Heimskringla - 04.04.1889, Blaðsíða 3

LÖGBERG Á ÞROTTÍM.
4<t>ví lýgur maður sá mji'g,
er skörnmóttann segir [>ig Siggi,
skömmóttur ekki £>ú ert,
en þú ertlifandi skömm”. J. Th.
Þaö er talið með fádæmum 1
sögunni af Heljarslóðarorustu, að
tveir menn Ulögftust á eitt, til að
sjóða sainan ofurlítið stafrofskver .
fin vjer [jykjumst pó, nú á tímum,
hálft í hverju, sjá ennpá vesælli sál-
ir á ferli, et svo væri, að sex manna
ritstjórnarráðið eða kúgildi uLög-
bergs”, hefði 4<lagzt á eitt” til að
hamra saman greinarspottann, um
nafn vort og handverk, er birtist í
blaði pessu, 27. f. m.
Hrakyrðablaðið gefur í skyn, að
vjer göngutn undir Ufölsku nafni”
og jórtrar nokkurum orðum í [>á
átt, að níða oss, eins og alla sem
ekki eru alveg á sömu skoðun og
blaðstjórnin.
Ótuktar lúsaskrið!
Kúgildisbendan gefur út pau
ummæli, að vjer sjeum ccljel©g
prentaranefna hjá „Heimskringlu”.
Vjer skulum pegar bæta pví við, að
-oss hefur aldrei hugkvæmst, að draga
fremur nafnbót af prentiðn, heldur
enn hverju öðru almennu verki, er
vjer höfum gengið að heima á 1 róni
• og [>ókt skammlaust. Ennfremur
gjörum vjer pá skýring, að vjer
höfum aðeins rúmt ár, unnið að
prentverki heiina á íslandi, tekið við
pá byrjun fremur liátt kaup, eptir
pví sem par er borgað, og höfum
frá peim tíma, ritaðann vitnisburð,
hjá oss, eni—sem er alveg ó:
bljóða peim, er U1 .ögbt'rgs'' klikkan
lætur fjúka.
Lögbergskúgildið” lekur sig
niður?!
Nafn vort segir blaðið að sje
falsað”. Annaðhvort er nú lijer
ineiri ósvífni framborin, en menn
almennt gætu búizt við af samlönd-
um sínum, eða ]>á hryggilegri
heimsku, en sumir mundú ætla,
af peim ínönnum, er hafa tillt
upp opinberu l>laði.
Vjer erum nú svo pægilegáí sæti
settir, að nafn vort er velkunnu
af ölluin porra landsinanna vorra,
öllum peim, bæði lieiina og hjer
vestan hafs, er vjer höfum haft
kvnni af, og annars eru nefnandi
á nafn sem nokkuð vitandi menn.
Vjer höfum að vísu eigi sjáltir stytt
föðurnafn vort, en samt sem áður
höfum vjer ritað pað eins og nú,
um tíu ára tíma. Enginn dugandi
manna hneixlast á pví, og með pví
vjer kunnum vel við nafnið, pá rit-
um vjer pað svo framvegis, livað
svo sem kúgyldisbleðillinn segir.
finn pött svo hefði verið, að vjer,
eins og m irgir tíðka, er liingað
flytja, hefðum valið oss nýtt nafn,
pá imiudi slíkt ekki álítast stórsak-
næmt ejitir Oanadískum lögum.
fikki stíga nú strákar í vitið!
l>að var satt— vjer rituðum fá-
■ein orð um beiningamálið í uHeims-
kringlu”. Vjer vorum par á ann-
ari skoðun en l(Lögberg”. I>að er
ogsvo satt. fin svo er að sjá á
sjálfu uLögb.”, að Canada-stjórn
líti einnig ofurlltið öðruvlsi á petta
inál, heldur enn kúgildisaugað.
Blaðið fer nú auðvitað, setn optar,
fram lijá inálefninu, en daðrar við
persónuna. Petta er sjálfsagt barns-
vani, og er fremur ljótur. I>að má
teljast ofur fátæklegt og na>rri að
segja ósiðlegt, af afarmikilli rit-
stjórn, að taka jafnaðarlega persónu-
leg illmæli um pá sem hafa and-
stasðar skoðanir. Það köllnrn vjer
fara huldu höfði, að senda
Stóryrðin eintóm steypa engu
niður!
