. um mig væri saunur að pví
leyti, að jpjj Hof'ði sýnt mig ónytjung,
omenntaðnn, heimskan og IUgjariian.
falskan, lýgin og óráðvandan, lifað á
liræsni, lævísi og svikum, og komið ætíð
fram Isiendingnm til óvirðlngar, iivort
lieldiir í opinberum verkum, ritstörfum
eða breytni, liefði slíkur dómur pau
úlirif að gera mig að betri og gagnlegri
nianni, eða tll að eyðileggja mig al-
gerlega? Sýndi dómur hans mannúð
''ða mannvonzku? Og ef hann sýndi
mannvonzku, lilytn menn pá ekki líka
að efast um rjettvísi iinns, og pú um
sannsögli lians, og pú líka um að dónnir
iians tæki jafnttiilit til’ liinsgóðasem liins
i«», v,t'ri fullkominn sannleikur. Með
liðrum orðum, i1{,fur pku; hra. E. H.
sjálfur með sakargiptum sínuin sýnt
sjúlfan sig sekan, 0g hefur iiann ekki
með dómi sínum dæmt sjúlfan sig?
Ogeí iiann úlítur, eius oghann iief-
ur gefið í skyu, að mjer sje skylt a* verja
múlstað mlnn út í pað óendanlega, er
lionttm sjálfuin pú ekki jafnskylt eða öllu
lieldur skyldara, að gera fuilkomna grein
fyrir sínum eigin verkum, ritstörfum og
breytni, par sem hann setur sig upp 8eln
umvandara og dómara annara. Til pess
að geta metið úlit lians og dóma rjetti-
le.ik og gert’oss þú að gagni, verðum vjer
pó að skoða pú í sambandi við lians eigin
lireytni og sjálfan hann. Vill liann pú
gera almenningi grein fyrir sjálfum sjer,
störfuin og breytni sinni. Eða ef nienn
leitía lijá sjer alt annað en ritstörf hans,
vill liann pú gera niönnum fullkomna
grein fyrir peim. Ilver eru pau? Skúid-
skapur, ritdómar og b’aðritun. Og liví-
lík eru pau?—Skáldskap lians, ”realista”-
skáldskapi mú sjú í brúðkaupskvæðiuu í
14. tbl. „Lögb.”, og pú'ekki síður í skúld-
sögum hansf. d. sögunni um „Humbug”,
sem er annars dágóS lýsing á höfundi
liennar. Ilitdóma lians er almenningur
nú farinn nokkurnveginn að pekkja, pví
varla kemur sú vika fyrir að „Lögberg”
burðist ekki út með einhvern stóra-dóm-
inn um ísland, íslendinga eða sjáll't sig.
Og ritgerðir hans sem blaðstjóra eru nú
orðnar heiminum (o: lesendum „Lögb.”)
full kuiinar. Lýsa ritstörf hans pá lær-
dómi, vizku og velvild, eða fúfræði,
fiónsku oghatri. Lýsa pau sannleiksást eða
lýgi, ráðvendni eða óráðvendni, hrein-
skilni eða liræsni. Lypta pau mönuuiii til
hins sanna, fagra og góða, eða draga pá
niöur til hins ósaniia, viðbjóðsleya og
ilia? Eru áhrif peirra betrandi eða spill-
andi. Eru pau góð eða ill?
„Verkið lofar meistarann”.
* * *
Iljer skal pess getið, að framvegis
mun jeg ekki eyða miklum tima í jafn
ómerka deilu og pessa, pví jeg liygg að
álit og dómar lira. E. H. og hans líka geri
mjer ekki tvo mikifi til. Jeg lief að
minnsta kosti lært pað: að æfin er dýr-
mætara pund en svo, að lienni skuli varið
til ósæmilegra prúttana og eytt í deyð-
andi ófrið.
Fnmann 11. Anderson.
L E I Ð H E I N I X G
um hamea-rakt.
