Heimskringla - 21.10.1891, Blaðsíða 2

HKniSKBDíGLA, WIWNIPJEU MAN.. 21. OKTOBER 1 »91.
kemur út á hverj- AnlcelandicNews-
tun miðvikudegi. paper.
Published e v e r y
ÚrGKFKNDUR: Wednesday by
The Hkimskringda Printing & Publ. Co’y.
Skrifstofa og prentsmiðja:
Lombari St. - - - Winnipeg Canada.
Blaðið kostar:
Heill árgangur.............. $2,00
flálf ir árgangur............ 1,00
Um 3 mánu'Si................. 0,65
Skvifstofa og prentsmiðja:
151 Lombard St........Winnipeg, Man.
§y Undireins og einhverkaupandiblaðs-
ins skiptir um bústað er hann beðinn aS
senda hina breyttu utanáskript á skrif-
gtofu blaðsins og tilgreina um leið fyrr-
urandi utanáskript.
Aðsendum nafnlausum greinum verð-
Hr ekki geflnn gaumur, en nöfn höf-
undanna birtir ritstjórnin ekki nema
með samþykki þeirra. En undirskript-
lna verða höfundar greinanna sjálfir að
tll taka, ef þeir vilja að nafni sínu sje
leynt. Ritstjórnin er ekki skyldug til
ati endursenda ritgerðir, sem ekki fá rúm
íblaðinu, nje heldur að geyma pær um
lengri eða skemmri tíma.
Upplýsingar um verð á auglýsingum
í „Heimskringlu” fá menn á afgreiðslu-
gtofu blaðsins.
jggF” Uppsögn blaðs er ógild, s:nn-
kvæmt hjerlendum lögum, nema að
kaupandinn borgi um leið, að fullu,
skuld sína við blaðið.
BUSINES3 MANAGER:
Þorsteinn Þórarinsson.
Hann er að hitta á afgreiðslustofu
blaðsins hvern virkan dag kl.9 til hádeg-
Ss og frá kl. t—6 e. m.
Utaráskript til blaðsins er:
"he B eimskringla Printingdk PublishingCo.
P. 0. Box 305
Winnipeg. Canada.
7. ÁR. NR. 43. TÖLUBL. 254.
Winnipkg, 21. október 1891.
Dpplai .,Heiinskrii|]f
frá byrjun sögunnar:
UPÓLSKT BLÓÐ"
höfum vjer orðið að stækka, sökum
kaupenda-fjölgunar og sjáum oss
pví fært, að bjóða nýjum kaupend-
um, sem borga fyriiiram næsta
árgang (lHkr.”, blaðið ókeypis frá
byrjun sögunnar frain til nýárs.
Sagan er pýdd af hinum lærð-
asta og mesta málfræðingi vorum
hjer á slóðum, og er í sjálfu sjer
ágætisverk.—Þessu boði fylgir og
að sjálfsögðu, hluttaka í dráttum
um muni pá, sem auglýstir eru á
fyrstu síðu ((Hkr.”
Háttvirtu lanclar!
Vjer vonum að dasast hafi í bráð-
ina ofsi og áreitnis-hugur rnótstöðu-
blaðs vors; að vjer fáum ofurlitla
prætu hvíld og getum veitt meira
rúm eptirleiðis fyrir almenningsmál.
L>að er oss einnig nær skapi, en per-
sónulegt pras. Munum pó, eins og
áður, veita mótpörtum vorum karl-
inannlegt og bleyðilaust viðnám, ef
peir spenna hanann að nýju. Höf-
um í huga, að kasta að eins rnjög
stuttum kveðjum til peirra.
I>ökk, peím er hlýddu!
Kemur pá næst um :
LÁN OG LANTÖKUR.
VESTUR-ÍSLENDIFGA.
