Heimskringla - 31.01.1889, Page 3

it 0 ADVERTISER5!
f Foa a oheck for$30 will prlnta ten-line adrer
tttenient lu Oue Milliou liMueð of ieadintf Xuierl
®an Nev’epapersniid eompiete thework wlthin ten
dKTi. Thla is at therate of ooly one-flfth of acent
a line, for 1,000 Circulationl The advertisoment
wlllappear lu but asingle isaueof any paper, and
eonsequently wiil be placed before OueMillion
dlflereut nowspaper purchasers; or Fivc Miluon
RKAPaRB, lf lt íi true, an ls sometlmes stated, that
♦ very newBpaper Is looked at by flve persons on
anaverafre. Tenllnes will accomxnodate aboutTO
worda Address with copy of Adv. and check, or
•end 30 oents for Book of 2ð6 pa#res.
0*0. P. ROWELL &CO.. 10 Sp&uce St.,N*W Yo«.
* We have lust lssued a new edltion of our
Book called T* Newspaper AdvertislnK ” It. lias 256
*-------- - - • * — iv he named tbe
Newspapers:—
^ _________________________YORK CITY,
wlth their Advortislng Ratea
DAILY NKWSPAPEltS IN CITIES HAVINQ mor«
than. 150,000 populatlon. omlttlng all but the best.
DAELY NEWSPAPERSIN CITIES KAVINO mor«
than 20,00öpqpulatlnn, omitting allbut the beat.
A SMALL LIST OFNEWSPAPERS IN Whichto
advertlse every aection of the countrr; belng a
<rhoice selection nmde up with great care, gulaed
t»y long exnerience.
ONE NEWSPAPERIN A 8TATE. Thebest one
Uor an advertlser to use lf he will use but one.
BARGAIN3 IN ADVKRTISING IN DAILY News-
papers in roany prlnclpal cities and towns, a Llst
which offers peculiar lnducemenu tosome adver-
tfaers.
LARGEST CIRCULATIONS. A coraplete list ot
all American papers lssulng regulariy morethan
25.000 coples.
TFJE IlEST LISTOF LOCAL NEWSPAPERS, oor-
ering e'Try town of over
Í.OOO population end ovvry
4mportnntcmmtyse.it. F
SELECTI.ISTop’LOCAL Á
m:WSPAPERSf in whlch .
advertlsenientrfaroinscrt-a
ed at half prlce.
5.472 VILLAGE NF.WS '
PAPERS, in whlch udver-
tisemen’sare lnserted for
$42.15 a llne and appear iu
the whole lot—one half of
AlltheAmerican Weekliee ___
iöookaen -ddreagfor TUIKT Y CENT8.1
miður; sem er gjarn á að lang-
dvölum, og gefa þar með áheyrendunum
orsök til að hugsa og máske segja við
sessunaut ainn: Hvað, og úr hverri átt
skyldi þafi nú verSa sem hann kemur
með næst, þegar hann opnar munninn?
.Teg lief reyndar ekki enn skrifað
mig 1 neinn söfnuð, helzt vegna þess að
jeg er mjög illa settur hjer á suðurenda
Mikleyjar, til að siekja nokkra kirkjuna,
<>g er jeg því að fást við að geta breytt
til um bústað minn, og tækist mjer það,
myndijegeigi lengi standa utan safnað-
ar, og það því fremur, ef fylgjandi frum-
varp.skorni yrði nokkur gaumur gef-
inn.
Nú höfuin vjer hjer í Nýja íslandi
þannprest, nefnil. sjera M. J. Skaptason,
sem tiestir (hæpiiS að segja allir) munu
vera vel ánægiSir með. Menn ættu því að
vinda bráðan bug að að koma sjer upp
á haganlegum stöðum þeiin húsum, sem
hæflleg væru til að vígjast ogbrúkast fyr-
ir kirkjur, efna þann búning er jeg afi
framan het nefnt, færa prestinn i hann
áður enn messa hyrjar, láta prestinn tóna
pistil og guðspjall m. m. Sjeu kirkju
vorri sett þau lög sem banna att prestur
tóni, hversu góða söngrödd sem þeir
hafa, þá er kirkjan orðin eitthvaö annatS
en íslenzk, og þá er prestinum fyrir
munað aí leggja fram það pund, sem
honum er *f gufii gefifl. Það var þó opt
sagt á íslandi, að það sykraði annan veik
leika prestsins, ef iiann var skemmtileg-
ur', fyrir.altarinu, En þeir sem ekki geta
toiiáð ættu aðTesa pistil|og guðspjallo.