Af pví jeg veit að flest-allir laudar
mínir, sem flutt liafa liingað til Ameríku,
hafa aldrei vani/.t hænsa-rækt, og sumir
jafnvel aldrei sjeð lnens fvrr en hjer, og
vita pví ekki hvernig á að fara með pau,
eða hvort nokkurt 'gagn er að eiga pau
eða ekki. Þú vil jeg revna til að gefa
lijer dálitlar leiðlieiningar um meðferð á
peim, bæði livað liúsnæði og fæði peirra
snertir; einnig hverja hænsa-tegund muni
vera bezt að liafa í tilliti til ágóðans.
Jeg var sjálfur einn af peim, sem
varla hafði sjeð hæns fyrr en hjer kom,
og vissi pví ekki hvort pað væri nokkurt
gagn að peim, nema rjett til gamans. En
samt sem áður keypti jeg (i hæns, nú fyr-
ir 4 árum, rjett til afl vita, livort pað væri
nokkurt gagn atS peitn. -Jeg hafði allt af
reiknihg yfir, livað pau kostivSu inig,
og líka, livað jeg liafði í aðra liönd, svo
jeg sá eptir árið, hvað pau gátu gert. Síð-
an lief jeg allt af halditt penna liænsa-
relkning, og fundið með pví ábatann vilt
pað að eiga )>au. Annars mundi jeg hafa
liugsað, að pivu vœru lítilsvirði. En pað,
sem upplýsinguna snertir, er að iniklu
leyti af minni eigin reynslu, og uokkutS
úr enskri bók, sem fræðandi er um pess
konar. En pó jeg rúðist i að sýna liezta
vilja í pessu efni, pú verKur pað í alla
staði ófullkomið, pví jeg er ekki búinn
að læra að meðliöndla pau eins og ætti
að vera, og lief pó reynt að taka eptir,
hvað |>eim væri lientast. En jeg vona að
allir peir, sem ekkert kunna að hænsa-
rækt, geti pó liaft dálítinn stuðning af
eptirfylgjandi línum.
Þegar menn kaupa lirens, pú ættu
peir að hafa til pægilegt liúsnæ'Si fyrir
pau, og skal jeg lýsa pví hjer ú eptir.
Margir lialdu að pað standi á sama, livaða
hæns peii kaupi, einungis að kaupa pau,
sem peir geta fengi'K ódýrust, og niáske
taka pau sein skrnutlegust eru ú litinn,
pó pau sjeu lítilsvirði. Öll pessi ódýru
og smúu liæns eru mjög litils vir'Si, livort
pau eru seld á markn'S eða liöfð til lieiin-
ilis brúkunar; pau vega ekki meira en
2- :> pund, kunna nð gefa framt að pví
eins mörg egg að tölunni til eins og
stóru liænsln, en pau purfa J ú mótí 2
sem stóru liænsin gefa.
Hvað frálagið snertir, er miklii meiri
munnr. Jeg á t. d. margar liænur, sem
vega 7—8 pd ., einungir hálfs úrs gamlar,
og l(i mán. gamlan hana, sein vegtir 11
pund. Allir vorungar, sem jeg iief
slútrað í okt.mán., hafa vegið til jafnaðar
4 pd., og hef jeg fengið 50 cent fyrir
livern. Öll inin liæns eru af kyni pví, er
kallað er Bramine; ineð loðna, stutta
fætur, fjarska digur og feitlagin, og pola
vel kulda. Þau eru Ineði með gráan lit,
lik fúlka, livítan, gulan og svartann.—
Þetta hænsakyn úlít jeg að allir ættu
lielzt að reyna að liafa. Þau eru mikln
dýrari en mörg öiunir liæns, en borgá
pað fljótt, ef meðferðin er hæflleg. Það
eru líka til fieiri tegundir, sem sumir
liæla, t. d. Whitr I.eiilwrna; segja menn
pau leggi tiest egg allra hænsategunda
og sjeu heldur væn; eru í meðallagi stór,
en injög viðkvæm fyrir kulda og ýmsum
breytingum. Jilack Spnnixh er lika kall-
að eitt hænsa-kyn; eru pnu mjög stór, lik
Hramins, svört að lit. Pljfmouth liork er
og kallað eitt kyn; liafa pau fálkalit, og
eru í meðnllagi stór; vilja aidrei liggja á
eggjuin, og verður pví að liafa nðrar
hænur til að unga út eggjuin peirra.—
Ótnl fleiri tegundir liænsa eru til, sem
jeg ekkert pekki til, en lief að eins sjeð
sum peirra sem eru með ýmsum skraut-
legum litum og uierkjum, sem önnur
liams hafa ekki, og eru pví meir til gam-
ans en irS pau sjeu í nokkru betri en önn-
ur hæns, en eru (>ó opt afar-dýr, svo mjer
dettur ekki í iiug að nokkur af löndum
mínum hugsi til að 4 nupn néitt af peim.
