Heimskringla - 05.02.1891, Qupperneq 3

HEINNKKiXULA, WISKll'IKi, JIAX., 5. FKRBIIAK 1891.
I of* Olllíula.
20«,000,000 ekra
af hveiti- og beitilandi í Manitoba og Vestur Territórninum í Canada ókeypis fyrir
iandnema. Djúpur og frábœrlega frjóvsamur jaróveirur, næg-K af vatni og skógi
og megiuhlutinn nálægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush., ef
vel er umbúið.
IHIMJ I I5.MÍVK VJI A KKI.TI,
RauBár-dalnnm, Saskatchewan-dainum, Peace River-dalnum, og umhveríisliggj-
andi aljettlendi, eru feikna miklir flákar af fiirætasta akurlandi. engi og bpitilandi
—hinn víðáttumesti fláki í heimi aflitt byggðú landi.
r r
Malm-nama land.
Gull silfur járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv. Óraældir flfikar af kolanáioalandi;
eldivVsur því tryggður um allan aidur.
.IARXBRAUT I R V HAFI TIL HAFS.
Canada Kyrrahafs-járnbráutin í sambandi vi* Grand Trunk og Ínter-Colonia! braut-
irnar mynda óslitna járnbraut t'rá öllum hafnstöðum við Átlanzhaf í Canada til
Kvrraháfs. Sií braut, liggur urn miðhlut frjóvnfmui Mtiniim eptir því etidilöngu oe
um hina hrikalegu, tignarlegu fjaliaklasa, norður og vestur af hfra-vatni og uin liii
nafnfrægu KleWifíöll Vesturheims.
H e i 1 n æ iu t toptslag.
Loptslagið í Manitoba og NorJSvesturlandinu er viðurkennt hið heiinaonasta í
Ameríku. Hreinviðri og þurrviðri vetur og suniar; veturinu kaidttr, en bjartur
og staSviðrasamur. Aldrei þokaogsúld, ogaldrei fellibyljir eins ogsunnarí landinu,
(SAMRAMISÍST.IOIiXIX í CAXAIIA
gefurhverjum karlmanni yflr 18 ára gömlum og hverjum kvennmanni sem befur
fyrirfamilíu að sjá
IÖO e k i* n !• ii r 1 a n <1 i
alveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinn og yrki þa$.
A þann hatt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábýlisjarðar og
sjálfstæður í efnalegu lilliti.
í M l. K X / ií A R X V I, K X I> U R
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú þegar stofnaðar í fi stöðum.
Þeirra stærst er NÝJA ISLAND liggjandi 45—80mílur norður frá Winnipeg, á
vestur strönd Winnipep-vatns. Vestur frá Nýja Islaudi, í 30—35 míJna fjarlægð
er ALPTA VATNS-NÝLENDAN. báflum þessum nýlemlum er mikið af ó-
numdu landi, og báðar þessar nýlendur liggja nær höfuðstað fylkisirc; en nokkur
hinna ABOYLE-NÝLKNDAN er 110 milur suðvestur frá IVpg., ÞÍNG-
VALLA-NÝLENDAN 360 mílur í norlivestur frá Wpg., QU'APl’K f.LB-NÝ-
LENDAN um 20 mílur su«ur frá Þingvalla-nýlendu, og.I UijiHTA- VÝLMNDAN
um 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 milur vestur frá Winnipeg. í síðast
iöldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Prekarl upplýsingarí þessu efni geturhver sem vill fengið með því að skrifa
um það:
Tlomas Bennett,
DOM. GOV'T. IMMIGRATION AtíENT
Eda 15. I .. Baldwinson, (Islenzkur umboðsmaður.)
DOit. GOV'T IMMIGRATION OFFICKS.
- - - CsniíHla.
LASDToKÍ-I- ogin.
Ailar see.tionir með jafnri tölu, nema
8 og 26 getur hver t'amiliu faðir, eða
hver sem ltomin er yflr 18 ár tekið upp
sem heimilisrjettarland og forkaupsrjett-
arland. IXXRITIX.
Pyrir landinu mega menn skrifa sig á
i landstofu. er nxst liggur landinu,
tekið er.. Svo getur og sa er nema
and, geflð öðrum umboð til þessað
ta sig, en til þess verSur hann fyrst
i leyfl annaðtveggja innanríkisstjor-
Ottawaeða Domiuion Land-umdoos-
ísins í Winnipeg. |10 þarf a?> borga
eignarrjett á landi, en sje þaðtekio
, þarf að borga $10meira.