Það eru algeng atriði, fyr og
síðar, meðal allra pjóða, að lána fje
og taka fje til láns. Og pað er
auðvitað, að pau eru alveg nauð-
synleg í viðskiptalífinu, pó hreinast
og hættu minnst væri, að ((hönd
seldi hendi”. Margur stendur uppi
auðum höndum í heiminum, án pess
að geta nokkru um pókað, nema
að hann taki lán, sjer og sínum tii
framfærslu. Og lánið fæst optast
nær hjá einhverjum, sem hefur af
lagsfje, meira fje, en hann parf að
nota til sinna yfirstandandi parfa og
meira, en hann getur spekúlerað með
á einn og annan hátt í pann og pann
svipinn. Auðvitað er pað ((spekú-
lation” (gróðahnikkur) að lána fje,
dautt eða lifandi, með svo svo háum
vöxtum. Peningurinn margfaldast,
pegar hann er á leigu, í staðinn
fyrir pað, að hann stækkar ekki
ef hann er geymdur í kistuhandrað
anum.
Ef fjelaus maður tekur lán, pá
er tvennt athugandi: Hann vitan-
lega ætlar, ef hann er framsýnn og
ráðvandur, að koma sjálfum sjer í
bærilegt efna horf, og honum ef
til vill tekst pað. Og hitt er pá
—í öllum skaplegum tilfelluin—
víst, að hann hjálpar lánanda til að
auka peningastól sinn. Dannig
slær lántakandi, fátæki maðurinn,
tvær ílugur I einu höggi, sem sje,
tvöfaldar peningavextina á pá leið:
hann vinnur sjálfum sjer nokkurn
hag og sömuleiðis lánardrottni sín-
um, talsverðan fjárvöxt, jafnhliða.
Og pegar svo gengur, fer allt með
feldu, lánið er á ((hlæjandi” ferð og
misbrúkast ekki. Er pví auðsjeð í
fljótu bragði, að lántakancli getur
verið alveg eins gagnlegur liður í
viðskiptalífinu eins og lánardrottinn.
Vjer ætlum oss ekki með línum
pessum, að leita fjær eða nær eptir
vissum dæmum pess, að sá eða
sá, er lánaði fje, hafi fyrir vikið
steypst volæðislega á höfuðið, ekki
heldur að loiða fram nokkur einstök
dasmi, er skýri frá, að pessi eða
hinn hafi orðið stórauðugur af lán-
töku. Einhver pess háttar dæmi
pekkja allir og muna pau En pað
sem vjer vildum leggja aðal-áherzl-
una á er, að vekja athygli landa
vorra hjer, einkum hinna óreyndari,
á peim gífurlegu og órjettlátu af-
lsiðingum, sem lán og lántökur
verka, út fyrir viðskiptasvið peirra
tveggja: lánanda og lántökumanns.
Slíkar greinir eru aldrei of opt
hugleiddar eða ræddar.
Það er sannast að segja, ekki
svo aö skilja, að um stóreflis fje sje
að ræða, par sem íslendingar einir
eiga hlut að máli. Því verður ekki
hægt að segja, að margur peirra sje
fær um að veita lán. Hitt er öllu
tíðara, að peir purfa að taka lán, af
pví að peir eru svo peningalitlir og
ekki nógu djúpt gróðursettir í land-
inu. En að taka lán, er heldur eng-
um ærlegum manni láandi og parf
ekki að verða nokkrum manni til
hneisu, miklu fremur til auðs og
upphefðar, sje laglega með farið.
Allar kaupmanns sálir sjá pað
glöggt, að útlán peninga eða vöru-
lánf borga sig engan veginn, ef eng-
ar gefast ((prócentur”. En petta
má kaupmaður . pó opt og einatt
pola. Hann lánar og lánar, leggur
að sjálfsögðu dálitlar ((prócentur” á
vörurnar o: selur pær dýrara en hann
keypti og mætir sá gróði fyrirhöfn
hans. En ef honum eru ekki borg-
uð lánin—og pví síður rentur—má
hann jafnvel gera sjer að góðu, að
fara hreint og beint á höfuðið. Und-
ir svoddan kringumstæðum hefur
lánið alveg ekki gengið heppilegan
eða lánlegan gang.
