Heimskringla - 30.05.1889, Blaðsíða 3

akurinn venjulpga gó8a uppskeru. Sv<»
iníetti og plægja að nýju |V> nokkurn
blett og hafa svo sem 2% ekrur stærri
sökum pess, að pað er grundvöllur
verzlunarforms yðar). Hið pólitlska fje-
i lá' er tilheyrir pessari stefnu, er komið
akur á næsta vori, á meðan verið er að sá | helzt til langt út á ólgusjö frShöndlunar
byggiuu. Svo er nú almennt viðurkennt | inriar; pjer sem bendi« bogann fylgið
að „fyrstu peningar sjeu beztir”, þó ekki
sefinlega. Að minnsta kosti vil jeg lield-
ur bíða árlaugt eptir peningum fvrir af-
rakstur 7% ekru af hveitl, heldur en
peim peniugum sem jeg fengi fyrir
byggið af fiinin ekrum ef jeg g*fl |rað
svínum.
En hvað eru pá miklir peningar í
bygginu sem svínafóðri? Fullorðnu
svíni gæfl jeg jafnaðarlega 8% pund á
dag og meli góðri hirðing álit jeg baf!
nægilegt fóður. En svo purf að gefa prS
12 pd. á dag í mánuð pegar veriS er að
aia pa-8 til slátrunar. Þetta gerir sem
næst 32 busli. yfir árið, er pafi lieldur
meira en meðal uppskera af einni ekru.
En setjum nú svo að 5 ekrur fóðruðu ö
svín yfir árið og maður svo fái $í),00 fyrir
hvert, pá koma út $45,00, etia fiinm doll-
ars minna en fengist fyrir hveitit? af 5
ekrum með 50 cts. prís, og 20 bush. upp-
skeru af ekrunni..
Setji maður nú sem svo að maður
fái 32 bush. af byggi af ekrunni, pá gerir
pað af 5 ekrum 160 bush. Nú set jeg
gvo að haun selji bygaiti, t stað pess að
gefa pað svSnum, og fái maður 25 cts.
fyrir bush. gera pessi 160 busli. $40,00.
Það er hinn vanalegi pris á byggi um
undanfarin ár, þó í haust er leið fengjust
40 cts, fyrir bush. á Glenboro-marka-Sitium.
Þetta ofanritaða ætti að vera nóg til
að vekja menn til umhugsunar í pessu
efni.
lióndi i Argyle.
kiuiningu Manchester-skóla; pjer hafið
með öllu upphugsanlegu móti reynt að
stinga þessari flugu inn i pjóðllf vort.
„Boston Herald” hefur t. d. sagt að ekk-
ert væri meir andstætt kennitigu Krists,
en tollverndun: jeg býst við að l'jer
snúið hjer inn í alla parta kirkjunuar,
úr pví búið er að taka einn. Það sem
mest er um vert er þessi kirkjumála-
snúningur Clevelands forseta, sem þjer
eruð að reyna af! gylla i augitm manna.
Hann sem reynir að afmá fingraför
þeirra et leiðbeiua honum, þykist allt
einn eiga, er til heilla horfi. Eugum
„PRUMPIД í HANNE8I HAF8TEIN.
„Lögberg” flytur annað slagið les-
endum sinum býsna lagleg kvæði, svo
sera niðkvæðið góða til íslands, eptir
gjera Matth. Jockumsson, og svo nú ný-
lega „prumpið” úr honum Hannesi Haf-
stein. Allir peir lesendur „Lögb.”, sem
einnig kaupa „Lýð”, vita hvernig þetta
kvæði sjera Matthiasar er undirkomið,
svo látum það hjer hlutlaust. En þetta
„prump”-kvæði H. Hafsteins þyrfti endi-
lega afi fá einhverja undirtekt eða viður-
kenning; kvæðið er svo framúrskarandi
nýstárlegt og parft—auk þess, hve snild-
arlega útflúrað og fallegt það er!