SKYLMKSAlt.
Mimkvæmt núgildandi heimilisrjett-
rum geta meun uppfyllt skyldurnar
brennu móti. , , .
Með 3 ára ábúð og yrking landsins;
?á landnemi aldrei vera lengur irá
nu, en 6 mánuði á hverju an. _
Með því að búa stöðugt í 2 ar mn-
mílna frá landinu er »umið var,
) búið sje á landinu í sæmilegu husi
( mánufii stöSugt, eptir aS 2 arin eru
og áSur eu beðið er um eiguarrjett
verður og landnemi að plægja: a
ii ári 10 ekrur, og á öðru 15 og a
a 15 ekrur, enníremur að á öðru ári
.ð í lOekrur og á priðjaárií 25 ekrur.
MeS því að búa hvar sem vill fyrstu
i en að plægja á landinu fyrsta ár-
3g annað árið 10 ekrur og þá að sá
r i'yrstu 5 ekrurnar, ennfremur að
ja tá sæmilegt íbúðarbús. Eptir að
’ru þannig liðia verður landnemi að
^ búsknp á landinu ella fyrirgerir
rjetti sinum. Og frá þeim tíma
nr hann að búa á landmu í þaS minsta
nnði á hverju ári um þnggja fira tíma.
itm kioxakbiu kf
menn beðið hvern land-ageut sem
; hvern þann umboðsmann, sem senu
til að skoða umbætur a heimilisrjett
di.
'Cn sex niánuðum aður e» landnemi
um eignarriett, verður Kmnað knnn-
,að Dominion Land-umboðsmannin-
I.KIIHtKlNIX^ V l’JIBOH
eru i Winnipeg, að Moosomin og Qu’Ap-
pelle vagnstöðvum. A öllum pessum
stöðum fá inutiýtjendur áreiðanlegr leiö-
beining í hverju sem er og alla aðstoS
og hjálp ókeypis.
HFíINNI IIElMILISRJFiTT
getur hver sfi fenglS, er hefur fengiS eign-
arrjett fyrir landi sínu, eða skýrteini fra
uniboðsmanniiunii um að hann iiaíi att að
hann fyrir júnímánaðar byriun 1887.
Cm upplvsingar áhræmndi land stjórn-
^rinnar, li^^rjandi milli austurlandaniæra
Mímitoba fylkis að austan og Klettafjalla
að vr-»Htan, skyldu menn snúa sjer til
A. ]». BIT»«m
Deputv Ministor of the Intorior. I
BKATTY’S TOUB OF THE WORLD. >
Ex-Mayor Daniel F. Beatty, of Beatty*»
Celebrated Organs and Pianos, Washington,
New Jersey, has returned home from an ex-
tended tour of the world. Read his adver-
tisement in this paper and send for catalogue.
BEATTY
I)e«r Slr:—Wf
returned home
Aprll #, 1890,
frora » tour
around the
world, vliltln*
Europe, AaU,
(Holy l.and), In-
dla, Ceylon, Af-
rlca(Kjypt), Oce-
anlca, (Islandof
the Seas,) and
Weetem Amerl-
ca. Yet In all
our freatj ourney
Of 86,974 mllea,
wedonotremera-
ber of hearing a
piano or an organ
•weeter In tone
» h a n Beatty'a.
Por wa bolleve
■X-MAYOR DAHIKL T. BKATTY. we have the
From . Photogr.ph t.ken ln London,
íngUod, 1M». m . d . »T .n“
prlce. Now to prore to yon that thl» atateraent 1«
abaolutely truo, we would llke for any reader of thl$
paper to order one of our matchleas organn or planoa
“cT 7T6,..1 off#r yon a bargaln. l’artlculara Pree.
8atiefactlon OUARANTKKD or raoney promptly re-
fnnded at any tlmo wlthln three(S) yeare, with Intereat
at Spercent. on elther l*lano or Orjran, fully warranted
ten yeare. 18(0 wo left home a penniloss plowboy:
to-dav we nave nearly one hundred thousand of
Beatfy’s organs an.1 pianos in use all over the
world. If they were noc grood, we could not have
sold so many. Could we f No, certainly not.