Þegar menn byggja liæusahús, pú er
bezt að hafa pivS við fjós, og láta pnð
snúa austur og vestur og liafa flatrept,
svo lilið liússins viti móti sól og liafa
næga glerglugga, svo vel sje bjart i hus-
inu; pakið nokkuð bratt svo siöur leki.
Vel verður að búa um liúsið a alla vegu;
bezt að allir veggir sjeu tvöfaldir, með
0 pumlunga niillibili, og troða fast ú
milli sagi, leir eða mosa, pví bezt er að
litið eða ekkert frjósi, pví ef liæns frjósa
svó að kamburinn frjósi til muna, pá
missa pau eðli sitttil að verpayfir lang-
an tima, svo maður tapar mikiu við pað,
pví eggin eru dýrust á vetrum. Það
mun lúta nærri ir5 1G feta langt og 10 feta
breitt liús sje nægilega stórtfyrir 40—45
liæns og manngeugt undir kegri lilið.
Slárnar, sem pau eiga að sitja á, skulu
vera 1 puml. ú breidd, vel sljettar, en
heflaðar raðirnar og nægilega pykkartil
að haldn, og ekki hærra upp á pær en
rúmlega hnjehátt, einkanlega fyrir stór
hæus, pví pau komast ekki, ef liátt er
upp á slúruar; skulu pier vera undir
hliðinni á móti gluggunum, par sem
birtan skín sem liezt á pau. Skiiptin
verður allt af að hafa lirein og liera ú
pau öðru hverju feiti og steinoliu. Kass-
arnir, sem paueiga að verpa i, skuiu vera
til hliður við gluggana eða undir peim,
pví hænsum líkar betur aí hafa dimmt ú
hreiðrunum: pau vilja og liafa lireiðrin
dálitið á lopti frá gólfinu, og liku má
hafa tvær raðir af lireiírum, livert upp
af öðru, en liafa fjöl framan við efri
röðina handa peim að fljúgu upp á fyrst,
áður en pan fara inn í hreiðrin.—Það
mun vera nóg afi liafn 8 lireiður liaiida
40 hænum að verpa i, en svo vei ður að
hafa aðra kassa liunda peim til a5 unga
út í. Þeir verða ið vera töiuvert stœrri
en hinir, lijer uin bil 22 puml. langir, en
18 purnl. lireiíir, svo pær hafi nægilegt
rúm, pví aunars er liætt vifl að pær
mölvi eggin. Líka verðnr uð hafa liverja
liænu út af fyrír sig, svo aðrar hænur
geti ekki komið til hennar. En freinur
verður að liafa nóg rúm fyrir framan
kassann handa peim uð jetu i og hægja
sjer.
Þegar ungarnir koma út er bezt að
gefa peim liaframjöl eða eittlivert smátt
korn líkt pvi, og bleytt brauð með súrri
mjólk—súrmjólk, er einkar góð fyrir
unga og enda öll liæns. Gott er að hafa
litlar rifur á girðingunui, sem er kring-
um kassar.il, svo ungarnir geti hlaupið
ttm par til að má lileypa liænunni út líka,
sem er liezt að sje ekki fyrr en að mán-
uði li'Snum, frá pví peir eru skriðnir úr
egguuum. Stórar hænur unga út 11—18
eggjum, en litlfir 0.