s. frv. Ekki ntá virða neinn rninui mann
fyrir það, þótt harin brúki ekki það sem
honuin var aldrei lánað. Það heyrir líka
góðri reglu til, að œtíð, þegar enginn
forföll hindrn, sje tekið til messu um
sama mund dags. CZ. >
Vera má að sumum þyki 'að jeg sje
nú' búin að segja nóg, þó'ekki {sje farið
að nefna klukku, sem þó er nauðsynleg,
einkum í sveitakirkju, til að kalla:,á,til-
heyrendurnn. En engan veginn má und-
an dragast, að liver kirkja liafl rjettsvn-
an, ráðvandan og duglegann k i r k j u-
lialdara.
Skrifað í Miklev, Nýja Íslundi,
milli jóla og nj'árs, af
M. Einarssyni.
FLIITT, FLUTT!
N Ý KJÖTVERZLUN.
Heiðruðu landar!
Við undirritaðir höfum þá áuægju, að
tilkynna yður að við höfum byrjað á
kjötverzlun, og höfum á reiðum höndum
ýmsar kjöttegundir, svo sem nauta og
sauðakjöt og svínsfleski, svo og rullu-
pilsur m. fl.; allt með vægu verði.
Við erum reiðubúnir atS farra viðskipta-
-iniin num ok/car allt er þeir kaupa hjá okk-
ur hfim til þeirra. Komið og sjáið vöru
okkar og fregnið um verðið áður en þjer
kaupið annarstaðar-
Oeir Jónsson, G uðm. J. Jiorgfjörð.
JIcUKKMOTT ST.
STÓRl DÓMUR.
(Fluttur 18. janúar 1889).
„Betra er að vita rjett en hyggja
rangt” er gamalt máltæki. Jeg hef ekki
: trúað, þó ymsir liafi sagt mjer smá ó-
j gætnis orð eptir þessum svokölluðu prje-
dikurum: Jónasi og Lárusi, um okkur,
| er stöndum í lúterska söfnuðinum. En
jeg komst að sannleikanum. Nokkrir af
umsnúningum þeirra komu til míu og
báðu inig afí heyra þó einusinni til engla
sálna sinna! Jeg ljet tilleiðast, og hugs-
aði: Það er gott aS heyra guðs orð,
hver sem framber það óbrjálað.
Innan lítils tíma var jeg komin í
i kirkju Jónasar, en hvað heyrSi jeg?
Vægðarlausa fordamingu yfir alla undan-
| tekuingarlaust, að fráskildum þeirra litla
(svo kal’.aða) ummnta hóp. En jeg hjelt
að blóðundin væri bráðust og þetta
mundi batna. Nei, Það fór ö’Sruvisi!
Það hjeit áfram sama skammahríðín!
Mjer komu til hugar þessi frelsarans orð,
sem standa lijá Matth. 7. kap. v. 1—8:
„Dæmið ekki, svo þjer verSið ekki
dæmdir, því líkur dómur og þjer fellið yf-
ir öðrum munyfir yður feldur verða, og
eins og þjermælið öðrum munu þeirapt-
ur mæla yður”. En það virSist allt öðru
máli að gegna með þessa helgidóms
postula. Þeir hafa hvorki bjálka í auga
eða blett af synd. Jeg er vottur a* því,
að þeir sögðu: „Jeg kvíði ekki dauð-
anum fyrir mig eða okkar umoentu, þó
hann komi á þessari mínútu. Himnaríki
1APAST HAPA frá Roblin House, 43
Adelaide St., 2 kýr, h. 3. þ. m. Önnur er
rauðhjálmótt með hvít horn og hvíta
framtætur, en hin skjöldótt, meira hvít
en dökk, og borin fyrir hálfum inánuði.
Báðar stórhyrndar og úthyrndar. llver
sem gefui þær upplýgingar er leiða til
fundar þeirra, færsæmileg verðlauu fyrir,
á ofargreindu húsi.
G. II. yfrQregor. '
ÍSLENZKT GREIÐASÖLU-HÚS
að nr. 92 Ross Street.
(3g“Tilsögn í ensku með góðum kjörum.