Each and every instrument is fully warranted for
ten years, to be inanufactured from the best
material markot aíiorda, or ready money can huy.
ORGANS
Churoh, Chapel, and ]
— Orffana.
GVhnWaro.piIl
a n d Upri ht1
Boautiful Woddinc, E
|£«y pr Holiday Pre?
tt rÁ—• , c r, ■ Oatalofrue Free. Ad<
Hon. Damel F. Beatty, Washmgton, New Jei
Agentar fyrir Rnttericks-VWVin-
sniðin alþekktu, beztu klæðasnið.
sem til eru.
Fergnsou A€o. íon, tj,,,-,,
HÚ8BÚNAÐARSALI
Mai-kct St. - - - - Winnipcg
Selur langtnm ódýrara cn uokkur ann-
ar í (' llu NorKvesturlandinu. llann hef-
ur óendanlega mikið af ruggv stólum af
öllum terundum, einnig fjarska fallega
muDÍ fyiir stásstofur.
<’. H. WILSON.
ingu og mannúð þjóðar vorrar, en eru
fjárþurfar. Með tímanum ætti sjóður-
inn a'5 vaxa svo, að vextirnir einir yrðu
góður styrkur fáum mönnum. Fámenni
eða fátækt þjóðar vorrar ætti ekki að
standa í vegi fyrir þessu, því sií þjóð,
sem getur launað prestum sinnm, eins
og íslendingar gera, ætti líka at! geta
lagt fje fram til skálda sinna, því skáld-
skapurinn getur unnið þjóð vorri marg-
falt gagn á við prestana.
Kæni landar, sem unnilS kveðskap
og fögrum menntum, geriS alvarlega til-
rauntil, að láta skáld vor ekki eiga við
eins bág kjör að búa og hingað til hefur
vc.rifS. Reynið til að lypta þeim upp úr
örbyrg'Sinni, svo þeir geti neytt krapta
sinna til að hefja skáldskap vorn og
bókmenntir vorar á hærra stig, til eflitig-
ar andlegu frelsi, andlegu víðsýni og
andlegum framförum hjá þjóð vorri.
Þa!S er fyrsta skilyrðið fyrir því, að vjer
getum staðið öðrum þjóðum jafnfætis i
menntun og menniugu.
Magnús Snowfield.
BRúÐKAUPSVÍSUR.
(til Sveins Sveinssonar og Arndísar
Jónsdóttur).
Að fæia þjer ofur-líti'S ljóð
mig langar, kæri Sveinn!
Hjá mii niblítSu móður-þjóð
það má ei hneyxla neinn.
Þjer veitir göfgi gæfan blíð
og góða festarmey.—
En taktu lífsins storm og stríð
sem steinn, er bugast ei.
Já, vertu eins og sterkur steinn,
er stormar snúast mót.
En leilc þjer eins og ungur sveinn
með ástar-blíðri snót.
Þjer fylgi göfug gæfan blið,
þig gletSji snót í þraut.
í gegnum lifsins storm og stríð
með styrkleik ryð þjer braut.
*
Þjer heill sje einnig, hjartans snót,
er hallast Sveins að barmi.
Tak lífsins-storm með stilling mót
og sterkum kærleiks armi.
Og vertu hugprúð heilla-dís,
er horskmn unnír Sveini.
Með því er sæmd ogsigurvís,
þó sveinninn mótblást reyni.
Jón Kjœrnested.
ISLENZKIR SÖG UÞÆTTIR
—eptir—
GfSLA KONRAÐSSON.
I.
S A G A
JÖRUNDAR JÖRUNDARSONAR
EDA JORGINS ÞÁTTUR.
V. kap. Gilpin skilar nokkru af ráns-
fjenu og fer utan.
Dað hefir sagt Pjetur Eyjólfsson,
að degi síðar en skipverjar pessir
rændu í Yiðey, kæmi Ólafur sjfilfur
stiptamtmaður í Reykjavík og kærði
vansa sinn; líkaði Gilpin f>að illa
og aptur ljeti hann skila ránsfjenu;
ljeti hann síðan refsa peiin seku og
sitja átta daga í K&rinn peirri, að
eta brauð eitt og drekka vatn; var
tjaldað yíir peim aptur á skipi.