Allan ópverra úr liænsiihúsum pnrf
a'5 verka einu sinnieða tvisvar í viku og
sá á gólfið í hvert skipti sagi, lieyi eða
hveitistrúi. Stóran kassa parf nð hufa í
einhverju horninu metS sandi, dúlitlu af
purri mold og ösku me íi bruunum bein-
um í og kalki, ef hægt er. Gamalt kalk
er líka gott. Það er nauðsynlegt að sá
dálitlu af muldum brennisteini saman
við allt petta. í pennan kassa er bezt
aðsafna allan veturinn ösku með brunn-
umbéinum; pau purfa peirra í skurmið
á eggin. Þessi rusklukussi er ómissandi
handa peim, til að lialda prifum. I>að
er árífiandi að liafa hænsnluisin vel
lilý, lirein og björt, pví með pvi móti
verpa pau, purfa að liafa nægilegt og
notalegt fó'Sur, hveitikorn og bygg á víxl
tvisvar ú dag, en í pritiju múltíðina sam-
blandirSar korntegundir og lúeytt brauð.
Allt petta er gott að hafa til samans,
lirært út í vatni og lútið vera pykkt. í
petta á að láta einu sinni í viku teskeið
handa liverjum 10 hænum af rauðum
pipar og smátt-brytjaðann lauk og soð-
in í 1 pottmúl lianda i)0 lirensum, allt
petta vel hrært samán. Enn fremur
einu sinni í viku eina teskeiö af möluðu
engifer handa hverjum 10 hænsum og
jafnmikið af muldum lirennisteini vel
hrært saman við úrsigti og upp bleytt
brnivlt, ef til er. Þetta allt á aS vera til
heilsubóta, en einkanlega pað sRSartalda,
er á við hænsa-kóleru. Sú veiki sjest
fyrst ú pví, að pau fá rennandi niður-
gang, og híma pnr og pnr í linipri og
jeta lítið. Þegar pessi merki sjást er
bezt ii5 liafa pau sjer og gefa peim petta
síðartnlda me'Sal annanhvern dag, en ef
peim fer að batna, pá sjaldnar. Opt er
hænsum hætt vit! að fá lús og óprif, ef
pau liafa ópekkalegt liúsnæði, sem ekki
má eiga sjer stað, en pú verður aö bera
vandlega undir vængina og kringuin liáls-
inn, og víðar, svínafeiti og brennistein.
Lús getur alveg drepið pnu á stuttum
tíma, ef ekki er að gert; einkenni lúsar-
innar er líkt og kólerunnar; piut liíma í
hnipri og klóra sjer með köflum, en hafti
ekki niðurgatig. Ef mafiur skoöar pau,
pá sjer mufiur lúsina glögglega, pegar
maður flettii sundur fiðiinu, og er hún
gul atS lit. Mörg me'Kul eru tilgreind, er
brúka á ti 1 að lækna ýmsa kvilla, sem
pau kunuaaðfá, en jeg iief ckki reynt
neitt af peim. Jeg lief ekki haft önnur
meðul liinga'S til við pau, sem jeg hef
sjeð að eru mjög veik, en að taka af
peim höfuðið áður en pau liafa lagt af,
einkanlega að liaustinu til, pví pað er
naumast tilvinnandi um pann tíma að
reyna atS lækna pau, en að vorinu til er
pað rej nandi. Aldrei sknl lileypa )>eim
út á morgniinn, ef kalt er, fyrr en fer að
hlýna. A vetrum, pegnr verður að gefa
peim inni, er bezt að hafa rennur, líkar
vatnsreuuum, en gattarnir vertiaað standa
litið niður af peim, fyrir stokkinn að
standa á, og langrim yfir öllu opinu, svo
pau geti ekki gengið ofan i liann, en pó
jetið úr lionum beggjamegin við rimina.