Heimskan hefur nógu lengi drottnað yfir
mönnunum. Það er mál komi'S að ein-
hver (já, einhver!!) „prumpi” henni úr
sessi. Og þaS er sannarlegt gleSiefni fyr
ir kýnslóð pessi), að eiga uppi annan
eins mann og Hannes Ilafstein. Hann
er máske sá eini maður í öllum heimin-
um, sem ekki er neitt háður „drottning-
unni”, og sem getur pví frjáls og ófeim-
inn „prumpað” á fjandann á henni eptir
vild sinni. Það ervonandi að hann halili
áfram að „pumpa”, par til allar undlr-
lægjur „drottningarinnar” losna úr fjötr-
unum. En eitt viljum vjer biðja herra
H. Hafstein um, og taka honum vara fyr-
ir (pví vandratað er meðalhófið), og pað
er: aS „prutnpa” ekki alvizku eða al-
mætti iun í sig nje aðra aUt í einu, pví pað
er atljend álitsmál, hvort sje betra of eða
t>an, en optast nær miklu hægra að bæta
viö en draga frá.
E.
[Farið ykkur hægt piltar! Heimsk-
unni verður ekki svo Ijett út bolað úr
mannfjelaginu. Hún er þung fyrir og á
marga meðhaldsmenn. Það er óparft að
ceðrast! Ititst. „Hkr.”]
ÁVARP TIL FRÍHÖNDLUNÁR-
MANNA,
EPITH liOBERT P. PORTER.
Flutt á uÞjóðvinafjelags" fundi i Jtfeui
Y ork 19. de*. 1887.
(Sent úr Bandaríkjum).
dylzt að orð hans eru rjettar setningar
peirra (iobdens og Brights. Ilann dæm-
ir verndunarlögin, sem „ótraust, fölsk,
órjettlát". Ótraust! hvað pýðir pað?
Vreik, 111, einskisnýt. Fölsk! Hvað
pýðir pað? Köng, lilutdræg. Órjettlát!
Hvað pýðir pað? Öfug við eðli orsaka!
í byrjun málssóknar forsetaus segir: að
tollverndunin, eins og hún nú er í
í Bandaríkjum, sje röng, hlutdræg, og
gagnstæð kröfum tímnns. Mundi Iierra
Cobden, væri hann lifandi, segja meir
en petta? Slær, hra. Briglit, snjallara
á strengina, en petta, í „Rödd-tímans”?
Eptir að hann hefur pannig dæmt
fyrirkomulag tollverndunar og teklð
fasta stðð á hlið fríhöndlunar, svífist ltann
ekki að segja, a* fríhöndlun, sje hið
eina rjetta. Það er ekki einu einasti
rjettsýnn frihöndlunarsinni, sem ekki
viðurkennir að pað sje skoðun forsetans,
að útlendi toUuriun reisi verðlag inn
lendu vörunnar, sem ekki játar, að pað
sje meining lians, að tollur borgaður af
innfiuttri vöru, sje orsök til pesg að inn
lenda varan sje jafn hátt í verði eða
hærra, en hin útlenda; sem ekki játar,
að pað sje hans skoðun, að tollverndun
sje fyrir vinnuveitanda, en ekki piggjanda,
að pað auki verð vörunnar en ekki laun-
anna, sem ekki játar, að pað sje hans
meining, að hinn fátæki alpýðuflokkur,
mundi blómstra, ef tollurinn væri num-
inn af ulU
Ávarp forsetans 6. des. ber pað með
sjer, að hann er beinn og blár fríhöndl
unarmaður; pað er hann, sem hefur tafið
parflegar ákvarðanir málsins, með prá-
kelkni sinni. Það er haun sem hefur
breytt pvi verulega í reyk og ósamlyndi;
en ekki verndunarntenn. Hann býst við
að orð hans hafi áhrif, og má vera, að pau
verki á nokkra stefnulausa demókrata,
en ekki á nokkuru sannau pjóðarvin,
af livaða flokki setn er.
Dragi maður úr frumvarpinu, allar
frihöndlunar hugmyndir og setningar,
hvats verflur pá eptir? Að elns petta:
Vjerhöfuintvennskonur toll. Fyrst: inn-
lenda tollinn á tóbaki og spíritus, sem
hann ekki telur til byrðar, er að pjóð-
inni þrengi. Og pó er pað í fyllsta skiln-
ingi eitt af erfiðustu pjó'Smeinum vorum.