Wm. Anderson, eigandi.
er opið fyrir okkur! En livar standið
þið óumventu syndarar, ef þið verðiTS
dauðir fyrir kl. 12? Ekkert annað en
opið helvíti liggur fyrir ykkur!” Svona
var lagað mest af þessari svo köiluíu
prjedikun. Mjer datt í hug: Þetta er
blóthof enn ekki kirkja, og þettá er lík-
lega miðsvetrarblótið! l'iminnjstendur
næstum því heima. Fór jeg þá að skygn
ast eptir þeim Þór og Óðni. Nei. Þar
voru ekki aðrir en Jónas og [Lárus, og
nokkrar biblíumyndir á veggjunum. Þá
kom mjer aptur til hugar sem líklega er,
að lijer eru varasamir kennendur. Það má
því óhætt segja: „Gætið yðar fyrir fals-
kennendum”.
Þegar þessi fordiemiiigarræða var á
enda, komu þeirtiræður til mín sem ann-
araf og spyrja mig: „Ertu vmvent; og
hvernig likaði pjer að heyra tii okkar?”
Af þvi jeg hef aldrei hræsnari verií, þá
svara'Si jeg: „Jeg kom hingað í þeim
tilgangi atí hlusta á guðs orð, en þa'S fór
cttruvísi, því jeg get ekki áliti'S þessar
fordæmingar eiginlega guðs orð”. Þá
var nú náðin aiveg á euda! Óðinn hljóp
algert í aumingja Jónas, og með það
saina tillir hann sjer aptur á dómstóliun,
fer í flýti ylir syndaregistur mitt, og
kveður svohijóðaudi dóm yfir mjer:
„Þú ert d beínni leið til helvítis og
vilt einnig draga fleiri með þjer! Þetta
áttu að hoju. og þetta skaltu hafa! Farðu
st. ajc út, eða jeg lœtþig ú</”
Þið sjáið því, vinir mínir! að þarna
eru ekki iiáðarmeðul að fá fyrir lút-
erska mennl Jeg vil því taka það fram
aptur: „Varið ySur fyrir falskennend-
uin”. Að öðru leyti er jeg ekki lifandi
ögn reið Jónasi, greyinu. Jeg legg aldrei
trúnað á hann eða dóma lians. Samt
þætti mjer betur fara á þ'ú, að hann
yrði dálítið gætnari í ort!um, og ekki
strax svona mikið upp með sjer af kenni-
mannsstandinu! „Það er illt að hefja
húsganginn”.
Winnipeg, 21. janúar 1889.
11. Guðmundsdóttir.
FERÐALAG í JAPAN.
(Niðurl.).
Rjett i þessu rak jeg augun í kunn-
uglegann hlut yfir á pallinum, er var
enginn annar hlutur eu hin græna kista.
Og jeg fjasa ekkert þó jeg segi að við
tókum til fótanna til að komasi á fund
hennar. Um leið tóka og allir viðstadd-
staddir Japanitar til fótanna meS engu
minni hraða í sömu úttinu og við, en við
liugsu'Sum nú síz» um það. Þaina fund-
um vilí ekki einungis grænu kistuna,
heldur einnig báðar stóru kisturnar og
allt okkar dót, sem nú var komið upp á
börnr, ferðbúi'S eittlivað burtu, en hvert
vissum við ekki. En viS fylgdum þeim
samt eptir og inu fyrir grindur, þar sem
það var látið í hyng, og þar settist Louisa
og breiddi sig yfir svo mikiðjaf því, sem
hún gat þægilega viðkomið. En jeg
hjelt áfram að leita eptir hinum ensku-
talandi Japanítum.
í Yokohama var okkur seld dálítil
bók, er innihjelt, að okkur var sagt,
stutt ágrip allra nauðsynlegustu og fín-
ustu orða í hinni japanisku tungu og
þý"Sing þeirra á ensku. Nú tók jeg bók
þessa og gekk iun í böggla-salínn. Þar
var fjöldi af unglingspiltum í bláum
serkjum, settum gyltum hnöppum, og
þar sat einn gamall öldungur viS skrif-
borð. Allir hnegðu sig einkar kurteis-
lega ogsupu um leið að sjer lopti* inn á
milli læstra tannanna. Það hef jeg sí Sar
frjett, að er sjerstakur vottur um kurt-
eisi, þó nijer í brá'Sina virtist þivS fremur
vottur umlikamlega neyð, hætta eða að
minnsta kosti eitthvað ógeðfellt. Jeg
var þess ekki meðvitandi að jeg hefði
aðhafzt neitt vítavert, eða það sein gæti
fyllt þá hrolli, og enginu af þeitn gaf sig
heldur fram um aS segja mjer að svo
væri. En þar sem ekkert illt leiddi af
þessu, þá fjekzt jeg ekki um það, en
sneri injer til eins af þjónunum—í þetta
skipti fór jeg til þess er minnst var
skrýddur—og sýndi honnm ábyrgðar-
skildi mína og tók hann viS þeim með
bugti og beygingum. „Getum vi'S fengið
að skilja dót okkar eptir þanga* til næsta
dag, að undantekinni annari töslcunni og
öðrum lausa böglinum?” „Hai!” „Getum
við fengið litlu grænu kistuna senda til
móttökumannins tafarlaust?” „Iiai!”