A vetrum eru liænur opt gráðugar að
jeta egg sín: er pá sagt gott að brjóta lít-
ið gat á lirátt egg og ná öllu úr pví, fylla
svo skurmiti með »inej> og lima svo eitt-
tivu'5 fyrir gatið, og gefa peim pað síð-
an. Þetta er sagt óyggjandi meðal. Jeg
hef ekki reyut pað sjúlfur, pví jeg vissi
petta ekki næstl. vetur. Eggja-útinu
hætta pær æfinlega ú vorin, pegar pær
fara að vera stöðugt úti. Hezt er að
leggja egg undir liænur til að unga út í
apríl og maí, ekki seinna en i júní.
Loksins verð jeg aS segja eittlivað
um ágóðann. Öll pessi úr, sem jeg hef
haft liæns, hef jeg lmft í hreinan úgóða
frá 1 doll. til 1(4 til jafnaðar á liverri
hænu, eptir pví, hvað mjer hefur orðið
dýrt eða ódýrt fóður peirra. En liirð-
ingu peirra hef jeg ekki reiknað, en piv8
er liægt verk. Hezt er að sá sami hirði
pau, annars verður hirðingin misjöfn, en
æfinlega er bezt að gefa peim á sama
tíma; pau finna pað bez.t sjálf. Alilrei
má lirekkja pau á neinii hútt eða fara
hart að' peim. Alla kassa peirra verður
að hreinsa haust og vor og bera í öll mót
steinolíu og veggjalúsadupt. Einnig
verður að skipta opt um lieyiS í peim.
Jeg vona að petta geti orðið h’ipd-
um mínum til dálítils hagnalSar, pó ófull-
komið sje, ef peir að eins fara í öllu
eptir pví sem lijer er fyrirsagt.
IVinnipeg, 22. nóvember 1888.
<i. ölaftaon.
EIiDllA 17ISI1V.
FJptir
CHAIiLES JiFAl).
(Eggert Jóhannsson, pýddi).
En nú var kominn tími til að skipta
um hugsunarliútt—hún liafði haldið við
alveg sömu skoðun nii í lieilnr 80 sek-
úndur—og hugsaði liúti sjer nú að revna
vinsamlega ráðgj'if.
tJimmi* minn góður’, sngði hún,
Loimr eru undarlegar skepnur. Þær
eru með köflum ekki með sjúlfum sjer.
Sara hefur næmar tilfinningar og liefur
til bæ’ÍSi stórlvndi og djarfleik. Og núna
sem stendur liggur pannig ú lienni að
lnín væri vís til að rekn í pig liníf ef pú
* Jimmi er stuttnefni fyrir James.
stríddir henni. Taktu pví mín ráð núna
og láttu hana afskiptalausa. Jeg vil
ykkur báðum vel. Ef pú gerir pað, ef
þú kvelur hana ekki meira en komið er
í kvöld, ogjeghef liugsað mjer að pú
skulir ekki gera pað, pá skal jeg ábyrgj-
ast a5 hún verSur bæði blíð við pig og
róleg i fyrramálið*.
,Það getur nú veri'5’! sagði hann ó-
lundarlegur. ,En jeg verS ekki þannig!
Ef liún verður ekki lijá mjer í nóU, pá
skal jeg verða burtu frá lienni úrlangt,
eðii raáske meir’!
,Og vera pó lieima, eða hyati’?
,Nei, pað mætti nú pá segja að hún
svo gott sem hjeldi mjer uppi’!
‘En gerir hún pað ekki? IIva'Ban
færðu alla peningana, sem pú svallar
með, nema frá henni’?
,En mjer býðst atvinna’.
jAtvinnu! Oghver mtindi bjóSa pjer
atvinnu lijer’?!
,Það er ekki lijer. Það er i Ameríku.
Þar skal jeg segja pjer • fá handverks-
menn eins og jeg alminlega borgun fyrir
vinnuna! Jeg get þarorðfS stórauðugur
á stuttum tíma, og parf ekki lengur að
láta hreyta pví aðmjer, að pað sje konan,
sem haldi mjer lifandi’!