Hið pólttiska fjelag er Cleveland til-
heyrir, var á sinum tíma móthverft pess-
um tolli; sem væri hann ópjóðlegur,
gegnstriðandi frelsi og pjóðlögum vorum.
Þessi tollur var helditr aldrei annars
kyns en hertollur, og iiann var og er
byrði á herðum hvers bónda, er upp-
sker eitt bush. korns eða pund tóbaks.
Vjer pörfnumst frian spiritus til parflegr-
ar brúkunar (mjer pykir vænt um að
sjá að hra, Bowker er mjer samdóma í
peirri grein), til frumefnaframleiSslu o.
p. 1. Herra Bowker hefur gengið par
nær voru leiksviSi en hann veit eSa vildi,
eða velt hann verð alls pess sem spíritus
er í? Það er helmingur allra lyfja, sam-
kvæmt lyfsalaskýrslum. (Framh.)
Tilgangur minn er aö sýna hve
skökk bú aðferð demókrata sje, er þelr
vilja beita til a-8 íiamla ofmiklum pening-
um Snn í alríkis fjárhirzlúna, en ekki sá,
að koma me8 nýjar tollbreytingar.
Nú um mörg undanfarin ár hafa
verzlunar og atvinnumál verHS i höndum
valdra nefnda og yfirlitsmanna. Það er
nœstum undravert, að yflrlitsmennirnir
skuli ekki hafa kafnað í peim aragrúa,
af tillagaskjölum og fríhöndlunarfrum-
vörpum, er a8 peim hafa rignthvaðanæfa.
Þetta stríð á milli formálamanna tolls og
frihöndluuar, hefur verið æstast síðan
1880. (Jeg brúka petta orí fríhöndlun,
eins og pú hefðir gert eitthvað fyrir pjer
og ættir von á að lögreglupjónar hlypu á
pig úr liverju horni!’
,Það er vandalítið fyrir pig að vera
borginmannleg’, svaraði hann. ,En pú
værir var’.a róleg, ef pú hefðir tapað
£400, og vissir ekki hvernig’.
,.Tú, paðværijeg víst, ef jeg kæmist
nf án peirra. Þau voru ætluð mjer,
og pó þ i'i sjeu farin dettur mjer ekki í
Img ak I. isrta. Og hvers vegna vilt pú
pá vera nð mæðapigáað hugsa um pau
fr imar, góði minn’!
lljett í pessn hringdi bjallan á gufu-
skipinu, er Sur i var á, ogsag8i pá Elíza
bet að pau skyidu bíða við og sjá skipið
fara.
,Lánaðu injer $2’, ba8 Mannsell og
fjekk hún honum pá undii eins. ,Bíddu
hjerna augnablik’ hjelt hann áfram og
hljóp svo burtu, en Elízabet setti sig á
bekk í stórum sal, fá fet frá skipinu og
undun pví lieldur framaren miðju. Man-
sell hjelt strikið af inn í næstu vinsölu-
bú8 og fylti pnr p«'la sinn og fjekk sjer
staup. Þar liitti liann og „agent” sinn,
og frjefti pá hvað hótelið hjet, er Sara
var flutt á. Hann laugaði til að taka á
rás þangaiS stiax, en porði pað ekki, pví
Elízabet hafði geðsnepil. Hann var í
leiðri kreppu á milli peirra konanna, en
pað skyldi ekki vera lengur en klukku-
tíma í mesta lagi. Elízabet hafði nú svo
stórtbú, að hún mátti ekki vera lengur
úti en klukkustund í senn. Og undir
eins sein hann losnaði vi8 hana skyldi
lian.i fljúga á vængjum iðrunarinnar til
Söru, og yfirgefa hana ekki aptur fyrr
en liHim hefði gahbafi hana til hlítar og
upprætt alla grunsemi úr huga liennar.
Þannig hugsaði liann, er hann hvarf apt-
ur til Elízabetar. Heiddist hann, er hann
sá hve róleg hún sat á bryggjunni, og
sagtú við sjálfan sig, að hún mætti til
að fara heim.