Þessi fyrsta áreitni uI>ögbergs”,
við oss, er annars svo kvikindisleg,
að vjer getum als eigi talið hana flóa-
bit, heldur lúsakák. Og meir að
segja: Vjer getum eigi fellt oss
við að nokkur, úr sjálfri ritstjórn-
inni, skríði í penna hain. Vjer
sjáum enga undirskript og erum
pessvegna ekkert skyldugri til að
trúa, að greinartetrið sje fremur
sex manna verk, en, t. d. eptir
einhvern kramprangarnn, sem nef
hefir í hverju eyra; eptir einhvern
viðarsalann, sem alltaf er á utúrhm”,
eða [>á bara búin til af leirhnoðara,
sem seztur væri I stein, og hefði
ekki annað að gera en dunda við
að hreinsa rennurnar. Enn með
>ví pó, að verið er að sýna fram á,
að vjer sjeum lftt hæfir við pað starf,
er vjer vinnum að, pá gætum vjer
einnig getið til, að greinin kæmi
frá manni, er pjófborinn væri f
allar ættir. Höf. nafngreinir sig
ekki og gæti ættfærzlan pessvegna
staðist. Nú, pað má ekki taka
pað svo, að petta sje áreiðanlegt;
greinin gæti enda verið eptir ein-
hvern fangelsisfantinn. Þó virðist
oss— ej)tir ráðaleysinu að dæma—
að ekki væri óhugsandi, að eitt-
hvert gamalt útsæði, hefði hlauj>ið
í eina (r) tlLögbergs” uhvellibjöll
una”. fin, svo getur náttúrlega
hver hugsað, pað sem honum sýn-
ist, jafnvel, að getnaður pessi hefði
ætt sína að rekja, beint til viður-
eignarinnar í Jóhannesarbjargi.
l(Varaðu 4 pjer endann Mángi
að liann fái eiskell”!
Vjer skuluin taka pað ljósar
fram, að vjer tnunum als eigi feima
oss við að fást við blaðrið í tlLögb.”
Oss pækti pað ærið lftilmannlegt, ef
sá, eður peir, er senda oss hnútiir,
auglýsa ekki nafn sitt. á jer viljuill
enguni gera rangt, en verður pað
—ef til vill—ef gengið er að oss
í Udularklæðum”.
Vjer höfum uú einu sinni tek-
ið dálítilli tryggð við blaðið ltLög-
berg” og hyggjum að gera pví
smágreiða eptirleiðis. V jer höfum
reynt að fjölga kaujienduin pess,
pó enginn sje enn á boðstólum.
Vjer liittum hjerna um daginn góð-
kunningja vorn ogsjiufðum: (íKaiij)-
ir pú Lögberg?” llann svaraði:
((Nei, jeg ka.iij>i ekki pað blað, er
sjálfum útg. pykir svo lítilsvert, að
peir lækka pað, ujiji úr purru, uin
helming verðs”. l>á sögðum vjer
svona blátt áfrani: u I>að er nú
vegna uHeimskringlu”— og pó svo
væri, að ,,Löjrb. kvnni að meoa á-
lítast eitthvert hið illgjarnasta dag-
blað undir sólinni, [>ö pað segði
ekki hálfann samileika, pó pað æfin-
Samt má jeg virða það vel, af nokkrum
ortíum er, viö prentunina, breytt til hins
betra. Jeg sje líka sumstaðar galla eptir
sjálfan mig, svo sem á eptir INRI, sem
þýSauátti að koma”í fullum stöfum”.
Þessi vöntnn—og fl.— er mjer að kenna.
En hið helzta sem jeg flnn að við yður,
er: þjer hafið prentað hvemig, en jeg
skrifaði Jiverja skulum vjer þá skoða
Arons eptirmenn? Jeg skrifaðiuJantzens
Atlas”, en Jansens Atlas, eins og þjer
hafitS prentað, veit jeg ei til að neinn mat!
ur kannist vitS. En mest þykir mjer muna
um nitiurlagsklausuna, sem alveg vantar.
Þar liafði jeg orð um, að ef þessu mál-
efni yrði ei alveg traðkað, þá myndi það
koma til umtals á næsta kirkjuþingi. Svo
lyktaði jeg greinina með ártalinu „1888”,
en þjer hafi'K numið þaS burt, en bætt
við: „í Mikley, Nýja íslandi”, sem ekki
þurfti að gjöra. Hvað yður hefur geng-
if> til þessara breytinga fæBt jeg ekkert
um, ef þjer, aðeins, verðið við þeim til
inælum mínum að taka nú þessar línurí
yðar heiðraða blað—„Heimskringlu”.