Gæti jeg fengið að liafa með mjer tösk-
una og hin sWHkan böggulinn í burðar-
stólnuin, til að spara okkur kostnað?”
„Hai!” Það var allt hið elskulegasta!
Voru nú sendir þjónar til að sækja dót-
ið út. Komu þeir með það á börum—
og Louisu, sem sat með sigurvegara-
brosi ofan á öllu saman! Hún þorði ekki
að yfirgefa það, af því hún lijelt aS þjón-
arnir væru sendimenn frá einhverju hót-
elinu.
Dóti okkar var nú haglega hlaðið
upp í einu horninu á salnum, og var
græna kistan neðst af öllu. Mæltist jeg
þá til að Louisa spreitti sig dálítið á jap-
anisku—hiuni endurrituðu og leiðrjettu
útgáfu frá Yokohama, og gerði lnin það.
„Þessar tvær—„ariinas-sitveÞessa
litlu grænu kistu”.
,Litla er ^skoshy’—tók jeg fram í fyrir
henui.
,Þessa ,skoshy’ grænu kistu sendið
þið með Jjinrikisha' til ungfrú Robinson í
strætinu tJo Gak Ko Save!’ Ungfrú Ro-
binson borgar jinrikisha!'
Hjerslitnaði samtalið, því inn koin
greindarlegur japaniskur maðut með
gleraugu, er þegar stefndi hinnm á fund
til að ræða málið. ,Gerið svo vel að
rita tal ykkari’ sagði hann og sneri sjer
til míu, þannig gefaudi mjer bendingu
um að þeir næðu ógjörla samhengi ræð-
unnar. Nú lifuaði ný von í brjósti mínu
og settist jeg skjótt niður til að skrifa
tal mitt. Og til enn betri aðgreiuingar
sló jeg striki undir setninguna um lieim-
ili fikoshy' kistunnargrænu. Glereygði
maðurinn tekur blaðið og fer yfir það
með mesta athygli, en sagði ekki eitt
orð. Á meðan á þessu stóð tóku þjónarn-
ir böggla okkar og vógu þá sinn í liverju
lagi, sjálfsagt sjálfum sjer til fróMeiks,
þvi ekkert var átt við þa annað.
Eptir fáein augnablik gefur gler-
eygði maðurinn okktir til Uynna með
raestu beygiugum, að hann viiji hafa
okkur af stað, því )i>ir/4t»áfl-piltarnir
bíði okkar úti fyrir húsinu. ,En taskan
og böggullinn’, spurði jeg. ,AU riyht',
sagfii hann einkar þægilega, ,jeg gef
upplýsingarl’ Settumst við nú sín í hvorn
jinrikhha, sem eru tvíhjólaðir litlir
vagnar, með æði-bröttu sæti. tSaiyon-
ara!' segrisá glereygði, (þetta orð þýðir:
Far vel!) Allir viðstaddir tóku nú upp
sama orðið, einn eptir annnn, og aðjsíð-
ustu gerðum við sjálfar það einnig mefi
mestu kurtelsi. Og á sama augnabliki
rukum viti út í myrkrið ineð fljúgandi
ferð, dregnar af okkar tvífættu gæðing-
um, en fengum livorki tösku eða annati
með okkur, eptir öll bin fúslega gefnu
góðu loforð. Okkur varK það bráðum að
lita um öxl til hiuna ótrúu þjóna á pall-
inum, og sáum þá það, er nærri lá að
kæfði okkur í hlátri. Á eptir okkuð
komu á harða hlaupi þjónar, berandi sinn
böggulinn liver af dóti' okkar! Og öpt-
ust í lestinni kom skoshy græna kistan!