í pessu voru allar landfestar losaðar
og saipið leið á stað—og sá útbúningur er
svo haglegur í New York, að hin stærstu
gufuskip líða af stað eins hlykkjalaust
eins og lystibátur á ánni Thames—. ,Ó,
að jeg væri um borð og einsamaW, sagði
Mansell vitf sjálfan sig, er nú var farinn
að óttast vefinn, er hann vtr nú komin svo
langt með. Færði hann sig nú enn nær
skipshliðinni og horfði á pað líða fram
hjá honum. Sem sagt voru pau Mansell
framar en undan míðju skipi, og par pað
var langt, léið nokkur stund til pess að
stafn pess kom framundan peim.
ELDBAUNIN.
Eptir
CHARLE8 READ.
(Eggert Jóhannsson, pýddi).
Eptir litla stund voru þau komin of-
an að bryggjunum, og pá fór nú Mansell
aö ókyrrast. Hann brann í skinninu af
löngun til að komast burtu, og vita hvert
agent hans hefði frjett til Söru, og þar
að auki óttaðlst hann ekki allítið öll víð-
áttu mikil torg, par sem útsýni var gott,
og par af leiðandi hægt að koma að
manni óvart. Þafl var ekki aö vita nema
Sara sæi hann tllsýndar, gangandi við
hlið Elízabetar, og pá var allt uppi.
,Hvað gengur að pjer?’ spurðl líka
Elízabet, sem sá gjÖrla hvað órólegur og
flóttalegur hann var. ,Þú lætur öldungis
Kvennmaður um borð á skipinu hafði
sjeð pau Mansell og Elizabet, en fal sig
til pess hún var beint fram undan þeim.
Þá liljóp liún út áð borðstokknum og dá-
litil stúlka með lienni, tók upp brjefpen-
inga úr vasa sínum og veifaði peim fyrir
ófan höfuð sitt og dró svo barn sitt að
barmi sínum. Þannig kvaddi Sara mann
sinn. En hver fær með orðum útmálað
tignina, valdið, í pessum lireifingum,5til-
litinn og svipnum, eða í sögunni, er pessi
pögula, gnœfandi, gyðju-líka kona, með
tiudrandi augum sagði fúlmenninu og
heimskingjauuin, sem liafði átt hana,
liafði pínt hana og kvalið um fleiri ár,
og um síðir fundið upp hið eina óhulta
ráð til að tapa henni algerlaga?
Hann hrökklaðist aptur á bak undan
pessari sýn, óttasleginn og ráðalaus, og
eins og lostinn prumufleyg, en starði á
eptir henni og skipinu. Á meðan hann
stóð pannig, var hvíslað í eyra hans, alls
ekki bliðlega: ,Þú veizt nú hvar pening-
arnirþínir eru.n
Það var Elizabet, sem petta sagði.
I>á fyrst mundi hann eptir henni, sneri
sjer liægt við og sá pessa nýu hættu, er
vofði eins og eldibrandur yrfir liöfði hans.
Ilann ætlaðl að segja eitthvað, en kom
engu orði upp.
,Þessi kvennmaður hampar pening-
unum framan í pig, eins og hún sje að
egna pig', sagði pá Elízabet, og kippti i
hann, tók svo tveim höndum í axlir hans
og sneri honum a8 sjer, og sá og sagði
lionum líka, að andlit hans væri náfölt.
,Segðu mjer nú’, sagði hún og horfði á
hann, eins og vildi hún leggja hann i
gegn með augunum. ,Hvaða samband
er milli pín og pessararkonu? Hún hef-
ur tekið peninga pina, og er pó alls ó-
hrædd. Hún egnir pig með þeim, en
pú titrar. Segöu mjer hvernig pessu er
varið?’
í ofboðinu hafði hún kreist hann svo
fast, að hún sármeiddi hann með nögl-
unum, en eptir a* hafa sagt petta missti
hún máttinn og sleppti honum, en endur-
tók mæðilega orðin: ,Segðu mjer hvern-
ig pessu er varið?’
Hann, sem var svo margæfður i að
ljúga, fannupp ápviaðreyna vöflur, án
pess hann byggist við að’ það yrði til
nokkurs. ,Jeg veit pað ekki’, sagði
hann stamandi. ,Jeg sá kvennmann vera
aö hampa einhverju framan í mig—benti
hún til mín?’
,Við hvern annan gat hún átt?’ spurði
Elízabet.
,Mje'r sýndist hún benda aptur fyrir
mig! Hvar varst þú?’