28. febrúar 1888.
M. E.
ELDKAUNllN.
Eptir
CHARLK8 READ.
(Eggert Jóhannsson, þýddi).
Þessi sundurlausa inærð Debóru hreif,
hreif Söru inn í nýjan hugsunarheim. Hún
sem liafði áður verið svo stillt og svipur
hennar svo hreinn, varð nd allt í einti
dökk og sýrS á svipinn. Ábrýðisörinhafði
komið vitt hjartað og skilið eptir eitur í
sárinu. Htíu titratfi, og tók annari hend
inni um brjóst sín, eins og vildi hún
lypta þaðan byrði. ,Guð hjálpi mjer, ef
það skyldi vera satt! Ó, systir min! Þd
hefur stungið eiturörinni í brjóst mitt
efaseminni. Htín jetur sig inn í hjarta
mitt’.
^Þaö gefur guð að ekki verður!’
sagði Debora, sem nd fór að óttast afleið-
ingarnar af ræðu sinni. Fór hdn þá að
gera litits' dr öllu saman, en kenna um
sinni taumlausu tungu, og bað Söru að
sleppa svo óverðugri hugsun. En það
dugði ekki hjeðan af. Sara breytti ekki
geði sínu aptur á augnablikinu. ,Nei’,
sagði hún stillt, en alvarlega. Jeg get
ekki elskað, efast og lifað, allt í senn.
Jeg skal reyna hann’. Og jafnskjótt
gekk hún að uppgönguntii, kallaði til
manns síns og bað liann að koma ofan,
en Debóra stóð ráðalaus ogskildi ekki í,
livað nú stóð til, 8ara kom nd til lienn-
ar og hvíslaði að henni: ,Fyrst þú hef-
ur kveikt hjá mjer grunsemi, vantraust
og efa, verðurðu nú að ganga ögn lengra.
Nd skaltu taka eptir svip' og ölluin hreif-
ingum manns míns á meðau jeg tala við
hatin’. Hún hnegði höfuðið og fyrir-
varð sig fyrir það sem luín ætlaði að
gera. En Debóra varð á augnablikinu
hin hressasta og varð ekki annað að orði
en aft það væri kynlegt, ef hdn væri ekki
tilbdln að veita piltinum eptirtekt.
Mansell kom þegar í búðina, og leit
allt í kringum sig. í andliti Debóru gat
leoa væri lieldur óvilisælt, |>ó [>að | >'»nn ekkert lesitt, en Finders sá liann
að verða fullt af1 ekki; hann var of niðurldtur til þess.
að
mönnuin pessháttar sneiðir nafn-
lausa.r. Karlmannlegra virtist
•pf (1Lögb.” fýsir að halda áfrani við
oss persónulegu hnjóði, að einhver,
er nafngreindi sig, gsetí sio- fram til
að hjala uin málefni eða svívirða
oss— pað fer nú eptir upplaginu,—
til pessa pyrfti ekki nenia tneðal
einurð. Ættum vjer kostaval, pá
mundum vjer> ölluin ólöstaðum,
Óska, að eigi hefði inikið lakari mað-
nr úr kúgyldisbendunni, orðastað
við oss, en sjálfur herra Einar
Hjörleifsson.
af oo' til,
fúkyrðum
vitlltið—
OO' IIK'1 oo'
|>ó |
>að
væri
Hann var þiirna mitt á meðal hulinna
pá ættu
fslendino'ar, samt1 stórskotavjela. ICona lians tók ekki af
sem áður, að kaiijia b
niaunanna sem á pví
ðið, vegiia
ifa”. fin
kunniiioi vor oretti sig og sagði:
uJeir tek aldrei skammarblaðið”!
Dá reyndum vjer að sýna lionuin
frain á, að nú inuiidu ft/ri.r/estrar
fara að falla í verið, oo pykja held-
ur oanilir, suinir; ennfreinur að ým-
islejrur jilötusláttur væri á fallandi
fæti, ojr að ekki væri að vita, að
menti tfætu framvegis lialdið sjer
ujijii á pví, að hafa heimsku 1(landa”
fyrir handverk o. s. frv. Þá reidd-
ist Pjetur, ofr satrði pví öllu sam-
an að fara í ojiið h......