__Þannig^gekk þetta)Jfyrsta ferttalag,
I.ouisa var mjög umburSarlynd og sagði
ekki orð, þegar hún opnaði sjóðinn til
T' T
að borga jinrikisha skuldina,”sem ekki
var neitt smáræði. En seinna um kvöld-
ið, þegar hún beiddi þjónustustúlkuna í
veitingahúsinu um þurku, en hún færði
henni f ulla skál af heitum hrísgrjónum,
gat hún ekki at> sjer gert að segja: ,Það
tala hjer allir ensku; er ekki svo?"
ELDRAUNIN.
Eptir
CHARLE8 liEAD.
(Eggert Jóhannsson, þýddi).
5. KAPÍTULI.
Á eptir þessari fj'rstu áköfu geðs-
hræring fylgdi liin kveljandi bið og
hálfgerða von. Það liðu margir dngar
svo, atí hinir vingjarnlegu lögregluþjón-
ar voru stöðugt á vertSi við allar bryggjur
samkvæmt ósk Söru, til þess enn þá að
gefa henni tækifæri, ef það byðist, að
friðþægjast við sinn húsbrotsseka ekta-
mann. Sjálf hafði hún augun á strætinu
alla daga og eyrun æfinlega opin að
hlusta eptir skóliljóði þorparans. Hún
gat ekki annað eu vonast eptir ofurlít-
illi fö'Surlegri ást. Því skyldi hann yfir
gefa Lucy. Ilún haftSi þó aldrei gert
honum á móti.
En eptir tímakornjfjekk hún óhrekj-
andi sannanir fyrir að hann [hafði kvatt
kong og prest. Hanu hafði svikist um
borð á seglskip, erætlaði til New York.
Jeg er óæfður í sundurlimun lifandi
manna, og ætla því ekki ati fara að tína
til allar þjáningar þessarar yfirgefnu, fyr-
irlitnu konu, þjáningar eun bitrari af
þeirri ástæðu, að hún var kona skörp og
iniklum mannkostum búin, kona, sem
allir unnu, bæði fyrir útlitsfegur'S og á-
gæta liæfileika, nema rnaður hennar einn.
Hún liafði þess vegna almenna með-
aumkun á sina )ilið. ()g eittblað í Liver
pool, sem náði sögunni frá einum lög-
regluþjóninum, flutti um það ritgerð
ineð fyrirsögninni: „//rer og einn sinn
egin innbrotsþjófur!" Og ritari greinar-
innar, samkvæmt gildandi reglu manna
í þeirri stjett, kryddaðl þeunan rjett fyr-
ir lesendurna drjúgum með ýmiskonar
kryddjurtum, er hanu sjálfur lagði til.
Þannig hafði vinur konunnar miðað
skammbyssu að liöfði þessa nýmóðins
innbrotsþjófs, en konan hreif vopnið úr
hömlum hans, og saknaði ritarinn þess
mjög, og vonaði, aS skyldu fleiri taka
upp þessa atvinnu, þá ljetu jafnvel
tryggðaböndin og ástin svo mikið undan
lögnnum, mannfjelaginu til gó'Ss, að kúl-
an fengi að renna sitt skerP.
Pinder las þessa grein fyrir þær syst-
ur og þýddi liina síðustu setningu á hverw
dags tungumálið, og þótti Debóru mik-
ið til koma. En Söru hryllti við þessari
uppljóstrun, og hún reiddist af því a4
frjettablað skyldi leyfa sjer að fjalla
þannig ineð hjónabandið. Eptir því er
hún talatSi, hefði maður mátt ætla það
skoðun hennar, að ef einhver þursimt
banaði kouu sinni, þá væri sjálfsagt að
breiða ofan yfir það, að allt gott eða illt
sem færi á milli manns og konu væri
leyndardómur og of heilagttil afi horfa á,
og að al!t umtal um þau efni væri óþol-
andi ósvffni og ruddaskapur.