Það mun óvíða á hnettinum
vera jafn-lítil almenn verzlunar-
náttúra eða kaupmannskunnátta og
á íslandi. Þetta er makalaust eðli-
legt. Verzlun íslands hefur frá
alda öðli, verið svo undur einhæf,
kúgandi og fræðslulaus. Gróða-
andinn hefur búið og leikið listir
sínar utan við fjölda landsmanna.
Hann hefur setið dansklundaður og
drottin-hollur í hinum afskekktu og
fáu kauptúnum landsins. Hann hef-
ur bara verið á kaupmannshliðina.
Annar viðskipta-aðillin, almúginn,
hefur ekki lært að sjá spannarlengd
frá sjer inn í hagfræði viðskiptalífs-
ins. Þjóðin er örskammt komin í
öllum viðskipta galdri, sem byggð-
nr er á megin-réglum peningavaxta.
Hún hefur ekki, af eig'nni reynzlu,
vanist við að skoða, að peningur-
inn er meira virði, en blátt áfram
pað, sein auratalið bendir á. Is-
lendingar eru pvl næstum óvanir,
að eiga fje á vöxtum og sjá pen-
ingana pannig ((aukast og marg-
faldast” eins og mannkynið á jörð-
unni. Þeir eiga svo litla sjóði og
pó fáeinir menn spari dálítið af
beinum peningum og leggi pá til
síðu, pá eru laga-rentur, sem menn
eru bundnir við í landinu, svo ofur
lágar, að pær hvetja engan til að
græða á peim. Almenna reynzlan
við að vaxta peninga, er einkum
fólgin i pví, eins og vel má vera, að
allri mynnt sje bezt varið á pann
hátt, að henni sje komið I fasteignir,
sjáfarútveg, gangandi fje eða ein-
hverjar arðberandi stofnanir, pó opt
fylgi misskipt gæfa. Yfir höfuð eru
par fáir vegir til að láta skilding-
inn ganga og leita sjer frægðar.
Og vegna pess, að vegirnir eru
fáir, og opt sleipir heima, fyrir pen-
inginn, pá hafa fæstir landsbúar svo
nákvæmlega hugann á pví, að láta
hann vera alltaf á ferðinni og leita
sjer margföldunar. Hann liggur
opt missirum saman, líkt og björn I
híði, annaðhvort geymdur I kistu-
handraðanum eða, til frekari varúðar,
hafður 1 góðri, en ávuxtarlausri
geymzlu hjá ((faktornum” eða ein-
hverjum bezta bóndanum I sveitinni,
sem menn vita, að ekki glatar pen
ingum. Engu að síður er núgripið
til krónanna á vorin, svo sem til að
kaupa kindur, sem maður ætlast til
að borgi drjúga peninga-rentu að
haustinu. Það fje verður svo endi-
lega að seljast aptur á markaði eða
blása út síðasta anda á ((eyrinni”, til
pess að sjeð verði hvort peningarnir
hafi gert góða ferð. Og pað er
jafnan einungis á valdi kaupmanns-
ins hvað miklir vextirnir verða.
Engan veginn svo að skilja,
að vjer neitum pví, að seljandinn,
hjeraðsbúinn, geti ekki ástundum
haft hagaf pessum og pvílíkum við-
skiptum. En vjer tökum dæmið,
mest til að sanna með pví, að pað er
harla lítil von til pess, að menn lœri
stórt á peirri verzlunar viðureign,
sem neyðir pá ár frá ári til að láta
andskipting sinn öllu ráða. Þannig
hefur, allt fram á síðustu tíma, verið
varið ineð íslendinga I heild sínni,
pótt nú sje farinn lítið eitt að skýr-
ast verzlan-sjónarhringur peirra,
einkum síðan pöntunarfjelögin hóf-
ust.