Jafnan beiddu Frydensberg og Sig-
urður Sívertsen Gilpin að sleppa
Hafiiarfjarðar-skútunum; og fyrir
pví að silfur nokkuð fengu peir út-
vegað hoiiuin fyrir seðla, pá varð
pað, að hann sleppti peim báðum,
og rjeðust pá hfisetar peirra á pær
aptur, en nær lá að Einari yrði pá
ei trúað fyrir skútu sinni, er menn
vissu áður mikla fysi hans nð fara
með Bretum. Þóttist Gilpin nú
lengi hafa eptir litlu beðið af silfr-
inu, pví alltreglega gengu pau
skipti. Lagði hann síðan út og
kom til Englands; en sagter að litl-
ar pakkir fengi hann fyrir framferð
ir sínar og aptur varð lianii að skila
ráninu. Þótti Bretum all-ómar.n-
legt að ræua varnarlausar [ijóðir.
VI. kap. Brctar tnkn kaupför Dana o >
Magnús Stepliensen.
Deir Trainpi greili og Magnús
Stephensen hilfðu utan farið hið
fyrra sumarið og vissu hjer pvi
engar ófriðar-vonir, fytir pvf að
friður hafði [>á verið í Danmórku
nær 90 vetur, síðau eptir fall Kavls
12. Svía konungs, og pað að Þruinn-
skji'iliJur (Torden-ikjold) liafði umi-
Marströnd; urðu nú kaupför Dana
brátt vör enskra víkinga í hafi;
tóku peir kaupförin par og hjer;
sluppu nokkur inn í Noreg undan
ófriðnum; knnu tvö ein með heilu
undir Krónuborg; sum hröktust í
hendnr óvina sinna inn í Skotlands-
fjörðu; á einu pví var Adser Knút
sen kaupmaður. Skip pað er
Trampi greifi, st'j'tmitinaður ís-
lendinga, var á, gripu víkingar við
Sjáland, en skutu I •u'iin á land og
fóru með kaupf.-.i ö til Enolauds.
M agnús Stephensen tóku peir með
skipi pví hann var á, við Liðandis-
nes; fluttu peir hann með kaupfar-
inu til staðarins Leith á Skotlandi.
Gat pó Magnús Stephensen komið
svo umtölum sínum, að nokkrum
íslandsförum var sleppt, og fengu
pau leyfi að verzla við ísland á
meðan á ófriðnum stæði. Fekk
Adser Knútsen fyrstur leyfi í brott
að sigla, og kom hann nú um sum-
arið til Kaupmannahafnar og ætlaði
til íslands, en varð apturreka til
Noregs, og seldi um veturinn skip
sitt ineð farminum Tranipe greifa,
er pá var í Kristjánssandi, kominn
á íslandsför. Sumar petta kom út
skip syðra, pað er Justítia hjet,
sent af Friðriki konungi (V., frá
Drándheimi, með korn. Magnús
Stephensen hugði að ná pvi, er
hann var kominn frá Skotlandi, en
varð of seinn; sat hann pá um vet-
urinr, í Björgvin. Justitia hafði
orðið vel reiðfara og lá í Hafnar-
firði uin veturinn.
VII. kap. Útkoma Jörgins og Savinaks
og 8ýslanir þeirra.