Þyngstu sorgir hafa stundum í för
með sjer þær afleitSingar, sem þó í fyrstu
sjeu þær þeim líðaudi t"kki sýniiegar,
koma þær fram smámsaman eptir því er
lengra líður frá. Tíminn leikir þær í
ljós og liefði hinn líðandi getað sje'5 þær
strax mundi það hafa fært honum
nokkra hugsvölun þá undir eins. Að
geta sjeð þetta endurgjald mitt í hinni
dýpstu sorg, er ekki nauðsynlega »am-
blandað trú á forsjónina, en þeir góðu
trúuðu, sem þjást skyidu þó athuga, hve
ómögulegt er fyrir mennina að sjá fram
í veginn, jafnvel vitsburði á einum eiu-
asta degi. Þeir skyldu og athuga, að þeir
eru í höndum þess, sem eins glögglega
sjer hið liðna, hi5 ytirstandandi og hitS
ókomna, eins og vitS sjáum staflna á blað-
síðum bókarinnar. Jafnvel mín egiu
stutta lífsreynsla hefur kennt mjer að
sjá og meta sannleikanu, sem fólginn er
í þessum líuum, og sem eru svo huggun-
arríkar fyrir rjettláta menn og rjettlátar
konur:
Ei reikuU vert en ræk hva'5 skyldugt er
Með refsivaidi guð ei skipar þjer,
Að gera neitt sem önd þín sjálf ei ann,
Ef aflei-Sitig hún sæi’ eins vel og hann.
Þessi saga er ekki rituð í þeim til-
gangi atS halda uppi þessari fræðigreiu,
eða hinni. En þar iem öil atriði lieunar
liggja fyrir mjer get jeg ekki annað en
veitt eptirtekt hinu margvíslega aptur-
hvarfi frá illu til hins óvænta góða, sem
hún hefur í för með sjer og opinberar.
Hin handbærustu dæmin eða sýnis-
hornin eru þessi: I fyrsta lagi, áður en
þessi stórkostlega sorg lagðist á hjarta
Söru Mansell, haf'5i Joseph Pinder nátt-
úrlegann en eiustrengingslegann ýmigust
á Debóru Smart. Hann sá lnina sex mán
aða gamla ekkjuna daglega leita sjer að
eigiumanni, án þess að kasta á það
nokkrum dularklæSum. Eptir því sem
houtiin sagðist frá í sinu hóp ijet hún á
hverju kvöldi greipar sópa um alla horg-
ina i þeirri von att flnna nr. 2! En undir
eins og sorgarskýiu uinkringdu systur
hennar, sá Pinder þessa ófullsomuu, gá-
lausu ekkju algerlega hætta við sínar
ektamakaieitir, en í þess stað gera sitt
ýtrasta iueð öllum upphugsanlegum ráð-
nm a5 hugga systur sína. Hugguu sú
varvitanlega svona og svona, stundum
nokkii'5 hranaleg, og stundum var það
sú huggun er sprettur af góðmennsku og
umhugsunarseini, en stundum var það
líka súhuggun, er ekki getur sprottið af
öðru enn innilegri meðlíðuu, en það var
meira en það sem Piuder gat vænt eptir
af hálfu jafnhrjóstugrar inauneskju og
Debóra virtist vera. Af þeiin leiddi að
þau Pinder og Dela'ira urðu mestu mátar,
og þar sem Sara var þakklát, þó hún væri
sorgbitin og atS venju hljóð, þá var þaun-
ig smámsaman brugðinn þrefaldur, sterk
ur tryggðastrengur.
Og þessi síðartalda afleitting var sú,
er jafnvel Sara, þó sorgbitin væri, gat
ekki annað en sjeð og glaðzt af, einkum
vegna þess að hún var móðir og horf ði á
framtíðina.
Þegar Pinder sá hana þannig yfir-
gefua og einmana og hjálparþurfandi fór
haiin til hennar og gerðist þjónti liennar,
og þt' undir eins nokkurs konar fjelags-
bróðir. Fyrir sæmilegt kaup tók hann
við stjórn verzlunariunar og leið ekki
langt til þese að hann hafði aukið hana
ogbætt. Það var rjett um þessar mundir
að niSursoðið kjöt, súpur og aldini í til-
slegnum könnum voru að berjast við að
ryðja sjer til rúms í sarp Jóns Bola.
Pinder gat um síðir fengið þær systur
til að reyna þessa nýu matvöru, til þess
að velja úr hinum ýmsu tegundum þær
sem beztar væru. Og þær konmst strax
að því, að í ruslinu fundust ágætis munir
svo sem, bakaðar baunir frá Boston,
ferskt nautakjöt frá Ástralíu, Oxtail súpa
frá Ameríku, perur frá fjelagi einu í
Deiawere o. s. frv. (Frainhald).