Nú, pað var náttúrlega ekki
heima aðferðin er vjer hjetum á að
minnast, heldur gripum vjer inn í
hana til að vekja athygli lesendanna
á pví, hnernig vjer íslendingar vær-
um undir búnir frá ættjörðinni, til
að kasta oss inn I viðskiptaheiminn
hjerna I Ameriku.
Auk pess, sem pað er almennt
viðtekið, að hugur margra Islendinga
hnegist ákaflega til verzlunar eða
til að byrja eitthvert ((Business”,
pegar peir koma hingað, sem nátt-
úrlega kemur af nýungagirni og
heima vöktum gróða-draumum,ýkj—
um sem fljúga yfir hafið og öllu
öðru en sjálfs reynzlu og pekkingu
—pá eru peir óðara komnir á fljúg-
andi ferð I láni&Va strauminn. t>eir
sem unggæðis-fjör er I, eru til með,
rjett upp á hjerlenda vísu, að hafa
pað alla vega: taka lán, kaupa kýr,
fara um koll;—byrja aptur, taka
lán, renta búð, lána út, steypast um;
—taka lán, kaupa hús, borga neitt,
((bosta” fljótt;—reyna enn, taka lán,
((stinga af” o. s. frv. Margopt lítur
svo út, sem íslenzka varasemin sje
alveg eptir skilin heima og partur af
hjerlendum dirfsku-anda gripinn á
flugi og hann peyti svo ((landa”,
líkt flnasta fokstrái með verzlunar-
vindinum. En pó að allt of mörg
dæmi sje til pess, að íslendingar
hafi ekki nema helberan skaða af
sínum smá-verzlunum, hjer I bæjum,
einkum Winnipeg, pá er pó til efni-
legur vottur pess, hjá einstöku ís-
lendingum, að peir bala furðanlega
í hinni beljandi hringiðu samkeppn-
innar, par sem búð er við búð, sala
hjá sölu. Og má petta auðvitað
fremur pakka meðfæddum gáfum og
áræði en æsku-fræðslu I peim efnum.
Engu að síður er pað álit vort, að
íslendingar yfir höfuð sje meiri
bændur en verzlunarmenn og ættu
pví enn pá meir að loggja sig ept-
ir landbúnaði en borgarlífi.
Enda taka margir lán til pess,
að kaupa lönd og byrja búskap.
Af nokkrum, slikra lántakenda,
fara pægilegar sögur Þeir búa að
sínu; peir eru að auka peninga sina
og lánardrottna sinna; peir purfa
lítt að lifa á snöpim; peir fara
ekki hrönnum saman á höfuðið; pá
tælir enginn borgar galsi eða Busin-
ess-girnd. Þeir eru búnir að draga
sig svo hóflega út yfir takmörk al-
gleymings viðskipta borgarmantiá,
að peir geta ofur vel ráðið við sig,
horft á hverju fram vindur og slá
sjer ofur rólegir á góð kaup og góða
sölu svona rjett pegar færi bjóðast.
Því ekkert er hætt við að peir sjeu
tapaðir úr verzlunarríkinu, hjerna I
Ameríku, sem búa út á löndunum
sínum. Nei, nei. Bóndinn getur
selt vörur og keypt vörur, lánað vör-
ur eða tekið vörulán og vanalegast
með langtum skarpari fyrirhyggju
en borgarbúinn. Og, ef pað væri
ekki einmitt bóndinn, sem mest og
bezt hjálpaði almennri verzlun, með
arði vinnu sinnar, pá færi allur
heimurinn fyrr eða síðar á vonarvöl.
Sje pað nú rjett, sem er full-
komin meining vor, að lántaka ís-
lendinga hjer, sje, yfir pað altnenna,
hyggilegast stofnuð með pví augna-
miði, að kaupa lönd, setjast á pau
og rækta pau, pá er pað sjónarlegt
um leið, að allt of fáir landar vorir
efna til slíkrar lántöku. í peim Læj-
um, sem fjöldinn allur af íslendingurn
hefur flutt til, eru jafnan stór-hópar
af löndum, sem ekki eiga húskofa,
ekki lóðar-blett og ekkert land.