Nú var pað um veturinn snemma
í januarrnánuði, að skip kom af hafi
í Reykjavík; vissi fyrst enginn
hvaðan pað vera mundi; ljetust
skipverjar vera frá frelsisríkjunum
í Norður-Ameríku; báðu peir.að
stiptamtið leyfði sjer verzlun, en er
pví var synjað, snerust skipverjar
ilfa við, og hótuðu ofarkostum; skip
pað hjet Klarense. Verður tvo
menn að nefna á pví, hjet annar
Jörgin Jörginson, eða Jörundur
Jörundarson, danskur að kyni, bor-
inn í Kaupmannahöfn, en hinn Sa-
vinak, enskur maður, franskur að
ætt; átti Jörgin að vera túlkur, en
Savinak að standa fyrir kaupum
öllum; reyndist pað síðar, er menn
hafði grunað, aðskippetta varkom-
ið frá Englandi. Áttu skipverjar
pessir sökótt við Dani um veturinn,
pá er lágu á Hafnarfirði, og köstuðu
peir eitt sinn eign sinni á skipið
Justitia og farm allan af pví; tjáði
eigi pó Danir vildu verjast í fyrsta
pví Bretar komu í Hafuarfjörð al-
vopnaðir á skipsbáti sínurn frá
Revkjavík heliningi fleiri, og tóku
peir nú öll segl af skipi Dana;
pótti Dönum petta all-illt og f-
skyggilegt, og tóku pað ráð, er
Bretar voru inn aptur farnir í
Reykjavík, að peir fengu sjer segl
og lögðu út skömmu fyrir dag, en
pá var allbjart, er pá bar út úr
firðinuro fyrir nesið; voru pá mörg
flutningsskip á ferð komin skammt
frá peim, er sigldu suður til Njarð-
víkur í verið af Álptanesi, en jafn-
skjótt og enskir á Reykjavíkur-legu
sáu Dani út lagða, hófu peir fall-
byssu i reiða upp á skipi sínu og
skutu skot nokkur; var pá að sjá
sem Danir hyggði að ske mætti, að
til peirra flytti, pví peir sneru við
stafni litla hrfð, en sumir hlupu til
skipsbátsins, og sýndist íslendingum
sem á förum voru, að peir losa haun
á piljunum; beið pá eigi lengi áður
peir yrði skjelegir áfratn að halda;
tók pá að skerpa byrinn, er á var
austrænn. En pað sögðu Reyk-
vfkingar, að eigi nnindu nærri pvS
skot peirra taka suður á Hafnar-
fjörð, pvf ein kúla peirra íló niður
í Ilólavöll par við vfkina. En eigi
Ijet Jörgin par við standa, pvf peg-
ar mannaði hann út áttæring og
keypti til ísletidinga með sjer; var
fyririnaður skipsins Jón, sjógarpur
I mikill, kallaður tfkargjóla, fyrir pví
að svo kallaði hann opt stórviðri á
sjó; hann var bróðir Guðmundnr S
Skjöldunganesi og sfðan á Lága-
felli, hlutamanns mikils og sjósókn-
ara. Dúks-bræður, Jón og Einar,
fóru og með Jörgin; peir voruskag-
firzkiraðætt, bræður Guðrúnar nær-
konu, og sjómenn margir fóru og
með; varhann við 13. eða 14. mann;
eltu peir nú Dani mað segli og úr-
um, áður mjög hvessti, allt út S
Garðsjó, og fyrir pví að Dani bar
mji'ig undau, varð Jörgin aptur að
snúa og fekk hrakning og volk mik-
ið áður en næði Reykjavík aptur.
En pað er frá Dönum að segja, að
aptur urðu peir að hverfa, er peir
komu nær út um grænvöll, pvf að
eigi dugðu peim seglin, og lögðu
inn aptur á Hafnarfjörð, en engu að
siðtir slepptu pó Bretar peim litlu
síðar, og byraði peim með heilu til
Þrándheims. Það sama vor ljet út
hið danska skipið hjeðan, en skildi
eptir farm sinn og Savinak að selja;
hann var ljótur maður og órökuð
efri vör hans. Þótti flestum íslend-
ingum pað óvenjulegt að sjá; en
aptur hjet hið enska skipið að koma
og enti pað.
Framh.
Mtllliglirillll
—-eða—-
CORA LESLIE.
(Snúið úr ensku).
Á me'Sal farþegjanna voru: Ágúst-
us Horton, Aðalheiður, Mrs. Montresor,
Silas Craig og William Bowen, sem var
nú ekki lengur rifinn og tættur. Hann
var nú klæddur eins og þeir „ffnustu” í
New Orleans. Silas Craig og Bowen
ætluðu að yfirlíta búgarð Craigs við
Iberville, nokkrar mílur upp með fljótinu,
og Ágústus og hans fólk ætlaði að heim-
sækja sitt þrælasafn á sínum búgarði, er
lá enn fjær bænum, en búgarður Craigs.
Ivl. 9 hringdi bjalla í stýrimanns-
húsinu, til merkis 'um að báturinn skyldi
leggja af sta*. Qg rjett i því, er hann
sveif frá bryggjunni, hlupu 2 menn um
borð, en það voru Montimer Percy og
Gilbert Margrave, er hafði með sjer öll
áhöld til að gera uppdrætti af því, er
fyrir augað kynni að bera á ferðinni.
Gilbert heilsaði Ágústusar-fólkinu á
þann hátt einungis, að lypta hattinum, en
tók svo Montiiner tali. Sagði Gilbert
honum að liann væri hjer, ekki til þess
að gera uppdrætti, heldur til að mæta
vissri persönu.