Vjer segjum svo, að ósann-
gjarnt sje, að heimta leiijora inál
af oss iini pessa sendinjru uT,öfrb.”,.
hún var svo lítil og tnun ekki ná
tilganginum; enoin merki sjáum
oss, vjer tij pess. Og vjer látum i ljósi,
að vjer reiðumst aldrei ómætum ó-
maga orðum. Vjer munum
með ró, pó blaðið ávarpi oss, og
verðum á einhvern liátt forfallaðir,
ef lengi parf að bíða svars.
J. K. Kldon.
RITSTJ. „HKR.”!
Þegar jeg fór að lesa grein mina:
„Sjón er sögu ríkari”, í 4.—5. nr. „Hkr.”
þ. á., þótti mjer orðamuuurinn vera held-
ur mikill, við þati sem jeg haföi skrifað. I
honiim angiui, og þ“.ð gerðl Debóra ekki |
lieldur. Hdn horffi á liaiin meS sama
svip og köttur liorfir á mds.
(Jeg ann systur minni innilega, góði
minn', sagði Sara stillilega. ,Og jeg
ber sanna virðingu fvrir Josepli Pinder,
og þau bæði verðskulda mitt innilegasta
þakklæti’ (nú fór svipur húsbóndans að
sortna). (En jeg elska þig meira en þau,
bæði, meir en allt sem heimurinn
getur veitt. Jeg get ekki rekið þau,
þessa tvo trúföstu vini mína, tít dr htís-
inu. Þau voru mjer allt í öllu á sorgar-
standum mínum’ (nú færðist en meiri
sorti yfir svip bóndans), (Og samt get
jeg ekki vitað að þau eða nokkuð ann-
aðverði til að gera þjer lífið leiðinlegt.
Þess vegna, ef jeg erþjereins kær eins
og peningarnir, skulum við bæði fara til
Ameríku í senn!’
iH sitt í hvoru lagi nógu lengi. En viltu
án gamans fara vestur yfir haf með mjer?’
(Eins víst og jeg er viljug til að fara
þvert yfir gólfið hjerua, einungis ef þú
vilt atS jeg komi’.
.Auðvitað vil jeg það, ef við eigum
ekki að búa saman hjerna, þar sem þinir
vinir hata mig. En, 8ara, ef þú ert svo
hugrökk að vilja koma með mjer, til
hvers er þá að skipta eplinu í tvennt?
Okkur er bezt að selja búðina og búa svo
um okkur almennilega í Ameriku. Jeg
á enga vini hjer, og eptir að hafa verið
árlangt í New Yórk, langar þig ekki
hingatS apturl’
Hjer var greinilega eiturydd ör á
flugi, enda tók Debóra svo mikið út, að
hún fórnaði upp höndunum og stundi.
,Nei’, sagði 8ara, svo styttingslega
og þyrkingslega, rjett eins og hún væri
að búta sundur eldivið. ,Jeg geri hvor-
ugt, kasta systur minni á vonarvöl, eöa
láta öll eggin hennar Lucy minnarí sömu
körfuna. Jeg ætla a!! hætta 400 pundum,
en ekki ögn meiru. Jeg býzt ekki við
ats strætin í New York sjeu lögð með
gullhellum. ÞatS hlýtur að vera hið
sama þar og annars staðar, að einn tapar
sínum peningum til þess annar græfSi, og
fólk þar er engu síður brögðótt en hjer,
er að allra sögn brögðóttara. Svo mikitS
er vist, að margir fara þangað til að fá
sjer reifi, en koma aptur gersamlega
rúnir. Og ef illa gengur þar vestra, þá
er þessi litla búð sönn friðarinshöfn fyrir
okkur, og þessir góðu vinir mínir passa
hana fyrir okkur. En eptir á að hyggja,
fer ekki skip af stað til New York í
kvöld?’
(í kvöld!’ hrópuðu Pinder og Debóra
bæði í senu.
(Einmitt það’, svaratSi Sara. (Undir
eins í kvöld áður en ástin er kæld ine'tS
þrætum eða eitruð með ábrýði’. Sagði
hdn þá J ames að fara og fregna hvenær
skipi'S færi af stað, og lidn og Lucy
skyldu vera tUbúnar; hdn og Debóra
gætu verið bdmtr að raða niður í kistupj
og koflortin í tæka tíð. Um síðir sýndi
hdn þannig sína miklu yfirburíi. Hdn
hafði sjeð að kringumstæðurnar, eins og
þær voru, voru ómögulegar, að hdn gat
ekki verið vifS þær degi lengur, og því
skar hdn svona karlmannlega upp dr. Á
þessari stundu tók hdn við stjórnnini.