Og á banka gevma fæstir peirra
stórfje. Mjög fáir, er liafa stöð-
uga vinnu, nema ef til vill lítinn
tíma ársins, svo sem álíka lengi,
eins og margur ötull bóndi, sem
snarast inn i bæina til að afla sjer
peninga, pær stundir sem næga
vinnu er að fá______Þeir eru alveg
staðfestulausir og ráðalausir og geta
ómögulega verið sjálfum sjer nje
öðruin til uppbyggingar meðan svo
stendur. Og petta eru opt meiin á
bezta reki, menn, sem sýnast eiga
mikla framtíð fyrir höndum og efa-
laust menn, sem flutzt hafa hiugað
I pví skyni, að staðfestast I laridinu
og verða ekki landeyður. Fjöldi
pessara manna lifirá arðlausum lán-
um. Síðar drepum vjer ítarlegar á
afleiðingar pessa háttalags.
Skoðum pá lítið eitt lántakend-
ur í bæjum, sem sýna að peir taka
ekki lánin I tómu meiningarleysi.
Bæði ((Business-menn og dag-
launainenn, er hafa einsett sjer að
((lifa” bæjalífi fremur en stunda bú-
skap, verða all opt að koma fót-
um uildir sig meu láutökn. Þcir
verja pá láninu á pann hátt, að
kaupa lóðir, byggja hús, byrja dá-
Htið verzlunarbauk ellegar búa bara
verzlunarlausir I lánshúsinu slnu og
lifa af slitróttri daglauna vinnu.
Getur verið, að sumirhjálpi sjersvo-
lítið með einum eða örfáum gripum,
nokkrum fuglum og pegar bezt
lætur, hafi styrk af garðrækt. í
pessu getur að sönnu fólgist all-
gott líf, all-góð framfærsla, nokkur
framsýni og farsæld með tíð og
tíma. En, tökum t. d. Winnipeg,
sem er auðugasta borgin af íslend-
ingum. Hjer eru margir, margir
verzlandi íslendingar, en fáir peirra
eru I verulega góðum efnum. Ekki
líkt pví eins góðuin, og margur ís-
lenzkur bóndi út um nýlendurnar.
Er pað ekki dauflegt ef enginn ís-
lendingur I Winnipeg væri svo sem
3—4000 dollars virði, ef /diis-fje er
frá dregið, sem hann hefnr undir
höndum? Og pó hyggjum vjer að
svo mundi reynast. En I borginni
er talið að búi um 3000 íslendingar!
í annan stað sýna fjárhagsskýrslur
íslenzkra bænda, langtum meiri efni.
Og pó munar pað mestu, að frarn-
tið bændanna er jafnaðarlega á
traustara bjargi byggð, en kaup-
manna og daglaunamanna. Dag-
launai..enn komast opt I krappan
sjó, pó peir hafi náð eignarhaldi á
hússtæði og húsi. Hvorttveggja er
svo dýrt, að kaupandinn getur ekki
borgað nema á afar-löngu tímabili.
Inntektir hans eru svo smáar, mest
megnis aðskonn stnt-vinnu-laun.
Stundum borgast húsið alls ekki.
Gengur pá láns-eignin öll I hendur
lánanda, lánsfjelagsins eða einstak-
lingsins, er upphaflega lagði fram
lánið, peningana, sem kaupin voru
gerð fyrir. Hefur svo lántakand-
inn pann eina sigur og gróða upp
úr stríði sínu, að hann hefur mátt
vera leiguliði og þjónn opt og tíð-
um miskunarlítilla húsbænda, mik-
inn hluta sinna praut-hörðu æfi-
stunda—aldrei frjáls.
Framh.
UM ANNAD LIF
—OG—
ÓÐA UÐLEIKANN.