,Er það kvennmaðuríýspurði Morti-
mer.
.Já’.
,Og heitir?’
/Miss Cora Leslie’.
,Hamingjan góða! En, Gilbert minn
góði, er þetta alvara? Hefurðu heyrt
sögu stúlkunnar?
,Já og í minum augum gerir sú saga
hentiar hana enn helgari, en verjulaus
kona nokkurn tíma getur verið, í huga
ærlegs mauus. Jeg fjekk í morguu
brjef frfi gtunla þrælnum hans Lesiies,
Toby að nafni, þar sem hann biður mig
að taka á nióti Miss Leslie vits næstu lend-
ingu, því líklegt sje að hún þurfi á hjálp
minni að halda’.
,Og þú hagnýttir bendingjma?’
,Já, uiets ánægju ogerstoltur af!’
.Yesalings Gilbert Margrave! Jeg
er liræddur um ats þú sjert alSfram kom-
inn!’ sagtii þá Mortimer hlægjandi.
Atialheiði varð illt fyrir lijartanu
af hinni köldu kveðju Gilberts. Hún sá
að hann forsmáði bæði hana og Ágúst-
us fyrir það hvernig þau fóru að við
Coru. Hún fluði því von bráðar af þil-
farinu með Mrs. Montresor og inn á ká-
etuna, því hún þokli svo iila að vera í
nánd við Gilbert, svona kaldan og þurr-
ann.
Þýzkur hornleikara-tiokkur var á
þilfarinu, til að skemmta farþegjunum
með indælli musik.
Út vi'!S hjólliúsilS annars vegar, sfitu
nokkrir spilamenn umhverfis lítið borð
og— spiluðu fyrir peninga. Meðal þeirra
var Bowen, en skammt frá stóð Silas
Craig og talaði í lágum hljóðum við
Ágústus Horton’
Eptir litla stund hringdi bjallan á
ný, ferðin var tekin af bátunm og hann
nam staðar við fyrsta lendingarstaðinn—
skammt frá búgarisi Geralds Leslie, og
sumar-býli lians.
,Miss Leslie veit enn sem komið er
ekki um æfisögu sína’, sagM Gilbert.
,Jeg kvílSi því, ef hún nokknrn tima lieyr
ir hana’.
,.Tá, þá máttu kvíða fyrir deginura í
dag, á þessum gufubát’, svaraði Morti-
mer. Farþegjarnir vita um það allt, sam-
an nú, og hjá þeim er enga miskun að
finna’.
,.Ieg vcrð hjer til að verja liana, ef í
það vesta fer’, svaraði Gilbert, ,en segðu
mjer eitt Mortimer. Helur þú hugmynd
um ástæðurnar til þess a'5 Toby skyidi
biðja mig um hjálp framar öðrum?’
.Náttiíru-hygglndi þessa fyrirlitna
fólks eru miki!’, svaraði Mortimer. Hann
hefur litið eptir því, að þú gafst henni
ineiri gaum en aörir. En—er ekki þetta
Miss Leslie, þarna nieðal farþegjanna, í
sv'irtum búningi?’
,JÚ, þa-5 er’, sagði Gilbert. ,Hún
kemur í þessa áttina og Toby með henni’.
,Þá ætla jeg a'5 skilja við þig, vinur!’
sagði Mortimer, kvaddi svo Gilbert melS
handabandi og fór inn í káetuna.
Cora Leslie var föl eins og lilja og
til þess hjálpaði líka svarti búningurinn
ósegjanlega mikið. Hún gekk hægt og
horfði eins og óttaslegin til heggja handa^
til þess hún sá Gilbert fram undan sjer,
er beið komu liennar. Þegar hún kom
auga á hann stökk hlóðið út í andlit
hennar— því á honum átti hún enga von.
,Mr. Margrave!’ sagði hún ósjálfrátt;
.Fyrirgefið mjer, Miss Leslie’, svar-
aði Gilbert, og heilsaði henni blíðlega,
,að jeg án y5ar leyfis hef dirfst að ger-
ast leiðtogi yðar í þessari ferð. Hug-
mynd mín um að geta máske orðilS yð-
ur til liðs knúði mig til að koma, enda
þótt yðúr kynni að vera það ógeðfellt’.
Cora horfði á Tohy og Toby treysti
sjer ekki að horfast í augu við hana.