Þetta áleit Debóra svo mikla fjar-
stæðu, a5 liún svaraði pví alveg engu.
Hún stakk upp á að liann skyldi ganga
til hvílu, áieit að honum væri hvíld og
ró einna bezt meðal, eptir allt erfiðið
við að handleika þjórkönnur og
brennivínsstaup allan daginn og ljpta
peim frá borSinu nf munninum einu
eptir annað! Eptir nokkrar tilraunir'tókzt
henni iv5 lokka ltann upp á lopt, og par
tók hún af honum liálstauið og losaði
kragann við skirtuua. Svo fór hún burtu
og gaf honum sæmilega langan tíma til
að afklæða sig, og pegar hún lieyrSi að
liann var loksins kominn í rúmið kom
liún inn aptur og tók frá honum kertið
eins og hann vœri barn.
Jleyríu nú mín síðustu orB’ kallaði
liann hixtandi á eptir lienni, er liún gekk
út.
(Þvi er nú ver! Heimilit! er nú ekki
svo lánsamt!'
,Haltu á pjer hvoftinum’.
(Það er óparft! llann fer livergi!
(Geturðu hlustað eitt augnnblik?
(.lá, pað get jeg, ef jeg lield niðri í
mjer audanuin’.
(Athugaðu pá þetta: Ef liún yfir-
gefur mig pannig, pá yfirgef jeg hana.
Jeg læt ekki konu fnra með mig rjett
eins og lienni sýnist’.
(Jeg skal segja henni pað’, sagði
Debóra, til pess hann skyldi verða ró-
legur. Tók hún svo kertið, fór niður í
herbergi til liliðar við eldhúsið, pví húu
s\af par. Hún tók dúnsæng, bar liana
upp á lopt |og in-i í svefnherbergi Lucy,
par sem Sari, sat, <r>g lijó upp gott rúm ú
gólfinu fyrir liuna. (Houum líður vel',
sagði hún við Söru, og heldur ekki annað
orð. Að pessu búnu fór liún ofan aptnr
og fór að vefja rauðu lokkana sína í
pappír. Húti var byrjuð iv5 haida sjer
til, og að reyna að koma liverjum j>ilti
til við sig sem hún gat.náð tiili af mað-
ur hennur liafði legið sex niúnuði í
grörtnni! Svo kastaðl liún sjer niður á
liarða liálmdýnu, pó ekki liarðari en
liennar lieilsugóði skrokkur, og svaf
eins og steinn til morguns.
3. KAPÍTULI.
Hve undraver'5 læknislyf er vær og
iungur svefn og nýrunnin dagur. Þeir 1
I samvinnu endurnæra og lífga bæði lik
ama og sál, peir lireinsa burtu hin svörtu
skýin og kvíðahrollinn, sem kvöldið og
nóttin liafa í för me5 sjer, peir uppljóma
ekki aðeins liina svipmiklu úsýnd núttúr-
unnar, heldur einnig mannsins eigin ti 1 -
veru, svo n‘5 ný von fæSist með nýjnm
degi. Hi‘5 dýrðlegn geislakast árdags-
sólarinnar, fallandi á nývakin nv.gu og
endurvakin líkama, liefur sömu áliif á
manninn og lú5urgjulli (l.Vi7 Desperand
um” (örvænt uldrei). Snra Mansell vat
ekki undanpegin pessum U)>plífgandi til-
finningum. Ilún liafði sofið í lierbergi,
pur sem lopti5 var lireint og tært, par
sem pað var ómengað af anda drykkju-
boltans, svo liún vaknaði uui morguninn
með endurnýjuðum kröptum, og full
djörfungar til að stríða. Ilún gekk ekki
að pví grufiandi lengur, að lif liennar
var uppihaldslaust stríð, en hún liafði
bæði afi og hjálparlið. Afl hennur lá í
sjerstaklega gó'Sri lieilsu, kröptum, að-
gætni og stillingu, en hjálparlið henuar
vnr Debórn.
(Framliald).