(þýtt, eptir l)r. L. U. Aberg.)
Dauðinn er vís, en yfir honum
hvílir pó mikil óvissa. Stundin, er
hann kann að bera að höndum, er
oss ókunn og einnig hvað á eptir
honum muni koma.
En kemur I raun rjettri nokkuð
á eptir dauðanum?
Því verður pó varla neitað, að I
manninum er eitthvað ódauðlegt.
Af noklcru getur eigi orðið ekk-
ert. Hið ódauðlega I manninuin er
pað sem gefnr honum virði og pýð-
ingu.
Materialistinn neitar eigi, að hið
innsta I eðli voru sje ódauðlegt, en
hann segir pað vera líkamann, pví
efni hans hætti aldrei að vera til,
pó að pau taki aðrar inyndir. En
pessi skrlpamynd ódauðleikans get-
ur eigi að neinu leyti nægt oss;
hún snertir eigi hið persónulega líf
vort.
önnur skoðun er sú, að maður-
inn haldi áfram að lifa I afkvæmi
sínu. En nú deyja inargir menn
barnlausir; og pó að inaður eigi
börn, pá eru pau aðrir menn en
hann og enn pá minni pýðingu hafa
hinir fjarlægari ættliðir.
Þá má og segja, að maðurinn
öðlist ódattðleika íyrir nafn sitt og
framkvæmd. Þetta snertir voit per-
sónulega líf og gæti pannig full-
nægt oss. En hversu fáir eru peir,
sem öðlast ódauðleika á pennan
hátt! Flestir gleymast á stuttum
tíma og jafnvel hinir miklu menn,
er ritað hafa nöfn sín á blöð sög-
unnar hverfa og með tfmanuin I
gleymsku. Lengi geymast að vísu
nöfn peirra, en pað, er peir I raun
rjettri hugsuðu og vildu verður
smám saman óskýrara og hverfur
að síðustu að fullu og öliu.
Nú mætti segja, að lífsstarf manns-
ins lifi pó nafnið deyi. petta er
að vísu satt, en framlag einstak-
lingsins til Hfs hinna komandi
kynslóða er pó sem hverfandi. Og
pó menn eigi sleppi sjálfum á-
rangrinum, en pvi sem maðurinn
hugsaði og vildi; pví, er hann lifði
og barðist fyrir, lífsstefnu hans, pá
eru menn pó ínnan takmarka dauð-
leikans.
Þá má og hugsa sjer almennan
ódauðleika á pann hátt, að allt
hverfi I og haldi áfram að lifa I
heims-sálunni sein er eilíf. En pá
gera menn hið almenna að hinu
verulega í öllu, og pó er I sjálfu
sjer ekkert almennt til, nema sem
sköpun einstaklingsins, eða sem
niðurröðun hugsananna.
Það hefur verið haft á móti hugs-
ununum um ódauðleika einstak—
lingsins, að pá yrði og að vera ó-
dauðleiki fyrir dýrin—og fara mætti
enn lengra, pví hvar er takmarkið?
Til pessa mætti svara, að allt
náttúrulíf er ódauðlegt, að pví leyti
sem pað er einstaklegt, en einungis
pví að eins. Og I ströngum skiln-
ingi er maðurinn hin eina vera með
sönnu einstaklegu lífi.
Nú iná segja að lífið útheiinti viss
líkamleg líffæri, pví án peirra gæti
eigi meðvitundin staðist. En pá er
eingöngu litið á lífið eins og pað
kemur fyrir hjer I heimi. í annari
tilveru gæti sálin notað allt önnur
áhöld.
Fyrir hið einstaklega mannlega
líf, er hin jarðneska tilvera einung-
is Ófullkomin og endanleg mynd, er
hlýtur að hverfa fyrir einhverri
æðri. Dauðinn, útslokknun jarð—
lífsins, er frá jarðnesku sjónarmiði
skoðað, byrjunin og upphaf hins
nýja lífs.