,Jeg er hrædd um, Mr. Margrave’, sagði
hún svo, ,að Toby sje orsök í þessari ferð
yðar?’
,Fyrirgefðu mjer elsku húsmóðir’,
bað Toby. ,Jeg hjelt jeg væri að gera
rjett’.
,Jeg er yður mikillega þakklát, Mr.
Margrave, fyrir þessa góðmennsku’, svar-
aði Cora. En mjer þykir illt að óvar-
kárni Toby’s skyldí orsaka yður ómak,
sem jeg er hrædd um, að hafi enga þýð-
ingu’.
,Hvað helzt sem þvi líður’, svaraði
Gilhert, ,þá er þetta það óinak sem eyk-
ur mjer mikla ánægju’.
í þessu kom skipstjórinn að, erliafSi
sjeð Tohy á meðal hvítu farþegjanna.
,Hallo!’ sagSi hann bistur. ,Hvað ert þú,
negrinn þinn! að gera hjer meðal manna?
því ferðu ekki til negranna yfir á hinn
endann?’
Toby gekk burt án þess að mæla
orð, en ekki gat skipstjórinn samt látið
vera að sparka í hann með fætinum.
.Vesalings Toby!’ sagði Cora og
horfði með raunasvip á eptir honum.
,Þarna sjáiS þjer nú, að Toby hefði
orSið li'Sljettur fylgdarmaíur’, sagði Gil-
bert.
,J°g hefSi farið með honum, Mr.
Margrave’, sagði Cora. ,Er ekki mitt
pláz hið sama og hans? Er jeg ekki
áttungur?’
,Svo þjer vitið þá aflt saman?’ spurði
Gilhert.
,Já. Og jeg sje nú, að jeg var sú
eina, er ekkert vissi um uppruna minn’.
,Það var fyrir tilviljun að jeg fjekk
vitneskju um það hjá Mr. Percy, ein-
mitt sama kvöldið sem jeg sá ySur fyrst’.
,Ó! Mr. Margrave! Jeg hef enga
löngun til að dylja uppruna minn. Sjáið
þjer til. Jeg er í sorgarhúningi fyrir
móðnr mína og þessi i'erS mín er píla-
grímsganga að gröf hennar’,
Þau voru skammt frá hópnum um-
hverlis spilaborðið og settust þar niður
á stóla, og í því er þau settust ráku þeir
í hópnum upp stóran hlátur. Voru það
sjerstaklega þeir Craig, Bowan og 2—3
aðrir menn, er voru utanvert við spila-
mannahringinn og stóðu umhverfis Ágst-
us Horton: sem var að lesa upphátt grein
í einu New Orleans blaðinu. Sá kafli
greinarinnar, er Gilbert og Cora lieyrðu
var þannig:
,Breytni Mr. Leslie í því, að þrengja
þessu afkvæmi eins þrælsins síns inn
i fjelagslíf beztu manna í New Orleans,
verSskuldar þá hegningu, er hann þeg
ar liefur út tekiS. Bæjarmenn hafa sýnt
honum álit sitt i breyt.ni hans meS því,
atS hafa engin mök við hana. Gerald
Leslie gengur nú um götur bæjarin-
þar sem hann er fæddur og uppalron. eins
og framandi mn'Sur, vina og eignaiaus’.
,Þe(ta er níðingsverk!’ sagði Gilbert
í hræði. ,Þessi maður veit af þjer hjer
og les þessa greiu í þeim tilgangi að
smána þig. Jeg get ekki liðið það!’
Hann var í þann veginn að hlaupa
á fætur þegar Cora þreif um handlegg
hans og hjelt honum föstum.
,í hamingjubænum!’sagði hún ,Mr
Margrave, ,ekki eitt orð. Gerið þjer þaS
fyrir mig. Stingurinn hverfur ef mað-
ur læst ekki heyra. Vi'Sskulum láta
hann hugsa að við höfum ekki heyrt
pessi meiðyrSi’.
Það var eius og Gilbert lijelt. Agúst-
us vissi af Coru—hafði sjeð liana við
hlið Gilberts og hann ásetti sjer strax að
hefna sín fyrir viSurcignina i garðinum á
búgarði föður hennar.
Þannig var ást Ágústusar. Og þann-
ig er ást hins saurlífa, að heygja
herfangið til þoss að komast yfir það.
Franih.