Debóra iðraðist nd, grjet og nagaði
sig í handarbökin. (Ó, hvað hef jeg
sagt! Hvað lief jeg gert!’ sagði hdn \
sífellu.
(ÞaS sýnir tíminn’, svaraði Sara með
hægð. (En kondn nd og hjálpaðu mjer
til, og þú Pinder gerir svo vel að hleypa
niður gluggaskýlunum. Jeg verzla ekki
meira í dag. Jeg bjóst aldrei vits að yfir-
gefa heimilið, en ekki meira um það.
Sæti konunnar er við lilið mannsins’. Fóru
þær systur nú að raða í kisturnar og
fylgdi þar klæðunum margt tár at auguin
Debóru. Spurði Sara liana þá, livort
hann hefði staðizt prófið, og vartS Debóra
að játa því.
(Heldurðu áð hann tæki >nig me'ÍS til
New York, ef luinn hefði þar nðrnV
spurði hún.
(Nei’ svaraði Debóra auðinjdk.
,En sjáðu nd til', sagði Sara surgbit-
in, (hvað það hefur í för með sjer að
koma inn vantrausti hjá öðrum. Samt
ætla jeg að sauma peningana á milli fótS-
urs og yflrborðs í sunnudagavestinu hans,
og fá honum þá ekki fyrr en vestur
kemur á hafið’.
Þau Pinder og Debóra ljetu jafn-
snemma í ljósi, að þau væru hissa og
svara hrygg, eu samt tók Debóra ekki augun
af Mansell, ekki eina sekdndu. Honum
varð vitanlega hverft vifS þessa uppá-
stungu, en sýndi ekki minnstu tregðu.
Hann sagði að eins meS mestu hægð:
,Þú ert vist aö gera að gamni þínu’.
(Nei, langt frá. En máske þú viljir
ekki að jeg komi. Þú vilt máske heldur
fara einn’. Nú stóðu 4 augu á honum.
(Nei’ sagði Mansell. (Við höfum ver-
Debóra byrjaði: (Ogþú... ,enlengra
koinst hdu ekki, og játaði í auðmýkt, að
hún þyrði ekki að treysta tungunni.
Tóku þær ntí vestið og saumuðu
peningana í j>að, eptir að Sara hafði skríf-
aö hjá sjer númerið á hverjum pening,
og svo ljetu þær vestið niður á botn í
fatakistu Söru. Kisturnar voru svo ferð-
búnar innan skamnis—2 klukkustuudum
áður en skipið fór.
Áður en þau hjónin legðu af stað,
kom öll familían saman i dagstofunni til
að kveðjast. En Mansell—líklega til að
geðjast kouu sinni einu sinni—var svo
drenglyndur aö bjótia þeim Delxiru og
Pinder aö fylgja þeim til skips. (Viö
skulum skilja vinir’, sagði hann. (Það er
eins víst að við sjáumst aldrei aptur’.
Þessi orð f jellu eins og reiðarslag á
hjörtu þeirra Pinders og Debóru. Og
þau voru þögul og sorgbitin, er þau um
kvöldið sneru heim aptur, eptir að hafa
horft á eptir skipinu, meðan þau máttu
sjá það bruna niður eptir Mersey-fljótinu.
Debóra flaut í tárum, og er heim
kom bað hdn Pinder að aumkast yfir sig
og fara ekki úr húsinu. Hún kvaðst
ekki geta hugsað etSa talað um annað en
8öru, en ef hún færi út til kunningja
sinna, vildu þeir eins og vant væri tala
um alla skapaöa hluti. Pinder var nokk-
urn veginn það sama í hug og fjellat
hann þá á þetta. Hún ljet hann kjósa
hvort hann vildi heldur sofa í herbergi
þeirra hjónanna eða Lucy, en liann Hrylti
við hjónasænginni ogkaus því rúm dótt-
urinnar.