í stuttu máli mætti pví segja, að
ef eigi væri til ódauðleiki fyrir ein-
staklinginn, pá væri hið jarðneska
líf pýðingarlaust og tilgangslaust.
Nauðsyn dauðans væri Óskiljanleg,
eðli lífsins mætti líkja við vanaleg-
an loga, er halda mætti við til ei-
lífðar. Ódauðleiki einstaklingsins
skýrist pví við nauðsyn dauðans,
pví lífið verður að slokkna áður en
annað æðra getur hafist.
Skoðununuin um hið komandi líf,
má skipta I prennt.
Venjulegast er að skoða hið kom-
andi líf sem beint áframhald af pessu
lífi. Sama persónuleg vera ætti að
halda áfrain—Hún fengi íhinu nýja
lífi að sjá annarlega hluti—en með-
vitundarlífið yrði hið sama.
En petta er pó nokkuð óvið—
feldin skoðun. Lítum á deyjandi
mann: ii.eðvitundiu slokknar út
og hann veit ekkert af sjálfum dauð-
anum, einungis undirbúningnum, en
eigi er liægt að skynja pað, að vera
meðvitundarlaus.
önnur skoðun er sú, að svefn
komi milli hinna tveggja lífsmynda,
og að hinn dauði vakni svo sem úr
svefni. En pað yrði pá beint áfram-
hald; og hvernig ætti að fara að
vakna?
Menn trúa á npprmu holdsins.
En móti henni mætti aptur segja,
að fleiri andar kynnu að gera kröfu
til hins sama líkania; pví við hina
endalausu hringrás efnanna um niarg-
ar púsundir alda, pá hlyti eitt og
hið sama efni að fara I margan ólík-
an mannlegan líkama.
Hin skoðunin er sú, að hið kom-
andi líf sje eigi áframhald, heldur
vakni maðurinn fyrir dauðann, eða
að hið jarðneska líf sje eingöngu
draumur og að maðurinn fyrir dauð-
ann flytji inn I hinn eiginlega bú-
stað sinn. Hið jarðneska líf er pá
eigi aiinað en noklyjrs konar glanipi
eilífðarlífsins, og flest hið sania væri
pví að finna par, en að eins í rjett-
ari fullkomnari mynd.
En hver einn pekkir og veit, að
pað er eigi ætlunarverk hans að
ganga mn og dreyma; hann veit að
hann hefur ábyrgð eða nokkuð, er
liggur fyrir utan allt draumlíf.
Skoðunin á pessu lífi er pví sett
of lágt.
Þess vegn i hefur pví verið hald-
ið frarn, að maðurinn fari eigi við
daiiðann beint inn I hið rjetta líf, en
komi fyrst í eins konar milli ástand.
Rúniið hverfur, en tlminn heldur á-
fram með vissum breytinguni, allt
jarðllfið pokast óendaniega nærri
inannmum, svo nærri, sem unnt er,
án pess nokkru sinni fyllilega nð
falla sainan við hann.
Hið komandi líf verður eptir
pessu eillf skoðun jarðlífsins, en pá
er jarðlífið sett of hátt.
Mest mæíir ef til vill með evol-
utions-kenningunni, en eptir lienni
er hið koinandi lít framför.
Hið nýja 11f er pá skoðað á nokk-
uð likan hátt sem petta hið núver-
andi: dauðmn er nauðsynlegur til
pess að ný, æðri lífsmynd geti
komið fram; maðurinn gengur inn I
hið nýja líf, að nokkru leyti á líkan
hátt og inn í petta, [>aðer að segja,
án sjálfsmeðvitundar, en kemst
sináin saman á æðra stig. Ef til
vill kemu: nýr dauði og nýr svefn
og síðan nýtt æðra líf o. s. frv., par
til maðurinn loks nær hinni æðstu
mynd án nokkurs svefns.
Að öllutn líkindum hefur ef til
vill verið annað líf á undan pessu,
en á lægra stigi.