,Fyrir aptan pig, við dyrnar hjerna’.
,Gat hún bent til þín?’ Þrællinn vissi
ekki hvað hann saglSi, og varö pess
vegna meir en lítið feginn, pegar pessi
uppástunga hans hreif.
,Au8vitað gat það skeð’.
,Þó er líklegast að pað liafi verið hvor
ugt okkar’, hjelt hann áfrain öruggur,
eptir að hafa komizt á rekspölinn. ,Og
pó veit jeg ekki. Síðan jeg kom heim
gengur allt öndvert, og allt er hulið ein-
hverri leyndardóms-blæju’.
,Það er satt, og jeg býz.t Iika við að
jeg komist aldrei a8 niðurstöðunui í
neinu pessu’, tók Elíz.abet undir.
,Jeg veit jafnlitiS og pú, hvað petta
snertir. En pú ert sjálfráð hvort pú tní-
ir mjer eða ekki’. Gekk hann nú nokk-
ur fet frá henni, til að gefa henni í skyn
að ef hún vildl jagast, pá væri hann til-
búinn.—Það er stundum gagnlegt, pegar
maður hefur rangt mál að verja. Þessi
stefna hans og hreifing gerði pað að
verkum, að á milli lians og Elízabetar
varð nú autt svið svo stórt, að mafiur
komst par fyrir, og á augnablikiuu var
Salómon Grace búinn að skipa pað sæti.
,Hjer hef jeg brjef frá Söru Mansell!
sagði haun upphátt.
Mansell rak upp öskur, og snerist á
hæli og ætlaði að grípa brjefií, er Saló-
mon var að rjetta Elízabetu.
,Nei, pað verður ekki af pví!’ sagði
Salómon, er hjelt brjefinu í hægri hendi,
en greip Mansell með peirri vinstri og
hjelt honum kyrrum. Jegerí pjónustu
Mrs. Mansell’ hjelt hann áf>-am, ,og
hennar boðskapur var, að jeg afhenti El-
ízabet brjefitS sjálfur, ogað húnlæsi pað
sjálf að mjer viðstöddum, svo að víst
væri að hún fengi að lesa pað’.
Elízabet varð hverft við og hikaði
við að óhiýðnast manni sínum franimi
fyrir Salómon! ,En jeg pekki hana ekki’
sagði hún, og horfði með löngun ábrjef-
ið í hjndi Salómons.
,Þú þekkir hnna víst!’ sagði hann.
,Hún var hjá hjá pjer í nótt er leið!’
Nú fór Elízabet að hitna um hjarta-
rætumar. ,Þá er nú víst orðið að hún
hefur staðið á lileri!’ sagði húu og greip
brjefið í snatri.
,Rjett likast að hún hafi hlustað við
dyrnar’, sagði Mansell. ,Og pá veit hún
líka hvað hún á að segja, svo okkur
volgni!’
,Já, en hún veit meira er pað sem pú
sagðir mjer!’ sagði Elízabet pá. ,Þeii,
sem fela, vita hvar geymslus*aðurinn er.
Hún vissi áður hvar peningarnir voruj
Opnaðu fyrir mig brjefið Salómon! Það
er svo mikill óstyrkur á höndunum á
mjer’.
Hann gerði pað og fjekk henni pað
svo aptur, og bannaði Mansell að snerta
hana eða brjefið. Elízabet las brjefið
meö hægð, ögn og ögn í senn. Það var
nú hennar stund að fá sál sína gegnurn
stungna. Brjefið var pannig:
,Frú! Við—pú og jeg—erum báðar
óhamingjusamar. Þú ert táldregin, en
jegersvikin. Ef jeg aegi sannleikann,
hiýt jeg að særa tilfuuúngar pínar, en ef
jfg geri pað ekkl, iieldur iiann áfram að
draga plg á tálar’. (,Ó! hvað ætlar petta
að verða!’ hrópaði nú vesalings Elizabet)
.Maðurlnn sem nefnir sig Mathew Hay-
nes (pá leit hún upp aptur og á Mansell)
,heitir James Mansell, og er eiginmaður
minn’. (Þegar hjer var komið, ætlaði
Elízabet að hniga niður, og rjetti pví
Salómon hönd sína, oghann hljóp til og
hjelt henni uppi. Færði pað henui nýtt
brek svo hún hjelt áfram). ,Við vorum
gefin i hjónaband í Maríukirkju í GIou
cester hinn 13. júlí 1873’.