Úrslitin urðu þau, að Pinder tók vit!
bústjórninni á ný og hafði því nóg að
gera. Á daginn kenndi hann Debóru að
þekkja verö hinna ýmsu varningstegunda
í búðinni, hvernig ætti að afhenda, mæla,
vega o. s. frv., og það er sannarleg íþrótt,
en á kvöldin sat hann og las henni blöðin
etia bækur, og lauk samsætinu æfinlega
með því að tala um Söru, og aö geta á
hvernig allt færi. Debóra ljet í ljósi, að
hún mundi koma heim aptur eptir svo
sem ár-langa burtuveru, Mansell yrði þá
búinn með peningana, því vitanlega næði
hann haldi á þeiin. Pinder aptur hjelt
að hún kæmi ekki, Mansell gæti ekkl
unnt vinum hennar þess, og mundi því
hafahana hjá sjer.
í húsinu var stór og velgerð ljosmynd
af Söru. MetS liana fór Pinder til fótógrafa
—Ferranti—til að láta hann gera eptir
henni aðra mynd á fullkominni stærð.
Tókzt það afbragðs vei, svo vel, að til-
sýudar mátti ætla að myndin væri marm-
ara líkneski, en ekki ljósmynd, svo nátt-
úrlega og nákvæmlega var hdn skyggð.
Þar var þá Sara fengln aptur—að eins var
hdn ekki i holdinu.
Það var seint að kvöldi, þegar mynd-
in var send til þeirra, og þó Pinder kæmi
inn nokkru síðar, þá tók hann hanadr um-
bdðunum og svo gáði þá hvorugt. að hvað
tíinanum lcið. (Jeg hef aldrei fyr vitað
hve falleg lidn er', sagði Debóra, en Pin-
der sagði ekkert. Delióra flutti langar
ræður um gæði systur sinnar, og rifjaði
upp margar smásögur, þær tvær áhrær-
andi. allt frá barndómi, en Pinder sat
þegjandi, fannst hann sjá bros á hinum
fögru vörum myndarinnar og jafnvel
geta heyrt hina blíðu raust hinnar fjær-
verandi. Þau sátu og horfðu á myndina,
þar til klukkan var 2 mn nóttina!
Plnder leiddist ntí óafvitandi inn í
þá lifsstöðii, sehi að mörgu leyti lík-
ist hjdskaparstöðunni. . Miðdagsmat-
ur hans sem sje var nd æfinlega tilbúinn
á tilteknum tíma, og ekki óinyndarleg
koua með tárhreina svuntu og nettahúfu
á höfðinu sat nú æfinlega til borðs með
honum við sporöskjulagað borð, klætt
hvítum dtíki og alskipað livítu leirtaui,
ki'istallstaui og silfurskeptmn hnífapör-
um. Sania var og á kvöldin, að lidn sat
til borðs með honuni og hæt-ti alveg öllu
rjátli dt á kvöldin; sat i þess stað lieima
tilbúin að þjóna lionum, tala við liaiiii
eða hlýöa á hann. Og ef hann lasídag-
blöðunum lim mál fyrir lögreglurjettin-
mn eða þvílíkt, sem í stórborgunnm er
ein hin skýrasta skuggsjá mannlífsins j-fir
liöfuð, þá dæmdi hdn um það með skarp-
sýni—einkum um þau atriði, er sjerstak-
lega snertu kvennkynið—, eins og litín
liefði stdderað heimsspeki allasína æfi.
Stundum fan.-t Pinder enda að Debóra
heföi talsvert mikinn psvi af systur sinni,
og 8öru bjóst hann ekki við aö sjá aptur í
þessu lífi. Að öllu samanlögðu var hann
nd á þeim vegi, sem með hægum, líðandi
halla, liefur ekki ósjaldan með tímanum
dregið herfangið inn í hringstraum ástar-
innar og unaðsríkan hjdskap.
*
Þegarskipið, er bar þan hjónin burtu
frá ströndum föðurlandsins, var horfið
úr landsýn og ekki var annað að sjá en
hvítfaldað hafið á allar síður, og yzt við
sjóndeildarhringinn hvítgráa skýbólstra,
er sökktu sjer til hálfs í hafsdýpiö, þá
fyrst færöi Sara manni sínum vestið,
sýndi lionum jieuingana og sagði honum
að geyma þá, en sjálf kvaðst hún ætla að
geyma uúmer seðlanna. Augu bóndans
tindruðu af ánægju, eöa öilu heldur
vargslegri græðgi, er hann tók viö vest-
inu. (Þú veizt hvernig á að hafa það’,
sagði hann. (Við tvö sarnan lendum
aldrei á vonarvöl’.
(Framhald).