,Þaðer lýgi!’ tók Mansell fram í.
,Það er þóekki lýgilegt samt’, svaraði
Elizabet,
,Árið 1878 rændi hann peim litlu pen-
ingum sem jeg haf8i safnað og fór svo til
Aineríku. í síðastl. mánuði fann maður
hann, aö nafni Varney, og saglii honum
að jeg ætti peninga. Og hann kom pá
strax til að sækja pá—Það voru £400—
og heldur en að hafa ekkert tók hann
mig með. En, mín kæra! Jeg gat
ekki vitað barn mitt rænt eigum sínum’.
(Þetta vissi jeg! Hun tók sína elgin
eign’, sagði Elízabet). ,En Mansell er
pjer velkomið að eiga, ef hann er pess
verður’. (Ertu pess verður’? spurði
Elízabet.) Hann kemur ekki inn fyrir
minar dyr framar. En ef pú sayldir
einhvern tíma verða eins yfirgefin
eins og jeg var, sitjandi á dyraprepi
pínu, pá skal mitt heimili einnig vera pitt.
Guð hjálpi okkur báðuml’
Sara Mansell.
Grænugötu, nr. 13, Liverpool.
,Mundu pað’ sagði Salómon, að jeg
verð par nálægur, og a8 allirhundar hafa
sína daga!’ Að svo mæltu tók hann Elíza-
bet, sem titraöl eins og hrisla, og leiddi
hana af stað heim.
Mansell bölvaði peim báðum, er
hann horfði á eptir peim. Svo hljóp
hann fram á bryggjubrúnina, og sá Söru
enn, par sem hún stóð út vi8 borðstokK-
inn á hinu brottfaranda gufuskipi, með
barn sitt vi8 hliðina óg augun upplypt
móti himninum. Þar bölsótaðist nann,
alveg frá sjer numinn. Ilann hafði svik-
ið og hann hafði tapað 2 gó8um konum,
báðar allt of góðar handa honum, og nú
fyrst sá hann pað, og á þennan hátt, báðar
í augsýn, en bi'rSar á brottferð, tij að líta
aldrei við honum aptur. Hann barði
saman hnefunum, æddi aptur og fram
bölvandi og ragnandi, og horfði niður í
vatnið, eins og langaði liann til að steypa
sjer i pað, en, nei, hann hafði ekki þrek
til að deyja. í pess stað dró hann upp
fiösknna og sótti svölun par. Hann helti
i sig brennivini, pangað til pa8 fossaði
eins og eldstraiimur um æíarhans. Þá
fór hann a8 hressast. Og svo drakk
hann meira. Á, svei! Hann var orðinn
hetja aptnr! Hann drakk nú ríflega
minni beggja konanna í sterku brennl-
vínit Það var víst vandalaust a8 fá aðr-
ar tvær og öldungis eius góðar. Og upp
á pað tók hann sjer einn sopa til. Þann-
ig hjelt hann áfram, par til hann byltist
niður á steinstrætið, og par fundu lög-
regliipjónarnir hann dauðadrukkinn.
,Skal hann i svartholið?’
,Nei, á sjúkrahúsið!’
11. KAPÍTULI.
Joseph Hnder og Debora Smart
lijeldu búðina og bjuggu í liúsi Söru, og
voru bætii á peim vegi, er opt leiðir til
nánara sambands, undir eins og önnur
aflineiri áhrif hætta að gera vart við sig.
Þegar inánuður var liftin frá brottfðr
peirra hjóna, fóru pau að prá brjef e8a
einhverja fregn af Söru. Og eitt kvöld
saglii Pinder, að ef hún hef8i skrifaö
samdægurs og hún kom til New York,
eða jafnvel degi síðar, páhefði pað brjef
átt að koma pá um daginn.
,Engum kvennmanni hefur tekizt að
ljúga betur en pettal’ sagði Mansell, er
bijefifi var á enda.
,Það er lieilagur sannleiki!’ sagði
Elízabet. ,Svo víst sem sólin skín á okk-
ur á pessu augnabliki. Svo jeg hef pá
aldrei átt nema einn eiginmann’. Ilún
huldi andlit sitt með höndnuum, en roð-
inn, sem flaug niður um allan háls, varð
sýnilegur samt. ,Þú varzt vinur lians.
Hjálpaðu mjer heim!’ ,Og hún hallaði
sjer máttvana að Salómon. Að einni
klukkustund liðinni’ hjelt hún áfram, og
8neri sjer að Mansell, ,færa hjú min pjer
föggur pínar út á dyraprepið, en inn fyr-
irmínar húsdyr kemuröu aldrei framar!’
,En hann lofar henni ekki að skrifa
okivr', sagði Debóra. ,Ogpað er nú ein-
mitt pað sem jeg óttast, að við fáum
ekki að vita hvort hún er lífs eða liðin.
Ekki vildi Pinder trúa pvi, og svo
lenti í stælur á milli peirra út af pvi. En
mitt í pví heyrðu pau hestavagn stanza
við dyrnar, og par sem gestir er óku í
vögnuiú voru sjaldgæfir í Grænu-
götu, hjelt Debóra að pessi, hver sem
hanu var, h°fði farið húsavilt. Pinder
kvaðst skyldi fara og vita um i>að, og í
pví var barið á dyrnar. Pinder lauk upp
hurðinni, og par, í ljósgeislanum, stóö
pá Sara Mansell sjálf og Lucy dóttlr
hennar. Gat pá Pinder ekki stillt sig um
að hrópa upp yfir sig af fögnuði, því
petta var sannarlega ó æut.
Og Sara Ijet í ljósi fögnuð sinn yfir
að vera komin heim aptur. Hún studdi
bá'Kum höndunum á aðra öxl hans og
sagði mikiK vingjnrnlega: ,Já, Joseph
minn góSur! hjer erum við báðar komn-
ar, guði sje Jof! 6, systir min(’ sagði
hún, og liljóp í fangið á Debóru og með
pví móti forSaði henni frá að reka npp
fagnaðaróp. ökumanni var nú borgað
flutningsgjaldið og hann seudur burtu,
en pær mæðgur tóku sín gömlu sæti í
dágstofunni, Pinder og Debóru til ósegj-
anlegrar gleði, erskoðuðu pær i krók og
kring og ljetu eina spurninguna reka
aðra, einktim Debóra.
,Hvernig stóð á að pú l omst aptur
svona fljótt? Breytti hann skapi sínu
undir eins? Jeg hjelt hann mundi aldrei
sleppa pjer aptur. Og pú lítur svo vel út,
rjóð eins og rós! Ofurlítið veCurtekin,
og pað fer pjer svo vel! Allir hlutirfara
pjer svo vel, elsku systirmín! Hjerna er
myndin pin; hún hefur verið okkar eina
yndi. Ertu ekki svöng?!
Sara reyndi ekki til að svara neinu
pessu, nema seinustu spurningunni. Hún
sagðist vera reglulega hungruð.
,Drottinn blessi pig!’ sagði Debóra.
jog gst nærri pví beðið pannig fyrir
honum líka, fyrst hann ljet pig koma
aptur svona vel fríska. En farðn nú
npp á lopt og hvíldu pig, og eptlr svo
sem 10 mínútur skal kvöidverðurinn
vera tilbúin. Það er allt svo dýrðlegt í
kvöld, a-Sjeg velt naumast hvor endinn
á mjer er upp e8a hvorniíur!
Eptir litla stund var matur á borð
borinn, og hafði Debóra sett á borðið
fyrir fimm menn. ,Verður hann a*
kvöldverKi?’ spurði Debóra systur sína,
og dró mjög niður i lienni, er hún hugs-
aði til pess.
,Nei’, svaraði Sara.
,Það er merkilegt! Hann sefur hjer
samt í nótt?’
,Nei’, svaraði Sara aptur.
l’inder og Debóra sátu nú og horfðu
hvortáannað og á Söru, öldungis hissa.
Þar var Sara komin, hin hraustasta og
lá vel á henni, og maðurinn pó ekki
meö henni. Ilann var sjálfsagt á næatu
nesjum, hugsaði Delióra.
(Framhald).